ตอนที่ 123 ความรักคือความจริงใจ (4)
โธ วางสายแล้ว
“เพิ่งจะพูดว่าไม่ได้เข้าใจผิด นี่ไปกินรังแตนมาจากไหนขึ้ หึงอีกแล้ว”
“เดิมทีอยากอดทน แต่อดทนไว้ไม่อยู่ ยังมีอีก ไม่อนุญาต ให้คุณจดจำประโยคนั้น
“พูดอะไร”
“ชอบประโยคนี้จากใจจริง”
ผลินสูดลมหายใจเข้า“คุณได้ยินแล้ว
“อยู่ใกล้กันแค่นี้ ผมจะไม่ได้ยินเชียวหรือ เจ้าหมอนี่ทำ มากเกินไปแล้ว ขนาดผมอยู่ข้างๆก็ล้อเล่นกับคุณอย่างไม่ เกรงกลัว หากว่าผมไม่อยู่คงแย่แล้ว ไม่ได้ คุณลาออกจาก งานนี้ซะ”
“ลาออกจากงาน แล้วคุณจะเลี้ยงดูฉันหรือ
ปยุตจ้องมองพูดว่า “ผมเลี้ยงคุณไม่ไหวหรือ”
“เลี้ยงได้แน่นอน แต่ฉันไม่อยากใช้ชีวิตแบบนั้น
“งั้นผมช่วยคุณหาโรงเรียน แค่ไม่อยู่โรงเรียนเดียวกับเขาก็พอ”
“แต่ฉันชอบโรงเรียนปัจจุบันของฉัน ฉันมีความรู้สึกผูกพัน กับนักเรียนที่นี่มาก
“คุณตั้งใจจะขัดใจฉันใช่ไหม”
“อย่ามองแค่ระยะสั้น ระหว่างฉันกับไวภพเป็นไปไม่ได้ สามปีไม่มีความรู้สึกรักเกิดขึ้นเลย ตอนนี้ยิ่งไม่อาจจะรัก กัน ได้แล้ว”
รถจอดแล้ว ถึงหน้าประตูของคฤหาสน์แล้ว ผลินลงจาก รถ ควงแขนปยุตเข้าไปในบ้าน
“ผมจะจับตาดูเจ้าหมอนั่นตลอดเวลา ถ้าหากว่าเขาทำ อะไรข่มเหงคุณ คุณต้องย้ายโรงเรียนทันที และผมจะไม่ ปล่อยเจ้าหมอนั่นเหมือนกัน”
“โอเค รับทราบแล้ว”
ผลินพาเขานั่งลงบนโซฟา แล้วก็วิ่งเข้าห้องอาบน้ำ ผ่าน ไปสักครู่ ยกถังใส่น้ำร้อนออกมา
“จะทำอะไร
ปยุตถามอย่างไม่เข้าใจ
“แช่ฝ่าเท้า”
“คุณจะล้างเท้าให้ผมหรือ
ปยุตดีใจที่ได้รับการปรนนิบัติ
“ใครจะล้างให้คุณ พวกเราล้างด้วยกัน
เธอถอดถุงเท้าออกก่อน หลังจากนั้นชี้ไปที่เท้าของ เขา”ถอดแล้วเข้ามา
คิๆ ปยุตไม่เข้าใจชัดเจน ดังนั้นหัวเราะออกมา
“คุณขำอะไร”
“คุณไม่คิดว่าประโยคนี้ของคุณกำกวมมากใช่ไหม” คำไหน ผลินลองนึกดู”ถอดแล้วเข้ามาใช่ไหม”
“อืม”
เธอหน้าแดง เขาไม่พูด เธอก็ยังไม่รู้สึก เขาพูดแบบนี้ ดู เหมือนส่อไปในทางนั้นจริงๆ ถอดแล้วเข้ามา เข้ามาสิ
“น่าเกลียด มีแต่คนไม่ปกติถึงจะคิดได้แบบนั้น ให้ล้างไม่ ล้าง ฉันเพียงแต่ใส่น้ำมันคลายปวดเมื่อยแช่ในน้ำ
ปยุตได้ยินแล้วก็ถอดรองเท้าออก แล้วเตรียมเอาเท้าวาง ลงไป พูดล้อเล่นอีกว่า “คุณแน่ใจนะว่าเพียงแค่น้ำมัน นวด แช่ในน้ำ แต่ไม่ใช่ ยากระตุ้นทางเพศ”
ผลินตกใจผลักเขาออกบ้า คุณกำลังพูดอะไร นี่เป็น
เรื่องที่ควรพูดออกมาไหม”
ปยุตหัวเราะเสียงดัง จับบ่าของเธอไว้ เอาเท้าแช่ลงไป
อ่างขนาดพอดีไม่ใหญ่ไม่เล็ก เท้าสี่ข้างวางลงติดกัน ปยุตพูดตามความรู้สึกว่า “อันที่จริงชีวิตความเป็นอยู่ของ พวกเราสองคนก็ดีมากเหมือนกัน”
“ดีใช่ไหม คุณไม่รู้สึกว่าขาดอะไรไปหรือ”
จริงๆผลินอยากพูดว่าในบ้านเงียบเหงาเกินไป สามารถ อยู่ด้วยกันกับพ่อแม่ถึงจะไม่น่าเบื่อ
“เปล่า ผมตอนนี้รู้สึกมีความสุขมาก
“ความสุขอะไร”
ผลินมองเขาอย่างไม่รู้จะทำยังไง
