ตอนที่144 อุ้มเด็กกลับมาเลี้ยง(3)
จันทรนิ่งเงียบไม่พูด ปยุตยิ้มเยาะเย้ย“กินข้าวเถอะ”
“พี่ปยุต พี่กับผลินหย่ากันเถอะ แค่พี่หย่ากับเธอ แม้ว่าพี่ไม่ แต่งงานกับฉัน ฉันก็ไม่เอาหลักฐานที่พ่อแม่พี่ทำร้าย คนอื่น ออกมาหรอก”
ปยุตดื่มเหล้าอึกนึง ลุกขึ้นพูดว่า “ขอโทษด้วย สามารถ แต่งงานกับใครก็ได้ แต่ไม่สามารถหย่ากับใครก็ได้ คุณจะ ส่งมอบหลักฐานงั้นก็ส่งมอบเถอะ”
เขาเดินไปที่เคาเตอร์เช็คบิล หลังจากนั้นเงาก็พ้นจาก สายตาของจันทร เดินออกไปอย่างไม่หันหลังกลับมาแบบ นั้น น้ำตาของจันทรกลั้นไว้ไม่อยู่รินไหลลงมา
กลับถึงบ้านเป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว เวลานานมากแล้ว เขาไม่เคยกลับดึกแบบนี้ ผลินนั่งคอยเขาที่โซฟา เห็นเขา กลับมา เธอก็ยิ้มยิ้ม คอยคุณจนผมจะหงอกแล้ว”
ปยุตนั่งที่ข้างตัวเธอ เอาเธอมากอดในอ้อมอก พูดด้วย เสียงแหบว่า”ขอโทษด้วย คืนนี้มีธุระนิดหน่อย
“ให้ฉันเดาดู”
ผลินสะบัดออกจากอ้อมกอดของเขา คิดดูอย่าง ละเอียด ไปเจอจันทรมาใช่ไหม”
ปยุตตกใจเล็กน้อย คุณรู้ได้ยังไง
“ให้ฉันลองเดาดูอีกที
ผลินชี้ต่อไปสอบถามเธอเรื่องหลักฐานที่คุณพ่อคุณแม่ ทําร้ายพ่อแม่เธอ แต่จันทรกลับเอาการหย่ามาข่มขู่ เพียง แค่คุณกับฉันหย่ากัน เธอก็จะไม่เอาหลักฐานประกาศออก ไป”
ปยุตลืมตาโต สงสัยนิดหน่อยว่า ตอนนั้นผลินอยู่ที่ร้าน อาหารนั้นไหม แล้วติดเครื่องดักฟังไว้ที่ตัวเขาหรือ เปล่า
“รู้ได้ยังไง”
ผลินยิ้มอย่างเจ็บปวดเพราะว่าเมื่อคืนก็มีคนมาข่มขู่ฉัน ด้วยเหมือนกัน เพียงแค่หย่ากับคุณ หลักฐานที่คุณ พ่อคุณ แม่ทำร้ายคนอื่นเมื่อสามปีก่อนก็จะถูกทำลายเอง”
“ใคร”
“ทัตดา”
เธอถอนหายใจ”ดูแล้วคนที่อยากจะแยกฉันกับคุณมี จํานวนไม่น้อย ต่อไปพวกเราควรจะทำยังไงดี”
แววตาของปยุตเป็นเปลวไฟ เขาปลอบผลินว่า“อย่าไป สนใจพวกเขา ลำพังทัตดาคนเดียวคิดจะล้มตระกูลทรัพย สานของฉัน เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร”
“อย่างนั้นเรื่องนี้จะบอกคุณพ่อคุณแม่ไหม”
“อย่าเพิ่งบอก ผมคิดหาวิธีแก้ปัญหาได้”
“แต่หากว่าทัตดาเอาหลักฐานส่งมอบให้ตำรวจจะทำยัง
ไง”
ปยุตพูดอย่างมั่นใจว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง เธอไม่ทำอะไร ตอนนี้หรอก”
“คุณรู้ได้ยังไง”
“นี่เป็นสิ่งเดียวที่ตอนนี้เธอสามารถใช้จัดการได้ จะส่งมอบ ให้ง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง”
