ตอนที่ 112 ตำนานหิมะเพชร
“ถ้าผมจะลงเขาไปคนเดียว ผมก็คงไม่ขึ้นเขามาเมื่อคืนนี้ หรอก ลงก็ลงด้วยกัน รอก็ต้องรอด้วยกัน”
“งั้นก็อย่าพูด แค่รออย่างซื่อตรงก็พอ”
ผลินจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ด้วยศรัทธาที่ไม่สามารถ ทำลายได้กับความเชื่อว่าจะได้เห็นหิมะเพชรในตำนาน
ปยุตถามเธออย่างเซื่องซึม“คุณไม่หิวเหรอ”
ผลินส่ายหน้าอย่างผิดหวัง ไม่หิว”
“เป็นไปไม่ได้ คุณไม่เห็นสิ่งที่อยากจะเห็นเลยจิตตกไป แล้วใช่ไหม”
“พวกเรากลับกันเถอะ”
เธอเคลื่อนไหวร่างกายที่อ่อนแอ ไปตามทิศทางลงของ ภูเขา คงไม่มีใครจะรู้ว่าเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกยิ่งกว่าผิด หวัง เพราะว่าไม่เห็นหิมะเพชร มันเป็นสัญญาณว่าเธอกับปยุต นั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะได้อยู่ด้วยกันไปตราบนานเท่านาน
ในจุดนี้ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ตำนาน แต่ก็เป็นความ เชื่อที่สวยงามที่สุดในหัวใจของเธอ
ปาณีได้รับโทรศัพท์จากพี่ชาย บอกว่าหาพี่สะไภ้เจอแล้ว หัวใจที่กำลังกังวลก็คลายลง
เธอนึกถึงสิ่งที่พี่สะใภ้พูดเมื่อวันก่อน ผู้หญิงไม่มีอะไรที่ ทำไม่ได้ แต่ให้แน่ใจว่าทําอาหารเป็น หากมัดท้องผู้ชาย ได้ ก็สามารถมัดใจชายได้ ดังนั้นจึงตัดสินใจเริ่มตื่นตอนตีห้าทุก เช้า เพื่อให้แม่บ้านสอนเธอทําอาหารเช้า
เรียนทำอาหารเช้าอยู่สองวันก็รู้สึกว่ามันง่ายเกินไป จึง เริ่มเรียนทําอาหารเย็น เพิ่งจะเรียนทำอาหารเย็นไปได้แค่ ครั้งเดียว ก็คิดจะทำมันด้วยตัวเอง ไปที่อพาร์ตเมนต์ของ ชนัย ถือถุงใบใหญ่ที่มีวัตถุดิบมาพร้อมทำอาหารให้เขา
เธอยืนกดกริ่งด้วยหัวใจที่ตื่นเต้นของหญิงสาว หลังจาก นั้นไม่นาน ประตูก็เปิดออก คนที่เปิดเป็นผู้หญิง ปาณี ชะงัก ไปและเอ่ยถามว่า “เธอเป็นใคร
“แล้วเธอล่ะเป็นใคร”
ผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของบ้าน แต่งตัวในชุด ลําลอง คาดผ้ากันเปื้อนที่เอว ดวงตาที่มีเสน่ห์จ้องมองผู้ หญิงที่ อายุน้อยกว่าตัวเองโดยไม่กะพริบตา
“พีชนัยของฉันล่ะ
ปาณีถามด้วยใบหน้าที่กลายเป็นสีเขียว
ชนัย? ชนัยอาบน้ำอยู่ มีอะไรเหรอ”
“เธอเป็นใคร”
ปาณีไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ตอนนี้เธออยากฆ่าคน
“ฉันเป็นแฟนของเขาชื่อธารี แล้วเธอล่ะ
“เธอพูดไร้สาระ แฟนของพี่ชนัยคือฉันต่างหาก”
ทันใดนั้นปาณีก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ผลักเธอและเอา วัตถุดิบที่ซื้อมาเขวี้ยงใส่เธอ
ตอนนั้นเองชนัยก็ปรากฏตัว วิ่งมาหาธารีและปกป้องเธอ ไว้ ตำหนิอย่างไม่พอใจ“คุณณี คุณทำอะไร หยาบ คาย!
