บทที่ 96 ตัดไม่ขาด ใจสับสน

เย็นนี้ยืนอยู่ตรงหน้าของจงยู่อย่างกระวนกระวาย เมื่อคืนพวกเฉินจิ้งอี้เฝ้ารอยู่หน้าห้องผู้ป่วยจนกระทั่งถึง เวลาตีหนึ่ง เฉินจิ้งอี้จึงได้ช่วยพวกกัวย่าหนานหา โรงแรมที่อยู่ใกล้กับโรงพยาบาล คนอื่นกล้าที่จะกลับไป นอนพัก แต่เย็นนี้ไม่กล้า เธอกลัวว่าหากฉินเทียนออกมา แล้วไม่เห็นเธอจะยิ่งโมโห

เมื่อคืน ในใจของเย็นนึกกลัวมาก เธอจะไปคิดถึง ได้อย่างไร ว่าจงยู่ก็คือพี่สะใภ้ของฉินเทียน คิดถึงก่อน หน้านี้ที่อยู่จินหลิง สิ่งที่ตัวเองได้ทำกับจงยู่นั้นเย็นนี้ตื่น เต้นจนเหงื่อออกที่มือตลอดเวลา กลัวว่าจงยู่จะฟ้องเรื่อง ของเธอกับฉินเทียน

“จงยู่ ไม่ใช่ พี่จง พี่ตื่นแล้ว…” เย็นนี้ยิ้มเงื่อนๆ มองไปที่จงยู่ เวลานี้คนที่อยู่ตรงหน้าของเธอไม่ใช่จงยู่ แต่เป็นพี่สะใภ้ของฉินเทียน จะไม่ให้เธอกลัวได้ อย่างไร?

จงยู่เข้าใจทันที เย็นนี้ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน พูดกับตัวเองอย่างอ่อนโยน คิดถึงเมื่อคืนที่เย็นนี้ใส่ร้าย ตัวเอง สายตาของจงยู่ไม่เข้าใจและโกรธ

“ขอโทษค่ะ พี่จง เมื่อวานเป็นเพราะฉันไม่ดี พี่ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย อย่าถือสาฉันเลย ฉันรู้สึกผิด แล้ว ต่อไปนี้ฉันไม่กล้าแล้ว…”สายตาที่โกรธแค้นของจงยู่ทำให้เย็นนี้ตกใจจนต้องคุกเข่าลง เธอกลัวจนต้อง เอาหัวโขกพื้น

จงยู่อึ้งไปทันที เธอไม่เคยคิดมาก่อน สักวันหนึ่ง เย็นนี้ต้องมาคุกเข่าต่อหน้าตัวเอง ไม่นานนัก จงยู่ก็มี ปฏิกิริยาตอบสนอง เมื่อก่อนฉินเทียนเคยพูดไว้ว่า เขาจะ จัดการทุกคนที่รังแกเธอไม่ใช่เหรอ?

“หน้าของเธอถูกฉินเทียนตบเหรอ?” เวลานี้ จงยู่ เพิ่งจะสังเกตเห็น หน้าของเย็นนี้บวมอยู่ มุมปากยังมี รอยช้ำอีกด้วย

เย็นนี้ที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ใช้มือลูบที่มุมปากอย่าง บางเบาๆ น้ำตาของเธอได้ไหลรินออกมา มองไปที่จงยู่ แล้วพยักหน้าเล็กน้อย : ไม่เพียงแต่ตรงหน้า ยังมี…

ขณะที่พูดเย็นนี้ก็ได้ยืนขึ้นมา เธอหันข้าง แล้ว ค่อยๆดึงกางเกงลงมาก

เริ่มแรก จงยู่ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไร แต่เห็นกันที่ซ้ำ เป็นสีม่วงของเย็นนี้แล้ว จงยู่ตกใจจนต้องหลับตาลง มัน ช่างน่าสังเวชเหลือเกิน

