ตอนที่ 145 ความรักในภูเขาหลวง(1)
ผลินสะดุ้งตกใจเดินเข้าไปในห้องรับแขก เหมือนคนที่ วิญญาณออกจากร่าง ในระยะเวลาอันสั้นสิบกว่าชั่วโมง ใจ ของเธอเหมือนนั่งยานเมฆสวรรค์บินอยู่ เจอกับลมพายุใน ก้อนเมฆ ชั่วพริบตาร่วงตกลงมาบนพื้นดิน
ผลินปิดประตูค่อยๆย่อตัวลงบนพื้น ใช้สองมือปิดปาก ทําอะไรไม่ถูก ร้องไห้อย่างเศร้าโศกหัวใจสลายออกมา ทันที หมดหวัง แล้วจริงๆ สิ้นหวังที่สุด ไร้เรี่ยวแรงขนาด ร้องไห้ก็ไม่อาจร้องเสียงดัง ไหล่ทั้งสองข้างสั่นอย่างแรง ด้วย ความเศร้าโศก ที่จริงแล้ว ไม่ใช่แค่ไหล่ทั้งสอง ทั้งตัว เธอสั่นไปหมด
ในความมืด น้ำตาและฟันของเธอส่องประกาย ร่างที่ บอบบางงอตัวอยู่ข้างประตูผนังห้อง ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอน นี้ เป็นครั้งแรกที่หวาดกลัว แม้ว่าในอดีตโดนธินิดากับชุดา เหยียบย่ำ เธอก็ไม่เคยหวาดกลัว แต่ตอนนี้เธอหวาด กลัว แล้วจริงๆ ความหวาดกลัวเป็นความจริงอันโหดร้ายมาอยู่ ตรงหน้าเธอกับปยุต ความรู้สึกของพวกเขาไม่รู้ควร จะเป็น ยังไงต่อไป
“ผลิน ผลิน”
ข้างนอกประตูมีเสียงประยุตเรียกเธอ เธอรีบเช็ดรอย คราบนํ้าตาบนหน้าออก ไม่อยากให้เขาเห็นเธอเศร้าแบบนี้ ตกอยู่ในนรก แต่เธอไม่อยากดึงปยุตลงไปในนรกด้วย
“ปยุต คุณหาฉันหรือ
ผลินยืนอยู่ตรงหน้าปยุตอีกครั้ง ด้วยรอยยิ้มเล็กๆบน
ใบหน้า
เรื่องที่เจ็บปวดที่สุดไม่มีใครเหมือนเช่นนี้ ในใจกำลัง ร้องไห้ แต่ต้องทำหน้ายิ้ม
“ไม่ใช่เอายาไปใ หรือ ทําไมคุณแม่ไม่เจอเธอ”
“อ้อ ฉันเพิ่งรับโทรศัพท์
ผลินก้มหน้าลงทันที เอายาใส่ไว้ในมือเขา รบกวนคุณ เอาไปให้คุณแม่ด้วย ฉันไปอาบน้ำก่อน
เธอรีบเดินเข้าห้องนอน ปิดประตูดังปัง ยืนพิงประตู น้ำตาไหลออกจากลูกตาอีกแล้ว
ปยตเอายาไปให้แม่เขาแล้วก็กลับมา มองเห็นผลินยืน อยู่ที่หน้าต่าง เขาค่อยๆย่องเดินเข้าไป ยื่นมือกอดเธอไว้ จากด้านหลัง คางจรดที่ต้นคอของเธอ พูดเบาๆว่า กำลังคิด อะไรอยู่”
“ไม่ได้คิดอะไร แค่มองดูดาว”
“เจอกับเรื่องที่ไม่สบายใจมาใช่ไหม”
เธอส่ายหน้า”เปล่า”
ปยุตถอนหายใจเบาๆ หันตัวเธอกลับมา มาอยู่ตรง หน้าเขา หลังจากนั้น เขาพูดอย่างจริงจังว่า “ชีวิตคนมีอยู่ที่ นึง มีคนคนนึง อยู่ต่อหน้าคนคนนี้ ไม่ต้องมีอนาคตก็ได้ ไม่ ต้องมีภาพลักษณ์ก็ได้ ทั้งชีวิตเป็นจุดอ่อนได้ นี่ก็คือ คู่ ชีวิต อีกครึ่งหนึ่งของคุณ”
ผลินมองเขาอย่างตะลึง ฟังเขาพูดต่อ ดังนั้นอยากจะ ร้องก็ร้องออกมาเถอะ คุณไม่ได้อยู่เพียงลำพังคนเดียว ไม่ ว่าอย่างไรก็ตาม ผมเป็นที่พึ่งของคุณที่ช่วยสนับสนุนชีวิต ให้เข้มแข็งเสมอ
น้ำตาของเธอก็ไหลออกมา แค่เพราะคำพูดของปยุต จุดอ่อนที่สุดในใจเธอ
