บทที่ 21 ยังไงก็ได้

ยังไงหลายปีที่ผ่านมานี้ เธอรู้สึกผิดหวังกับแม่ของ เธอมาก แต่ยังไงเธอก็ยังเป็นแม่ของเธอ แล้วเธอจะไม่ สนใจว่าแม่จะเป็นตายร้ายดียังไง

เธอเลยรีบเอากระเป๋าและเก็บมือถือขึ้นมาแล้ววิ่ง ออกจากที่ทำงานโดยเร็ว บังเอิญเดินชนซาร่า จนของใน กระเป๋าร่วงออกมาและกระจายบนพื้น ซาร่าเลยช่วยเธอ เก็บของไปด้วย

“ญาดา คุณทำตัวเล่นรีบขนาดนี้ จะรีบไปไหน? คุณ ต้องบอกท่านประธานก่อนนะ ไม่งั้นคุณออกไปแบบไม่ให้ สุ่มไม่ให้เสียงแบบนี้ เดี๋ยวท่านประธานก็ตำหนิคุณอีก”

เธอเก็บของแล้วกำลังจะเดินออกไป ซาร่าก็ดึงเธอไว้

เธอเลยรีบพูดขึ้น “ฉันจะไปแจ้งคีรินเดี๋ยวนี้แหละ ว่าที่บ้านมีธุระด่วน ฉันจะกลับกรุงเทพ

เวลานี้คีรินออกจากห้องทำงานเขาพอดี เขาเห็นเธอ รีบวิ่งผ่านหน้าเขา

เธอยังไปไหนได้ไม่ไกล ก็ได้ยินซาร่าบอกคีริน

“ญาดาบอกว่าเธอมีธุระด่วนของทางบ้าน แล้วจะรีบกลับ

กรุงเทพค่ะ”
คีรินก็เดินตามเธอไปข้างนอก เธอได้ยินว่าเขากำลัง โทรกลับไปที่บ้าน และถามว่าที่บ้านเกิดอะไรขึ้น เธอ ได้ยินเขาพูดว่า “อืม ผมรู้แล้ว คุณบอกพ่อผมว่าเรื่องนี้ กลับไปค่อยว่ากัน

เขาเดินก้าวใหญ่ไปหาเธอ แล้วดึงมือเธอไว้ “เดี๋ยว ผมพาคุณไปสนามบินเอง นั่งเครื่องบินของผมกลับ

เธออยากจะสะบัดมือเขาออก แต่มองจากคิ้วที่กำลัง จะโมโหของเขา “อย่าหัวดื้อได้ไหม มีแค่ผมที่จะพาคุณ กลับไปหาแม่คุณโดยเร็วที่สุด”

เธอมองเขาด้วยความไม่น่าเชื่อ คีรินเคยทำดีกับเธอ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ยังเป็นคนอาสาส่งเธอกลับกรุงเทพ

คีรินเหมือนจะดูออกว่าเธอคิดอะไรอยู่ เลยยิ้มอย่าง เย็นชา “อย่าคิดไรมาก ที่บ้านมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น ผมก็ ต้องกลับไปแสดงความยินดีหน่อยสิ อยากไปดูว่าแม่ ของคุณจะเล่นละครเรียกคะแนนความสงสารยังไงอีก เหอะๆ……”

เธอมองเขาอย่างโมโห เธอรู้ว่าเขาไม่เคยหวังดี

หรอก
หลังจากทนงขึ้นไปบนเครื่อง พอนึกถึงครึ่งก่อนหนึ่ง เครื่องบินส่วนตัวของเขา ครั้งก่อนกลับถึงถูกไล่ไปนั่งข้าง หลัง ครั้งนี้นั่งตรงหน้าของเขาเลย

คีรินกำลังเปิดนิตยสารเกี่ยวกับฟุตบอล ทุกครั้งที่เธอ เจอเขาก็มักจะดูแต่เรื่องฟุตบอล

เธออยากจะพูดอะไรออกมา แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดออก มาได้ไหม เรื่องของแม่เธอไม่มีปัญญจะช่วยจริงๆ แม่เธอ ก็เหมือนโดนยาเสน่ห์ของลุงสุชาติ ผู้หญิงที่ย่างก้าว 50 แล้ว ยังคิดฝันลมๆแล้งๆว่าจะเป็นคุณผู้หญิงตระกูลสุข สำราญ

“คุณมองผมทำไม?” เขาวางหนังสือลง แล้วเงย หน้ามองเธอ

เธอเห็นว่าเขามองตัวเอง กลับรีบก้มหน้าลงด้วย

ความอึดอัด

“ก่อนหน้านี้ที่คุณบอกว่าฟ้ามีตา คนทำชั่วต้องถูก กรรมตามสนอง ผมว่ามันเหมาะกับแม่คุณมากกว่า”

ตีรินพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่กึ่งยิ้มถึงไม่ยิ้ม

เธอจ้องหน้าเขา ไม่พูดไม่จาใดๆ เพราะเรื่องที่ผ่านมาของแม่เธอและลุงสุชาติ เธอไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร แต่ว่า หลังจากที่โตขึ้น ก็มักจะได้ยินเสียงซุบซิบนินทาจากคนใช้ และรู้มาว่าแม่ของคีรินป่วยหนัก แม่ของเธอและลุงสุชาติ เลยกุ๊กกิ๊กกัน

“ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกคุณ ยังไงพ่อคุณก็ ไม่ใช่คนดีอยู่แล้ว” เธอเลยเอ่ยปากพูดขึ้นอย่างทนไม่ ไหวอีกต่อไป

คีรินมองเธอด้วยความเย็นชา สุดท้ายก็ยิ้มออกเสียง อย่างร้ายกาจ “ปกติคุณก็เรียกแต่คุณลุงสุชาติคะ คุณลุง สุชาติขา เรียกเหมือนสนิทสนมกันมากหนิ ทําไมรู้ว่าพ่อ ผมไม่เอาแม่คุณแล้ว กลับเริ่มด่าท่านแล้วล่ะ”

เธอรู้ว่าคีรินรู้สึกมาตลอดว่าแม่เธออยากจะฮุบสมบัติ ของตระกูลเขา แต่จริงๆแม่เธอก็เป็นแบบนั้นแหละ ยังไง เธอเองก็กล้ารับประกันว่าตัวเธอเองนี่แหละที่ไม่อยากจะ ไปฮุบสมบัติใคร

เธอเลยหลับตาเพื่อพักสายตา เธอกับคีรินไม่มีทาง คุยกันได้นานเกินนาทีนึงหรอก

หลังจากที่ลงจากเครื่องเธอก็รีบไปโรงพยาบาล แม่ เธอถูกกู้ชีวิตกลับมาแบบนี้ และยังพักฟื้นอยู่ในโรงพยาล เพราะว่าเสียเลือดไปมาก สีหน้าของเธอเลยซีดเผือดมากๆ

หลังจากที่แม่เธอตื่นขึ้นมา พอเธอนั่งอยู่ข้างเตียง เลยยื่นมือมากุมมือของเธอ แล้วพูดขึ้นอย่างน้ำเสียงที่ อ่อนแรง “แม่ไม่ได้เล่นๆนะ แม่อยากจะตายจริงๆ ไหนๆ แม่ก็ไม่ได้อยู่กับลุงหนูแล้ว อยู่ไปก็คงไม่มีประโยชน์ ญาดา หนูต้องช่วยแม่คิดหาวิธี เหมือนตอนเด็กๆที่ปู่กับย่า หนูไม่เอาหนู แม่ยังต้องร้องขอให้ลุงหนูเลี้ยงดูหนูอย่าง คุณหนู แล้วรับหนูมาอยู่ในบ้านสุขสำราญ หนูห้ามไม่ สนใจว่าแม่จะเป็นหรือจะตายแบบนี้ หนูห้ามอกตัญญูกับ แม่”

เธอไม่คิดหาวิธีให้แม่เธออยู่ที่บ้านสุขสำราญต่อ แปลกว่าเธออกตัญญูงั้นหรอ??

เหอะๆ……

นี่แหละคือของดีเด่นของเธอเอง

เธอดึงมือเธอตัวเองออจากมือของแม่เธออย่างผิด หวัง “แม่ช่วยบอกหนูที ว่าหนูควรช่วยแม่ยังไง!

“ฉันไม่สน แกต้องมีวิธีอยู่แล้ว แกฉลาดตั้งแต่ เด็ก ยังไงก็ต้องมีวิธี ไม่งั้นถ้าฉันโดนไล่ออกจากบ้านสุข สำราญ ฉันก็จะตายให้แกดู
ต่อให้แม่ของเธอจะด่าจะว่าเธอแรงแค่ไหน แต่พอ ตอนที่เธอตะคอกคำว่าตายให้เธอดูนั้น เธอรู้สึกกลัวมาก

“นี่แม่กำลังจะข่มขู่ตัวเองและข่มขู่หนูงั้นหรอ ได้ งั้น เราสองแม่ลูกก็ตายด้วยกันนี่แหละ! จะได้ไปอยู่พร้อมหน้า พร้อมตากับพ่อ”

พอเธอพูดคำๆนี้ออกมา น้ำตาของเธอก็ไหลพรากลง

มา

จู่ๆแม่ของเธอจะพยายามจะลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วชี้ หน้าเธอ “อย่าพูดถึงพ่อแก ชาตินี้ ฉันเกิดมาเป็นคนของ ตระกูลสุขสำราญ ตายไป ฉันก็จะเป็นผีเฝ้าบ้านสุขสำราญ หลังจากที่ฉันตายไป ศพของฉันก็ต้องฝังไว้ที่สุสานของ ตระกูลสุขสำราญ ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับพ่อแม่แล้ว”

ชาตินี้ สิ่งที่น่าอับอายที่สุดที่แม่เธอมีก็คือการ แต่งงานกับพ่อของเธอ ที่หนุ่มคนจนที่อยู่ในบ้านนอก