“ชนัย คุณบอกฉันสิ เธอโกหกใช่ไหม”
“เธอโกหกอะไรคุณ
“เธอบอกว่าเธอเป็นแฟนของคุณ เธอโกหกฉันใช่ไหม”
ชนัยนําบากใจ ถอนหายใจพลางตอบ คุณณี เธอไม่ได้ โกหกคุณ พวกเราคบกันมาสองปีแล้ว
สองปี ปาณีสมองมึนเบลอ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่ที่โง่ ที่สุดในโลก“เป็นไปไม่ได้หรอก เป็นไปไม่ได้แน่….
เธอสะดุดถอยหลัง เอาแต่พูดซ้ำ ๆ เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่ เชื่อ…”
“คุณณี”
ชนัยรู้สึกเศร้า พยายามจะทําให้เธอสงบลง แต่เธอสะบัด มือของเขาทิ้ง แล้ววิ่งออกไป
ในหัวใจของผู้หญิงทุกคน พวกเขาสร้างปราสาทที่ สวยงาม ในปราสาทนั้น อาศัยอยู่กับเจ้าชายที่รักของตัวเอง แต่แล้วจู่ ๆ วันหนึ่ง เจ้าชายก็มาบอกว่าเจ้าหญิงนั้นไม่ใช่คุณ ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณจะเป็นเช่นไร จะไม่รู้สึกอย่างนั้น หรือว่า ปราสาทของตัวเองพังทลายลง จะไม่รู้สึกอย่างนั้นหรือว่า ความฝันของตัวเองแตกสลาย จะไม่รู้สึกอย่างนั้น หรือว่ามัน เป็นสิ่งที่ไม่เคยคาดคิด เสียใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่
จนถึงตอนนี้ จิตใจของปาณี ไม่มีใครไม่รู้ว่าเธอนั้นชอบ ชนัย เธอมักจะคิดอยู่เสมอว่าความรักของเธอก็คือชนัย แต่ ตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไป ปราสาทถล้ม ความฝันถูกทำลาย หัวใจก็ถูกทําลายลงไปด้วย
“คุณณี คุณหยุดนะ คุณหยุดก่อน…”
ชนัยวิ่งไล่ตามมา จับมือเธอเอาไว้ หายใจหอบเหนื่อย”ที่ ทําให้คุณต้องเสียใจผมขอโทษ คุณยังเด็กเกินไปกับ เรื่อง ความรักแบบนี้ คงยังไม่เข้าใจ เดี๋ยว…
“ฉันเคยบอกไปแล้วว่าฉันไม่ใช่เด็ก ฉันชอบคุณตั้งแต่ครั้ง แรกเห็นคุณไม่รู้หรือยังไง”
ปาณีร้องไห้พลางเอ่ยถาม
“ผมรู้”
“ถ้ารู้ว่าฉันชอบแล้วทำไมยังไปคบคนอื่นอีก คุณไม่เคย ชอบฉันบ้างเลยเหรอ”
ชนัยนิ่งไปครู่หนึ่ง รู้ว่าวันนี้จะต้องมาถึง เขาจะไม่ปิดบัง เธอ“คุณณี พี่ชอบคุณ แต่ไม่ใช่ความชอบระหว่างผู้ชาย กับ ผู้หญิง เป็นความรู้สึกระหว่างพี่ชายกับน้องสาว”
ความรู้สึกระหว่างพี่ชายกับน้องสาว อนาคตอันสดใส ที่ปาณีเคยวาดฝันไว้พลันแตกสลาย เธอจะยอมรับมันได้ อย่างไร คนที่เธอชอบมาตลอด และคนที่คิดว่าชอบเธอ กลับคิดกับเธอเป็นเพียงแค่น้องสาว
