ตอนที่ 119 ความลับที่ซุกซ่อนไว้

ธามันเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นจึงเปิดปากพูดด้วยเสียง อันแหบแห้ง“ผมไม่เคยมีความรักกับผู้หญิงอื่นนอกจาก แม่ ของแก แต่ในชีวิตของผมถึงไม่ได้มีแค่แม่แกคน เดียวที่มีความสัมพันธ์ด้วย แต่ก็มีแค่สองคน หนึ่งคือ แม่ของแก อีกหนึ่งคืออังคณาแม่ของจันทร บางที แกอาจจะคิดว่าผมมีอะไรกับเธอเพราะผมรักเธอ ผิด แล้ว ผมไม่ได้รักเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่มีเล่ห์เหลี่ยม มาก เธอปรารถนาที่จะแต่งงานกับคนรวย คิดจะเข้าใกล้ ผม ผมต้องหลบเลี่ยงเธอซ้ำ แล้วซ้ำเล่า แต่ในที่สุดก็ ตกอยู่ในมือของเธอ เธอเป็นเลขานุการในบริษัทของ ผม บางครั้งก็ต้องไปออกงานสังคม ด้วยกัน วันหนึ่ง เธอกับผมนั่งดื่มกับลูกค้าจนเมา พาผมเข้าโรงแรม แล้ว ก็เอาน้ำที่ผสมยาเม็ดชุนเซียวให้ผมดื่ม จน ผมมัวเมา หลงใหลอยากที่จะมีเซ็กซ์กับเธอ หลังจากนั้นเธอก็เริ่ม บังคับให้ผมหย่า ผมกลัวว่าแม่ของแกจะไม่ยก โทษให้ ผม จึงนําเอาทรัพย์สินมากมายมาชดเชยให้เธอ เธอ เอาเงินไปแล้วก็จากไปสักพัก แต่ผมไม่เคยคิดเลย ว่า ครึ่งปีต่อมา เธอจะกลับมาพร้อมกับท้องโตแล้วบอกว่า เด็กเป็นลูกของผม ให้ผมรับผิดชอบ แต่ผมไม่เชื่อว่า เด็กคน นั้นเป็นลูกของผมจริง เพราะว่าอังคณาไม่ได้ เป็นผู้หญิงที่รักในตัวเอง ก่อนที่จะมีเซ็กส์กับผมก็มีกับ ผู้ชายมาแล้วมากมาย ผมเสนอว่าให้เด็กเกิดมาก่อน เพื่อจะได้ทดสอบความเป็นพ่อแม่ ถ้าพิสูจน์ได้ว่าเด็กคน นั้นเป็นลูกของผม จริง ฉันจะรับผิดชอบเอง แต่ถ้าเด็ก ไม่ใช่ลูกของผม ผมจะส่งเธอเข้าคุกข้อหาแบล็กเมล์บางทีคําพูดของฉันอาจ จะทำให้เธอกลัว เธอหายตัว ไปตั้งแต่นั้นมา ไม่เคยมาหาผมอีกเลยจนกระทั่งยี่สิบปี ต่อมา วันหนึ่งแกก็พาผู้หญิงคนหนึ่งมาที่บ้าน ผมรู้สึก ว่าเธอเหมือนอังคณาตั้งแต่แรกเห็น และมันกลับกลาย ว่าเป็นลูกสาวของเธอ ความคิดแรกของฉันก็คืออังคณา เริ่มกลับมารังควานอีกครั้ง ยี่สิบปีที่แล้วเธอฝันอยาก แต่งงานกับเศรษฐี ยี่สิบปีต่อมาเธอก็สอนลูกสาวของ เธอให้คิดเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นมันจะบังเอิญขนาดนี้ ได้ยังไง มีผู้หญิงมากมายในโลกนี้ แต่ ลูกชายของผม กลับไปชอบลูกสาวของอังคณาเสียอย่างนั้นน่ะเหรอ”

หลังจากที่ธามันพูดจบ ดนุชาก็เริ่มพูดต่อ….