ผลินส่ายหน้าเห็นด้วยกับความคิดของเขา หลังจากสอง คนกอดกันสักพักเธอพูดอีกว่า”ใช่แล้ว อาทิตย์หน้าคุณ แม่จะพาฉันไปเดินทางหลายวัน”
หลังจากพูดจบ รบกวนใจเธอที่กำลังคอยปยุตโกรธ จริงๆแล้วการเดินทางเป็นเรื่องบังหน้า ไปตรวจร่างกายซ้ำ ถึง จะเป็นเรื่องจริง
ปยุตตัวแข็ง พยักหน้านานมาก”อืม งั้นก็ไปเถอะ”
“คุณไม่คัดค้านใช่ไหม”
ผลินตกใจมาก ตอนที่เดินทางไปครั้งที่แล้วโกรธจะเป็นจะตาย ทําไมครั้งนี้ตรงกันข้ามตอบตกลงง่ายๆ ไม่เหมือน วิธีของเขาเลยสักนิด
“คัดค้านอะไร เดินทางท่องเที่ยวเป็นเรื่องดี ช่วงนี้คุณ อึดอัดใจมากพอแล้ว ออกไปผ่อนคลายก็ดี”
ได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอก็สบายใจแล้ว
กอดคอของเขา พูดปลอบใจว่า ขอบคุณค่ะที่รัก”
จะเดินทางในอีกหนึ่งเดือน นอกจากอาเล็กที่ไม่เข้าใจ คนอื่นไม่ได้รู้สึกแปลกใจ ดังนั้น ผลินกับแม่สามีเดินทาง ไป อเมริกาอีกครั้ง
ครั้งนี้ยิ่งเพิ่มความวิตกกังวลและรบกวนใจเธอมากกว่า ครั้งแรก หนึ่งเดือนมานี้ เธอกินยาตามเวลาก็ไม่รู้ว่าสภาวะ ฟื้นตัวของมดลูก รอคอยต่อไปอย่างมีความหวัง หรือสิ้น หวัง จริงๆแล้วก็อยู่ที่ครั้งนี้
ต้องตรวจตามปกติอีกครั้งนึง ผลินและแม่สามีนั่งต่อ หน้าAdianaอย่างกังวล”เป็นยังไงบ้าง กินยาแล้วได้ผล ไหม”
Adiana นิ่งเงียบไปหลายวินาที พยักหน้ายิ้มเล็กๆ อืม ไม่เลว ผลเห็นได้ชัดเจนมาก”
พอได้ยินว่าได้ผลดีมาก ผลินดับแม่สามีก็คลายความ กังวลใจลงชั่วคราว ลูกสะใภ้ ได้ยินไหม Adiana พูดว่าได้ผล พูดว่าได้ผล
ท่านผู้หญิงตระกูลทรัพยสานมองลูกสะใภ้อย่างตื่นเต้น ดีใจ ผลินจับมือของแม่สามีแล้วพยักหน้าว่า “อืม คุณแม่ หนูได้ยินแล้ว หนูได้ยินแล้ว
แม่สามีและลูกสะใภ้ทั้งสองคนกอดกันอย่างมีความสุข ไม่ได้สังเกตแววตาของ Adiana ที่ฉายแววรู้สึกผิด
“ฉันจะจ่ายยาบำรุงมดลูกให้คุณกินต่อ ครั้งนี้คือระยะเวลา รักษาสามเดือน และยังเพิ่มยาตัวใหม่อีกชนิด จำให้ดี ยา ตัวใหม่ต้องกินห่างจากยาตัวอื่นหนึ่งชั่วโมง
“อืม ได้”
ผลินพยักหน้าอย่างแรง รู้สึกขอบคุณAdiana อย่างยิ่ง ที่ให้ความหวังกับเธอ
ตอนเย็นกลับถึงโรงแรมทานข้าวเย็นเสร็จ ผลินเข้าไป ห้องอาบน้ำ โทรศัพท์มือถือของท่านผู้หญิงตระกูลทรัพย สานดังขึ้น เธอรับสายแล้วก็พูดหลายนาที หลังจากนั้นก็วาง หูมาที่หน้าห้องอาบน้ำ เคาะประตูพูดว่า”ผลิน แม่ ออกไปสัก ครู่ เดี๋ยวกลับมา”
