ตอนที่ 126 ยุคบูมของมือที่สาม
สมองชื่นใจหมุนติ้ว มองไปที่ร่างชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า อย่างตกใจ สีหน้านิ่งเฉย
เธอตื่นตระหนกไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้ควรพูดอะไร ยกแก้ว เหล้าตรงหน้า ดื่มลงคอหมดเกลี้ยง แล้วเอาเหล้ามาอ้าง พูดว่า”ฉันดื่มเมาแล้ว คุณอย่าเข้าใจผิด
ไวภพสายตาซับซ้อนมองตรงที่เธอ นิ่งเงียบไปสักพัก เขาถอนหายใจเล็กน้อย ขอโทษ ผมไม่เคยรู้ใจคุณเลย ยังถามเรื่องของผลินกับคุณ หากว่าทำร้ายจิตใจคุณ ผมขอ โทษจริงๆ”
“ไม่เป็นไร ฉันบอกแล้ว ฉันแค่ดื่มเมาแล้วเท่านั้น ที่ฉันพูด ทั้งหมดล้วนพูดด้วยความเมา คุณไม่ต้องใส่ใจ
“แต่ตอนนี้คุณสร่างเมาแล้ว”
ไวภพหัวเราะคิกคักกับคำโกหกของเธอ ยิ่งทําให้ชื่นใจ ขวนอายว้าวุ่น เธอพูดอธิบายว่า “เพราะว่าพูดแล้วที่ไม่ ควร พูดออกเมา ดังนั้นตอนนี้สมองสร่างเมาหน่อยแล้ว”
“คนเมาได้ นําตาก็ได้ด้วยหรือ หากว่าเพียงแค่เมาแล้วพูด ทําไมต้องร้องไห้”
ชื่นใจพูดไม่ออก เธอไม่สามารถทำเหมือนไวภพเป็นคน โง่ได้อีก
เห็นเธอนิ่งเงียบไป ไวภพก็เข้าใจหมดทุกอย่าง ทั้งสอง คนตกอยู่ในความเงียบ ผ่านไปสักพัก เขาถึงจะเอ่ยปาก ก่อนเพื่อสลายความนิ่งเงียบ เป็นประโยคขอโทษซ้ำอีก
“ขอโทษ ถึงแม้ว่ารู้ความในใจของเธอแล้วชื่นใจ ก็โปรด ให้อภัยผมที่ไม่สามารถยอมรับเธอได้ เพราะว่า”
“ฉันรู้”
ชื่นใจไม่อยากได้ยินประโยคนี้ว่าในใจผมมีคนอื่น ดัง นั้น รีบตัดบทเขา ค่อยๆเอาผมปรกหน้า แอบซ่อนน้ำตาที่ริน ไหล
“อืม คุณรู้ดีกว่าใคร คนที่ผมชอบคือผลิน คุณก็เป็นผู้หญิง ที่ดีคนหนึ่ง คุณจะต้องได้เจอผู้ชายที่ดีกว่าผม
“ฉันจะพยายาม
เธอพยักหน้าอย่างหน้าไร้ความรู้สึก หัวใจที่ไม่เคยเจ็บ ปวดมาก่อน หรือ เธอไม่ได้ทําลายความฝันของไวภพ แต่ เป็นไวภพที่ทําลายความฝันของเธอ
“กินอะไรหน่อยสิ เอาแต่ดื่มเหล้า สั่งอาหารมาเยอะแบบนี้ ไม่แตะเลย”
“ไม่ต้องแล้ว เวลาดึกแล้ว ฉันต้องกลับก่อน”
ชื่นใจลุกขึ้นยืน สะพานเป้ตัวเอง รีบบอกอำลา เดินออกไปจากที่นี่ที่ทําให้เธอเสียใจอย่างรวดเร็ว
ออกจากประตูโรงแรม ยื่นหน้ารับลมเย็นที่พัดมา พัดพา น้าตาใต้ตาที่เธอแอบซ่อนไว้ไปด้วย สาดส่องใบหน้าที่ เต็ม ไปด้วยน้าตา เอาสองมือปิดปาก ไม่ให้ตัวเองร้องไห้มีเสียง ออกมา เดินตรงต่อไปข้างหน้า เงาใต้ไฟถนน ใจแตกเป็น เสี่ยงและสิ้นหวัง ในที่สุด ไม่มีความหวังสักนิดอีกต่อไป