“ชนัย คุณโกหกฉันใช่ไหม มันไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นได้ เรา เข้ากันได้ดีมาก คุณทำกับฉันเหมือนเป็นน้องสาวได้ ยังไง ฉันรู้ว่าคุณต้องโกหกฉันแน่ คุณกลัวว่าตัวตนของคุณจะแตก ต่างกับฉันมากเกินไป ไม่เป็นไรนะฉันไม่สนใจ ฉันไม่เคย สนใจมันเลย ฉันไม่สนใจนะชนัยว่าคุณจะเป็นเด็กกำพร้า ฉันจะทำเพื่อครอบครัว เป็นครอบครัวเดียวของ คุณ ฉันจะ รักคุณอย่างดี จะอยู่กับคุณตลอดไป ชนัย คุณอย่าผลักใส ฉันออกไปอย่างโหดร้ายแบบนี้เลยได้ไหม
ตั้งแต่ปาณีเกิดมายังไม่เคยพบกับความเศร้าโศกและ สิ้นหวังเช่นนี้ ชนัยรู้สึกเจ็บปวด แต่ก็ไม่สามารถอดทนโกหก เธอได้อีกต่อไป“คุณณี คุณใจเย็นลงหน่อย ฟังผมนะ ไม่ใช่ เพราะผมเป็นเด็กกำพร้าแล้วผมจึงปฏิเสธคุณ แต่ เพราะผม รักธารี ผมรักเธอจริง ๆ”
“พอได้แล้ว ฉันไม่อยากฟัง ฉันไม่อยากฟัง!!”
เธอปิดหูและวิ่งฝ่าเข้าไปในความมืดมิด หัวใจดั่ง เทพนิยาย ณ ตอนนี้ ในที่สุดมันก็แตกละเอียด
ชนัยมองดูเธอค่อย ๆ เลือนหายไป หัวใจเจ็บปวดจนพูด ไม่ออก หลายปีที่ผ่านมา เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าปาณีรัก เขา แต่ด้วยเพราะเหตุผลบางอย่าง เขาไม่สามารถสารภาพ ออกมาได้ว่าตัวเขาเองนั้นมีแฟน เพราะเขาสัญญากับ คุณป ยุตเอาไว้ ว่าก่อนที่ปาณีจะอายุยี่สิบห้าปี จะไม่เปิดเผยความ รักของตัวเอง และไม่สามารถแต่งงานได้
กลับไปบ้าน ธารีนั่งอยู่บนโซฟา เกิดอะไรขึ้นกับเด็กผู้ หญิงคนนั้น”
“เธอเป็นน้องสาวของคุณปยุต ซึ่งคิดอยู่เสมอว่าคนที่ผม ชอบคือเธอ”
“คุณเปิดโอกาสให้เธอเพ้อฝันเหรอ”
“ผมไม่ได้เปิดโอกาสให้เธอเพ้อฝัน แต่ผมไม่สามารถ สารภาพกับเธอได้
“ทําไมล่ะ”
เขาถอนหายใจ มีบางอย่างที่คุณไม่จำเป็นต้องรู้
ธารีลุกขึ้นและเดินไปหาเขา เอื้อมมือไปโอบรอบลำคอเขา แล้วพูดว่า”ชนัย ตระกูลทรัพยสานนั้นรวยมาก คุณ จะ ทิ้งฉันไปหรือเปล่า”
“พูดอะไรน่ะ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น”
ชนัยจูบที่หน้าผากของเธอ”เอาล่ะ คุณกลับไปเถอะ ผม อยากอยู่คนเดียว”
ธารีเหลือบมองเขาอย่างมีความหมาย ถึงแม้ว่าจะอยาก อยู่ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาด รู้ว่าควรพอ หยิบกระเป๋าและ ออกจากอพาร์ตเมนต์ของเขาไปเงียบๆ
รอจนเธอไป ชนัยก็โทรออกหาปยุต ท่านประธานครับ เรื่องผมกับธารี คุณณีรู้เรื่องหมดแล้ว”
หัวใจของปยุตกดดันเคร่งเครียด “นายทำอะไร เธอรู้ได้ ยังไง”
“เธอมาที่บ้านครับ ผมกำลังอาบน้ำอยู่ ธารีเป็นคนเปิด ประตู”
“โอเค เข้าใจแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมกลับไป!”