“ขอบคุณ”
ผลินอิงแอบในอ้อมกอดของเขา ในเวลานี้ที่ยุ่งและช่วย ไรไม่ได้ คำพูดเห็นอกเห็นใจของปยุต เป็นการปลอบใจ และให้กำลังใจเธอที่ดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย เธอไม่กล้า คิดเลยจริงๆ หากไม่มีปยุต เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยัง ไง
“ในชีวิตของคนคนนึงต้องเจอกับอุปสรรคมากมายร้อย แปด คอยถึงวันที่คุณได้รับความสุขที่แท้จริง คุณก็จะ เข้าใจ ความเจ็บปวดที่ผ่านมา แท้ที่จริงแล้วคือสมบัติอย่างหนึ่ง เพื่อให้คุณเพิ่มความเข้มแข็งที่จะเผชิญหน้ากับ อนาคต ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการเก็บรักษาและเห็นคุณค่าของคนที่ คุณรักและรักคุณ”
ผลินไม่พูดอะไร เพียงแต่ร้องไห้เงียบๆ
“เพียงแค่คุณลุกขึ้นมาเองอย่างแท้จริง ถึงจะไม่มีอะไรม คณได้ จิตใจข้างในที่เข้มแข็ง ถึงจะเข้มแข็งอย่าง แท้จริง
“คุณไม่ถามฉันหรือทำไมร้องไห้”
เธอเงยหน้า ถามทั้งน้ำตาหยดระยิบระยับ
ปยุตจ้องมองเธออย่างปวดใจ”แม้ว่าเป็นสามีภรรยา ก็ ควรให้อีกฝ่ายมีช่องว่างให้หายใจบ้าง ไม่ใช่ก้าวก่ายทุก เรื่อง หากว่าเป็นเรื่องที่ผลินคุณอยากพูด ผมไม่ถามคุณก็จะ พูด หากว่าเป็นเรื่องที่คุณไม่อยากพูด อย่างนั้นคุณไม่ พูด ผมก็จะไม่ถาม”
นี่ก็คือระหว่างปยุตกับผลินแค่มองตาก็รู้ใจ ตลอดมาต่าง ฝ่ายต่างรู้ใจกันไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ผลินรับสายของชื่นใจ นัดเธอวันหยุดสุดสัปดาห์ออกมา ทานข้าวด้วยกัน วันหยุดสุดสัปดาห์ตอนกลางวัน ผลินมา ถึงที่ชื่นใจนัดหมายตรงเวลา
พอเจอหน้า ชื่นใจก็จ้องมองเธอ ผลินที่ถูกมองตั้งแต่หัว จรดเท้ารู้สึกอึดอัด ถามเสียงเบาว่า “ทำไมมาจ้องมอง ฉัน แบบนี้”
“ทุกครั้งที่เจอเธอ ทำให้ฉันทนไม่ได้ที่เห็นเธอซูบซีด”
“ทนไม่ได้ที่เห็นยังจะจ้องฉันแบบนี้อีก ตัวเธอเองก็ไม่ได้ด้ ไปกว่าฉันเท่าไหร่”
สายตาของชื่นใจขยับที่ ถามเสียงต่ำลง ยังไม่ได้ผลใ ไหม หลังจากไปอเมริกาแล้ว”
“อืม”
ผลินพยักหน้า ยกกาแฟขมที่อยู่ตรงหน้าจิบไปคำนึง ขมจริงๆ ขมกว่าความขมขื่นในใจเธออีก
“ผลินไม่เป็นไร ไม่มีอะไรแย่ที่สุด เธอปล่อยวางบ้าง ตอน นี้คู่สามีภรรยาจำนวนมากไม่ต้องการมีลูก ”
“พูดอะง่าย ตระกูลทรัพยสานเป็นครอบครัวที่ไม่อยากมี
ลูกไหม”
ชื่นใจไม่รู้จะพูดอะไรดีเมื่อโดนเธอย้อนถาม ใช่ ครอบ ครัวของปยตเป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาดที่จะไม่ต้องการเด็ก คนทั่วไปยอมรับไม่ได้ นับประสาอะไรกับครอบครัวของเขา ที่ร่ำรวยมีอำนาจอย่างนั้น
“อย่างนั้นปยุตคิดอย่างไรกับเรื่องนี้”
