เวลานี้ที่ญาดายืนรอคีริน จู่ๆก็มีข้อความ ส่งเข้าในมือถือของเธอ เพราะเบอร์ที่ส่งมาเป็น เบอร์ที่เธอท่องจําได้แม่นยำ เบอร์ที่เธอไม่ได้จด บันทึกไว้ในรายชื่อ

เนื้อหาข้อความ: คีรินมีวิลล่าที่ใหญ่มากๆ ในประเทศอังกฤษ เขาได้พาเธอไปไหม?

ญาดาเลยตอบกลับ: พาไป วิลล่าแห่งนั้น ทั้งหรูทั้งใหญ่โต แต่ไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีอะไร ผิดปกติ

อีกฝ่ายเลยตอบกลับอย่างรวดเร็ว: คุณ ลองลงไปที่ห้องใต้ดินดู

ญาดาถามขึ้น” แล้วจะมีอะไร?

อีกฝ่ายเลยตอบกลับ: ผมจะรู้ได้ยังไง วิลล่าแห่งนั้นลึกลับมากๆ แม้แต่คนของผม พยายามเข้าไปหลายครั้ง แต่กลับเข้าไปใน สำเร็จ ผมรู้แค่ว่าเขาสร้างห้องใต้ดินไว้ หลาย ปีที่ผ่านมาเขาได้ทำการค้าขายที่ไม่บริสุทธิ์ ในแถบยุโรป คีรินเป็นคนที่โลกมาก ตลาดในประเทศไม่เพียงพอต่อเขาที่จะทำเงินมหาศาล อีกต่อไป

ญาดาเลยรีบอ่อนแล้วตอบกลับสั้นๆ “ได้” จากนั้นเธอก็รีบลบข้อความออกให้หมด แล้ว เอามือถือเก็บเข้าไปในกระเป๋าอีกครั้ง คีริน ออกมาพอดี จากนั้นเขาก็พูดกับเธอ “ไปกัน เถอะ เดี๋ยวจะพาคุณไปเดินระแวกแม่น้ำเทมส์ และจะพาคุณไปดูหอนาฬิกาบิกเบน”

เพราะว่าลมแรงเกินไป ผมยาวๆของเธอ เลยพัดปลิวไปบังใบหน้าเล็กๆของเธอ และเธอก็ ไม่มียางมัดผมตอนนี้ด้วย จากนั้นเธอก็มองถนน ข้างหน้าไม่ชัด ได้แต่เดินตามแรงจูงของคีริน

พอเดินไปในรถ พวกเขาได้ขับรถวนอยู่ แถวๆแม่น้ำเทมส์ พอพาเธอชมทิวทัศน์ระแวกนี้ เสร็จ

และกำลังจะลงไปจากรถไปเดินดูตลาดสด ตอนกลางคืน และเพราะว่าลมแรงจนผมบังหน้า ทำให้เธอเดินไม่สะดวก อีกอย่างเธอรู้สึกหนาว
ครนจงหายมามองเธอแลวถามขน “เบน อะไรไป”

เธอตอบกลับ “ลมแรงเกินไป ฉันรู้สึกหนาว มกาๆ ไม่งั้นเรากลับกันเถอะ!!!

เขาพยักหน้า “งั้นเรากลับกัน!”

ยังไม่ทันไปดูหอนาฬิกาบิกเบน เธอกับคีริน ก็กลับวิลล่ากันแล้ว

ระหว่างทางที่กลับไปวิลล่า คีรินที่กำลัง ขับรถอยู่ ก็กำลังรับสายๆหนึ่ง หลังจากนั้น เขา บอกว่าเขารู้แล้ว จากนั้นก็มองหน้าเธอแล้ววาง สายลง

เธอเอ่ยปากถามเขาไม่กี่คำ และพอเขาไม่ ได้ตอบเธออะไรเลย เธอเลยปิดปากให้สนิท เพราะว่ารู้สึกหน้าแตก

ช่วงนี้อารมณ์ของคีรินขึ้นๆลงๆเหมือนคน ท้องมากๆ เดี๋ยวก็ดูร่าเริงแจ่มใส่ เดี๋ยวก็โหด เหี้ยมใส่เธอ เธอรู้สึกจับต้องไม่ถูกจริงๆ ตอนออกจากวิลล่า นัยน์ตาของเขายังเต็มไปด้วย รอยยิ้มเลย แต่ตอนกลับ กลับดูเฉยชาและหน้า บูตหน้าเบี้ยวมากๆ

เขาจอดรถเข้าไปในลานจอดรถที่มีแต่รถ หรูจอดเต็มไปด้วย ต่อให้รถที่ธรรมดาที่สุดใน นี้ เธอยังรู้สึกว่าเป็นรถที่แพงก็คือรถ Jeep ใน ประเทศคงต้องขายหกล้านขึ้น เธอคิดว่าคีริน คงไม่ชอบรถแบบนี้

หลังจากนั้นพอเขาเห็นว่าสายตาของญาดา จับจ้องไปยังรถJeepคันนั้น เขาเลยพูดขึ้นด้วย เสียงเรียบ “รถนี้เป็นของมาร์วิน เขาชอบรถ แบบนี้ คุณก็คงจะรู้ดี!”

คำๆนี้ของเขาฟังแล้วยังไงก็รู้สึกว่ามีความ ประชดประชันแอบแฝงอยู่

เธอก้มหน้าแล้วส่ายหัวเบาๆ “ฉันไม่รู้เรื่อง

เหอะ……”
คีรินยิ้มอย่างเยาะเบาๆ จากนั้นก็ก้าวเท้า ใหญ่ๆออกจากลานจอดรถ เธอเลยรีบตามออก ไป

พ่อบ้านจึงขึ้นหน้ามาต้อนรับคีริน และ รายงานขึ้น ” “คุณชายน้อยมาแล้วครับ”

ใครคือคุณชายน้อย?

มาร์วินหรอ? ทั้งตัวของเธอรู้สึกอ่อนแรงไป

คีรินจึงพยักหน้าแล้วมองมาที่ญาดา จาก นั้นก็พูดขึ้นเหมือนจะยิ้มและเหมือนจะไม่ยิ้ม “ทำไมไม่รีบเดินตามมาล่ะ พี่รองที่คุณรักที่สุด กลับมาแล้ว ไม่อยากไปเจอหน้าเขาหรือไง”

เธอนึกไม่ถึงว่ามาร์วินมาโผล่มาที่นี่ ไม่ใช่ ว่าเขากลับอเมริกาไปทำงานวิจัยและปรุงยา เกี่ยวกับยารักษาโรคมะเร็งอยู่หรอ?

เธอจึงเดินตามคีรินเข้าใจ และกำลังสงสัยว่าวันที่ที่เขาพาเธอมาที่อังกฤษ คือเขาได้

วางแผนทุกอย่างไว้แล้วใช่หรือไม่

หลังจากที่เข้าไปถึงในห้องทำงานสุดหรู สไตล์ยุโรปของคีริน

ก็เห็นชายเรือนร่างที่สูงโต ใบหน้าที่เต็มไป ด้วยความอ่อนโยน กลับดูโมโหและหน้าบูดเล็ก

น้อย

และกำลังเดินไปเดินมารอคีรินและญาดาก ลับมาอยู่อย่างกระวนกระวาย

จากนั้นพอเห็นหน้าของพวกเขาสองคน โผล่ไป ก็ถามญาดาก่อนกว่าใครๆ “ญาดา คุณ มาทําอะไรที่นี่???