ตอนที่24 หัวใจของซือหม่าเจา

“ไม่ต้อง”

ปยุตปฏิเสธอย่างไม่แยแสโดยที่ไม่หันไปมอง

“ทำไมถึงไม่ต้องคะ มันง่ายถ้าจะติดต่อหากว่าคุณต้องการอะไร”

“ฉันไม่คิดว่าเราต้องติดต่อกันอีก”

“..โอเค ไม่ต้องก็ไม่ต้อง

เป็นวันต่อมา ผลินเลิกงาน เมื่อกลับมาจากโรงเรียน เธอตรงขึ้นไป ชั้นบน รีบเปลี่ยนชุดทำงาน หยิบชุดเดรสสีม่วงอ่อนออกจากตู้เสื้อผ้า แล้วสวมใส่มัน

หยิบแป้งฝุ่นมาทาหน้า ผมยาวมัดไว้ด้านหลังซึ่งมีผ้าคลุมไหล่ ใส่ ต่างหูบอบบางคู่เล็ก ๆ ที่ดูประณีตถึงแม้ว่าการแต่งตัวจะไม่หรูหรา แต่ก็ ดูสวยสง่างามเพราะรูปร่างที่สูงเพรียว

เมื่อมองดูเวลาเธอก็รีบลงไปข้างล่าง พบกับน้องสามีที่เพิ่งเข้ามาใน บ้าน มองเธอด้วยความประหลาดใจ”ว้าว วันนี้พี่สะไภ้ของฉันสวยจังเลย ค่ะ จะไปเดตกันเหรอคะ”

“ไม่ใช่เดตหรอกค่ะ มันเป็นงานเลี้ยงน่ะ”เธอยิ้มและอธิบาย

“ไปคนเดียวหรือไปกับพี่ชายของฉันคะ”

“ไปกับเขาค่ะ แต่ดูเหมือนว่าเขายังไม่กลับมาเลย”

มองออกไปทางประตู เริ่มกังวลว่าปยุตจะเปลี่ยนใจหรือลืมนัดวันนี้ หรือมีบางอย่างทำให้เขาช้า ใบหน้าของเธอดูกังวล น้องสามีไม่สามารถช่วยได้ แต่เธอก็ยิ้มและ ปลอบให้สงบลง”ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถึงพี่ชายฉันจะแย่มาก แต่เขาก็ เป็นคนที่ยึดถือหลักการอย่างแข็งขันมาก ถ้าเขาสัญญาอะไรไปแล้ว เขาจะทำมัน”

เมื่อพูดจบก็มีเสียงผิวปากดังมาจากข้างนอก พวกเธอจึงเดินออกไป เห็นเป็นรถยนต์ของปยุต หัวใจที่แขวนอยู่ของผลินผ่อนคลายลง น้อง สามีใช้โอกาสนี้ทำให้สถานการณ์มันสนุกยิ่งขึ้น “เห็นไหม ต่อไปพี่ สะใภ้จะมีความมั่นใจในตัวพีฉันมากขึ้นใช่ไหมล่ะ”

“ฉันจะพยายาม”

ผลินเผยรอยยิ้มกว้าง ชายที่มองเธอจากหน้าต่างรถในระยะไกล ร่องรอยของความเปลี่ยนแปลงพลันเกิดขึ้นในหัวใจ แต่มันก็หายไป อย่างรวดเร็วด้วยเหตุผลที่ว่า ผู้ชายที่เกลียดผู้หญิงคงเป็นไปไม่ได้ที่จะ ถูกครอบงำด้วยรูปร่างหน้าตาของผู้หญิง ที่มีความรู้สึกแปลก ๆ คงเป็น เพราะได้เห็นรอยยิ้มอบอุ่นที่ไม่เคยเห็นมานาน”ไม่เห็นเหรอว่าผมรอยัง จะชักช้าอยู่อีก”

เขากลับเข้าสู้ความเฉยชาและความใจร้อนดั่งที่เคยเป็นมา ผลินเปิด ประตูเข้าไปนั่ง ถามคำถามด้วยความไร้เดียงสา”ไม่ใช่ว่าคนที่รอคือฉัน เหรอคะ”

“คุณอยากจะปะทะคารมกันอีกงั้นเหรอ”

อา…คนที่อยู่ใต้ชายคาบ้านจำต้องก้มศีรษะลง เห็นได้ชัดว่าเธอรอ เขาก่อน แต่เขาก็เจ้าเล่ห์พอที่จะฉกฉวยโอกาสเหล่านั้นไป

มาถึงสถานที่จัดเลี้ยง ครูเกือบทั้งโรงเรียนมาถึงแล้ว ชื่นใจที่ยืน อยู่หน้าประตูมองไปรอบ ๆ เมื่อปีที่แล้วผลินมากับเธอ แต่ในปีนี้ช่วยไม่ ได้ที่เธอต้องโดดเดี่ยว

“สิน เธอมาถึงแล้ว” ทันทีที่ชื่นใจเห็นเธอจึงทักทาย อยากพูดในสิ่งที่เธอต้องการแต่ก็ จำต้องหยุด เป็นเพราะมีปยุตอยู่ข้าง ๆ จึงเงียบลง

“สวัสดีค่ะคุณปยุต”เธอก้มหัวทักทายอย่างสุภาพ เธอเจอหน้ากับปยุต ครั้งล่าสุดคือในงานแต่งงานของพวกเขา เธอไม่มีปัญหากับการปรากฏ ตัวของปยุต แต่ความถี่ในการหย่าร้างของเขาค่อนข้างที่จะทำให้เธอไม่ พอใจ

ไม่พอใจก็แค่ไม่พอใจ แต่เธอไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับทางเลือก ของคนอื่น ทุกคนมีเส้นทางของตัวเอง

“สวัสดีครับ”

ปยุตทักตอบ กวาดสายตามองฝูงชนภายในห้องโถงแล้วพูดอย่าง เฉยชา”ผมจะเดินไปรอบ ๆ งานกับคุณและจะอยู่ไม่นาน”

“โอเคค่ะ”

เธอไม่ได้แปลกใจ ยอมให้ปยุตอยู่ทานอาหารค่ำ แต่ก็ไม่ได้คิด เกี่ยวกับมัน

พวกเขาเดินต่อ จู่ ๆ ชื่นใจก็คว้าแขนเพื่อน แล้วเอ่ยเตือนอย่าง รวดเร็ว”ไวภพกลับมาแล้ว”

โอ้

ผลินตกใจ เมื่อช่วงบ่ายยังไม่ได้ยินว่าเขากลับมาแล้ว เพราะพอเลิก งานเธอก็รีบกลับไปที่บ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แม้ว่าระหว่างพวกเขาจะ ไม่มีเรื่องอะไรต่อกันที่เป็นความลับ อย่างไรก็ตามความรู้สึกของไวภพที่ มีต่อเธอ ทุกคนต่างก็รู้ว่าเขามีหัวใจของชื่อหม่าเจา เขาไม่เคยหลีก เลี้ยงความรู้สึกที่มีต่อเธอ เขาไปเยอรมันเพื่อแลกเปลี่ยนงานวิชาการ เมื่อเดือนก่อน โดยที่ไม่รู้ว่าเธอแต่งงานแล้ว ถ้ารู้เรื่องนั้น อาจจะมีบาง สิ่งบางอย่างเกิดขึ้น… เดิน

เหลือบมองผู้คนโดยรอบ ทันใดนั้น เธอก็หมดซึ่งความกล้าที่จะก้าว