“แม่ แม่จะไปที่ไหนคนเดียวคะ”
“มีเพื่อนเก่านัดฉันดื่มกาแฟคุยเรื่องเก่า ไม่นานก็จะกลับ
มา
“อ้อ โอเค อย่างนั้นแม่ระวังตัวหน่อย
“อืม รู้แล้ว หนูคอยที่โรงแรมก็ไม่ต้องออกไปโน่นไปนี่นะ
ท่านผู้หญิงกำชับเสร็จ พยักหน้าออกจากห้องมาที่เพื่อน เก่านัดหมาย ร้านกาแฟชื่อ CoCo มองเห็น Adiana กวักมือมาแต่ไกลๆ เธอรีบเร่งเดินไป พอนั่งลงก็ถามอย่าง กังวลว่า Adiana”มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม เพราะอะไร ตอนนี้ถึงนัดฉันออกมา ยังไม่ให้ลูกสะใภ้ฉันรู้อีกว่าคุณนัด ฉัน”
Adiana มองเธอลึกๆ ถอนหายใจเบาๆ อันที่จริงลูก สะใภ้คุณอาการไม่ดี”
“ไม่ดีหรือ “ท่านผู้หญิงสีหน้าซีดขาวลง“นี่หมายความว่า อะไร”
“หนึ่งเดือนมานี้ ที่จริงแล้วมดลูกของเธอไม่ขยายตัว ชัดเจน ฉันแค่ไม่อยากสร้างความกดดันให้เธอถึงไม่ได้พูด ต่อหน้าเธอ สภาพจิตใจของผู้หญิงที่ตั้งครรภ์ยากเป็นสิ่ง สำคัญมาก หากเธอรู้สึกไม่มีความหวังแล้ว งั้นก็ไม่มีทางมี ลูกได้จริงๆ”
ท่านผู้หญิงน้ำตารินไหลออกมา Adiana พูดแบบนี้ แน่ใจแล้วใช่ไหมลูกสะใภ้ของฉันไม่มีทางมีลูกได้”
“ครั้งนี้ฉันเพิ่มยาตัวใหม่ให้เธอ หากว่ายานี้ใช้ได้ผลกับ เธอ งั้นก็มีความหวัง แต่หากไม่ได้ผล นั่นก็ลำบากแล้ว”
“รับรองกี่เปอร์เซ็นต์”
Adianaตอบอย่างอดทนไม่ไหว สามสิบเปอร์เซ็นต์”
“แค่สามสิบเปอร์เซ็นต์ใช่ไหม”
ท่านผู้หญิงทนไม่ไหวอีกต่อไป สักพักร้องไห้เสียงหาย อย่างเจ็บปวดออกมา นี่ควรจะทำอย่างไร นี่ควรจะทำ อย่า ไร ลูกชายและลูกสะใภ้ของฉันรักกันมาก หากมีลูกไม่ได้จะ อย่างไรดี ฉันนี่ทำบาปกรรมอะไรไว้ สวรรค์ถึง ลงโทษฉัน แบบนี้ ”
Adiana ก็เศร้ามาก ปลอบใจเพื่อนเก่าที่เจ็บปวด ดน ชา อย่าร้องไห้ มีความหวังสามสิบเปอร์เซ็นต์ดีกว่าสิบ เปอร์เซ็นต์ก็ไม่มี ดังนั้นฉันจึงนัดเธอออกมา ก็ไม่อยากให้ ลูกสะใภ้เธอรู้เรื่องนี้ ตอนนี้อารมณ์ของเธอคงที่มีผลต่อการ รักษาอาการป่วยดีขึ้นจนถึงมีลูกได้ คุณห้ามแสดงความเศร้า ต่อหน้าเธอเด็ดขาด จิตใจของเธอฟื้นฟูเร็วยิ่งมี โอกาสเป็น ไปได้สูง ในทางกลับกัน จิตใจไม่ได้ฟื้นฟูโอกาสเป็นไปได้ เป็นศูนย์
Adiana”คุณบอกความจริงกับฉัน จริงๆแล้วโดยทั่วไป แน่ใจแล้วใช่ไหมลูกสะใภ้ของฉันมีลูกไม่ได้
“ก็บอกแล้วไง มีสามสิบเปอร์เซ็นต์”
“คุณไม่ต้องปลอบใจฉัน สัดส่วนสามสิบเปอร์เซ็นต์คือเท่า ไหร่ ฉันรู้ดี”