การปฏิเสธของไวภพทำลายความฝันสุดท้ายในใจเธอ ลง เธอจะไม่สามารถหลอกตัวเองได้ต่อไปอีก จำเป็นต้อง เผชิญหน้ากับความจริง ชายคนนั้นไม่ชอบเธอ
ชื่นใจนําตาเต็มหน้ามาถึงริมสะพานลอยอีกที่หนึ่ง นั่งที่ สะพาน ร้องไห้โฮออกมา จากนั้นมองรถที่แล่นผ่านไปมา ไม่ หยุดใต้สะพาน ตะโกนเสียงดังว่า“ชื่นใจ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ ชอบเธอ ไม่ใช่เธอไม่ดี แต่เขาไม่มีวิสัยทัศน์”
ไวภพนั่งอยู่ในห้องโรงแรมตลอดไม่ได้ออกมา สมอง ของเขาสับสนอลหม่านมาก เพราะว่าความรู้สึกที่ชื่นใจ แสดงออกต่อเขา ทําให้เขานําบากใจมาก เขากับผลิน ผลิน กับ นใจ ความสัมพันธ์ของพวกเขาสามคนไม่ควรเป็น แบบ นี้
มองตุ๊กตาเซรามิกถูกเขาโยนไว้บนโต๊ะอย่างสงสัย เขา เอื้อมมือหยิบขึ้นมา ตรวจสอบอย่างละเอียด พบว่าตุ๊กตา เซรามิกนี้มีรูปร่างลักษณะเหมือนเขามาก เขาเกือบลืมว่าชื่น ใจเป็นครูคณิตและศิลปะ พื้นฐานการวาดรูปของเธอ นั้นคน ธรรมดาสู้ไม่ได้
ทำให้คนปวดหัวจริงๆ คนที่เขาชอบไม่ได้มาครอบครอง คนที่เขาไม่ชอบแอบรักเขา แต่เขากลับพูดปฏิเสธไร้เยื่อ ใย แค่เพราะเขายืนในมุมตัวเอง เขายิ่งสามารถเข้าใจความรู้สึก ของการถูกปฏิเสธอย่างไร้หัวใจ
ผลินคิดถึงการเข้างานเลี้ยงของชื่นใจกับไวภพโดย ตลอด หลังจากเดินวนในห้องครึ่งวัน ตัดสินใจโทรถาม
ชื่นใจนั่งที่ข้างบันไดของห้าง ไม่ได้ร้องไห้แล้ว แต่แวว ตาช่างว่างเปล่า
“ฮัลโหล”เสียงของเธอฟังแล้วดูไร้เรี่ยวแรง
“เป็นยังไงบ้าง พวกคุณยังอยู่ด้วยกันใช่ไหม
“แยกกันแล้ว”
ผลินใจเต้นตุบ ฟังเสียงของชื่นใจ เธอรับรู้ได้ถึงลม หายใจที่เสียใจมาก ถามอย่างกังวลทันทีว่า”เธอสารภาพรัก กับเขาแล้วใช่ไหม”
“ไม่เชิงสารภาพรัก แต่เขารู้แล้ว”
“อย่างนั้นเขาพูดว่ายังไง”
ผลินเสียใจภายหลังที่ไม่ควรถามประโยคนี้ออกไป หากว่าผลลัพธ์ออกมาดี หรือ หากว่ามีความหวังสักนิด ชื่น ใจ คงสติไม่กระเจิดกระเจิงแบบนี้
“เขาปฏิเสธแล้ว พูดว่าคนที่เขาชอบมีเพียงคุณคนเดียว”
“ขอโทษด้วย”
ผลินรู้สึกผิดมาก ไม่รู้ควรพูดอะไรปลอบใจดี
“ไม่เป็นไร ไม่ใช่ความผิดของคุณ พูดก็ดีแล้ว ในใจไม่มี ความคาดหวังอะไรอีกแล้ว
“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนคุณ
“ไม่ต้องแล้ว ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ พรุ่งนี้เจอ กันที่โรงเรียน”
“ดี”
ผลินวางสาย ปยุตออกมาจากห้องน้ำ ถามเรื่อยเปื่อย ว่า“เป็นอะไรไป หน้านิ่วขมวดคิ้ว”
“วันนี้ฉันเหมือนทำผิดเรื่องหนึ่ง”
“เรื่องอะไร”
เธอไม่ได้ปิดบัง บอกเรื่องทั้งหมดกับปยุต หลังจากเขา ฟังจบ โกรธเย็นชา“คิดว่าตัวเองวิเศษ ยังปฏิเสธชื่นใจ ผม คิดว่าชื่นใจเหมาะสมกับเขามาก
ในใจของผลินหงุดหงิดมาก มองบน“คุณมีอคติกับไวภพดังนั้นถึงประเมินค่าเขาต่ำ ที่โรงเรียน ไวภพเป็นพระเอก ในฝันของครูและนักเรียนหลายคน
“มีคนอยู่สองประเภทที่เอาเขาเป็นพระเอกในฝัน ประเภท ที่1คือ คนตาบอด ประเภทที่2คือคนที่สมองผิดปกติ”
“ฉันดูคุณแหละที่สมองผิดปกติ อิจฉาริษยาก็ไม่ต้องโจมตี คนอื่นแบบนี้”
ปยุตดึงขึ้นมาทันที”ผมพูดสรุปว่าใครคือสามีคุณกันแน่ ทำไมทุกครั้งต้องช่วยเจ้าหมอนั่นพูด ครั้งก่อนผม ทะเลาะ กับเขา คุณก็ปกป้องเขา คุณมีจุดยืนหน่อยไหม
ผลินหันหลังมาอย่างโกรธ”เรื่องนานมาแล้วยังจำได้ อีก”เธอเดินข้างห้องนอนถามว่า “คุณเอายาฉันไปซ่อน ที่ไหน”
“ไม่รู้ ”
“เห้อ เห็นชัดๆว่าคุณเก็บซ่อนไว้ยังบอกว่าไม่รู้ ไม่แน่ว่าใน บ้านนี้มีผี ”
“มีแต่ผีเท่านั้นที่รู้”
“ได้ รีบบอกฉันมานะ ฉันต้องกินยาตามเวลา
“ทำไมคุณต้องกินยานั้นด้วย”
“ตั้งท้องไง อยากรีบท้อง
ผลินไม่ปิดบังความคาดหวังในใจของเธอเลย ปยุตเอา สองมือโอบกอดด้านหน้าตรงอกเธอ พูดอย่างลึกซึ้งว่า “อยากมีลูกมาหาผมสิ คุณกินยานั้นสามารถทำให้คุณมีลูก ได้ไหม ไม่มีผม ความปรารถนาของคุณที่จะมีลูกไม่มี ทาง เป็นจริง”
“แต่ลําพังเพียงคุณก็ไม่สําเร็จ ฉันต้องปรับสมดุลร่างกาย ด้วย คุณรีบเอายาให้ฉันเถอะ”
“ไม่ต้องแล้ว ผมก็คือยาของคุณ สามารถช่วยคุณผลิต ลูกได้ ยิ่งช่วยคุณปรับสมดุลร่างกายด้วย คุณไม่ได้ฟังนัก วิชาการบรรยาย ชายกับหญิงอยู่ด้วยกันสมบูรณ์แบบ เป็น ยาดีที่เยี่ยมที่สุดของผู้หญิง ที่สำคัญที่สุดคือ ผมเป็นยา ที่ ปลอดภัยโดยธรรมชาติไม่มีผลลบ”
ผลินกวาดตารอบหนึ่ง “ใช่ และยังฟรีด้วย”
“ก็ใช่สิ ดังนั้นมีวัตถุดิบดีแบบนี้ คุณต้องใช้ประโยชน์ มากๆ ไม่ใช่ไปกินยาสมุนไพรจีน”
ปยุตพูดแล้วก็โอบเอวอุ้มผลินขึ้นมา แล้วเตะประตู ห้องนอนเปิดออก แล้วยกเท้าปิด เอาเธอโยนลงบนเตียง เหมือนหมาป่าดุร้ายกระโจนเข้าใส่
“ฮาฮา ไม่ต้องเล่นแล้ว
