บทที่ 82 ทำร้ายจิตใจ

ตอนที่ตื่นขึ้นมา คีรินกลับยังคงหลับอยู่ ทําเหมือนวัน นี้ไม่ใช่วันแต่งงานของเขา

เธอเลยรียสะกิดเขา แล้วพูดขึ้นเสียงเบา “คุณตื่นได้ แล้ว”

เขายกมือแล้วจับนวดหน้าผากของตัวเอง แล้วพูดขึ้น ด้วยเสียงแหบ “กี่โมงแล้ว”

เธอเอานาฬิกาที่เขาวางไว้ตรงหัวเตียงดู “เจ็ดโมง ครึ่งแล้ว วันนี้คุณมีงานต้องยุ่งเยอะ รีบตื่นเถอะ!”

เจ้าบ่าวต้องไปรับเจ้าสาวตอนเก้าโมง ตอนนี้ก็เจ็ด โมงกว่าแล้ว นี่ใกล้จะไม่ทันแล้ว

เขาเลยลุกขึ้นแล้วนั่งอยู่บนเตียง เธอได้อยู่กับเขามา สักระยะแล้ว ไม่ใช่เห็นเขาขี้เซาแบบนี้ แต่วันนี้เรียกเขาตื่น กลับทําสีหน้าไม่พอใจ

ทำไมเธอถึงรู้สึกว่างานแต่งวันนี้เหมือนไม่ใช่ของเขา และเหมือนเขาไม่ค่อยจะดีใจสักเท่าไหร่

คีรินนั่งไปสักพักแล้วเดินไปที่ห้องแต่งตัว เธอยัง คงนั่งอยู่บนเตียงแล้วกำลังคิดว่าจะตื่นดีไหม ถ้าเขาไป แต่งงาน เธอตื่นเช้ามาก็คงไม่มีอะไรทำ
ตอนที่เธอกำลังครุ่นคิด เสียงของคีรินก็ดังขึ้น

เขาเรียกเธอไปหาเขา ก็เห็นคีรินใส่แค่กางเกงในอยู่ อย่างเดียว เธอเลยถามเขา “มีเรื่องอะไร?”

เขาชี้ไปยังชุดสูทที่แขวนอยู่ “เลือกชุดสูทให้ผม เอา ที่เหมาะไปงานแต่ง”

เธอเลยมองชุดสูทในตู้ ยังไงเขาใส่ชุดไหนก็ดูดีอยู่ แล้ว เลือกมั่วๆเลยจะดีกว่า แต่เธอแปลกใจ งานแต่งเขา ทั้งที ไม่ได้สั่งตัดชุดเจ้าบ่าวหรือไง ถึงแม้ชุดสูทที่เขาใส่ ประจำก็แพงและดูดีอยู่แล้ว แต่นี่เป็นงานแต่งของเขานะ ทำไมเขาไม่ใส่ใจแบบนี้

เธอเลยเลือกชุดสูทสีเลือดหมูออกมา วันนี้เป็นวัน สำคัญและเป็นวันที่น่ายินดี ต้องใส่สีที่มันมงคลหน่อยๆ

แต่ว่าเขาเหมือนไม่ชอบใส่สูทสีแดง เธออยู่กับเขามา นานขนาดนี้ เห็นแต่เขาใส่สีน้ำเงิน สีเทาและสีดำ เป็นสี โทนมืดหมดเลย

คีรินมองชุดสูทที่เธอจับไว้ แล้วดูด้วยสายตาที่ไม่ พอใจ เธอเลยอธิบายขึ้น วันนี้เป็นวันมงคล คุณต้องใส่สี นี้ ครั้งก่อนฉันเคยเห็นคุณใส่สีนี้ ดูดีมาก!”
เขามองเธอแล้วพยักหน้าเบาๆ เขายอมใส่ชุดที่เธอ เลือก เธอเคยเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวให้เขา แล้วเอาเนคไทสี ฟ้า ฉันว่าฉันคงเป็นเมียน้อยที่ได้มาตรฐานจริงๆ ช่วยสามี เลือกชุดแต่งงาน

