บทที่ 77 ยินดีด้วยนะ

พูดจบคีรินก็วางสายไป

เธอขึ้นรถไป ตอนนี้เธอก็รู้ดีว่าคีรินจะแต่งงานแล้ว และเขาก็คงไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ เธอก็คงต้องกลาย เป็นเมียเก็บจริงๆ หรือว่านี่อาจจะเป็นโชคชะตาของเธอ ก็ได้

ย่าเธอบอกว่า “ญา หนูห้ามทำตามแบบอย่างที่ไม่ดี ของแม่หนูเป็นอันขาด เกิดเป็นคนทั้งทีก็ต้องทำตัวสุจริต”

คำๆนี้คอยตอกย้ำเธอว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สกปรก

รถส่วนตัวก็มักจะเร็วกว่ารถโดยสาร ไม่ถึงสองชั่วโมง สักประมาณแปดโมงเช้าก็ถึงวิลล่าของคีรินในกรุงเทพ

คีรินไม่ได้อยู่ในวิลล่า เขากลับบ้านสุขสำราญ คนใช้ เสิร์ฟอาหารเช้าให้เธอกิน เธอเลยกินเหมือนไม่ได้ลิ้มรส อาหารไปสองสามคำ จากนั้นก็เปิดทีวีดูข่าว

และมีคนประกาศข่าวรายงานถึงเรื่องงานแต่งของ ท่านประธานคีรินของบริษัท QS กับริษยาทายาทหมื่นล้าน เป็นงานแต่งที่จะจัดขึ้นอย่างอลังการที่สุดในกรุงเทพ

และพูดถึงเรื่องราวของคีรินและริษา พวกเขาเป็นคู่จิ้ นกันตั้งแต่เด็ก และได้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันตั้งแต่เด็กๆ
และประกาศว่างานแต่งจะจัดขึ้นในวันจันทร์หน้า ตอนนี้ก็วันพฤหัสแล้ว เหลืออีกไม่กี่วันก็ถึงแล้ว

คีรินกลับมาจากข้างนอก แล้วนั่งข้างๆเธอ พอเห็น เธอฟังข่าวที่เขาไม่อยากได้ยิน จึงเอารีโมตปิดทีวี

มืออันเรียวยาวของเขาเข้ามาจับคางของเธอไว้ จาก นั้นก็หันหน้าของเธอไปทางเขา แล้วหรี่ตามองเธอ “ผมจะ แต่งงานแล้ว”

“ยินดีด้วย!” เธอคลี่ยิ้มออกมาด้วยความปิติยินดี

คําตอบของเธอเฉยชาจนคีรินคาดคิดไม่ถึง เขานึกว่า เธอจะร้องห่มร้องไห้และอ้อนวอนให้เขาอย่าแต่งงาน

เธอไม่รู้ว่าเขาเอาความมั่นใจมาจากไหน คิดว่าเธอจะ ทำแบบนั้นหรือไง?

เขาออกแรงมากขึ้น จากนั้นจึงมองหน้าเธอ “คุณรู้ว่า ผมจะแต่งงานแล้ว แล้วคุณจะกลายเป็นตัวอะไร?”

เธอส่งยิ้มให้เขา “ฉันรู้ดี แต่ก่อนฉันเคยบอกคุณแล้ว ฉันไม่สนใจ แค่คุณให้เงินฉันใช้ เป็นคู่นอนหรือเป็นเมีย น้อยก็ไม่ต่างกัน ฉันไม่ถือสา คุณไม่ได้พูดบ่อยๆหรอว่าฉัน เหมือนแม่ฉัน? ยังไงเชื้อชั่วๆก็มีในตัวฉันแล้ว!”
เธอพูดออกมาอย่างเฉยชา จากนั้นเขาจึงจับคางของ เธอให้แรงขึ้นกว่าเก่า จนเหมือนกระดูกตรงคางจะเละ

เธอเจ็บจนต้องขมวดคิ้ว เขาจะแต่งงาน เธอพูดคํา ว่ายินดีด้วย นี่มันยังไม่พออีกหรอ หรือจะให้เธอคุกเข่าลง แล้วขอร้องเขาอย่าแต่งงาน

หรือจะให้เธอร้องไห้โวยวายว่าเธอรักเขาเธอแคร์เขา เหอะๆ…….

อย่าพูดอะไรตลกๆเลย สองสามวันที่ผ่านมาที่เธอทำ เป็นรักเขา มันยังไม่ดีเท่าทำเป็นรักเงินของเขา ฉันคงจะ แสดงได้ดีกว่า

จากนั้นเขาก็มองเธอด้วยความหงุดหงิด “คุณอยาก จะถูกคนอื่นตราหน้าว่าเป็นเมียน้อยขนาดนั้นเลยหรอ?”

เธอจึงสวนกลับ “อยากหรือไม่หยาก ฉันมีสิทธิ์เลือก ด้วยหรอ?”

ตอนที่เธอกลับบ้านเกิด เธอก็กำลังคิดว่าถ้าคีรินไม่มา หาเธอไม่มายุ่งกับเธออีก เธอก็คงเลือกที่จะลืมเรื่องร้ายๆ ที่ผ่านมา แล้วใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวอย่างเงียบๆ

แต่ยังไงคีรินก็ยังคงเป็นคีริน เขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆได้ยังไง!

