ตอนที่22 เป็นหนี้หนึ่งครั้ง

“ทุกครั้งที่คุณพูดกับฉันต้องใช้น้ำเสียงออกคำสั่งแบบนี้ตลอดเวลา เลยอย่างนั้นเหรอคะ”ผลินจ้องเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์” ถ้าหากว่าคุณมี ทัศนคติที่ดีขึ้นกว่านี้ฉันก็คงมีความอยากอาหารบ้าง แต่ตอนนี้ฉันไม่ เหลือความอยากอาหารแล้วตั้งแต่ได้ยินสิ่งที่คุณพูด”

ปยุตเอ่ยเสียงต่ำ”ผมอุตสาห์ให้เกียรติขึ้นมาเรียกคุณไปทานอาหาร อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่

“ขอบคุณที่ให้เกียรติฉันค่ะ แต่ฉันไม่ได้ขอให้คุณมาให้เกียรติ ดังนั้น กรุณาออกไปเกอะค่ะ และอย่ามารบกวนฉันอีก”

“หมม นี่คุณไล่ผมอีกแล้วงั้นเหรอ คุณอย่าลืมนะว่าที่นี่เป็นบ้านของ

ผม!”

“มันเป็นบ้านของคุณและของฉัน เราเป็นสามีภรรยา เราเท่าเทียมกัน คุณมีสิทธิ์ที่จะเข้ามา และฉันก็มีสิทธิ์ที่จะไล่คุณออกไป”

ปยุตไม่เคยถูกผู้หญิงมองข้ามมาก่อน ใบหน้าเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียว ด้วยความโกรธ เขาฉกฉวยข้อมือของเธอแล้วเอ่ยเตือน”ถ้าไม่ใช่เพราะ คุณเป็นผู้หญิง ผมจัดการกับคุณไปนานแล้ว!”

“คุณคิดว่าถ้าคุณพูดแบบนี้แล้วฉันจะยอมแพ้คุณเหรอคะ ฉัน ผลิน เจริญมาศ ไม่เคยกลัวกับอะไรทั้งนั้น”

ปยุตคิดว่าเขาเสียใจภายหลังเป็นอย่างมาก เขาไม่ควรนำหมาป่า เข้ามาในบ้าน ผู้หญิงคนนี้ได้รับโอกาสนั้นได้ยังไง ถ้าเขารู้ว่าจะเป็น อย่างนี้ หากเขารู้ว่าการให้ทางแก่คนอื่นคือการทำให้ตัวเองต้องตาย เขา จะไม่มีทางผลักให้ตัวเองต้องไปตายเลย

“ผมจะถามคุณอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย คุณจะลงไปข้างล่างกับผม หรือไม่” ใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับสระน้ำแข็งที่แผ่ความเป็นไม่กี่องศาออก มา ผสินได้รับมันจึงลดน้ำเสียงลงเล็กน้อย”ฉันรู้ว่าคุณแม่คงขู่บังคับ คุณ ฉันไม่อยากทำให้คุณลำบากใจ มาเถอะค่ะ ฉันจะลงไปทานข้าว ข้างล่างกับคุณ แต่คุณต้องสัญญากับฉัน”

“อะไร”

“พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบของโรงเรียนของเราจะมีงานเลี้ยงอาหารค่ำใน ช่วงเป็น ฉันอยากให้คุณไปร่วมงานกับฉันค่ะ”

เมื่อจบคำของผลิน เธอเฝ้ารอด้วยความกริ่งเกรงว่าปยุตจะโกรธ อย่างที่คาดไว้..

“คุณนี่มันเป็นผู้หญิงที่ไม่จบไม่สิ้นจริง ๆ วันนี้ผมพาคุณกลับบ้าน พรุ่ง นี้ผมต้องพาคุณไปงานเลี้ยงอาหารค่ำ คุณมีตารางงานที่ยุ่งยิ่งกว่าเจ้า นายอย่างผมเสียอีกนะ คุณคิดว่าผมจะโอเคทุกวันและต้องทำทุกอย่าง เพื่อคุณงั้นเหรอ”

“ไม่ใช่นะคะไม่ใช่ คุณกำลังเข้าใจผิด ฉันไม่คิดมาก่อนว่ามันจะเกิด ขึ้น งานเลี้ยงอาหารเย็นนั้นจัดขึ้นโดยมีคู่สามีภรรยามาเข้าร่วมทุกปี คุณไม่สามารถทำให้ฉันพิเศษได้ก็ไม่..”

“ไปด้วยกันหมม แล้วปีที่แล้วล่ะ คุณไปร่วมงานกับใคร”

“ปีที่แล้วฉันยังโสด โดยปกติมันก็เป็นอย่างนั้น แต่ปีนี้มันแตกต่าง เพื่อนร่วมงานของฉันรู้ว่าปีนี้ฉันแต่งงาน”

ผลินกล่าวอย่างรู้สึกผิด ปยุตไม่ใจอ่อน เขาพูดอย่างเย็นชา”ไม่ว่า เหตุผลของคุณจะเป็นอะไรผมก็ไม่เห็นด้วย”

หันหลังกลับไป เธอคว้าแขนของเขา”มันก็แค่การทานอาหารเย็น หรือถ้าไม่อยากทาน แค่ไปร่วมงานเท่านั้นก็ได้ โอเคไหมคะ” “ไม่โอเค! คุณช่างน่าละอาย ที่เคยคุยเรื่องข้อตกลงกับผมตอนนั้น ผมยังไม่ได้คิดบัญชีกับคุณเลย อย่าคิดว่าผมจะไม่ทำอะไรคุณตอนนี้ เรื่องนี้มันยังไม่จบ”

“ยังไม่จับก็ยังไม่จับ แล้วค่อยจบทีหลังก็ได้ ตอนนี้คุณแค่สัญญากับ ฉันได้ไหมคะ ฉันสัญญาว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายในปีนี้ที่ฉันขอให้คุณ ช่วย จะไม่มีครั้งที่สามอีกแน่นอนค่ะ”

“ครั้งสุดท้ายในปีนี้? หื พูดเหมือนกับว่าผมจะอยู่กับคุณไปเป็นปี เลิก ทำตัวอวดดีสักทีจะได้ไหม”

ผลินพยักหน้าทันที”ได้สิคะ ฉันจะพยายามที่จะไม่อวดดี รู้ว่าตัวเอง เป็นใคร จะพยายามไม่ทำให้คุณโกรธ จะพยายามไม่ทำให้คุณร่าคาญ อะไรก็ตามที่คุณไม่ชอบมัน ฉันจะพยายามหลีกเลี่ยงมัน”

เมื่อเห็นเธอยอมอ่อนข้อ ปยุตก็ครุ่นคิดชั่วครู่”ดี เห็นแก่ความจริงใจ ของคุณ ผมจะสัญญากับคุณเป็นครั้งสุดท้าย จำเอาไว้ว่านี่คือครั้ง สุดท้ายแล้ว ถ้าคุณกล้าให้ผมเป็นคนขับรถอีก ทั้งบัญชีเก่าและบัญชี ใหม่ผมจะคิดรวบยอดทบต้นทบดอก ดังนั้นคุณเป็นหนี้ผมหนึ่งครั้ง แล้ว ถ้าหากคราวหน้าผมให้คุณตอบแทน ตราบใดที่คุณยังไม่ตาย คุณต้อง จ่ายคืนทั้งหมด”