เธอใส่เสื้อให้เจ่และผูกเนคไทให้เขา

เธอมองผู้ชายที่หล่อเหลาและสุขุมมาก เลยยิ้มอ่อนๆ “เจ้าบ่าวที่หล่อที่สุดในปฐพี”

เธอชมเขาจากใจจริง เขาหล่อมากจริงๆ สำหรับ หน้าตาอันดูดีของเขาเธอไม่เคยปฏิเสธว่าเขาไม่หล่อ

เขาจับมือเล็กๆที่กำลังช่วยเขาจัดเสื้ออยู่ มือใหญ่ๆ ของเขาจับมือเธอไว้ จากนั้นก็มองเธอด้วยสายตาที่ เหมือนจะกลืนกินตัวเธอ เธอเลยก้มหน้าลงทันที จากนั้น เขาก็ยื่นมือมาจับคางเธอ เพื่อให้เธอสบตาเขา “ญาดา คุณไม่มีอะไรจะคุยกับผมจริงๆหรอ?”

เขาถามแปลกๆตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวันนี้ เธอเดาใจเขา ไม่ออกจริงๆว่าเขาคิดอะไรอยู่

เขาก็คงจะทำเป็นเหมือนชอบเธอ จากนั้นก็คงจะ ทำให้เธอหลงเขา แล้วทำร้ายจิตใจเธอทีหลัง
คีรินกําลังรอเธอตอบกลับ เธอคิดไปสักพัก แล้วพูด ขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ขอให้คุณมีความสุข!”

เขาเลยปล่อยมือออกแล้วขมวดคิ้วมองเธอไปชั่ว ขณะ จากนั้นก็กระตุกมุมปากขึ้น “ผมมีความสุขมาโดย ตลอด คุณไม่ต้องมาอวยพรผมหรอก!”

นี่เขากำลังอวดชีวิตดีๆของตัวเอง แล้วว่ามีความสุข งั้นหรอ?

เขาพูดจบก็หันหลังเดินออกไป พอเธอได้ยินเสียง ปิดประตู เธอก็โล่งอกทันที

เขาพูดถูก มีแค่เธอที่ไม่มีความสุขมาตลอด

หลังจากที่คีรินออกจากวิลล่า เธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกจากห้อง เธอรู้สึกอยู่วิลล่ามันน่าเบื่อ เลยอยากจะ ออกไปเที่ยวเพื่อแก้เบื่อหน่อย

บอร์ดี้การ์ดก็ติดตามเขาไปหมด คนขับรถก็ไม่อยู่สัก คน ที่วิลล่าเหลือแต่คนใช้ คีรินคงคิดว่าเธอไม่หนีแน่นอน เลยไม่ได้สั่งใครมาเฝ้าเธอ

เธอเลยเรียกรถแกร็ปมารับไปส่งที่สถานีรถไฟฟ้า จากนั้นเธอก็ต่อรถโดยสารและนั่งรถไฟฟ้าวนรอบกรุงเทพและไปในที่ๆเธอเคยไปกับมาร์วิน

ตอนที่เขาแต่งงาน เธอก็ถูกคีรินข่มขืน และมายุ่งกับ ชีวิตเธอตลอดเวลา จนเธอไม่มีเวลามารื้อฟื้นเรื่องราวขอ งมาร่วินกับเธอเลย

เธอเดินเที่ยวเล่นในตลาดที่คึกคั้น เป็นสถานที่ที่เธอ กับเขามาบ่อย เขาเป็นคนชอบสัตว์เลี้ยง เธอรู้ว่าเขาชอบ กระต่าย หมา และก็แมว

เขาเป็นคนจิตใจดีและชอบสงสารคนอื่น จนตอนนี้ เธอคิดว่าเขาอาจจะไม่ได้รักเธอจริงๆ แค่เกิดจากความ สงสาร