น้ำตาของท่านผู้หญิงรินไหลออกมา เธอชอบผลินลูก สะใภ้คนนี้มากจริงๆ แต่เธอก็รู้ว่าตระกูลทรัพยสานจะไม่มีผู้ สืบสกุลไม่ได้
นั่งที่ร้านกาแฟนานมาก น้ำตาของท่านผู้หญิงแห้งหมด แล้ว จนกระทั่งโทรศัพท์ของผลินโทรมา เธอถึงจำต้อง กล่าวอำลากับ Adiana กลับมาที่โรงแรม
ที่หน้าประตูโรงแรม เธอกำลังฝึกยิ้มเล็กน้อยแปปนึง แล้วเอาความเจ็บปวดไว้ในใจขึ้นชั้นเจ็ด พอลูกสะใภ้เห็น เธอ กลับมา ถามก่อนทันทีว่า “แม่ ไม่ใช่บอกว่าจะรีบกลับมา หรือคะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว ฉันเป็นห่วงแทบแย่”
เธอยิ้มอย่างเจ็บปวด”ขอโทษจ้ะ ไม่ได้เจอกันนานมาก คุยกันจนมีนหัวนิดหน่อย
“แม่ร้องไห้ใช่ไหมคะ ทำไมขอบตาแดงแบบนี้”
ท่านผู้หญิงถูตา น้ำตาไหลออกมาอีก เธอเช็ดน้ำตาไป พยายามยิ้ม”ใช่ น่าขายหน้าจริงๆ ไม่ได้เจอหน้าเพื่อน เก่า คนนั้นมายี่สิบกว่าปีแล้ว พอเจอหน้ากันก็กอดคอกันร้องไห้”
ผลินแตะไหล่แม่สามีอย่างเชื่อครึ่งเดียวสงสัยครึ่ง นึง”เพื่อนคนไหน ความรู้สึกลึกซึ้งแบบนี้”
“สมัยก่อนเป็นเพื่อนเรียนมหาวิทยาลัยที่ฮ่องกง นอน ผ้าห่มผืนเดียวกัน
ว้าวว้าว ผลินยิ้มแล้ว นั่นความรู้สึกลึกซึ้ง”เธอคิดถึง ตัวเธอกับ นมจ สมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัยก็นอนผ้าห่มผืน เดียวกันบ่อยๆ หากว่าเธอกับชื่นใจแยกจากกันยี่สิบปีไม่ได้ เจอหน้ากัน ทั้งคู่อาจจะร้องไห้เสียใจมากแบบนั้น เหมือนกัน
ครั้งนี้เธอและแม่สามีอยู่ที่อเมริกาพักแค่สี่วันก็กลับ ประเทศ ขณะนั่งบนเครื่องบิน ท่านผู้หญิงมองหน้าลูกสะใภ้ สบายใจ กลั้นไว้ไม่อยู่น้ำตารินไหลออกมาอีก โชคดีที่เอา หนังสือพิมพ์ข้างตัวบังหน้าเธอไว้ได้ ถึงจะทำให้ลูก สะใภ้ มองไม่เห็นเธอเศร้าเสียใจ
ยังคงเป็นปยุตมารับที่สนามบิน ครั้งนี้เขารู้สึกเองได้ ซื้อ ดอกไม้สองช่อให้กับภรรยาและแม่คนละช่อ
รับดอกไม้ในมือของลูกชาย ทำให้จิตใจของท่านผู้หญิง ดีขึ้นมาหน่อย
กลับถึงบ้านทานอาหารค่ำ ผลินขึ้นไปข้างบนจัดการ สัมภาระ ปยตเดินเข้ามา ย่อตัวลงตรงหน้าเธอถามว่า “มี ของขวัญให้ผมไหม
เธอตอบอย่างอารมณ์ดีมาก
“อ้อ ของขวัญอะไร
“หลับตา”
ปยุตหลับตาตามที่เธอบอก มองผลินยิ้ม อ้าปากกว้างจูบ บนหน้าผากเขาอย่างแรงจุ๊บนึง ปยุตลืมตาขึ้นทันที คาด ไม่ ถึงกับรอยจูบที่ตกลงมาจากสวรรค์ของเธอ”นี่คือของขวัญ ใช่ไหม”
“ใช่ ไม่ชอบหรือ
“ชอบ ชอบมากเลย”
