ตอนที่34 หน้าที่ของภรรยา
.ผลินรู้ถึงเหตุผลดีว่าทำไมปยุตถึงสั่งให้เธอตามขึ้นไป ชั้นบน มันก็แค่สร้อยคอที่ใส่อยู่รอบคอของเธอ แต่มันกลับ กลายเป็นว่าเธอเดาได้ถูกต้อง
“ใครให้คุณใส่สร้อยคอเส้นนี้” เขาถามด้วยสีหน้าเย็นชา
“มันไม่ใช่ของฉันเหรอคะ”
ทีเขายิ้มเยาะ “ความอวดดีของคุณนี่มันเกินเยียวยาจริง ๆ อะไรทำให้คุณคิดว่าสร้อยเส้นนี้มันเป็นของคุณ”
“ความรู้สึกค่ะ”
“แล้วคุณไม่รู้สึกด้วยเหรอว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี”
“ถ้ามันไม่ใช่ของฉัน แล้วคุณจะให้มันกับใครคะ”
ปยุตตอบเสียงเย็น “คุณไม่ต้องสนใจว่าผมจะให้มันกับ ใคร ยังไงมันก็ไม่ใช่ของคุณ ไปเอามันมาจากไหนก็เอากลับ ไปไว้ที่เดิมที่ผมทั้งมันเดี๋ยวนี้”
ผลินปลดสร้อยคอออกอย่างเศร้าหมอง ถือเอาไว้ในมือ และเดินไปที่ถังขยะ จนในที่สุดก็เอ่ยถามเขา “คุณต้องการ ให้ฉันทั้งหัวใจของคุณด้วยมือของฉันเองเหรอคะ”
“อย่าอวดดีไปหน่อยเลย หัวใจของผมไม่เคยให้ใครเพราะผมเป็นคนที่ไม่มีหัวใจ”
เปยุตคว้าสร้อยจากเธอแล้วเดินไปที่หน้าต่าง จากนั้นจึง เขวี้ยงมันออกไป
หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่พูดอะไรกันอีก ปยุตที่โกรธจัด เปิดประตูประแทกดังแล้วเดินออกไป ผลินยืนตรงหน้าต่าง มองรถของเขาหายลับไปจากสายตา เธอหันหลังและวิ่ง ลงไปที่สนามหญ้าร่มรื่น ก้มตัวลงค้นหาอย่างจริงจัง สนาม หญ้ามีพื้นที่กว้างขวาง เธอตามหามันอยู่นาน แล้วก็โชคดี สุดท้ายเธอก็พบมัน แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว เธอไม่กล้าใส่มันอีก แล้ว จึงเก็บเอาไว้ในลิ้นชักแทน
ช่วงพลบค่ำ ปยุตยังไม่กลับบ้าน เขาไม่กลับมาจน กระทั่งเวลาอาหารเย็น มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับ นักธุรกิจที่จะมีสังคม ผลินไม่แปลกใจเลย
เวลาสี่ทุ่ม เธอเพิ่งเข้านอน ได้ยินเสียงกระแทกจาก ห้องข้าง ๆ เปิดประตูด้วยความสงสัย เห็นเป็นปยุตล้มลงกับ พื้น
เธอรีบเข้าไปช่วยเขา ได้กลิ่นแอลกอฮอล์แรงมากออก มาจากตัวเขาก็ขมวดคิ้ว “ทำไมถึงดื่มเข้าไปมากขนาดนี้คะ”
ปยุตสะบัดมือเธอออกไป “อย่ามาแตะตัวผม”
เขาเดินโซซัดโซเซไปที่เตียงแล้วก็พลันสะดุดจนเกือบ จะล้มลงไปอีกครั้ง ด้วยสัญชาตญาณผลินรีบเข้าไปเพื่อช่วยเขา แต่เขาก็ปฏิเสธอีกครั้ง “ออกไปอย่ามายุ่งกับผม”
เธอโกรธจัดและพูดออกมาอย่างขุ่นเคืองใจ “ฉันรู้ว่าคุณ เกลียดฉัน แต่ตราบใดที่ฉันเป็นภรรยาของคุณ ฉันก็จะทำ หน้าที่ของภรรยา”
“หน้าที่ของภรรยา?”
ปยุตยิ้มเยาะ “หน้าที่ของภรรยาก็คือการหลอกลวงสามี เพื่อที่จะไปเดตกับผู้ชายคนอื่นน่ะเหรอ”
“ฉันอธิบายให้คุณฟังแล้วนะคะว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณ
คิด”
“อ่าฮะ คุณอธิบายว่าผู้ชายที่ชื่อไวภพหรืออะไรก็ตามที่ ช่วยคุณนั่นน่ะ คุณเชิญเขาไปทานอาหารเพราะว่าคุณอยาก ตอบแทนบุญคุณ.”