หรืออาจเป็นเพราะว่าเขาทำดีกับเธอเพื่อที่จะไถ่โทษ ในความผิด คีรินท่ากับเธอ เธอไม่อยากยอมรับความจริง นี้เลย แต่ยังไงความจริงก็คือความจริง ไม่มีเหตุผลที่เธอ จะไม่ไปยอมรับมัน

และเธอล่ะ ทำไมถึงได้รักเขาขนาดนั้น ถ้าแต่ก่อน ใครที่สามารถทําดีกับเธอและเอาใจเธอหน่อย เธอก็คงจะ ตกหลุมรัก

“หนู จะซื้อน้องหมาตัวนี้ไหม มันเลี้ยงง่ายมาก!” ป้า ที่ขายสัตว์เลี้ยงมองเธอ นึกว่าเธออยากซื้อ
เธอนั่งลงแล้วเล่นกับน้องหมาในกรง ลูกหมาตัวนี้ขน ฟูขนสีขาว น่ารักมากจริงๆ เธอลูบขนของมันเล่น มันก็ยัง อยู่นิ่งๆเลยเธอจับ เรื่องจริงๆ!

วันนี้อากาศร้อนมาก อาจจะเป็นเพราะว่าถึงฤดูร้อน แล้ว เธอจับหมาออกมาอ้ม พอแสงอาทิตย์กําลังสองน้อง หมาทำให้ตัวมันอุ่นมากๆ เธอรู้สึกเหมือนได้รับความอบอุ่น จากมัน

เธอเลยตัดสินใจที่จะซื้อหมาตัวนี้ และพึ่งจะนึกขึ้นได้ ว่าคีรินไม่ชอบหมา แต่ก่อนมาร์วินจะเลี้ยงหมาก็ต้องไปอยู่ อีกบ้าน เพราะว่าคีรินแพ้ขนหมา

แต่เขากลับเด็กหมาป่า อาจจะเป็นเพราะว่าเขารู้ตัวว่า คนอย่างเขาควรเลี้ยงหมาป่า!

เพราะมันโหดเหี้ยมเหมือนกัน

เธอเดินไปครึ่งวัน รู้สึกเหนื่อย และคิดว่าน้องหมาก็ คงจะหิวข้าวแล้ว เธอเลยพาน้องหมากลับวิลล่าคีริน พอก ลับถึงก็ได้ยินเสียงทีวีดังออกมาจาห้องรับแขก เธอได้ยิน เสียงของคนใช้สองคนคุยกัน “ว้าว! ดูสิ งานแต่งของคุณ ผู้ชายอลังการมากๆ ดูคุณคีรินก็หล่อมากๆด้วย!”

และคนใช้ที่ชื่อจันก็พูดขึ้น “เราปิดทีวีกันเถอะ เดี๋ยวผู้หญิงคนนั้นกลับมา เราจะซวยนะ”

คนหญิงคนนั้นหมายถึงเธอหรอ?

คนใช้อีกคนพูดขึ้น “กลัวอะไร ไม่เห็นหรือไง วันนั้น คุณผู้ชายมีอะไรกับเธอตรงโซฟากลางห้องรับแขก โดยที่ ไม่หลบๆซ่อนๆ ตั้งใจจะให้พวกฉันเห็นแบบนี้ คุณเขาก็ คงจะเห็นผู้ชายคนนั้นเป็นแค่ผู้หญิงขายตัว หรือว่าเธอ กลัวผู้หญิงขายตัวคนนั้นหรอ?”

จันจึงพูดขึ้น “ก็ใช่อย่างที่เธอพูดเนอะ แต่ว่าผู้หญิง คนนั้นช่างไร้ยางอายจริงๆ คุณผู้ชายแต่งงานแล้ว ยังจะ พัวพันกับคนเขาอีก ผู้หญิงแบบนี้ก็คงทำทุกอย่างได้เพื่อ เงิน”