บทที่ 78 โสเภณี

พอเธอได้ยินคำว่าโสเภณีจากปากคีริน เธอไม่เพียง แต่ไม่โมโห และกลับหัวเราะอย่างสะใจ หัวเราะจนมีน้ำตา ไหลออกมาจากตา เมื่อกี้เขากระทำชำเรากับเธออย่าง รุนแรงจนเกือบจะตาย เธอเจ็บ แต่เธอกลับไม่มีน้ำตา แม้แต่สักหยด แต่ตอนนี้กลับหัวเราะจนร้องไห้ เธอคิดว่า ไม่เพียงแต่คีรินไม่เข้าใจว่าเธอเป็นอะไรไป แม้แต่ตัวเธอ เองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองอยู่เหมือนกัน

คงจะเป็นความแกร่งกล้าและความยิ่งใหญ่ในใจ

“โสเภณี? ไม่ใช่ตั้งแต่แรกหรือไง? คุณซื้อฉันด้วย เงิน ส่วนฉันก็ขายตัวให้คุณ ฉันเป็นโสเภณี ส่วนคุณเป็น แขกเที่ยวผู้หญิง คุณว่าพวกเราควรจะเป็นลูกที่มีแต่เชื้อ ชั่วๆออกมาสักคนไหม?”

คีรินมองเธอเหมือนมองสัตว์ประหลาด เขาสะบัด หน้าของเธอออกจากมือแรงๆ จนคอของเธอแทบหักก

จากนั้นเขาก็มองเรือนร่างที่เจ็บจนต้องสั่นเทาของ เธอ “แม่คุณถูกไล่ออกมาจากบ้านสุขสำราญแล้ว……

เขายังพูดไม่จบ เธอก็พูดแทรกขึ้น ” ฉันรู้แล้ว”

เขานึกว่าเธอจะขอร้องเขา แต่เธอไม่ได้ทำแบบนี้ “คุณไม่มาขอร้องผมหรอ?”
ญาดาพูดขึ้น “ขอร้องยังไงล่ะ? แม้แต่ตัวของฉัน ฉัน แลกกับคุณไปแล้ว จะให้ฉันอะไรไปขอร้องคุณอีก?”

พูดตามจริงว่าจะให้เธอเอาตัวเข้าแลกอีกหรอ? ร่างกายของเธอถูกเขากระทำชำเราจนยับเยินไปแล้ว จะ เอาเป็นข้อแลกเปลี่ยนกับเขาได้อีกหรอ

เธอก็ไม่อยากจะทำอะไรเพื่ออีกแล้ว และตอนที่รู้ ว่าแม่เธอได้ทำอะไรกับพ่อเธอไว้บ้าง ในใจของเธอก็ยิ่ง เกลียดแม่ ผู้ชายดีๆแบบนั้นกลับไม่ได้รักษาไว้ แต่กลับ ไปโวยหาในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เกลียดแม่เธอที่ให้ตัวตนที่น่าอับอายแบบนี้

คีรินมองเธอด้วยสายตาที่เหยียดหยาม จากนั้นก็หัน หลังเดินออกไป สายตาของเขาบอกเธอว่าเขาเห็นด้วยกับ คำพูดของเธอ

เธอใส่เสื้อผ้าเสร็จก็ถอนหายใจแรงๆและไปนั่งไว้บน โซฟา พอคีรินเดินออกไป พ่อบ้านและคนใช้จึงจะกล้าโผล่ หัวออกมา และแอบมองเธอ ในความคิดพวกเขาก็คงจะ มองว่าเธอไร้ยางอาย

แต่ถึงวันนี้ใจของเธอได้ด้านชาไปแล้ว จนไม่รู้สึก อะไรทั้งนั้น
เธอจึงพยายามก้าวขึ้นไปบนห้องนอนด้วยร่างกายที่ ยังเจ็บปวดอยู่ จากนั้นก็เดินผ่านห้องทำงานของคีริน ใน ใจคิดอยากจะเอาบุหรี่ของเขามีสูบ เพื่อให้ตัวเองได้คลาย เครียด และไม่คิดว่าในห้องจะมีกล้องวงจรปิดหรือเปล่า เธอจึงเดินเข้าไปในห้องแล้วค้นลิ้นชักโต๊ะทำงานของเขา