ชื่นใจถามอย่างระมัดระวัง
“เขายังไม่รู้”
ผลินก่ายหน้าผากอย่างกระวนกระวายใจ”ฉันไม่รู้จะเอ่ย ปากบอกเขายังไง”
“งั้นก็ปิดไม่ได้แล้ว”
“คอยสักพักค่อยบอก หมดทางรักษาจริงๆแล้ว ฉันจะ สารภาพกับเขา
“เขาจะหย่ากับเธอ เธอจะทำยังไง”
ผลินตัวแข็ง เธอไม่เคยคิดถึงปัญหานี้มาก่อน คำพูด ตรงๆของชื่นใจเหมือนมีดที่กรีดลงบนหัวใจเธอ”งั้นก็หย่า เถอะ
ชื่นใจเสียใจมาก มองเห็นเพื่อนสนิทฉายแววพ่ายแพ้ ออกมา เธอไม่มีใจที่จะคุยเรื่องนี้กับผลินอีก ดังนั้นเปลี่ยน มาพูดเรื่องของตัวเองบ้าง“ฉันจะแต่งงาน
ผลินเงยหน้าขึ้นทันที“แต่งงาน กับใคร
“ไวภพ”
เธอตกใจอีกครั้ง คิดว่าตัวใจฟังผิด เธอพูดอะไรนะ แต่งงานกับใคร”
“ไวภพ”
ชื่นใจพูดช้าอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้น”
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาขอฉันแต่งงาน แล้วฉันก็ตอบตกลง แล้ว”
ผลินรู้สึกผิดปกติ เธอตรึกตรองอย่างละเอียด เธอสงสัย ว่าเป็นเพราะวันนั้นเธอไปหาไวภพ ทำให้เขาคิดมากจึงไป ขอแต่งงานกับชื่นใจ
“เขาขอเธอแต่งงาน เดิมเป็นเรื่องดี แต่ชื่นใจ เขารักเธอ ไหม”
“ไม่รัก”
“งั้นเพราะอะไรเธอ
“ฉันรักเขาก็พอ เธอเข้าใจผิดว่าทุกคนแต่งงานกันจะรักกัน เหมือนเธอกับปยุต ที่จริงแล้ว การแต่งงานของเธอให้ ความ เชื่อมั่นและความหวังอย่างมากกับฉัน”
“หมายความว่าอะไร
“ตอนแรกปยุตรักเธอไหม เธอรักเขาไหม พวกเธอทั้งสอง คนก็เคยเป็นคนที่มองหน้ากันก็เกลียดกัน แต่ตอนนี้ พวก เธอกลับรักกันด้วยความจริงใจกว่าคนใด
คำพูดของชื่นใจมีเหตุผล ผลินแม้ว่าจะมีความกังวลมาก แค่ไหน ก็ทำได้แค่อวยพรให้เธอ”ดี หากว่าเธอตัดสินใจแล้ว งั้นก็ขอให้เธอมีความสุข
หลังจากแยกกับชื่นใจเธอคิดอยู่นานมาก แต่งข้อความ ส่งให้ไวภพ”ฉันไม่รู้คุณมีจุดประสงค์อะไรที่ขอชื่นใจ แต่งงาน ฉันก็ไม่อยากรู้ด้วย แต่ฉันจำเป็นต้องเตือนคุณ ชื่นใจเป็นผู้หญิงที่ดี หากว่าคุณตัดสินใจแต่งงานกับเธอ ก็ กรุณาทำดีต่อเธอ”
ปยุตได้รับข้อความ ปิดตาทั้งสองข้างอย่างเจ็บปวด สัก ครูเขาโทรศัพท์หาชื่นใจ พรุ่งนี้ตอนเย็นว่างไหม
“อืม มีธุระอะไร”
“พาเธอไปที่แห่งหนึ่ง
“ที่ไหน”
“ตอนนี้อย่าเพิ่งถาม ไปแล้วค่อยพูด”
วันที่สองเป็นวันจันทร์ ชื่นใจเจอไวภพที่โรงเรียน เดิน หน้าแดงหนีไป แม้ว่าทั้งสองคนจะตกลงแต่งงานกันแล้ว แต่ที่โรงเรียน ชื่นใจรู้สึกละอายที่จะใกล้ชิดสนิทสนมกับเขา และไม่อยากให้คนรู้ความสัมพันธ์ของเธอกับไวภพ ตอนนี้ ก้าวกระโดดถึงขั้นจะแต่งงานกัน
