พอมาร์วินเห็นว่าญาดาไม่ตอบกลับใดๆ และพอเขาสังเกตเห็นสีหน้าของคีรินและญาดา เขาจึงรู้คําตอบ

“พี่ใหญ่ ทําไมต้องทําแบบนี้?” มาร์วิน ปล่อยมือเธอออก แล้วมองด้วยนัยน์ตาที่รู้สึก รังเกียจเธอ

ตอนนี้สีหน้าที่เขาก็มองเธอเหมือนขยะ ข้างทาง เธอคงมีเป็นหญิงพรหมจรรย์ที่ใสซื่อ บริสุทธิ์ตั้งแต่ที่เธอเข้าวัยรุ่น แต่กลับสูญเสียไป เพราะคีรินเป็นคนทำมันเสียไปทุกอย่าง

เขาตั้งแต่พาเธอมาอังกฤษ ก็เพื่ออยาก จะให้เธอดูไร้ค่าและทำให้ผู้ชายที่เธอรักต้อง รังเกียจเธอ และนี่เป็นการลงโทษเธอที่รุนแรง ที่สุด เธอยอมรับว่าคีรินได้ทำในสิ่งนี้สำเร็จ จะ ทำให้เธอต้องเจ็บปางตายตลอดนี้

“ไม่มีเหตุผล ผู้ชายผู้หญิงถ้าอยากได้กัน มันก็ต้องยอมกันอยู่แล้ว ฉันออกเงิน ญาดา เสียตัวให้ฉัน แกอาจจะถูกภายนอกของผู้หญิง คนนี้หลอกลวงแกก็ได้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ใสซื่อเหมือนที่แกคิด อย่าลืมว่าเธอเป็นลูกของใคร มีแม่แบบไหนก็ย่อมมีลูกแบบนั้น วิน พี่บอกแก ตั้งนานแล้ว แกไม่ฟังเอง ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำ แบบนี้แล้วทำร้ายจิตใจแก แต่แกเป็นน้องชาย คนเดียวของฉัน ฉันแค่หวังว่าแกจะไม่รู้สึกเจ็บ ไปมากกว่านี้ เลยอยากจะเผยความจริงให้แก เห็น”

พอคีรินพูดจบ เขาก็มองเรือนร่างที่ล้มลง ไปนั่งอยู่บนพื้นอย่างไม่มีเรี่ยวแรง

ที่แท้ เธอเป็นผู้หญิงแบบนี้นี่เอง บอกว่าฉัน ยอมเสียตัวให้เขา ถ้าครั้งที่สองก็คงใช่ แต่ครั้ง แรกที่เขาข่มขืนฉัน และทำให้ฉันเสียครั้งแรก ไปเพราะเขา

มาร์วินเลยนั่งยองๆแล้วจับจางของเธอ และ ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “สิ่งที่พี่วินบอกเป็น เรื่องจริงหรอ? ญาดา!!

เธอมองมาร์วินที่ดูเหมือนคนแปลกหน้า ตอนนี้น้ำตาของเธอไม่มีทางไหลอีกต่อไปเพราะเธอได้ร้องไห้และตายใจไปตั้งแต่ตอนนั้น

ที่เธอเสียใจเพราะเขาไปแล้ว

“ญา เธอเต็มไปด้วยจริงๆหรอ?” มาร์วิน ถามเธออีกครั้ง

เธอมองหน้าเขาแล้วทําหน้าเหม่อลอย ถ้า พี่รองเริ่มเกลียดเธอไปอีกคน โลกนี้เธอก็คงไม่ เหลืออะไรอีกแล้ว

“วิน เราเป็นพี่น้องแท้ๆกัน ก่อนที่แม่จะเสีย ไป ฉันคุกเข้าตรงหน้าเตียงของแม่ แล้วสัญญา กับแม่ว่าจะทำให้อนาคตและชีวิตที่ดีกับแก อย่า โทษฉันเลย ฉันแค่ซื้อตัวผู้หญิงคนนี้เท่านั้น ผู้ หญิงคนนี้ไม่คู่ควรกับแก”

ก่อนที่คีรินจะออกจากห้องทำงานก็พูด ขึ้น “วิน ญาดาบอกว่าเธอไม่ได้ชอบหยกข้อ มือราคาหลักหมื่น เธอแค่ชอบสร้อยข้อมือที่ท่า จากเพชรเท่านั้น แกดูสร้อยที่เธอใส่ไว้สิ สวย ไหม?”
ข้อมือของญาดามีสร้อยที่คีรินให้เธอจริงๆ สร้อยข้อมือมูลค่าหลายสิบล้านอยู่ใต้แขนเสื้อ ของเธอ

สร้อยมือนี้แพงมากๆ แต่เธอไม่ชอบเลยสัก นิด แค่อยากจะทำให้เขาดีใจ เธอเลยใส่มัน เธอ นึกไม่ถึงว่ามันจะกลายเป็นอาวุธของคีรินไปได้

จากนั้นเขาก็ตั้งแต่ปิดประตู เพื่อให้มาร์วิน อยู่กับเธอตามลำพัง

มาร์วินถามเธอ “มือข้างไหน?”