“เรื่องเมื่อยี่สิบปีก่อนฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเลย ถ้า ไม่ใช่เพราะอังคณามาพบฉันในภายหลัง ฉันคิดว่าฉัน จะไม่มี วันได้รู้ไปจนวันตายว่าพ่อของแกเคยทำอะไร เอาไว้เมื่อครั้งยังหนุ่ม มันเกิดขึ้นหลังจากที่จันทรจาก ไปแล้ว วันหนึ่งฉันได้รับจดหมายนิรนาม มีรูปถ่ายเก่า ๆ ในนั้น มันเป็นหลักฐานการนอกใจของพ่อของแก กับอังคณา มันมีเวลา และสถานที่บอกไว้ นัดฉันออก ไปพบเพื่อพูดคุย ฉันไปที่นั่นด้วยความโกรธมาก แต่ ตอนนั้นเองที่ได้รู้ว่าผู้หญิงในรูปเป็นแม่ของจันทร ลูกสะไภ้ฉัน เธอเป็นผู้หญิงที่หยิ่งยโสอย่างมาก ทันที ที่เราพบกันก็เหน็บแนมว่าฉันถูกสามี ทรยศแต่กลับ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ฉันทะเลาะกับเธอ จนจู่ ๆ เธอก็พูด ว่า คุณรู้ไหมว่าใครเป็นพ่อของจันทร ก็คือธา มันสามี ของคุณ ฉันสับสน ไม่สามารถยอมรับคำพูดของเธอได้ ฉันให้เธอเอาหลักฐานออกมา เขาบอกว่าสามีของ คุณอยากให้ลูกสาวของฉันมีชีวิตที่ดีที่สุดนั่นก็คือหลัก ฐาน เพราะเขารู้ว่าปยุตกับจันทรเป็นพี่น้องกัน แล้วเขา ก็เริ่ม ถามฉันสําหรับค่าปิดปาก ไม่ให้ปล่อยเรื่องราวน่า เกลียดออกไป และเมื่อพิจารณาจากสภาพของตายุต แล้ว ก็ไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดได้อีก ฉันกัดฟัน กล้ำกลืนมันลงไปในท้อง และให้เงินเธอไป เพื่อทำให้ เธอหายตัวไป ตลอดกาล แต่ผู้หญิงคนนี้โลภเกินไป มี ครั้งแรกแล้วก็มีครั้งที่สอง เธอมาขอค่าปิดปากกับฉัน ถึงเจ็ดครั้ง ฉัน ต้องการจะพูดคุยเรื่องใหญ่เรื่องนี้กับ พ่อของแก แต่เมื่อมาคิดดูมันก็ผ่านมานานแล้ว มัน ไม่มีความหมายอะไร เพื่อ รักษาความรักของเราที่มีมา หลายปี ฉันไม่ได้พูดถึงมันกับพ่อของแก วางแผนที่จะ ปิดผนึกความลับไปพร้อมกับ โลงศพ ฉันเริ่มสงสัยว่า จันทรเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของพ่อแกจริงหรือเปล่า ฉัน จึงให้คนไปสืบ ซึ่งมันทำให้ฉันโมโหมาก พ่อของแกมี ความสัมพันธ์กับอังคณาก็จริง แต่เด็กนั่นไม่ใช่ลูกของ เขา เด็กที่ไม่รู้จักพ่อทำให้พวกเราตระกูลทรัพยสาน ต้องจ่ายให้เธอไปตั้งมากมาย ฉันไม่สามารถกล้ำกลืน สิ่งนี้ได้ เรียกคนหลายคนมาทันที ให้พวกเขาไปสั่งสอน ผู้หญิงหลอกลวงสักหน่อย แต่ฉันแค่ให้พวกเขาไปสั่ง สอนเธอ ไม่ได้ให้พวกเขาฆ่าคน แต่มีคนสองคนที่ไป ยุ่งกับรถของครอบครัวนั้น ทำให้ทั้งสองถูกฆ่าตายใน อุบัติเหตุทางรถยนต์…

