คีรินและเธอเดินอยู่ในระดับเดียวกัน พวก เขาสองคนเหมือนไม่ได้เดินอยู่ด้วยกันแบบนี้ แต่ก่อนถ้าเธอเดินไปไหนมาไหนกับเขา เธอจะ รู้ตัวว่าตัวเองต้องเดินอยู่ข้างหลังเขา

ครั้งนี้เธอก็เดินอยู่ข้างหลังเขาเหมือนเดิม และให้เขาอยู่ข้างหน้า แต่เขากลับชะลอฝีเท้า ลงแล้วรอให้เธอเดินทันเขา และก็ให้เธอเดินอยู่ ในระดับเดียวกันกับเขา

วันนี้คีรินทำตัวแปลกจริงๆ เธอรู้สึกได้ ท่าที ที่เขามีต่อเธอเปลี่ยนแปลงไปเยอะมดาก เขา กำลังมีแผนอะไรในใจหรือปล่า

ทีแรกก็นึกว่าเมื่อคืนเธอสร้างปัญหาให้ เขา เขาคงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแน่นอน แต่นึก ไม่ถึงว่าตั้งแต่เมื่อคืนเขากลับไม่ได้ทำอะไรเธอ เลย

ทีแรกเธอก็นึกว่าเขาจะมีความรู้สึกสนใจ เธอเหมือนที่ผู้ชายสนใจในตัวผู้หญิง แต่เมื่อคืน ตอนที่เขาส่งตัวเธอไปอยู่บนเตียงของผู้ชายคน หนึ่ง เธอเลยไม่มีความคิดแบบนั้นอีกต่อไป
อากาศข้างนอกตึกโรงพยาบาลนั่นหนาว มาก ช่วงนี้เป็นฤดูหนาวของภาคเหนือ ถึงแม้ ตอนนี้จะมีแดดออกบ้าง แต่ก็ยังรู้สึกหนาว

“ผมไม่คุ้นเคยกับเชียงใหม่ คุณอยู่ที่นี่มา หลายปีแล้ว ก็คงรู้ว่าระแวกนี้มีซุปเปอร์มาร์เก็ต อยู่ที่ไหนบ้าง? ซื้อของกลับไปหน่อย”

คีรินถามเธอ

คุณชายที่มีเงินมหาศาลอย่างเขา ต้องการ อะไรต้องไปซุปเปอร์มาร์เก็ตซื้อด้วยตัวเองเลย หรือไง?

แต่ยังไงเธอก็ไม่ได้เป็นคนพูดมากอยู่แล้ว ถ้าไม่จำเป็นต้องถาม เธอก็จะไม่ถามออกไป

“นั่งรถแดงจากที่นี่ไปสองสถานี ไม่ไกล จากนี่ »

ระหว่างทางจากที่นี่ไปซุปเปอร์มาร์เก็ต คง ไม่ต้องนั่งรถไปหรอก“งั้นก็นั่งรถแดงไป ผมก็ไม่เคยนั่งรถแดง”

คำพูดของคีรินเหมือนจะตื่นเต้นกับการนั่ง รถแดงมากๆ เธอเลยชี้ไปตรงป้ายรอรถแดง “งั้นก็ไปรอรอที่โน่น!”

เธอจึงควักธนบัตรออกจากกระเป๋าตังค์ เพราะว่าไม่มีเหรียญ เลยต้องใช้แบงค์ใหญ่

เธอกับคีรินขึ้นไปบนรถ เพราะว่าที่นี่เป็น โรงพยาบาล คนเลยเยอะหน่อยๆ บนรถไม่มีที่ นั่งว่างเลย เธอกับเขาเลยต้องยืนข้างนอก

คนที่ขึ้นรถเยอะจริงๆ ขนาดยืนอยู่นอก รถยังต้องเบียดกัน โดยเฉพาะตอนที่รถออก ทุกคนก็ยังแตะเนื้อต้องตัวกัน เธอมองสีหน้าที่ บูดเบี้ยวของคีริน เขาขมวดคิ้วและเม้มปาก ดู เหมือนจะทนกับสภาพนี้ไม่ไหวแล้ว เขาคงจะนึก ไม่ถึงว่าการนั่งรถโดยสารจะเป็นแบบนี้

คิดว่าเขาคงจะนั่งรถโดยสารแค่ครั้งนี้ครั้ง เดียวแน่นอน
หนุ่มวัยกลางคนคนหนึ่งที่ยืนข้างเธอเข้ามา เบียดเธอไม่หยุด และเหมือนจะแตะโดนสะโพก ของเธอไปหลายครั้ง เธอเลยต้องขยับเข้าไป ใกล้คีรินอย่างทนไม่ได้ จนเกือบจะเอาหัวของ ตัวเองมุดเข้าไปกลางอกของเขา เขาถึงกับถาม เธอ “เป็นอะไรไป

เธอตอบด้วยเสียงต่ำ “คนเยอะ”

จากนั้นเขาเห็นมองข้างๆของเธอ และจู่ๆ ก็ดึงตัวเธอเข้าไปใกล้เขา แล้วหมุนตัวเองเพื่อ จะเอาแผ่นหลังของตัวเองหันไปทางผู้ชายวัย กลางคนที่แตะโดนสะโพกของเธอไปหลายครั้ง

และข้างๆของเธอก็มีผู้หญิงคนหนึ่งยืน เบียดเธอ สุดท้ายคีรินจึงดึงเธอเข้าในอ้อมกอด ของเขา แล้วก้มหน้าลงมาแนบข้างหูของเธอ และพูดขึ้น “แบบนี้ดีไหม?