เธอเลยยื่นมือข้างนั้นออกมาตรงๆ พอเขา เห็นสร้อยเพชรนั่นก็ยิ้มอย่างดูถูก เขาลุกขึ้น และไม่มองหน้าเธอ จากนั้นก็ออกมาประตู และ หันมองพูดกับเธอ “หลายปีที่ผ่านมา วินเคยคิด ว่าญาไม่เหมือนแม่ของญา วินคิดผิดไปเอง”

PS: เห็นนักอ่านทุกคนถามเข้ามากันเยอะ เติมเหรียญยังไง?? ให้นักอ่านทุกคนคลิกไป ยังบทที่ต้องเติมเหรียญ แล้วมันจะเด้งขึ้นมาเองให้เติมเหรียญ นักอ่านยิ่งซื้อเหรียญก็จะยิ่ง ถูกนะคะ ซื้อไว้ไม่เสียหายค่ะ ถ้ายังคงติดตาม นิยายเรื่องเล่ห์รักนายซาตาน รับรองยิ่งอ่าน ยิ่งดุเดือดค่ะ! ติดตามนะเยอะๆนะคะ! พออ่าน ตอนนี้ก็ทำให้เห็นถึงความจริงของนายซาตาน ได้โปรดติดตามตอนต่อไปว่านายซาตานจะทำ อย่างไร เมื่อชอบญาดาได้เจอกับพี่รองสุดที่รัก ของเธอ และตอนนี้เธออยู่ในสถานะที่เป็นผู้ หญิงของคีรินไปแล้ว เธอจะทำอย่างไร???

สายตาอันหม่นหมองของเธอไม่รู้ว่าเธอ จะมองไปที่ไหน เธอดูไม่มีสมาธิเลยสักนิด พอ ตอนที่ประตูห้องทำงานได้ถูกปิดลงอย่างเสียง ดัง เธอเลยพูดขึ้นอย่างน้ำเสียงอันแผ่วเบา “วิน ผิดไปแล้วจริงๆ”

หลังจากที่มาร์วินออกไปอย่างเร่งรีบ แม้แต่ อาหารมื้อค่ำก็ยังไม่ได้กินก็รีบกลับอเมริกาโดย เร็ว

ตอนที่คีรินกลับไปที่ห้องทำงาน ยังเห็นเธอ นั่งอยู่บนพื้น เขาเลยพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ออกไป ผมจะทํางาน!”

เธอเงยหน้าขึ้น และไม่มีทำสีหน้าอะไรใดๆ “คุณต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรอ? ฉันรู้ว่าฉันไม่มี ค่าสำคัญคุณ ต่อให้คุณจะรังแกฉันยังไงฉันก็ ทำไม ยอม แต่ยังไงเขาก็คือน้องชายของคุณ 1 คุณมันไม่มีจิตใจเลย?”

คีรินจึงนั่งลงบนเก้าอี้ “เข้าไปห้องน้ำแล้ว ส่องกระจกดูตัวเองซะบ้าง สำหรับมาร์วินแล้ว คุณเป็นตัวอะไร! คุณมีค่าอะไรให้เขาต้องมานั่ง เสียใจ”

เธอเลยตอบกลับอย่างเย็นชา แล้วลุกขึ้น “ได้!”

เธอไม่รู้ว่าตัวเองต้องเดินออกจากห้อง ทำงานยังไง แล้วเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อส่อง กระจกตัวเองอย่างไร จริงๆเธอเป็นยังมีสาวสวย คนหนึ่ง แต่นัยน์ตาของเธอกลับไม่มีชีวิตชีวา เลย
จากนั้นพอเธอหาทางไปห้องน้ำได้ เธอเลย ใช้น้ำเย็นชาล้างหน้าตัวเอง เพื่อให้ตัวรู้สึกเย็น จนชา

พอออกจากห้องน้ำ เธอก็มานั่งอยู่บนเตียง นัยน์ตาของเธอดูเหม่อลอย ปีที่เธอพึ่งไปอยู่ใน บ้านสุขสําราญ ตอนช่วงฤดูร้อน เธอเห็นคีริน ยื่นไอติมฮาเก้น-ดาสให้มาร์วิน มาร์วินกินอย่าง เอร็ดอร่อยมากๆ คีรินจึงมองมาร์วินด้วยความ เบิกบาน จากนั้นก็ยกมือลูบหัวของเขา แล้วบอก เขา “วินนั่งกินที่นี่นะ กินเสร็จหนึ่งกล่องก็ห้าม กินอีก พี่จะไปทําการบ้านแล้ว”

