ตอนที่ 110 ตำนานหิมะเพชร
ปยุตเมื่อได้ยินว่าผลินหนีออกจากบ้าน หัวใจก็เต้นผิด จังหวะ รีบหยิบกุญแจรถและวิ่งออกไปจากออฟฟิศทันที
เขาขับรถกลับบ้านอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เข้ามาในบ้านก็ ตะโกนเสียงดัง“ยายณี ยายณี…”
ในห้องนั่งเล่น บรรยากาศอึมครึมผิดปกติ แม่นั่งอยู่บน โซฟาทางฝั่งซ้าย พ่อนั่งอยู่บนโซฟาทางฝั่งขวา และน้อง สาวของเขาหายไป
“แล้วยายณีล่ะครับ”
เขาถามอย่างรีบด่วน
“กำลังตามหาภรรยาของแกเหรอ”
คุณนายท่านชี้ไปที่กระดาษข้อความบนโต๊ะน้ำชากับ ใบหน้าที่เศร้าหมอง“ดูก่อนแล้วค่อยพูด”
ปยุตรีบหยิบมันขึ้นมา “คุณพ่อคุณแม่คะ ฉันไปพักผ่อน ค่ะ ไม่ต้องห่วงฉันนะคะ เดี๋ยวจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ค่ะ”
“เธอไปไหน”
ธามันเลิกคิ้ว”แกถามใคร ภรรยาของตัวเองไปไหนไม่รู้ แล้วพวกเราจะรู้ดีไปกว่าแกได้ยังไง”
ปยุตรู้ว่าตัวเองผิด เตรียมที่จะขึ้นไปข้างบน
“ยายณีรีบไปสนามบินแล้ว เพื่อดูว่าจะทันพาเธอกลับมา หรือเปล่า”
คุณนายท่านโกรธมากแต่ก็ยังเอ่ยเตือนลูกชาย
ปยุตเดินย้อนกลับไป ทันทีที่เขาขับรถไปยังสนามบิน ตลอดทางก็รู้สึกหดหู่อย่างมาก หลังจากมาถึงสนามบิน เขาก็วิ่งเข้าไปข้างใน วิ่งผ่านฝูงชนโดยรอบจากทิศตะวัน ออกไปยังทิศตะวันตก แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของผลิน
“พี่คะ พี่…”
ได้ยินเสียงเรียกของน้องสาว เขาก็หันกลับไปอย่าง รวดเร็ว เห็นน้องสาวของเขาวิ่งเข้ามาหา รีบถามอย่างเร่ง ด่วน “หาเจอไหม”
ปาณีถอนหายใจแผ่วเบาพลางส่ายหน้าไม่เจอค่ะ”
ปยุตเอามือเท้าเอว พูดออกมาอย่างหงุดหงิดหนัก”เรียน รู้แต่แบบนี้ เอะอะก็หนีออกจากบ้าน
“ว่าคนอื่นหนีออกจากบ้าน แล้วพี่ล่ะทำไมไม่กลับบ้านทั้ง คืน”
“ถึงจะไม่กลับบ้านทั้งคืนก็ไม่ควรหนีออกจากบ้านหรือ ไม่ใช่เด็กอายุสามขวบแล้ว
“หรือว่าที่พี่สะไภ้หนีไปมันมีสาเหตุมากกว่านี้ล่ะ ยังไง ก็ตามใจของพี่รู้ดีที่สุด”
ปยุตขมวดคิ้ว ในใจเริ่มครุ่นคิด“ยายณี แกเอากุญแจนี่ไป หาชนัย บอกให้เขาจัดการเรื่องทั้งหมดในบริษัท
“พี่จะไปไหน”
“ไปหาพี่สะไภ้ของแก
“พี่รู้เหรอว่าเธอไปไหน
“มั่นใจมาก”
ปยุตยื่นกุญแจตู้เซฟสำนักงานในกระเป๋าเสื้อสูทให้กับ น้องสาว แล้วรีบไปเช็กอินที่เคาน์เตอร์
เขาซื้อเที่ยวบินที่เร็วที่สุดเพื่อไปญี่ปุ่น สัญชาตญาณ บอกว่า ผลินต้องไปฮอกไกโด
ปาณีถือกุญแจที่พี่ชายให้เธอ ไปที่บริษัทอย่างมีความ สุข ชนัยประหลาดใจที่เห็นเธอ”คุณณี มาที่นี่ได้ยังไง ครับ”