ดนุชาปิดหน้าร้องไห้“ฉันโทษตัวเองทันทีที่ได้ยิน ข่าวนั้น ถึงแม้ว่าความตายของพวกเขาจะเป็นอุบัติเหตุแต่ฉัน ก็ไม่สามารถหนีจากความรับผิดชอบไปได้ นั่น คือเหตุผลที่ฉันสวดมนต์ทุกวัน” ถึงแม้ความจริงจะถูก เปิดเผยออกมาแล้ว แต่ปยุตก็ไม่สามารถให้อภัยพ่อ แม่ที่มือเปื้อนเลือดได้ พูดอย่างขมขื่นว่า “ไม่ว่าพวก คุณจะทำไปเพราะอะไรก็ตาม แต่หลังจากที่คนบริสุทธิ์ ต้องตาย พวกคุณก็ไม่มีทางรอดจากบาปไป ได้ เพราะ เกลียดคนคนหนึ่ง แล้วก็เลยไปเกลียดลูกสาวคนคนนั้น ด้วย เพราะหัวใจไม่สามารถกลืนความรู้สึกนั้นลง ไปได้ แม้อึดใจเดียว ก็เลยหาคนมาทดแทนความรู้สึกที่ไม่ดี ของพวกคุณ คุณเคยคิดไหมว่าเพราะความคิดและการ ปฏิบัติของคุณมีกี่คนแล้วที่โชคร้าย เพราะพวกคุณ ผม สูญเสียผู้หญิงที่ผมรัก เพราะพวกคุณ ชีวิตของผมเกือบ จะ ถูกทำลาย เป็นเพราะพวกคณ ตอนนี้ผมต้องมีชีวิต ที่ยุ่งเหยิงสับสนอีกครั้ง ผมไม่ได้ผิดหวังในตัวพวกคุณ แต่มัน คือความสิ้นหวังที่ลึกซึ้ง”

มองพ่อแม่ที่ทำร้ายหัวใจของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะทิ้งประโยคไว้”ตั้งแต่นี้ต่อไปผมจะไม่กลับมาที่ บ้านหลังนี้อีก”จากไปอย่างสง่าผ่าเผย

ผลินนั้นไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ร้องไห้ สมองของเธอ ยังคงวนเวียนอยู่กับประโยคนั้นของปยุต เพราะพวก คุณ ผมสูญ เสียผู้หญิงที่ผมรักคำพูดนั้นเป็นเหมือน ลูกบอลหนามที่กลิ้งไปไม่หยุดอยู่ภายในจิตใจของเธอ มันกลิ้งไปตรง ไหนตรงนั้นก็เจ็บปวด

จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องไห้แทบขาดใจของแม่สามีเธอถึงเพิ่งตื่นขึ้นมาจากความไม่มั่นคงทางจิตใจ แล้วจึง รีบวิ่ง ไล่ตามไป

รถของปยุตเคลื่อนตัวออกจากประตูของคฤหาสน์ ผลินพยายามอย่างหนักที่จะไล่ตามไป น้ำตาไหลอย่าง ต่อเนื่อง ในสายลมหนาว ถึงแม้ว่าภาพจะเบลอไปหมด ก็ตามที แต่ความมุ่งมั่นไล่ตามของเธอก็ไม่ได้ทำให้ป ยุตสั่นคลอน เลย

ปยุตนั่งที่เบาะหลังด้วยความเหนื่อยทั้งกายและใจ เขาอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดี ตอนนี้ไม่มีพลังพอที่จะขับรถ จึงให้คน ขับรถของที่บ้านขับให้แทน

แววตาที่อ่อนแอมองไปยังกระจกมองหลัง เห็นผลิน วิ่งไล่ตามมาทั้งน้ำตา จึงพูดขึ้นทันที”หยุดรถ”

คนขับหยุดรถลง เขาผลักประตูเปิดและลงจากรถ ยืนรอผลินวิ่งเข้ามาหาเขา

ผลินหยุดวิ่งที่ในระยะห้าสิบเมตรห่างจากเขา จาก นั้น เธอจ้องมองเขาทั้งน้ำตา ไม่มีใครก้าวเข้าไปหากัน และกัน จ้องมองกันละกันในความเงียบ หลังจากผ่าน ไปนาน ผลินก็ก้าวเท้าที่หนักอึ้งเข้าไปหาก่อน ทีละก้าว ทีละก้าว จน ใกล้ตัวเขาแล้วถามด้วยตาแดงว่า “ตั้งแต่นี้ ต่อไปคุณจะไม่กลับมาที่บ้านหลังนี้อีก แล้วฉันที่อยู่ใน บ้านหลังนี้ควร ทำยังไง?”
เมื่อคิดถึงประโยคนั้น สถานที่ของผมคือบ้านของ คุณ น้ำตาของเธอก็ร่วงหล่นดั่งสายฝน