ตอนที่ 25 กระโดลงไปในแม่น้ำก็ล้างไม่สะอาด
ปยุตเห็นผลินยืนอยู่ ด้วยความกังวลมากมาย ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถาม “ทำไมไม่เดิน”
“นั่น…ฉันคิดว่า…ถ้าคุณยุ่งจริง ๆ คุณจะกลับก่อนก็ได้…”
ผลินอยากหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด มันยากที่จะพูดสิ่งนี้ เธอรู้สึกว่า มันช่างน่ากลัวแค่ไหนเมื่อปยุตได้ยิน
ผลก็คือ เขาโกรธมาก”คุณล้อผมเล่นใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ ไม่ใช่แน่นอน ฉันแค่ไม่อยากบังคับคุณ”
“ไม่เป็นไร ถึงแม้ว่าผมจะเกลียดการมีส่วนร่วมในกิจกรรมพวกนี้ แต่ ผมก็ไม่ได้ชอบที่จะเลิกล้มอะไรกลางคัน”
เมื่อปยุตพูดจบ เขาเป็นผู้นำในการเข้าไปในห้องโถง สถานการณ์ คลี่คลายลง ผลินขี่เสือและพบว่ามันยากที่จะลง เพื่อเตรียมความพร้อม สำหรับเรื่องที่เลวร้ายทีละขั้นตอน
ทั้งสองคนเดินเข้าไป กลุ่มเพื่อนร่วมงานล้อมรอบตัวเขา ผลิน เหลือบสายตากวาดมองอย่างรวดเร็ว ในโสตประสาทอื้ออึง ซ่อนตัวอยู่ ข้างหลังปยุตด้วยความกลัว ดังนั้นสิ่งที่เพื่อนร่วมงานพูดเธอจึงไม่ได้ยิน
ไวภพจ้องมองผลินด้วยความตกใจ ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วย ความสงสัย เขาไม่ได้รีบเข้าไปถามอีกฝ่ายโดยตรง แต่หันไป ถามคนที่ อยู่แถวนั้นแทน”ทำไมผลินถึงไปอยู่กับคุณปยุต ทรัพยสาน”
ชื่นใจกระวนกระวายจนจะบ้าตาย มีผู้คนมากมายที่นี่ ทำไมเขาถึง เลือกที่จะถามเธอกัน มันไม่ใช่คำถามที่ยาก ไม่ว่าใครก็ตอบได้
“ว้าว ครูใหญ่ไวภพรู้จักคุณปยุต ทรัพยสานด้วยเหรอคะ”
เธอยิ้มและถามคำถามโง่ ๆ ตราบใดที่มาจากเมือง B ไม่มีใครที่ ไม่รู้จักครอบครัวที่มีชื่อเสียงและสถานะการสมรสในตำนานของเขา
“คุณว่าล่ะ”
ไวภพเลิกคิ้ว
ชื่นใจหัวเราะ แล้วก็หัวเราะหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ “ฉันไม่อยากจะพูด เพราะความจริงแล้วคุณอาจคาดเดาได้ นี่คือการเฉลิมฉลองครบรอบที่ โรงเรียนของเราจัดขึ้น แน่นอนว่าคนที่สามารถเข้าร่วมกับเราได้ก็ คือ “ชื่นใจไม่สามารถแข็งใจที่จะพูดคำว่าสามีภรรยาออกมา
หัวใจของไวภพสั่นไหวมากขึ้นเรื่อย ๆ คำพูดนั้นชื่นใจพูดมันออกมา ตรง ๆ แต่เขาไม่สามารถยอมรับมันได้ นี่มันซ่างไร้สาระ มันไม่มีทาง เป็นไปได้เลย “ช่วยทำให้มันชัดเจนขึ้นอีกหน่อยได้ไหม”
เห็นเขายังไม่ตายใจ ชื่นใจจึงพูดออกมา”คุณปยุตเป็นสามีของ ผลิน พวกเขาแต่งงานกันเมื่อสิบวันก่อน”
ขณะนั้นเหมือนว่าเวลาได้หยุดนิ่ง ไวภพจ้องมองผู้หญิงที่เขาเคยรัก มาเป็นเวลาสองปี จู่ ๆ จุดจบก็มาถึง ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกสิ้น หวังที่กำลังจะตายนี้ได้เลย
ผลินมองตรงไปยังไวภพที่ดูเจ็บปวด ทั้งหมดหนทางและรู้สึกผิด ถึง เธอจะไม่เคยให้ความหวังแก่เขา แต่สายตาของเขาก็เป็นอย่างนั้น มัน เหมือนกับว่าเธอทรยศเขา
“โอ้ มิน่าล่ะคุณถึงให้ผมกลับไปก่อน ที่แท้มีคนรักอยู่ที่นี่”
ปยุตพิมพ์ด้วยน้ำเสียงไม่ดีและชำเลืองมองไวภพ
“คนรักอะไร อย่ามาพูดไร้สาระนะคะ”
ผลินจ้องเขาและพลันรู้สึกอึดอัดเพิ่มมากขึ้น “คุณกล้าพูดว่าผู้ชายคนนั้นไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลยไหมล่ะ ถ้า ไม่มีอะไรมันจะจ้องคุณทำไม แล้วถ้าไม่มีอะไรจริงคุณจะหลบหลังผม ทำไมตอนที่เข้ามา”
“นั่นคือครูใหญ่ของเราเขาไม่ทราบว่าฉันแต่งงานแล้ว บางทีเขาอาจ จะประหลาดใจนิดหน่อย”
“ประหลาดใจ?”
ปยุตรู้สึกโกรธมาก เขายิ้มอย่างเย็นชา “คุณมองดูให้ดี นั่นคือ ลักษณะของความประหลาดใจหรือความโกรธ”
“โกรธอะไรคะ ตาของคุณมีปัญหาหรือเปล่า ลืมมันซะ พวกเรากลับ กันเถอะค่ะ ถ้าคุณไม่อยากอยู่ที่นี่ก็ไม่ต้องมาทำเป็นจับผิดฉัน”
ผลินหันหลังและพยายามที่จะกลับ แต่แขนของเธอถูกจับดึงรั้ง อย่างแรง ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอถูกบังคับให้ออกจากห้องโถง พลันเอ่ย ถามด้วยความตกใจ”ครูใหญ่ไวภพ คุณจะทำอะไร”
“มาคุยกับผมหน่อย”
ไวภพจับเธอยัดเข้าไปในรถ กระแทกประตูปิด เริ่มสตาร์ต เครื่องยนต์และขับรถไปโดยไม่หยุดสักครึ่งนาที…
ใจของผลินว่างเปล่า เธอคิดเพียงอย่างเดียวว่าเธอจะต้องตายแน่ ๆ ปยุตจะปล่อยเธอไปได้อย่างไร เธอถูกผู้ชายจับตัวมาต่อหน้าต่อตา เขา ตอนนี้ถึงเธอจะอธิบายว่าพวกเขาไม่มีอะไรกัน ความจริงแล้วแม้ว่า จะกระโดดลงไปในแม่น้ำเหลืองก็ไม่สามารถซะล้างทำความสะอาดได้
เลย
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