เมื่อวางสายไป ผลินเห็นเขาดูกังวล จึงเอ่ยถามอย่าง สงสัย เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
“ยายณีรู้แล้วว่าชนัยมีแฟน
“คุณชนัยมีแฟน?”
ผลินตกใจมาก
“อืม”
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้!”ทันใดนั้นผลินก็กระแทกตะเกียบลง กับโต๊ะด้วยความโกรธ ถ้ามีแฟนก็ไม่ควรเล่นกับใจ ของน้อง ณีสิ น้องณีคิดมาตลอดว่าคนที่ชนัยรักคือเธอ มีเหตุผลอะไร ทําไมไม่บอกเธอ ปล่อยให้กังวลเรื่องความ ต่างอย่างมาก ระหว่างสถานะอยู่ได้
“ไม่ใช่เพราะชนัย เป็นผมเองที่ให้เขาเก็บเป็นความลับ”
“ทำไม”
ผลินงุนงงไปหมดแล้ว
“เพราะว่ายายณีเธอ…
“น้องณีทำไมคะ”
ทันใดนั้นผลินก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
“เธอถูกตรวจพบว่ามีเนื้องอกในสมอง ถูกตรวจพบเมื่อ ตอนที่อายุได้สี่ขวบ แต่ตอนนั้นมันเล็กเกินไป และอยู่ใน ตำแหน่งที่อันตรายมาก หมอบอกว่าไม่มีทางผ่าตัด ต้องรอ ให้โตเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ก่อน ช่วงเวลาผ่าตัดเพื่อเอา มันออกที่ดีที่สุดคืออายุยี่สิบห้าปี ก่อนหน้านั้นเธอจะต้องไม่ได้ รับการกระตุ้นทางด้านจิตใจโดยเด็ดขาด มิฉะนั้น เลือดใน สมองจะไหลเร็วเกินไป มันเป็นอันตรายต่อชีวิต”
ผลินแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เงียบไปนานก่อนที่เธอ จะเอ่ยถาม“คุณบอกว่าน้องณี เธอมีเนื้องอกในสมอง งั้นเห รอคะ”
“อืม”
ปยุตพยักหน้าอย่างเจ็บปวด
“เธอรู้ตัวไหม”
“ไม่รู้ เพราะกลัวว่าจะเพิ่มภาระให้กับจิตใจของเธอ นั่นคือ เหตุผลที่ไม่ได้บอกเธอ”
นั่นทำให้ผลินนึกไปถึงที่น้องสามีมักจะบ่นบ่อย ๆ ว่าปวด หัว และทุกครั้งที่ปวดหัวก็จะทานยาเม็ดสีขาว ในตอนนั้น ถามเธอ เธอก็ส่ายหน้าอย่างุนงง บอกแต่เพียงว่าเมื่อตอน เป็นเด็กถูกรถชนมันจึงทิ้งอาการเหล่านี้ไว้เป็นมรดก
เมื่อได้รู้ความจริง เธอก็รู้สึกเสียใจมาก รู้สึกเสียใจกับ เด็กผู้หญิงที่มีแต่เสียงหัวเราะและสดใสทุกวัน
“ดังนั้นคุณจึงให้ชนัยปิดบังเธอจนกว่าจะอายุยี่สิบห้า ถ้า ผ่าตัดแล้วไม่เป็นอันตรายก็จะสารภาพกับเธองั้นเหรอ คะ”
“อืม”
“แล้วคุณแม่ก็รู้เหรอ เรื่องที่น้องณีชอบชนัยน่ะ