ปยุตจูบเธอที่หน้าผากกลับอย่างแรงทันทีและแหย่เล่น ว่า “ผมไม่อยากเอาเปรียบคุณ ผมให้ของขวัญคุณกลับ ตาม มารยาท ”
โอ้ ทั้งสองคน มองกันแล้วยิ้ม มีความสุขหวานฉ่ำจาก การที่คนรักจูบ
“เฮ่อ นี่ไม่ใช่ยาแก้อักเสบของแม่หรือ ทำไมมาอยู่ใน กระเป๋าของฉัน ฉันเอาไปให้แม่เอง”
ผลินลุกขึ้น กำลังหยิบยาแก้อักเสบของแม่สามีออกจาก ห้องนอน ตรงมาที่ห้องของพ่อแม่สามี ยกมือเตรียมเคาะ ประตู ได้ยินเสียงร้องไห้อย่างเจ็บปวดดังมาจากข้างใน
“สรุปผลเป็นอย่างไร คุณพูดออกมาสิ อย่าเอาแต่ร้องไห้ ได้ไหม
ธามันใจร้อนสอบถามภรรยา ร้อนใจจะแย่แล้ว
“เธอมีลูกไม่ได้แล้ว Adiana พูดยังมีความหวัง สามสิบเปอร์เซ็นต์ ที่จริงแล้ว เพื่อปลอบใจฉัน โดยทั่วไป แน่ใจ แล้วว่ามีลูกไม่ได้”
“คุณพูดอะไรนะ ไม่ ไม่สามารถมีลูก”
ธามันขาทั้งสองข้างอ่อนลง เกือบจะล้มลงที่พื้น สองมือ เกาะยึดเตียงไว้แน่นพยุงตัวขึ้นมาเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ทําไมอาจจะไม่สามารถมีลูกได้”
คนที่ตกใจไม่ใช่เพียงเขาแค่คนเดียว ในเวลาเดียวกัน ยังมีผลินที่ยืนอยู่นอกประตูก็ตกใจ หลังจากได้ยินแม่สามี พูดว่าเธอมีลูกไม่ได้ ยาในมือเธอกับใจของเธอร่วงหล่นลงที่ พื้นพร้อมกัน ที่ไม่เหมือนกันคือ ยายังคงอยู่ในสภาพดี แต่ใจ เธอแตกร้าวแล้ว
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ตั้งแต่เมื่อวานถึงวันนี้ฉันพอคิดถึง เรื่องนี้ก็เศร้า Adianaพูดว่าให้ผลินรู้ไม่ได้ กลัวจะกระทบ กระเทือนจิตใจเธอ แต่เรื่องนี้เก็บกดในใจฉัน เก็บกดจนฉัน จวนจะเป็นบ้าแล้ว”
ธามันใจลอยไม่กี่วินาที พูดทันทีว่า “ไม่ได้ล่ะก็จะให้ปยุต ไปมีลูกข้างนอก แล้วอุ้มกลับมาเลี้ยง ธุรกิจครอบครัว ขนาด ใหญ่โตแบบนี้ไม่มีผู้สืบทอดไม่ได้
ดนุชาจ้องตาโตอย่างตกใจ“แบบนี้ได้ยังไง ตอนนี้ผลิน กำลังรักษาอยู่ ไม่แน่ว่าจะมีลูกไม่ได้ พูดอีกที เธอเชื่อมั่น ใน ตัวเองสูงมากแบบนั้น คุณให้ปยุตไปมีลูกข้างนอก แล้วอุ้มกลับมา เธอจะยอมรับได้ยังไง”
“ความหมายของฉันคือเรื่องนี้ต้องปรึกษากับเธอ เธอเห็น ด้วยแล้วค่อยทำแบบนี้”
“งั้นหากว่าเธอไม่เห็นด้วยล่ะ
ดนุชาประโยคนี้ทำให้ธามันสำลัก หากว่าไม่เห็นด้วยก็ จัดการยาก
หากลูกสะใภ้เห็นด้วย ลูกชายของพวกเราจะเห็นด้วย ไหม เขาไม่ใช่ผู้ชายที่มั่วผู้หญิงไม่เลือกประเภทนั้น”
“ถึงตอนนั้นจริงๆ ถึงไม่เห็นด้วยก็ต้องเผชิญหน้ากับความ จริง”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