พอเห็นกล่องที่มีโลโก้ว่าบุหรี่ เธอเลยควักออกมาจุด ไฟสูบไปหนึ่งคำ ทีแรกเธอก็เป็นคนแก้ควันอยู่แล้ว ยิ่งเธอ สูบควันเข้าปอดแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกทรมานจนต้อง หายใจหอบและไอจนน้ำตาไหล

แต่สูบบุหรี่กลับรู้สึกได้ผลจริงๆ เหมือนความเครียด ล่องลอยไปกับควันบุหรี่ที่เธอเป่าออกมาและหายไปกับ อากาศ

พอเธอเห็นรูปที่คีรินสวมใส่ชุดสูทและนั่งอยู่ตรงโต๊ะ ทำงานที่หล่อเหลาและสุขุมมากๆ ซึ่งผู้ชายแบบนี้ก็มัก จะเป็นชายในฝันของสาวๆ แต่ใครจะไปรู้ธาตุแท้ของเขา กลับเป็นผู้ชายที่เลวทราม ที่เอาแต่ได้ทรมานผู้หญิงด้วย การกระทำชำเรา เขาโหดเหี้ยมจนไม่ใช่สิ่งที่คนควรจะทำ ด้านมืดของเขามีแค่เธอที่รู้

จากนั้นเธอจึงเอารูปของคีรินออกมาแล้วเขียน ข้อความใส่ในรูปของเขา “ถ้ามีวันหนึ่งฉันตายไป ฉันก็ คงจะขอบคุณพระเจ้า แต่ถ้าจู่ๆคุณตายก่อน ฉันก็คงจะนอนหลับฝันดี เพราะฉันหวังว่าเขาตายๆไปได้ก็ดี”

เธอมองตัวหนังสือที่เขียนไว้ในรูป เธอก็รู้สึกตัวเอง เหมือนเด็กอนุบาลมากๆ และตัวหนังสือที่เขียนขึ้นไปก็ลบ ไม่ออก เธอเลยทำได้แค่เอารูปไปเก็บไว้ที่เดิม

พอกลับไปถึงห้องนอน เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดัง ขึ้น เธอเห็นว่ารพีภัทรเป็นคนโทรมา เธอเลยแปลกใจว่า เขามีเบอร์ของเธอได้ยังไง

“ญาดา คุณออกมาเจอผมหน่อย!” รพีภัทรพูดขึ้น

เธอเลยมองคนใช้ที่กำลังยุ่งกับงานบ้านอยู่ เลย คิดๆดูแล้วพูดขึ้น “คุณมากรุงเทพหรอ? มีอะไรก็คุยใน โทรศัพท์ ฉันออกไปไม่ได้!”

เขาจึงพูดขึ้น “คุยในโทรศัพท์มันคุยไม่รู้เรื่อง หาวิธี ออกมาให้ได้!!

เธอกลับไปถึงห้องนอนของคีริน จากนั้นเธอจึงเห็น เสื้อผ้าของผู้หญิงในห้องแต่งตัว วิลล่านี้เธอมาเป็นครั้ง แรก เสื้อพวกนี้ไม่ใช่ของเธอ ก็คงจะเป็นเสื้อของผู้หญิงที่ ทําเคยพามานอน

เธอเลยเอาชุดกระโปรงออกมา และไซส์ของเสื้อผ้าพอดีตัวกับเธอพอดี จากนั้นเธอก็สวมเสื้อกั๊กไว้ข้างนอก แล้วเอากระเป๋าของตัวเองเดินออกจากห้อง บอร์ดี้การ์ดจะ ไปส่องเธอ เธอก็ยอมให้เขาไปส่ง จากนั้นตอนเธออยู่บน รถเธอก็โทรหาคีริน แต่เขาไม่ได้รับสาย เธอเลยส่งวีแชท ไปให้เขา บอกเขาว่าเธอไปเจอเพื่อนสมัยมอปลาย

จากนั้นเธอจึงนัดเจอเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอตอนสมัย เรียน ก็คือรินดา สมัยเรียนเธอมักจะไปกินข้าวที่บ้านรินดา บ่อยๆ

เธอกับรินดาเจอกันครั้งล่าสุดก็คงจะเป็นตอนกลางปี ที่แล้ว เธอไปทํางานที่เชียงใหม่เลยเจอกัน

รินดารอเธอที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง บอร์ดี้การ์ดรอเธอ อยู่ข้างนอก

รินดาเห็นเธอจึงกอดเธออย่างคิดถึง และหมุนตัวเธอ ดูว่าเธอและถามเธอว่าผมลงไหม เธอก็รู้สึกซาบซึ้งมากๆ บนโลกใบนี้ก็คงมีแค่รินดาที่คอยเป็นห่วงเธอ

“ญา ทำไมแกผอมลดไปขนาดนี้”

เธอเลยบอกรินดา “น่าจะงานยุ่งเกินไป ไม่มีเวลากิน ข้าวเลยผอม แกล่ะ ยังสบายดีนะ!”
พวกเธอนั่งลงแล้วรินดาจับมือเธอไว้ “ฉันเปลี่ยนงาน ใหม่ ฉันได้เข้าไปทำงานในบริษัท QSแล้ว เป็นบริษัทใน ความใฝ่ฝันของฉันเลยนะ เมื่อวานฉันยังเจอตัวจริงของ ท่านประธานคีริน เขาทั้งหล่อทั้งดูหนุ่มมากๆเลยแก

รินดาไม่รู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์กับบ้านสุขสําราญ ริม ดานึกว่าเธอเป็นเด็กกําพร้ามาตลอด แต่จริงๆเธอก็เหมือน เด็กกำพร้าที่อยู่ตัวคนเดียว

“งานเก่าของแกก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมต้อง เปลี่ยน?” ญาดาพูดขึ้น

รินดาพูดขึ้น “ยังไงบริษัทนี้ก็เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ ข้างในมีแค่เพื่อนร่วมงานเก่งๆ แถมยังมีหล่อหนุ่มเยอะ ด้วย ตอนนั้นพ่อฉันเคยหาหนุ่มๆให้ฉันคบหา แต่ฉันไม่ ชอบ ฉันเลยจะมาหาแฟนที่บริษัทนี้ ฮ่าๆ โดยเฉพาะคุณคื ริน ฉันอยากเห็นทุกวันเลยแก เขาหล่อกว่าในรูปอีก!

รินดาชอบคีริน เธอรู้ตั้งนานแล้ว ถ้าผู้หญิงที่ไม่รู้จักคื รินจริงๆ ก็คงจะชอบเขา เพราะภายนอกของเขาดูดีจริงๆ

“เขาจะแต่งงานแล้ว แกไม่ได้ดูข่าวหรอ?” เธอแค่ไม่ อยากให้เพื่อนรักของเธอต้องหลงผู้ชายชั่วๆ

รินดาจึงยิ้มอ่อนๆ “โอ้ย ฉันรู้สิ เขามีว่าที่ภรรยาแล้วอีกอย่างยังเป็นคู่จิ้นแต่เด็ก แต่ฉันได้ข่าวว่าเขามีผู้หญิง อื่นข้างนอก ดูๆแล้ว ผู้ชายมีเงินทุกคนก็มักจะหลายใจเนอ ะ แต่ว่า ผู้หญิงคนนั้นก็ไร้ยางอายจริงๆ คนเขาจะแต่งงาน แล้วยังจะมายุ่งกับเขาอีก ก็คงจะเป็นผู้หญิงชั้นต่ำ”