ระคายเคืองมากตรงที่ผลินประสาทสัมผัสไวมีเสียงเอี๊ยด หัวเราะพลิกตัวบนตียงหลายรอบ
“บอกสิ จะเอาวัตถุดิบธรรมชาติอย่างผมมาใช้ไหม
“เอา เอา เอา”
ผลินพยักหน้าติดกันหลายครั้ง จําจนหน้าจะชาแล้ว
ทันใดนั้น เสียงมือถือดังขึ้นมาสักพัก เธอชี้ไปที่ชุดสูทที่ เขาโยนกองอยู่บนพื้น เหมือนจะเป็นโทรศัพท์ของ คุณ”
ปยุตถึงจะหยุด หยิบเสื้อผ้าที่พื้นขึ้นมา หยิบมือถือออก มาจากกระเป๋า เป็นหมายเลขแปลกๆ เขารับสายแล้วฟัง “ฮัล โหล ใครครับ”
ในโทรศัพท์เสียงเงียบไป เขาเข้าใจผิดว่าใครโทรมา ผิด กำลังจะวางสาย มีเสียงพูดออกมาว่า “พี่ปยุต คือน้อง จันทรค่ะ”
“คุณเป็นอะไรหรือ
เขาสอบถามอย่างห่วงใย ได้ยินเสียงเธอไม่ค่อยปกติ
“คุณมาพาฉันไปส่งที่โรงพยาบาลได้ไหม ตอนนี้ฉัน เหมือนมีไข้สูงหน่อย
ปยุตเหลือบมองบนเตียงที่มีรอยยิ้มของผลิน พูดอย่างลำบากใจว่า “ธรรศล่ะ”
พอได้ยินเขาถามถึงธรรศ รอยยิ้มบนใบหน้าผลินก็หาย ไป ผลินเดาได้ว่าใครโทรมา
“ธรรศไปแสดงที่ต่างจังหวัดแล้ว ตอนนี้ข้างตัวฉันไม่มีใคร ที่ติดต่อได้”
ปยุตตรึกตรองหลายวินาที ตอบตกลงอย่างนั้น คุณพัก อยู่ที่ไหน ผมจะไปหาตอนนี้”
“เลขที่123ถนนมีสุข”
“อืม”
วางสายแล้ว ปยุตมองไปที่ผลินอีกครั้ง เห็นสีหน้าเธอ หมอง เขาไปนั่งปลอบเธอ”อย่าเพิ่งโกรธ จันทรตอนนี้ ป่วย ธรรศไปแสดงที่ต่างจังหวัดอีก ผมไม่สามารถปล่อยให้เธอ ตายโดยไม่ช่วย
“เธอป่วยแล้วไม่ไปโรงพยาบาลใช่ไหม หรือเธอป่วยทาง ใจ ต้องให้หมอใจรักษาเท่านั้น”
“ควรจะหนักมาก ผมได้ยินเสียงเธออ่อนแอมาก ไม่งั้นคุณ ไปดูเธอด้วยกันกับฉันหน่อย”
“ฉันถึงไม่ไป”
แม้ว่าผลินไม่ตัดสินอย่างไรอีก ก็ไม่อาจจะไปเยี่ยมจันทร ด้วยกันกับปยุตได้ ตั้งแต่ประวัติศาสตร์เป็นต้นมา มีแต่สู้ รบ กับมือที่สาม ไม่เคยมีไปเยี่ยมมือที่สามมาก่อน
“อย่างนั้นก็เห็นใจสักหน่อยได้ไหม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จันทรโชคร้ายเหมือนกับคุณ คุณควรจะเห็นใจเธอ มากกว่า คนอื่นๆ”
“หากว่าเธอไม่คิดถึงผู้ชายของฉัน ฉันต้องเห็นใจเธอมาก แม้กระทั่งเป็นเพื่อนกับเธอ แต่ตอนนี้คุณจะให้ฉัน เห็นใจได้ อย่างไร หลังจากสัปดาห์ที่แล้วเธอเพิ่งจะประกาศสงคราม กับฉัน จะแย่งทุกสิ่งที่เป็นของฉันกลับไป เวลานี้ฉัน เห็นใจเธอ ก็เท่ากับว่าส่งมอบคุณให้เธอกับมือ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