“นี่ค่ะ พี่ชายให้ฉันเอามาให้คุณ”
“แล้วพี่คุณล่ะ”
“ไปหาพี่สะไภ้ของฉันน่ะ
“แล้วพี่สะไภ้คุณไปไหน
“หนีออกจากบ้าน
ชนัยดวงตาเบิกกว้าง มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ในเมื่อเมื่อคืน ยังโทรหาเขาอยู่เลย
“เมื่อเช้านี้”
“ทะเลาะกันเหรอ สองคนนั้นน่ะ”
“ใครจะรู้ล่ะคะ”
ปาณียักไหล่ ไม่เข้าใจความรักที่ซับซ้อนของเขาทั้ง สองหรอก”
ใบหน้าที่เศร้าหมองหายไป เปลี่ยนเป็นร้อยยิ้มกว้างแล้ว โอบกอดแขนของชนัย พี่ชนัยคะ ไปดินเนอร์ด้วยกัน คืนนี้ นะ เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันตั้งนานแล้ว
ชนัยลำบากใจ“คืนนี้ไม่ได้ครับ ผมต้องเข้าสังคมน่ะ”
“อะไรคือต้องเข้าสังคม”
“สัมคมทางธุรกิจ”
“ไม่จริงใช่ไหม บังเอิญเกินไปแล้ว แต่ฉันต้องการไป ดินเนอร์กับคุณคืนนี้นะ
“ผมรู้ แต่มันไม่สะดวกจริง ๆ คุณก็เห็นว่าพี่ชายของคุณไม่ ได้อยู่บริษัท แล้วผมก็เป็นคนเดียวที่ต้องจัดการกับ บริษัท
ปาณีผิดหวังจนปล่อยแขนของเขาออก”งั้นก็ลืมมันซะ เถอะ คุณสะดวกเมื่อไหร่ก็อย่าลืมโทรหาฉันด้วยก็แล้ว กัน”
“อืมได้”
หลังจากออกจากบริษัท เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออก มาทันที และเรียกกลุ่มเพื่อนของเธอเพื่อนัดออกมา สังสรรค์ ในตอนเย็น
สาวน้อยอายุสิบแปดสิบเก้าปี ชีวิตก็เหมือนดอกไม้ นาที ก่อนหน้านี้ยังเศร้าโศกเสียใจ นาทีต่อมาก็สามารถ อารมณ์ดี ขึ้นได้ทันที
หลังจากที่ปยุตบินไปถึงจุดหมายปลายทาง สิ่งแรกที่ ทำคือติดต่อหาผลิน แต่ก็ยังคงมีสัญญาณตอบรับกลับมาว่า ปิดเครื่อง
หลังจากเช็กอินที่โรงแรมแล้ว เขาก็ยืนอยู่ที่หน้าต่าง ห้องพัก มองออกไปยังหิมะที่ตกหนัก ในใจก็คิดว่า สภาพ อากาศเลวร้ายแบบนี้ ผลินคงไม่โง่พอที่จะไปฮอกไกโดเพื่อ ดูหิมะ
เขาติดต่อไปหาเพื่อนที่อยู่ในญี่ปุ่น นัดเขาให้ออกมาพบ
เพื่อนคนนี้มีตัวตนที่ซับซ้อนมาก ถ้าจะพูดให้ดีคือ เขา เป็นพวกปล่อยเงินกู้ แต่ถ้าพูดแบบไม่ดีก็คือ เขาเป็นนักเลง
ในร้านอาหารญี่ปุ่น เพื่อนสองคนเจอกัน มีชื่อเล่นว่า หมาป่า มาที่ญี่ปุ่นเมื่อสิบปีก่อน เพราะเขาถูกตามไล่ล่าเพื่อ เอาชีวิตไปทุกที่ ปยุตช่วยชีวิตเขาไว้โดยไม่ได้ตั้งใจและให้ เงินอีกจำนวนหนึ่งแก่เขา ทำให้เขามีชีวิตที่ดีในญี่ปุ่น
ดื่มน้ำบ่ออย่าลืมคนขุดบ่อ หัวหน้ามาเฟียจะไม่มีวันลืม บุญคุณที่ช่วยชีวิต เมื่อได้พบกับปยุตเขาก็ดีใจมาก น้อง ชายยุต ทำไมคุณไม่บอกผมก่อนว่าคุณจะมาล่ะ ผมจะได้ส่ง บรรดาพี่น้องไปรับคุณ
