บทที่ 69 คุณไม่มีความสุข

คีรินหันกลับมามองหน้าสงกรานต์ แล้วกระตุกยิ้มมุม ปาก “ความลับงั้นหรอครับ? แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับ ผม? สงกรานต์ต่างหากที่มีความลับซ่อนอยู่ เลยคิดว่าทุก คนจะเป็นเหมือนกับคุณ ! ”

สีหน้าของสงกรานต์เหมือนตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ใน ด้านธุรกิจมือของใครจะขาวสะอาดกว่าใครกัน ญาดาคิด ว่าสงกรานต์ คงอยากเอาเรื่องของข้าราชการคนที่ถูกจับ มาขู่คีริน แต่คีรินกลับไม่กลัวอะไร ยิ่งไปกว่านั้นเขายังทำ เหมือนตนเองไม่มีความผิดแล้วจะกลัวอะไร

มือของคีรินนั้นขาวสะอาดจริงๆหรอ? ญาดาไม่

เชื่อ!

สงกรานต์ พูดขึ้น “คุณคีรินพูดถูก ผมมีความลับที่พูด ไม่ได้ แต่ในด้านธุรกิจใครจะดีกว่าใครละครับ เรื่องของ ท่านผู้ว่าก็ถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจตรวจสอบ ผมคิดว่าอีกไม่ นานท่านผู้ว่าก็คงจะต้องยอมคายทุกอย่างออกมา คุณคีริน ไม่รู้สึกกังวลเลยหรอครับ?”

คีรินที่ได้ฟังก็หัวเราะ “ผมเป็นประชาชนที่ทำตาม กฎระเบียบแล้วผมจะกลัวอะไรครับ สงกรานต์ถึงแม้ว่าเรา จะเคยทำธุรกิจด้วยกัน แต่เราก็ทำตามกฎหมาย แทนที่ สงกรานต์จะเอาเวลามาดึงผมลงไปในน้ำเหมือนพวกคุณ ผมว่าคุณควรเอาเวลามาช่วยตนเองดีกว่านะครับ เหมือนอย่างที่คุณบอก ว่าท่านผู้ว่าอีกไม่กี่วันก็คงจะสารภาพทุก อย่างออกมา

ญาดามองหน้าสงกรานต์ที่ตอนนี้ดูกังวลมาก เขา บอกว่าเคยไปหาคีรินที่บริษัทอยู่หลายครั้ง แต่คีรินไม่ยอม เจอเขา

พอวันนี้เขาบังเอิญเจอคีริน ก็เลยไม่อยากปล่อยเขา

ไปง่ายๆ

“คุณคีริน คุณพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร?” สงกรานต์ทำสีหน้าเคร่งเครียด แล้วเดินไปขวางหน้าคีริน

คีนินขมวดคิ้วแล้วพูดเสียงเรียบ “ไม่ได้มีความหมาย พิเศษอะไรครับ คุณกับผมเราไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันอยู่ แล้ว คุณจะเป็นอะไรมันไม่เกี่ยวกับผม !

คีรินพูดจบแล้วจับมือญาดา พาเธอเดินไป ส่วน สงกรานต์ก็ด่าไล่หลัง “คุณคิรินถ้าผมเป็นอะไรขึ้นมา เรื่องเลวๆของคุณผมก็จะเปิดโปงออกมาให้หมด!

คีรินแสยะยิ้ม

มือของเขาที่จับมือเธอเอาไว้นั้นเย็นเฉียบ ไม่แตก ต่างจากหัวใจของเขาที่เลือดเย็น
เมื่อไปถึงโต๊ะอาหาร คีรินก็หยิบเมนูขึ้นมาดู จากนั้น ก็สั่งอาหารไม่กี่อย่าง แล้วยื่นเมนูมาให้ญาดา “คุณอยาก กินอะไร ร้านนี้ดังมากที่เชียงใหม่ คุณเรียนหนังสือและ ทำงานที่นี่มาหลายปี แต่คงไม่เคยกินข้าวที่นี่ใช่ไหม?”

ญาดามองการตกแต่งของร้านอาหารนี้ เธอคิดว่า ราคาอาหารต้องไม่ถูกอย่างแน่นอน เผลอๆมื้อเดียวที่นี่ อาจจะเทียบกับค่าข้าวทั้งเดือนของเธอเลยก็ว่าได้

แต่ว่า เธอไม่ได้ตอบคีรินแบบนี้

“เมื่อก่อนฉันเรียกหนักมาก พอทำงานก็ยุ่งมาก เหมือนกัน ฉันจึงกินอาหารทั่วไปที่หาซื้อได้ใกล้ๆ

คีรินเหมือนไม่เห็นด้วยกับความคิดของเธอ “คนเรา ชีวิตมันสั้น เราควรจะรักและทำดีกับตนเองเข้าไว้ !