“ใช่ค่ะ มันก็แค่นั้น”
ผลินคิดว่าในที่สุดเขาก็เข้าใจ แต่มันก็ไม่ใช่ เขาไม่ เข้าใจเลย ถ้าพูดให้ถูกก็คือเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำความ เข้าใจ “ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือ คุณสามารถโทรหา ผมได้ ผมมีเงิน มีเครือข่ายคนรู้จัก ถ้ามาหาผม ผมก็จะแก้ ปัญหาให้คุณ ทำไมคุณต้องไปหาผู้ชายคนอื่น”
“ตอนนั้น คุณเดินทางไปทำธุระ..”
“ถ้าผมไม่ได้ไปทำธุระคุณจะโทรมาหาผมไหมล่ะ กลัวแต่ ว่ายังไงก็จะไปหาผู้ชายคนอื่นน่ะสิ!”
เธอค่อนข้างหงุดหงิดกับสิ่งที่เขาถาม แต่ก็ยังคง พยายามอดทนอธิบายต่อ “ฉันไม่ได้ไปหาเขาค่ะ เขาเสนอ ตัวช่วยฉันเอง” “ที่คุณพูดแบบนี้ก็เพื่อพยายามที่จะพิสูจน์ว่า ตัวเองเป็นที่นิยมในหมู่ผู้ชายงั้นเหรอ แล้วก็ ที่ให้ผมเลือก คุณตอนที่เราเจอกันครั้งแรกนั่นก็เพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่า ตัวคุณยอดเยี่ยมแค่ไหน มันเป็นเรื่องง่าย ๆ ที่คุณทำให้ ผู้ชายเป็นของเล่นในกำมือ”
“ที่ทำให้ฉันอับอาย คุณรู้สึกสบายใจขึ้นไหมคะ”
“นั่นคือสิ่งที่คุณคิด ผมก็แค่พูดความจริง ถึงแม้ว่าผมจะ หย่ามาแล้วหกครั้ง แต่คุณเป็นภรรยาที่แย่ที่สุดของผม”
“ใช่ ฉันมันไม่ดี ฉันมันแย่มาก แต่ถึงคุณจะเกลียดฉันมาก ขนาดไหน ฉันก็ไม่สน!”
“ผู้หญิงที่ทำตัวไม่ดีอย่างคุณ แน่นอนว่ามันไม่สำคัญ หรอก ถึงแม้ว่าหัวใจของคนอื่นจะแตกสลายมันก็ไม่สำคัญ ความจริงแล้วก็พบว่ามันก็เหมือนกัน เป็นสินค้าข้างถนน เหมือน ๆ กันหมด”
เพียะ!
ผลินทนไม่ได้จนตบเข้าไปที่ใบหน้าของเขา เธอจ้อง มองด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและกล่าวว่า “มันไม่สำคัญว่าคุณจะทำให้ฉันอับอายแค่ไหน แต่ฉันจะไม่ยอมหากคุณทำอย่าง นั้นกับแม่ของฉัน แม่ของฉันเป็นนักเต้นค่ะ ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่ง ที่คุณพูด!”
ปยุตมองเธอด้วยความตกตะลึง “กล้าดียังไงถึงมาตบ หน้าผม”
“อยู่มาสามสิบปี ผู้ชายที่ไม่เคยโดนตบอย่างคุณ ตบนี้เพื่อ ให้คุณรู้ว่ามนุษย์กับมนุษย์ทุกคนนั้นเท่าเทียมกัน อย่าคิด ว่าตัวเองมีต้นกำเนิดที่สูงส่งแล้วจิตวิญญาณจะบริสุทธิ์ ใน ความคิดของฉัน คนที่ไม่รู้จักเคารพผู้อื่นก็เทียบไม่ได้แม้แต่ เป็ดที่อยู่ในร้าน”
หลังจากผลินพูดจบก็เดินไปทางห้องลับอย่างรวดเร็ว แต่ก็ถูกหยุดไว้โดยปยุตเสียก่อน “คุณบอกผมให้ชัดเจน หน่อย ร้านอะไร เป็ดอะไร”
“คุณไม่เข้าใจจริง ๆ หรือคุณแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจกัน แน่คะ คุณปยุต ฉันเริ่มสงสัยแล้ว ในเมื่อคุณก็ไม่ได้รักฉัน ทำไมคุณต้องสนใจว่าฉันจะอยู่กับใคร คุณเคยถูกผู้หญิง ทรยศงั้นเหรอคะ”