ปยุตยิ้ม“ไม่ต้องหรอกครับ ผมเองก็ตัดสินใจกะทันหัน เหมือนกัน”
“อ้าว มีเรื่องด่วนอะไรเหรอครับ”
ปยุตไม่ปิดบัง มันมีบางอย่างเกิดขึ้น ดังนั้นอาจจะต้อง รบกวนพี่หมาป่า”
“บอกได้เลยครับ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรขอเพียงแค่บอกผม หมาป่าคนนี้สามารถจัดการให้ได้ ผมจะไม่มีวันปฏิเสธเลย
“ภรรยาของผมอาจจะมาที่ญี่ปุ่น แต่ตอนนี้อยู่ที่ไหนผมก็ ไม่แน่ใจเหมือนกัน ดังนั้นผมจึงอยากขอความช่วยเหลือจากพี่หมาป่าให้ช่วยตามหาหน่อยน่ะ
เมื่อหมาป่าได้ยินก็หัวเราะผมไม่มีปัญหาอะไรเลย นี่มัน ง่ายมาก
“นั่นแหละครับปัญหา”
“เรื่องเล็กๆ มา พวกเราไม่ได้เจอกันนานแล้ว ดื่มกันเถอะ”
“ตอนนี้สั่งให้คนตามหาเถอะครับ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียว ผมไม่สบายใจเลย
“โอเค น้อยชายปยุตของผมยังเป็นคนที่สนใจคงามรักอยู่ อ้ะ ๆ ผมจะส่งคนออกตามหาเธอเลย”
หมาป่าหันไปสั่งคนรอบข้าง”ไปเรียกพี่น้องมาหลาย สิบคน ออกไปหาตามที่ฉันสั่ง พาภรรยาของน้องชายผม กลับมาให้ได้”
“เฮีย ให้เราเริ่มต้นจากตรงไหนครับ
ปยุตแทรกประโยค แค่ค้นหาบริเวณใกล้ฮอกไกโดก็พอ ครับ ตอนนี้หิมะตกหนัก เธอคงจะอยู่ในโรงแรม
“ได้ครับ”
ผู้ติดตามหันหลังและเตรียมเพื่อจะไป ปยุตก็เรียกเขาไว้ ก่อน รอเดี๋ยวครับ
เขาดึงรูปถ่ายของผลินออกมาจากกระเป๋าเป็นผู้หญิง ชื่อผลินครับ”
หมาป่าตบศีรษะ ก็ยังคงเป็นน้องชายของเราที่รอบคอบ เสมอ ไม่มีรูปถ่ายพี่น้องโง่เขลาของผมก็คงไม่รู้ว่าจะไปหา ที่ไหนและเมื่อไหร่
ในความเป็นจริง ผลินมาที่ญี่ปุ่นจริง ๆ และอาศัยอยู่ใน โรงแรมทางตอนใต้ของฮอกไกโด
ท้องฟ้าเริ่มที่จะมืดลง หิมะกำลังตกหนัก บนถนนที่มี คนไม่กี่คนเดินอยู่ แต่ตอนนี้ทันใดนั้นก็มีคนใส่ชุดดำและ สวม แว่นตาดำประมาณยี่สิบหรือสามสิบคน มุ่งหน้าไปยัง โรงแรม พวกเขามีรูปของผลินอยู่ในมือ เมื่อเห็นคนผ่านมา ก็ ถาม”คุณเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ไหม”
ผลินนั่งอยู่ในห้องของโรงแรม กำลังอุ่นมือที่หน้าเตาผิง จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอยู่ข้างล่าง เธอจึงเดินออก จากห้องอย่างสงสัย ยืนอยู่ตรงข้างราวจับของบันไดและ มองไปรอบ ๆ พบชายในชุดดำจำนวนหนึ่งถือรูปและ ถาม เจ้าของโรงแรม”มีผู้หญิงชาวจีนมาพักที่นี่ไหมครับ หน้าตา แบบนี้ ชื่อว่าผลิน
ผลินตกใจที่ได้ยินชื่อของตัวเอง คิดว่าเพิ่งมาถึงญี่ปุ่น ยังไม่ได้ไปขัดใจใครเข้าเลย แล้วทำไมคนพวกนี้ที่ดูเหมือน นักเลงถึงได้มาตามหาเธอ