เขาสั่งคนไปรับเธอกลับมา ก็เพื่อจะค่อยๆทรมานเธอ ไปเรื่อยๆไม่ใช่หรือไง

แต่ก็ไม่เป็นไร เธอไม่เคยกลัวอยู่แล้ว ไหนๆเธอก็แค่ ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ เรื่องที่ร้ายแรงที่สุดก็แค่ตายไป เท่านั้น

แล้วจะมีอะไรที่น่ากลัวไปมากนี้ ถ้าสุดท้ายเธอแก้ แค้นไม่สําหรับ เธอกับเขาก็แค่ตายไปพร้อมกัน ยังไงชีวิต ของเขาก็มีค่ากว่าชีวิตของเธออยู่แล้ว

จู่ๆคีรินก็กดตัวเธอลงไปที่โซฟา มือใหญ่ๆของเขา กระชากเสื้อของเธอจนฉีกขาดไปหมด คนใช้กำลังเก็บ อาหารเช้าตรงโต๊ะอาหารอยู่ พวกเขาเห็นทุกการกระทำที่ คีรินทํากับเธอ เขาต้องการข่มเหงเธอต่อหน้าคนใช้

ความโมโหของเขาทำให้เธอรู้สึกแปลกใจมากๆ

เขายังไม่ทันบรรเลงเพลงรักก็กระแทกเข้ามาใน ร่างกายของเขาอย่างรุนแรง เธอเจ็บจนต้องกัดริมฝีปาก ตัวเองไว้แน่นๆ

ทุกการกระแทกของเขาทำให้เธอเจ็บปางตาย เจ็บจนเหมือนตัวเองกำลังจะขาดเป็นสองท่อน

พอคนใช้เห็นถึงรีบออกจากห้องรับแขกอย่างตกใจ

คีรินเงยหน้าขึ้นมาแล้วกัดริมฝีปากของเธอ จากนั้น ก็ดูดกินเลือดสดที่ไหลออกจากริมฝีปากของเธออย่างบ้า คลั่ง จนตอนนี้ในปากของพวกเขาก็เต็มไปด้วยกลิ่นคาว เลือด

เขามองเธอ”เจ็บไหม!!

เธอจึงคลี่ยิ้มออกมา “ไม่เจ็บ สะใจมาก”

เธอจะรู้สึกเจ็บได้ยังไง ตอนนี้เธอเจ็บจนชา ร่างกายก็ ชา หัวใจดวงนี้ก็ยิ่งชาเข้าไปกันใหญ่

เขาคงนึกไม่ถึงว่าเธอจะตอบกลับแบบนี้ เลยใช้ สายตาที่ดูแปลกใจ จากนั้นก็กระแทกเข้ามาในตัวของเธอ ถี่และแรงขึ้น เธอเจ็บจนต้องใช้เล็บจิกโซฟาที่อยู่ใต้เรือน ร่างไว้แรงๆ

หลังจากที่จบลง เขาก็ลุกขึ้นมาจากข้างบนร่างกายที่ เปลือยเปล่าของเธอ

เธอค่อยๆหนีบขาตัวเอง คราบคาวๆของเขาแปะเปื้อนบนโซฟา และเสื้อผ้าของเธอก็ทิ้งอยู่บนพื้น

เธอพยายามยื่นมือไปจับเสื้อผ้าจากพื้นด้วยความ อ่อนแรง

คีรินจึงก้มหน้าลงแล้วมองเธอ นัยน์ตาเต็มไปด้วย ความดูถูก “ญาดา นี่แหละคือสิ่งที่ของเล่นอย่างคุณต้อง ทำ ตอนที่ผมต้องการ คุณก็ต้องถอดเสื้อมาถวายตัวให้ผม ตลอดเวลา ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม”

เสียงของคีรินดังลั่นห้องรับแขก เขาตั้งใจพูดเสียง ดังเพื่อให้คนใช้ที่หลบอยู่ในครัวได้ยิน

เธอเงยหน้าและทำสีหน้าที่ดูนิ่งเฉย ไม่เหมือนคนที่ ถูกห่มเหงเลยสักนิด

ญาดาจึงพูดขึ้น “ฉันรู้แล้ว ครั้งนี้ทำกันที่ห้องรับแขก ครั้งหน้าก็คงต้องทำกันบนรถ ฉันทำได้ นี่เป็นอาชีพของ ฉันอยู่แล้ว”

คีรินจึงโมโหเพราะคำพูดของเธอ จนเส้นเอ็นสีเขียว ตรงหน้าผากผุดออกมา

“คุณเหมือนแม่คุณไม่มีผิด ผู้หญิงชั้นต่ำ ยังไงก็ไม่มี วันเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว!”
เธอสวมชุดชั้นใน เสื้อผ้าของตัวเองอย่างเฉยชา

โดยที่คีรินยังมองเธออยู่

เธอนับถือในความนิ่งเฉยของตัวเองจริงๆ

“ญาดา คุณรู้ไหมตอนนี้คุณเหมือนตัวอะไร?” เขาม

“คุณว่าเหมือนตัวอะไรล่ะ?” ญาดาพูด

เขาก้มหน้าลงแล้วจับคางของเธอ และพูดขึ้นอย่าง เฉยชา “เหมือนโสเภณี! “