ลมหายใจอันแผ่วร้อนของเขากระทบข้าง หูเธอ ทำให้รู้สึกลุ่มร้อนและจั๊กจี้ จนเธอรู้สึกอยู่ ไม่เป็นสุข
หนาของเธอแนบชิดกับแผงอกทเตม ใบ ด้วยซิกแพคอันแข็งแรง และยังได้กลิ่นน้ำหอม กลิ่นส้มของเขาจางๆ เธอรู้สึกเขาชอบกินส้ม มากๆ ทุกครั้งที่กินข้าวเสร็จ เขาก็ต้องกินส้ม

และยังสั่งให้คนใช้ใส่เปลือกส้มในเสื้อสูท

ของเขา

เธอดมกลิ่นตัวที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้เธอ นึกถึงว่า ถึงแม้จะผ่านไปสิบปีแล้ว และพวกเขา ก็คบหากับดั่งคนแปลกหน้า แต่ว่าเธอถือว่ารู้จัก เขาดี รู้ว่าเขาเกลียดอะไร และชอบอะไร

เขาร่างสูงมากๆ หรืออาจจะเป็นเพราะยืน จนเมื่อย เลยเอาคางของตัวเองมาวางพาดบน หัวของเธอ เพื่อลดน้ำหนักบนตัวของเขา จะได้ รู้สึกสบายตัวมากขึ้น แค่หัวของเธอต้องกดต่ำ ลงและต่ำลงตามแรงดันของเขา ทำให้เธอรู้สึก ไม่สบายและปวดคอเพราะต้องเกร็งตลอดเวลา

นั่งรถโดยสารไปสองสถานีถือว่าเร็วมาก เธอจึงผลักตัวเขาออกอย่างเบาๆ แล้วพูดด้วย เสียงต่ำ “ถึงแล้ว!
คีรินเหมือนจะไม่พอใจเล็กน้อย และพูดขึ้น อย่างคิ้วขมวด “ทําไมเร็วขนาดนี้”

ญาดาเลยตอบกลับ “นั่งรถมาแค่สอง สถานี ก็คือไม่กี่นาที

หลังจากที่ลงรถ จู่ๆมือใหญ่ๆของคีรินก็เข้า มากุมมือเล็กๆของเธอ ทีแรกเธออยากจะเอามือ หลบไป แต่พอเห็นสีหน้าของเขา และนัยน์ตาที่ มองเธอด้วยความเย็นชา เธอจะยอมให้เขากุม มือแล้วเดินไปข้างหน้า

เธอก็เลยเดินตามแรงจูงของเขาด้วยเชื่อ

พอเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ต เธอเข็นรถ เข็นหนึ่งคัน คีรินเดินอยู่ข้างหน้า และเธอก็ เข็นรถตามไปข้างหลัง เธอเห็นเขาไม่ได้หยิบ ของอะไรเลย ได้แต่เดินมองไปมองหน้าทั่ว ซุปเปอร์มาร์เก็ต

เธอจึงถามขึ้น “คีริน คุณจะซื้ออะไร?”
คีริมหยุดฝีเท้าลงแล้วหันมามองเธอ สีหน้า ของเขาดีกว่าเมื่อกี้ตั้งเยอะ

เขา ไปยังโซนอาหารสด “ไปซื้อของสด มาหน่อย กลับบ้านไปทำกับข้าว ผมหิวแล้ว

วิลล่าที่เขาอยู่ไม่ได้มีคนใช้อยู่หรอ ต้องให้ เขาซื้อของกลับไปทำกับข้าวเองเลยหรือไง? เขาแค่กลับวิลล่าไป ก็คงจะมีเชฟเสิร์ฟอาหาร ร้อนๆให้เขากิน ไม่!

“คุณมองผมอยู่แบบนี้ทำไม?” คีรินเห็น เธอไม่เข็นรถไปซื้อของ แล้วยังยืนนิ่งๆอยู่ เลย ตั้งใจจะเร่งเธอ

เธอยิ้มอย่างอึดอัดใจ “ไม่มีอะไร แค่อยาก ถามว่าคุณชอบกินอะไร?

เธอถามเขาว่าชอบกินอะไร จากนั้นเขาจึง ยิ้มอ่อนอย่างเกรงใจเล็กน้อย ทำให้เธอตกตลึง มากๆ นี่ยังเป็นคีรินที่เป็นนายซาตานที่แสนจะ เย็นมาคนเดิมไหม?“คุณทําเมนูปลาเป็นไหม? ผมชอบกิน ปลา” คีรินถามเธอขึ้น

เธอทําเป็นสิ อีกอย่างยังทำได้ดีด้วย เพราะว่ามาร์วินก็ชอบกินปลาเหมือนกัน จริงๆ นอกจากนิสัยที่สองพี่น้องไม่เหมือนกันแล้ว ไม่ ว่าจะหน้าตาหรือความชอบก็เหมือนกัน

ถ้าตอนที่คีรินทำหน้านิ่งๆ และเงียบสงบ เธอยังเข้าใจผิดเป็นบางครั้ง นึกว่ามาร์วินอยู่ ตรงหน้าเธอ

“ทำเป็นอยู่บ้าง แต่ว่าทำได้ไม่ค่อยดี” เธอ พูดขึ้น เขาถามแบบนี้ เธอก็รู้เลยทันทีว่าเธอ ต้องเป็นคนที่ทำมื้อเที่ยงให้เขากิน สงสารผู้ป่วย ที่ยังไข้ป่วยอย่างเธอมากๆ นี่ไข้ยังไม่ทันลด กลับถูกเจ้านายใจร้ายใช้งานอีกแล้ว

สักพักเธอก็ไปเลือกปลาจานตัวสดๆ กะว่า จะนึ่งกิน

เธอซื้อปลาเสร็จ แล้วถามคีรินอีก “คุณ