มาร์วินจึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง พอเธอเห็น เขากินไอติมไปทีละคำ น้ำลายของเธอก็ไหล ออกมา

พอมาร์วินสังเกตเห็นเธอ เลยรีบเดินไปหา เธอ เขาไม่สนใจว่าเธอจะใส่เสื้อผ้าที่เก่าหรือ สกปรกแค่ไหนก็ตาม จากนั้นก็แบ่งไอติมที่ เหลือให้เธอกิน “กินเร็วๆสิ เดี๋ยวพี่ใหญ่เห็นเข้า ก็ให้เธอไปตากแดดอีก”
หลังจากนั้น เธอถึงจะรู้ว่า ไอติมเป็นสิ่งที่ มาร์วินชอบกินที่สุด เพราะว่าเขาชอบปวดท้อง คีรินเลยให้เขากินให้ปริมาณน้อยๆ ให้เขากิน อาทิตย์ละครั้ง แต่ว่าครั้งนั้นเขาก็ยังเอาไอติมที่ เหลือครึ่งหนึ่งให้เธอกิน

นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอกินไอติมฮาเก้น-ดาส

ฤดูหนาวปีนั้น เป็นฤดูหนาวปีแรกที่เธอ อยู่บ้านสุขสําราญ เธอสวมใส่เสื้อกันหนาวอัน ขาดๆที่ไม่ได้ให้ความอบอุ่นกับเธอเลย เธอรู้สึก สะท้านหนาวจนเป็นไข้มาหลายวัน มาร์วินจึง เอาเสื้อกันหนาวขนเป็ดที่ซื้อจากต่างประเทศ มาให้เธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ป่วย ต้องฉีดยา ถ้าไม่อยากเจ็บก็ต้องสวมใส่เสื้อผ้า หนาๆ

นั่นมันครั้งแรกที่เธอได้รับความอบอุ่นจาก บ้านสุขสําราญ

เขายังป้อนยาให้เธอกิน ตอนเด็กๆเธอก็ สุขภาพไม่แข็งแรง มาร์วินเลยเป็นห่วงเธอมากๆแล้วเอาของๆเขาที่ดีที่สุดให้เธอ

เธอที่อายุแค่ห้าขวบ เธอได้สวมใส่เสื้อขน เปิดที่มาร์วินให้เธอ และตอนนั้นคีรีนออกไป เรียนที่เมืองนอกตั้งแต่มอปลาย พอเขากลับ บ้านไปก็เห็นมาเธอสวมชุดของมาร์วิน เขาเลย ลงโทษให้เธอคุกเข่าอยู่กลางสวนแล้วตากลม หนาวไปหลายชั่วโมง ไม่มีใครช่วยเธอเลย แม้แต่แม่ของเธอเอง มีแต่มาร์วินที่ขอร้องให้คื รินยกโทษให้เธอ เขาขอร้องจนร้องไห้ขี้มูกโป่ง จนเสียงแหบ สุดท้ายคีรินจึงยอมให้เธอลุกขึ้น

เขาได้ทําดีกับเธอแบบนี้มาตลอด เธอไม่ รู้จริงๆว่าถ้าไม่มีมาร์วินคอยช่วยเหลือ เธอจะมี ชีวิตถึงวันนี้ไหม

เธอจำได้ว่าครั้งแรกที่เธอไปซื้อผ้าอนามัย ก็คือมาร์วินที่เป็นคนพาเธอไปซื้อ

ถ้าให้เปรียบเปรยมาร์วิน เขาก็คงเป็นชีวิต และเป็นจิตวิญญาณของเธอ
ตอนที่คีรินเข้ามาในห้องนอน เธอก็หยุด ความคิดถึงทั้งหมดลง จากนั้นเธอยังสามารถ ยิ้มหวานใส่เขา เธอรู้สึกนับถือในความ แข็งแกร่งของจิตใจเธอจริงๆ

คีรินไม่ได้ให้สีหน้าดีๆของเธอ เพียงเพราะ เธอยิ้มใส่เขา เขาจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่าง เฉยชา

รอจนกว่าเขากลับมาอีกครั้ง เธอก็ลงไปชั้น ล่าง แล้วลงไปนั่งบนโต๊ะอาหารเพื่อกินข้าว เขา จึงพูดอย่างดูถูก “ทำไม ยังมีอารมณ์มากินข้าว อีกหรอ?”

เธอจึงยิ้มแห้งใส่เขา “เป็นเพราะกินข้าว เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดไง

Ps: ไรท์ขออธิบายก่อนนะคะ ทำไมจู่ๆ มาร์วินถึงมาอังกฤษ เพราะคืนก่อนหน้าที่จะมา อังกฤษ ญาดาได้ร้องละเมอทั้งคืน เพราะว่าเธอ ละเมอถึงพรองทั้งคืน เลยทำให้คีรินได้ยินแบบ นี้ทั้งคืนด้วยความเจ็บปวด