หลังจากเลิกเรียนตอนเย็น เธอหมุนไปหมุนมาคอยจน ครูทุกคนออกไปหมดแล้วถึงจะออกเป็นคนสุดท้าย ไวภพ นั่งในรถคอยเธอแล้ว หลังจากมองรอบด้านไม่เห็นใคร เธอรีบเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง
“ทำอย่างกับขโมย”
ไวภพถาม
ชื่นใจตีแก้มตัวเอง ตอบอย่างอาย“รู้สึกละอายถ้าโดนคน
อื่นเห็น
“พวกเราจวนจะแต่งงานกันแล้ว ต่อไปไม่ต้องกลัวโดนคน อื่นเห็น ในโรงเรียนพูดตรงๆกับฉันได้”
“อืม”
เธอพยักหน้า รถห่างจากพื้นแล้ว ขับออกไปครึ่งนึงเธอ เพิ่งนึกออกถามว่า“สรุปจะไปที่ไหน”
“ลงจากรถแล้วค่อยบอกเธอ”
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่พูดอะไรอีก รถขับมาได้ครึ่ง ชั่วโมงก็จอด มองไปที่ป้ายวิวล่าเพิ่มสิน ชื่นใจถามอย่าง กังวล“ที่นี่ที่ไหน”
ไวภพลงจากรถก่อน มาเปิดประตูรถให้เธอ
เธอกระโดดลงไปอย่างข้องใจ ไล่ถามไวภพว่า “คุณ ไม่ใช่บอกว่าลงรถจะบอกฉันหรือ”
เขาหยุดเดิน หันกลับมาพูดว่า”บ้านแม่ฉัน”
เธอจ้องมองตาโตด้วยความตกใจ ยังไม่ทันพูดก็จะหัน หลังวิ่งหนี ไวภพดึงเธอกลับมา เขาถาม คุณวิ่งหนี อะไร
“แม่คุณเห็นฉันจะฆ่าฉัน”
“มีฉันอยู่ ไม่มีทางมีเรื่องนี้เกิดนี้”
ไวภพจูงมือเธอ ก้าวเดินต่อไป
ชื่นใจที่กำลังมองโดนไวรพจูงมือ หัวใจเต้นรัวไม่เป็น จังหวะ ตอนนี้ฝันไปใช่ไหม มือของเธอจับมือของไวภพอยู่
ระหว่างที่เธอตัวแข็ง ถึงหน้าประตูวิวล่าของทัตดาแล้ว ไวภพกดกริ่งประตู สัมผัสได้ว่าชื่นใจวิตกกังวล พูดปลอบ ใจ อย่ากลัว รวบรวมความกล้าออกมา
ทัตดาเปิดประตู มองเห็นลูกชายยืนอยู่นอกประตู พูด อย่างยิ้มว่า “ไวภพ รีบเข้าบ้าน”
กวาดสายตามองรอบนึง เหลือบเห็นชื่นใจ สีหน้านิ่งลง ทันที”เธอมาทำอะไร
“ลูกเชิญเธอมา”
ไวภพพูดกับแม่เขาอย่างนิ่งสงบ หลังจากส่งสัญญาณ บอกชื่นใจ”ตามฉันเข้ามา
เขาหยุดเดิน หันกลับมาพูดว่า”บ้านแม่ฉัน”
เธอจ้องมองตาโตด้วยความตกใจ ยังไม่ทันพูดก็จะหัน หลังวิ่งหนี ไวภพดึงเธอกลับมา เขาถาม คุณวิ่งหนี อะไร
“แม่คุณเห็นฉันจะฆ่าฉัน”
“มีฉันอยู่ ไม่มีทางมีเรื่องนี้เกิดนี้”
ไวภพจูงมือเธอ ก้าวเดินต่อไป
ชื่นใจที่กำลังมองโดนไวรพจูงมือ หัวใจเต้นรัวไม่เป็น จังหวะ ตอนนี้ฝันไปใช่ไหม มือของเธอจับมือของไวภพอยู่
ระหว่างที่เธอตัวแข็ง ถึงหน้าประตูวิวล่าของทัตดาแล้ว ไวภพกดกริ่งประตู สัมผัสได้ว่าชื่นใจวิตกกังวล พูดปลอบ ใจ อย่ากลัว รวบรวมความกล้าออกมา
ทัตดาเปิดประตู มองเห็นลูกชายยืนอยู่นอกประตู พูด อย่างยิ้มว่า “ไวภพ รีบเข้าบ้าน”
กวาดสายตามองรอบนึง เหลือบเห็นชื่นใจ สีหน้านิ่งลง ทันที”เธอมาทำอะไร
“ลูกเชิญเธอมา”
ไวภพพูดกับแม่เขาอย่างนิ่งสงบ หลังจากส่งสัญญาณ บอกชื่นใจ”ตามฉันเข้ามา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