“แม่หนู…………….ช่วยแม่ไม่ได้จริงๆ พอเธอมอง แม่ของเธอ เธอก็รู้สึกเครียดมาก ทำไมเธอต้องมีแม่แบบนี้ ด้วย แล้วเธอไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไงต่อ

ตอนนี้แม่เธอเหมือนคนบ้าที่นอนอยู่บนเตียงนอน ผู้ป่วย เธอกำลังแกะสายน้ำเกลือและยาที่ฉีดเข้าไปตรงหลังมือของเธอออก “แกมันลูกอกตัญญู ฉันจะมองฉัน ตายต่อหน้าแกใช่ไหม?

เธอตกใจกับการกระทําของแม่เธอมากๆ

จากนั้นจึงรีบตะโกนขึ้น “แม่หยุดเดี๋ยวนี้ อย่าทำแบบ นี้ มีอะไรค่อยๆคุยกัน เดี๋ยวหนูจะไปช่วยแม่ขอร้องพวกเขา เอง พอใจหรือยัง?

“ถ้าแกไม่ตอบตกลงว่าจะช่วยฉัน วันนี้ฉันจะตายต่อ หน้าไอ้ลูกกตัญญูอย่างแก

พูดไปเธอก็ยังคงดึงสายน้ำเกลือและยาที่ฉีดอยู่ตรง เส้นเลือดของเธอ ทำให้ญาดาตกใจจนต้องไปหยุดกระทำ ของเธอ แต่เธอก็ยังจะพยายามดึงไม่หยุด สุดท้ายเข็ม ของยาแหลมๆก็มาดใส่หน้าของญาดา

จากนั้นญาดาจึงตะคอกขึ้นเสียงดังด้วยน้ำเสียงที่ กำลังร้องไห้ “แม่จะเอายังไงกันแน่ ต้องบังคับหนูขนาด นี้ แม่ถึงจะพอใจใช่ไหม ต่อให้ลุงสุชาติจะดียังไง แล้วจะดี ไปกว่าลูกของตัวเองไหม? แม่ หนูขอร้องเถอะ ตื่นจากฝัน สักที ลุงสุชาติไม่เคยรักแม่ ตอนนี้แม่ก็แก่แล้ว ยังไงเขาก็ ต้องไล่แม่ออกจากบ้านเขา

“ฉันไม่อนุญาตให้แกว่าลุงสุชาติแบบนี้ ลุงเขารักฉันเมื่อก่อนเขาดีกับฉัน ชื้อเพชรพลอยและเสื้อผ้าดีๆให้ฉัน ใส่ แล้วยังพาฉันไปเที่ยวรอบโลก แต่ตอนนี้เป็นเพราะยัย ผู้หญิงสําส่อนพวกนั้นมายั่วลุงแก ญาดาแกต้องไปขอร้อง คุณชายใหญ่ ตอนนี้เขาเป็นคนที่มีอำนาจที่สุดในบ้าน แก ต้องไปขอร้องเขา ขอให้เขาไปห้ามพ่อของเขาให้อย่าไป สู่ขอผู้หญิงชั้นต่ำพวกนั้น ช่วยฉันไปขอร้องเขาที!

จู่ๆแม่ของเธอก็ลงจากเตียงแล้วคุกเข่าต่อหน้าเธอ

เธอส่ายหัวอย่างไม่น่าเชื่อ ผู้หญิงที่เป็นแม่แท้ๆของ ตัวเอง ทำไมเธอถึงทำแบบนี้กับลูกสาวของเธอได้

“แม่ แม่บอกหนูมา หนูจะไปขอร้องยังไง!” เธอยิ้ม อย่างดูถูก และเดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวก็หัวเราะจนเหมือนคนบ้า

ตอนที่แม่เธอคุกเข่าตรงหน้าเธอ และได้รับกางเกง ของเธอไว้ และมองเธอนัยน์ตาที่ดูเหมือนไม่จริงใจ “ฉัน ไม่สนใจ แกต้องหาวิธีให้ได้ ฉันขอร้องแกแค่เรื่องเดียว ถือว่าแกได้ทดแทนบุญคุณที่ฉันเลี้ยงแกมา วันข้างหน้า แม่จะไม่ตามรังควานแกอีก”

เธอเดินถอยหลังไป นัยน์ตาที่ดูไม่จริงใจของแม่คือ หมายถึงอะไร

หญิงสาวคนหนึ่งไปขอผู้ชายคนหนึ่ง แล้วจะเอาอะไรไปขอ!? นอกจากร่างกาย

ทำไมแม่ต้องทำกับฉันแบบนี้

“แม่ แม่เยี่ยมจริงๆ เยี่ยงจริงๆ” เธอส่ายหัวด้วยความ ผิดหวัง และออกจากห้องผู้ป่วย จากนั้นก็นั่งยองๆตะโกน ร้องไห้ตรงหน้าห้องอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้