ปยุตหน้าซีดเผือดลงและพูดรอดไรฟัน “อย่าคิดว่า เพราะเป็นผู้หญิงแล้วผมจะไม่ทำอะไรคุณ ผมขอเตือนคุณ เป็นครั้งสุดท้าย หยุดท้าทายความอดทนของผม”
“มันยากที่จะยอมรับเหรอคะว่าฉันพูดถูก” ผลินยอมรับว่า
เธอตั้งใจจงใจทำให้เขาโกรธ “ถ้าสิ่งที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริงคุณแคยถูกผู้หญิงทรยศ งั้นก็สมควรแล้วกับสิ่งที่คุณได้รับ”
เสียงดังปัง ปยุตปล่อยหมัดออกมา แต่ไม่ใช่บนร่างกาย ของผลิน กลับกลายเป็นกำแพงข้างหลังเธอ ทันใดนั้น ผิวหนังก็แตกออกและมีโลหิตไหลออกมา ผลินตกใจกับ พฤติกรรมที่รุนแรงของเขา เอื้อมมือออกไปพยายามที่จะ ตรวจดูบาดแผลของเขา แต่ก็ถูกเขาผลักออกอย่างแรง “ก่อนที่ผมจะทำร้ายคุณ รีบ ๆ ออกไปไกล ๆ ตาผมเดี๋ยวนี้”
คนเช่นปยุต ผลินไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาสีดำลึก แวววาวด้วยแรงกระตุ้นที่พร้อมจะฆ่า เส้นเลือดสีเขียว ปรากฏขึ้นบนหน้าผาก มือกำแน่น เหมือนภูเขาไฟที่สามารถ ปะทุได้ทุกเวลา
เธอก้าวถอยหลังอย่างหวาดกลัวและเดินกลับไปที่ห้อง ของตัวเอง ปิดประตูด้วยหัวใจที่เต้นแรง มีความรู้สึกที่ซับ ซ้อนเกิดขึ้น ถึงจะรู้สึกเสมอว่าผู้ชายคนนี้ดูน่ากลัว แต่แท้ที่ จริงแล้วเขากลับน่าสงสารยิ่งกว่าใคร
หลังพิงประตูเพื่อฟังสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอก ดูเหมือนจะ ได้ยินเสียงร้องครวญครางของความเจ็บปวด เธอไม่ค่อย แน่ใจจึงเอาหูแนบกับประตู และรีบตัดสินใจเมื่อแน่ใจว่าหู ของเธอไม่ได้ฝาด
เปิดประตูและวิ่งออกไป แต่เมื่อสาตาได้เห็นภาพข้าง นอกก็ต้องตกตะลึงด้วยความหวาดกลัว ปยุตนอนขดตัวอยู่ ที่มุมหนึ่ง ดวงตาไร้แวว ใบหน้าซีดเผือด เหงื่อเย็นผุดขึ้นบน หน้าผาก มือทั้งสองข้างบีบแขนของตัวเองอย่างคนไม่มีสติเสื้อสีขาวเต็มไปด้วยหยดเลือด “คุณปยุต เกิดอะไรขึ้นกับ คุณคะ”
ผลินนั่งลงตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้าเขา เขย่าเขาอย่างแรง แต่เมื่อมือได้สัมผัสก็เกิดความประหลาดใจที่พบว่าคนที่ยังมี ชีวิตอยู่สามารถมีร่างกายที่เหมือนกับว่าตายไปแล้ว
“อย่ามาใกล้ผม”
ปยุตผลักเธออกไปอย่างเจ็บปวดและพูดอย่างอดทน “เข้าไปข้างใน ผมสั่งให้คุณเข้าไปข้างในเดี่๋ยวนี้!”
“ฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้ค่ะ ฉันจะไม่สนใจคุณได้ยังไง ฉันจะ ไปเรียกคนมาช่วย”
ผลินลุกขึ้นและกำลังจะออกไป แต่ปยุตหยุดยั้งเธอไว้ เขาคำรามด้วยความโกรธ “ใครอยากให้คุณเข้ามายุ่งเรื่อง ของผม หายไปจากสายตาผมเดี่ยวนี้!”