“ท่ามกลางความหนาวเย็นในฤดูหนาวสามารถแช่เท้ากับ คนที่ตัวเองชอบ ในความคิดผมเป็นเรื่องที่มีความสุข อย่าง หนึ่ง”
เธอลังเลสักครู่ มองเขาตอนนี้อารมณ์ดี รวบรวมความ กล้าพูดอย่างชัดเจนว่า “จะไม่ให้อภัยพ่อแม่เลยจริงๆใช่ ไหม”
ปยุตแนบสนิทชิดตัวเธอ แววตามืดลง
“ไม่ใช่ไม่ให้อภัย แต่ไม่มีทางยอมรับได้
“เพราะอะไรไม่มีทางยอมรับ ทุกคนก็เคยทำผิด เพียงแค่ พวกเขาสำนึกผิดแล้ว ทำไมต้องเอาไม้ตีพวกเขาให้ ตาย ด้วย”
“สภาพตอนนี้ยังไม่นับว่าเป็นกรรมเวรเลวร้ายเกินไป หากว่าผมไม่ได้เจอคณ ชีวิตผมอาจจะกลายเป็นแบบไหน เดิมทีผมสามารถบอกอำลากับจันทรอย่างมีเหตุผลชัดเจน แต่ตอนนี้ล่ะ พวกเราตระกูลทรัพยสานติดหนี้เธอชั่ว ชีวิต ชดใช้ไม่หมด เมื่อผมอยู่ต่อหน้าเธอ ไม่สามารถพูดเหตุผล ออกมาได้อีก”
“ดังนั้น คุณไม่สามารถปฏิเสธคำขอร้องของเธอ แม้ว่าเธอ เสนอที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับคุณ”
“แน่นอนเป็นไปไม่ได้แล้ว ฉันรู้สึกผิดต่อเธอ ขณะเดียวกัน ต้องรับผิดชอบคุณ ไม่สามารถทำเพราะแค่อยากไถ่ โทษ แทนพ่อแม่ แล้วผิดคำสัญญาที่ให้ครั้งแรกต่อหน้าหลุมศพ ของแม่คุณ
“ให้อภัยพ่อแม่ไม่ได้แล้วจริงๆหรือ จะไม่กลับไปบ้านนั้น อีกแล้วจริงๆใช่ไหม”
ปยุตถอนหายใจอย่างเศร้า เล่าปมในใจของเขาออกมา
“ตั้งแต่เล็ก พ่อแม่ของผมจะสั่งสอนผม เป็นคนต้องทำ อะไรเปิดเผยตรงไปตรงมา ใจกว้าง ไม่ใช่โดนคนอื่น ทำร้าย ก็จะแก้แค้นกลับ ไม่มีจิตใจมุ่งร้ายผู้อื่น ต้องมีความเมตตา เสมอ ภายใต้การอบรมสั่งสอนแบบนี้ ผมค่อยๆ เติบโตขึ้น เริ่มเอาคำสอนของพ่อแม่เป็นแบบอย่างที่ผมยกย่องเทิดทูน ที่สุด ผมเป็นคนที่แสดงความรู้สึกข้างในไม่ เก่ง แต่ผมรัก พวกเขามาก ผมเชื่อว่าพวกเขาก็รู้ว่าผมรักพวกเขา แต่ผลที่ ได้ ผลคือ ยอมรับไม่ได้ว่า พ่อแม่ที่สอน ผมเป็นคนซื่อสัตย์ ยุติธรรมมาโดยตลอดกลับทำร้ายชีวิตผู้อื่นถึงแก่ความตาย หลุมดำขนาดใหญ่ในใจไม่ใช่คำพูดสั้นๆสามารถบอกได้ ชัดเจน ผมผิดหวังมากๆจริงๆ”
เสียงของปยุตสะอื้น ผลินนึกถึงวันนั้น เขาพาน้องสาว เข้าไปอยู่ที่ห้องหนังสือ ชั่วพริบตาก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บ ปวดในใจเขา
แม้ว่าตัวเองจะผิดหวังเสียใจเพียงไร ก็ไม่ต้องการให้ น้องสาวมีความรู้สึกเดียวกับเขา
นี่คือเขาทำหน้าที่พี่ชาย ตั้งใจทุ่มเทอย่างมาก
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ผ่านพ้นไป ตอนนี้สำหรับพวกเรา อุปสรรคในใจ สักวันหนึ่งพวกเราก็ลืมมันไปหมดสิ้น นึกถึง มัน ไม่ออก”
ผลินยื่นแขนออกมากอดปยุตไว้อย่างแนบแน่น
คนเรามีสองแขน ก็เพื่อโอบกอดคนที่รัก เวลานี้ตอนนี้ ไม่มีคำพูดใด จะอบอุ่นเท่ากับอ้อมกอดนี้ที่สามารถ ปลอบโยนหัวใจอันผิดหวังบอบช้ำของเขาได้
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