ผลินดวงตาพลันเปียกชื้น เธอลุกขึ้นและกล่าวว่า “พวก เรากลับไปกันเถอะ”แค่คิดว่าทุกคนรู้ความจริงกันหมด แต่มีเพียงแค่ตัวน้องณีเองที่ไม่รู้เรื่อง เธอก็อยากร้องไห้ด้วย ความขมขื่น
“วันนี้ไม่มีเที่ยวบินกลับแล้ว ต้องเป็นพรุ่งนี้
“แต่ว่า…”
“ไม่เป็นไรหรอก คุณแม่จะปลอบเธอเอง ถ้าเป็นอย่างนี้ ดู เหมือนว่าการผ่าตัดคงต้องเลื่อนเข้ามาเร็วขึ้น
“ไม่สามารถทำล่วงหน้าได้เหรอ”
“ถ้าทำล่วงหน้ามันจะมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้น” “ทำไมต้องรอ ตอนอายุยี่สิบห้าปี ไม่ใช่ว่ายิ่งเอาเนื้องอกออกเร็วเท่าไรยิ่ง ดีหรอกเหรอ”
“เธอทำไม่ได้ เธอเป็นเนื้องอกชนิดที่หายาก ไม่ใหญ่เกิน ไปและไม่เล็กเกินไป เพื่อให้แน่ใจว่าชีวิตจะปลอดภัย จึง เป็นสิ่งจำเป็นที่จะผ่าตัดออกในวัยผู้ใหญ่”
คืนนั้น หมาป่ามีงานเลี้ยงอำลาให้กับพวกเขา ผลินอยู่ ในอารมณ์ที่ไม่สู้ดีจึงไม่อยากเข้าร่วม แต่ปยุตต้องการให้ เธอเข้าร่วม ระหว่างทางไปงานเลี้ยง เธอจ้องมองออกไป นอกหน้าต่างรถ ความเศร้าโศกที่ไม่สามารถอธิบายได้ แพร่ กระจายไปทั่วหัวใจ
ความรักของน้องสามีกับชนัย ความรักของชื่นใจกับไว ภพ ความรักของตัวเธอเองกับปยุต และปยุตกับจันทร พวก เราแต่ละคน ต่างก็พบกับความรักที่ไม่ง่ายเลย
ความรับผิดชอบ ความรัก ก็เหมือนภูเขา ที่กดทับจิตใจ ของพวกเขา กดทับจนทุกคนแทบจะไม่สามารถหายใจได้
กลับมาจากงานเลี้ยงอำลา เธอแช่อยู่ในบ่อน้ำพุร้อนของ โรงแรม เข้าไปนานก็ยังไม่ออกมา จนกระทั่งแม่บ้านของ โรงแรมมาเรียกเธอ “คุณหนูคะ สามีของคุณบอกให้ฉันมา เรียกคุณให้กลับไปที่ห้องค่ะ”
เธอออกมาจากบ่อน้ำพุร้อน แต่งตัวและกลับไปยังห้องที่ เธออาศัยอยู่กับปยุต
“คุณเรียกฉันทำไมเหรอ
ใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเช็ดคราบน้ำบนเส้นผม ของเธอด้วยผ้าขนหนูแห้ง
“มีคนโทรหาคุณ
ปยุตเสียงแปลกไป แต่เธอไม่ทันได้คิดเกี่ยวกับมัน ถาม ออกมาแบบสบาย ๆ ใครเหรอ”
“ธรรศ” ร่างกายที่ผ่อนคลายเริ่มตึงเครียด เธอเหลือบ มองปยุต”คุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นเขา
“ผมรับโทรศัพท์
ผลินพยายามที่จะรักษาความสงบของสีหน้า แล้วเขา พูดว่าอะไร”
“ก่อนที่จะบอกว่าเขาพูดอะไร คุณน่าจะบอกผมนะ ว่าคุณ รู้จักเขาได้ยังไง หรือ คุณรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