“คุณพูดถูก เราเกิดมาก็ควรจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่า” ญา ดาพูดแล้วหันไปยิ้มให้คีริน “แต่ถึงแม้ว่าคุณจะรวยแค่ ไหน ฉันรู้สึกว่าชีวิตของคุณยังขาดความสนุกและความ สุข ! ”

คีรินไม่ได้โกรธ เขาหันมาถามความคิดเห็นของญา ดา “ลองพูดมาสิ”
“คุณเอาแต่ทํางานจนแทบไม่ได้นอน ดังนั้นคุณจึง ไม่เคยได้ออกไปท่องเที่ยวพักผ่อน เรื่องทุกอย่างของ บริษัทและที่บ้าน คุณก็ต้องเป็นคนคอยดูแล แล้วคุณจะมี ความสุขได้ยังไง และที่สำคัญฉันไม่ค่อยเห็นคุณยิ้มเลย ด้วย อันที่จริงคุณก็คงไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิตใช่ไหม คะ”

พูดจบ คีรินก็กระแทกแก้วลงบนโต๊ะ

“คุณคิดว่าคุณคือใคร ทำเป็นรู้ดีเรื่องของผม !

สีหน้าของคีรินดูเคร่งขรึมทันที

“ฉันก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง และฉันก็รู้ว่าคุณไม่เคย มองฉันเป็นผู้หญิงของคุณ สำหรับคุณ ฉันมันก็แค่ของ เล่น คุณเองก็มักจะย้ำเตือนฉันอยู่ตลอดเวลา ว่าอย่าลืมที่ ของตนเอง !

คีรินมองญาดาหน้าเรียบเฉย แต่ไม่ได้พูดอะไรออก

มา

ความเงียบระหว่างพวกเขาถูกพนักงานเสริฟท์ลาย

ลง

เขาเสริฟอาหารมาสองอย่าง ซึ่งญาดาไม่เคยกินและไม่เคยเห็นมาก่อน

จากนั้นอาหารที่เหลือก็ทยอยมาเสริฟ คีรินตักอาหาร มาวางไว้บนจานของญาดา “กินสิ ! อาหารที่นี่อร่อยมาก ผมเคยมากินเมื่อหลายปีก่อน ไม่รู้ว่ารสชาติจะยังเหมือน เดิมรึเปล่า”

ญาดายิ้มแห้งๆ “ขอบคุณค่ะ”

จากนั้นพวกเขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลังจากกินข้าวเสร็จนั้น พวกเขาก็เดินออกมา ฝั่ง ตรงข้ามของร้านอาหารที่ห้างสรรพสินค้า

“ใกล้จะเข้าฤดูร้อนแล้ว คุณไปซื้อเสื้อใหม่ๆใส่สิ !

เพราะญาดาเป็นคนประหยัดอยู่แล้ว พอคีรินพูดแบบ นี้เธอจึงตอบเขาไปว่า “เสื้อผ้าของฉันมีเยอะแล้วค่ะ ไม่ ต้องซื้อให้เปลืองหรอก !

คีรินมองหน้าญาดาด้วยความแปลกใจ เธอจึงรีบ อธิบาย “ฉันกลัวว่าจะรบกวนเวลางานของคุณ ช่วงนี้โปร เจคบ้านกลางอากาศก็พึ่งเริ่มเดินงานด้วย ฉันว่าคุณเอา บัตรมาให้ฉัน เดี๋ยวฉันไปช้อบปิ้งคนเดียวก็ได้ค่ะ”
คีรินจึงหยิบบัตรเครดิตของเขาออกมา “รหัสคือ หนึ่งหกตัว คุณชอบอะไรก็ซื้อแล้วกันนะ เดี๋ยวซื้อเสร็จก็ โทรศัพท์ให้พ่อบ้านมารับ !

ญาดาพยักหน้าเข้าใจ เธอรับบัตรเครดิตของเขามา แล้วเขย่งเท้าขึ้น หอมแก้มของคีรินเบาๆ

คีรินมองหน้าญาดาด้วยความแปลกใจ จากนั้นเขาก็

ส่งยิ้มให้เธอ

ญาดาเองก็ยิ้มหวานตอบกลับเขา “คุณไปทำงาน เถอะค่ะ ขับรถดีๆนะคะ !