เธอรีบวิ่งกลับไปที่ห้อง หยิบกระเป๋าเดินทางและหลบหนีไปในทิศทางอื่นของทางเดิน ร่างกายเล็กซ่อนอยู่ในมุม ที่เต็มไปด้วยเศษหิมะ ได้ยินเสียงตะโกนจากห้องที่อาศัย อยู่”ดูเหมือนจะหนีไปแล้ว รีบตามไปเร็ว
ในเวลานี้ เธอไม่ได้คิดว่าปยุตจะตามมาที่ญี่ปุ่น และคน เหล่านี้อยู่ภายใต้คำสั่งของเขา
หลังจากที่ทุกคนจากไป เธอกลับไปที่โรงแรม ไปถาม เจ้าของโรงแรมว่า”คนเหล่านั้นต้องการอะไรคะ”
ทันทีที่เจ้าของโรงแรมเห็นเธอ ก็ผลักเธอออกไปเหมือน เห็นผี”อย่าสร้างปัญหาให้เราเลย คุณไปซะเถอะ”
“คุณช่วยบอกฉันที พวกเขาต้องการอะไรจากฉัน แล้วฉัน จะไปเดี๋ยวนี้”
เมื่อเห็นว่าให้ตายอย่างไรเธอก็ไม่ไป เถ้าแก่จึงบอก ว่า พวกเขาบอกว่าสามีของคุณกำลังตามหาคณ คนเหล่านี้ เป็นคนที่โหดร้าย ดูเหมือนว่าสามีของคุณก็ไม่ได้เป็นคนดี”
ปัง! เจ้าของโรงแรมปิดประตู หลังจากผลินยืนนิ่งไม่กี่ วินาที ก็ถือกระเป๋าแล้วหายไปในหิมะ
ในเมื่อรู้แล้วว่าปยุตมาที่ญี่ปุ่น และให้คนมาตามหาเธอ เธอก็จะไม่ให้เขาตามหาเจอได้โดยง่าย เธอนำเสื้อกันหนาว ตัวหนาออกมาจากกระเป๋าเดินทาง รีบสวมใส่มันขึ้น แล้ว จึงมุ่งหน้าไปยังภูเขาที่ใหญ่ที่สุดในฮอกไกโดคน เดียว
คนจํานวนยี่สิบถึงสามสิบคนล้มเหลวในการตามหา กลับ ไปก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องถูกตำหนิ เมื่อหมาป่าไม่เห็น ใครก็ครามอย่างโกรธขึ้ง”เจ้าพวกขยะ มีคนตั้งมากมาย แต่ไม่สามารถค้นหาผู้หญิงแค่คนเดียวได้ พวกแกตั้งใจ ทําให้ผมเสียหน้าต่อหน้าน้องชายของผมใช่ไหม”
“เฮีย พวกเราตามหาทุกที่แล้ว แต่ก็ไม่สามารถหาเธอได้ พบเลย ผู้หญิงคนนี้เธอมาญี่ปุ่นแน่หรือเปล่าครับ”
หมาป่าเหลือบมองปยุต ซึ่งปยุตเองก็ไม่แน่ใจเหมือน กัน เขารู้สึกว่าเธอควรจะมาที่นี่ แต่คนตั้งมากมายก็หาไม่เจอ เขาอดสงสัยไม่ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสัญชาตญาณ ของเขา
“ช่างเถอะครับ ผมจะติดต่อดูอีกครั้ง”
หมาป่าตะโกนใส่ลูกน้อง”ยังไม่ไปหาต่ออีก”
กลุ่มคนที่ถูกสั่งต่างกระจัดกระจายไป หมาป่าหันมา ปลอบใจปยุต น้องชายยุตไม่ต้องเป็นห่วง ที่นี่มันในถิ่นผม จะไม่ปล่อยให้น้องสะใภ้หายไปแบบนี้แน่
“อืม”
ปยุตที่ภายนอกรับคำ แต่ภายในใจก็ยังคงเป็นกังวล
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ชายในชุดดำกลับมารายงาน”ลูกพี่ คนงานเหมืองคนหนึ่งบอกว่า เขาเห็นผู้หญิงในรูปเมื่อ สองชั่วโมงก่อนครับ”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