ไม่ต้องไล่ค่ะถ้าถึงเวลาฉันไปเอง ฉันจะหายไปโดยที่คุณ ไม่ต้องไล่ แต่ตอนนี้ถึงคุณจะฆ่าฉัน ฉันก็จะไม่ไปค่ะ”
เธอวิ่งออกไปอย่างดื้อรั้นและเคาะประตูห้องของพ่อกับ แม่ “พ่อแม่คะ ตื่นเร็วค่ะ ได้โปรดตื่นขึ้นมาหน่อยนะคะ”
พ่อแม่สามีสวมเสื้อคลุมแล้วออกมา เอ่ยถามขึ้นอย่าง มึนงง “เกิดอะไรขึ้นเหรอจ๊ะ”
“รบกวนไปดูคุณปยุตหน่อยค่ะ เขาดูไม่ค่อยดีเลย”
ทันทีที่คำพูดจบลงก็ได้ยินเสียงสิ่งของแตกละเอียด หัวใจของคุณนายท่านบีบอัด รีบวิ่งไปกับสามีของเธอเข้าไป ในห้องของลูกชาย บนพื้นมีกองของแจกันโบราณที่แตก ละเอียดด้วยฝีมือของลูกชายของเธอ
“ไปเอายามาเร็วจะ”
แม่สามีร้อนใจหันไปสั่งลูกสะไภ้ ผลินตื่นตระหนก “ยา? ยาอะไรคะ”
“อยู่ในลิ้นชักกลาง”
ผู้อาวุโสสองสามีภรรยาช่วยกันพยุงบุตรชายนอนลงบน เตียง หยิบเอายามาจากมือลูกสะไภ้แล้วเทกรอกปากของ เขาอย่างช้า ๆ ปยุตกลับมามีอารมณ์ที่คงที่ขึ้น ไม่ดูดุร้าย และหมดซึ่งแรงกระตุ้นของการทำลายล้างสิ่งของอีกต่อไป
ผลินกำลังรู้สึกกลัว เธอจ้องมองไปยังคนที่เพิ่งทานยา เข้าไปซึ่งตอนนี้นอนอยู่บนเตียงอย่างไร้ความรู้สึก หัวใจ ของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย ต้องการที่จะสอบถามกับแม่ สามีเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เธอพบว่าคุณแม่สามีของเธอร้องไห้ คุณพ่อก็ยังดูเศร้ามาก บรรยากาศแบบนี้ไม่ว่าจะสับสนแค่ ไหนก็อดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของพวกเขา
“คุณแม่คะ อย่าเศร้าไปเลย เขาคงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ”
ผลินพูดด้วยความระมัดระวัง กลัวที่จะใช้คำพูดไม่ถูก ต้องแล้วจะทำให้แม่สามีเสียใจมากขึ้น
หลังจากที่คุณนายท่านน้ำตาไหลมาเป็นระยะเวลานานก็ ลุกขึ้นและพูดกับลูกสะไภ้ว่า “ตามฉันมาจะ”
เธอตามแม่สามีของเธอไปยังห้องข้างๆ และปิดประตู แม่สามีจับมือเธอทั้งน้ำตาพลางพูดขอโทษ “ขอโทษด้วยนะ จ๊ะที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเธอก่อนแต่งงาน
“เรื่องอะไรเหรอคะ”
“เธอรอฉันสักครู่นะ”
คุณนายท่านเดินออกไป เหลือเพียงผลินอยู่ในห้อง คนเดียว สัญชาตญาณบอกเธอ สิ่งที่แม่สามีพูดจะต้อง เกี่ยวข้องกับที่ปยุตเกลียดผู้หญิง
หลังจากนั้นไม่นานแม่สามีก็กลับมาพร้อมกับรูปถ่าย หลายใบในมือ “ดูนี่สิจ๊ะ”
ผลินรับมันมา มองผู้หญิงสวยในรูปซึ่งแตกต่างจากเธอ อย่างสิ้นเชิง ช่างน่ารักและมีรอยยิ้มที่สดใส
“เธอคือใครเหรอคะ”
“เธอชื่อจันทร เป็นผู้หญิงที่ลูกชายของฉันเคยรัก ลูกชาย ฉันรักเธอมาก เมื่อสามปีก่อนพวกเขาเกือบที่จะแต่งงานกันแต่ในวันแต่งงาน เธอทั้งเจ้าบ่าวไว้ที่หอประชุม หนีไปกับ ชายอื่นและไม่เคยที่จะได้ยินข่าวคราวอีกเลย”
“ทั้งเหรอคะ คุณหมายถึงผู้หญิงคนนี้ทั้งคุณปยุตเหรอคะ”
“ใช่จะ และในวันแต่งงานวันนั้น มันคือวันแห่งความอัปยศ ของทรัพยสานของเรา เป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายของ ลูกชายของฉัน”
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้คะ เธอไม่ได้รักเขาหรอกเหรอคะ”
“ปัญหานี้ เป็นสิ่งที่ลูกชายฉันอยากรู้มากกว่าเธอเสีย อีก แต่ที่แย่กว่านั้นคือ ผู้ชายที่หนีไปด้วยกันกับจันทรเป็น หลานชายแท้ๆ ของฉัน เป็นลูกพี่ลูกน้องของปยุต เขาชื่อ ธรรศ ก่อนที่จะพาจันทรหนีไป เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับป ยุต ปยุตเห็นเขาเป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆ แต่ในวันนั้น ความ สัมพันธ์ที่ดีทั้งหมดถูกทำลายลง พี่ชายของเขาพาผู้หญิงที่ เขารักมากที่สุดไป อะไรที่โหดร้ายกว่านั้นรู้ไหม คนสองคน ที่เขารักมากที่สุดทรยศเขาในเวลาเดียวกัน…
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