เย็นนี้ดึงกางเกงขึ้นมา มองไปที่จงยู่ ถังปอแฟน ของฉันก็ได้เลิกกับฉันแล้ว: “พี่จง ฉันได้รับการลงโทษที่ สาสมแล้ว พี่ได้โปรดอภัยให้ฉันด้วยเถอะ…

“ได้ ฉันอภัยให้เธอ” เย็นนี้น่าสังเวชพอแล้ว จงยู่ ก็ไม่ใช่ประเภทที่กัดแล้วไม่ยอมปล่อย

“ขอบคุณค่ะพี่จง ขอบคุณค่ะพี่จง….” เย็นนี่ หัวเราะทั้งน้ำตา เธอโค้งคำนับจงยู่อย่างไม่ยอมอยู่
“เธอไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่จองแล้ว ให้เรียกฉันจงยู่ อย่างเมื่อก่อนดีกว่า และก็ไม่ต้อง “พี่พี่” อีกแล้ว..”จง ยู่ยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าว: อาการบาดเจ็บของเธอเป็น อย่างไรบ้าง ให้หมอตรวจดูหรือยัง?”

ไม่เป็นไร เธอไม่ต้องสนใจฉันหรอก ตอนนี้ ร่างกายเธอถึงจะสำคัญที่สุด จงยู่เธอจะดื่มน้ำมั้ย? รู้สึก ร้อนหรือเปล่า? หรือว่าฉันไปซื้อซาลาเปาให้เธอ กิน …เย็นนี้ได้เห็นจงยู่เป็นผู้มีพระคุณไปแล้ว เธอ เป็นพี่สะใภ้ของฉินเทียน คนแบบนี้จำเป็นที่จะต้องดูแล ให้ดี

“เธออย่ายุ่งวุ่นวายอีกแล้ว ตอนนี้ฉันสบายดีมาก แล้ว เธอนั่งลง ไม่ใช่ เธอไปนอนพักตรงนั้นสักพักดีกว่า ฉันไม่ต้องให้เธอมาดูแลอะไรทั้งนั้น….”จู่จางยู่ก็พบว่า จริงๆเย็นนี้ก็น่ารักเหมือนกัน

“อ่อ….* ไม่ได้นอนมาทั้งคืน เย็นนีก็เหนื่อย มากแล้ว เธอเอนกายไปยังขอบหน้าต่างเพื่องีบหลับ

เวลานี้จงยู่ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หาเบอร์โทร ของฉินหลั่ง แล้วโทรออกไปหาเขา เธอคิดถึงฉินเหลั่ง แล้ว ตอนนี้เธออยากได้ยินเสียงของฉินหลั่ง อยากจะซบ อยู่ในอ้อมอกของเขา

“ตุ๊ดๆ.. เป็นเสียงสายไม่ว่าง

เมื่อคืน มีโจวซินคนเดียวที่ไม่เมา ได้โทรเรียก เพื่อนนักศึกษาหลายคนมาพาตัวพวกฉินหลังไปส่งที่ หอพัก เวลานี้ ในหอพักของฉินหลั่งทั้งสี่คนยังนอนอยู่บนเตียง กำลังหลับเป็นตาย

โทรศัพท์ของฉันหลั่งก็อยู่ในกระเป๋ากางเกงของ เขา แต่ว่าเขาหลับอย่างไม่รู้ตัวเลย

ในใจของจงยู่รู้สึกเดาว์ลงเล็กน้อย เวลาที่เธอ ต้องการฉินหลั่ง แต่โทรศัพท์ของฉันหลั่งกลับโทรไม่ติด

อาจจะเป็นเพราะเขากำลังยุ่งอยู่มั้ง? จงยู่กดวาง สาย แล้วนำโทรศัพท์วางไว้บนตู้ที่อยู่ด้านข้าง เวลานี้ พยาบาลได้เดินเข้ามา ตรวจดูอาการของ

จงยู่

“ฟื้นฟูได้ไม่เลว ไม่ได้มีอาการแทรกซ้อนใดๆ พัก ผ่อนสักหนึ่งอาทิตย์ ก็สามารถกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้ แล้ว … หลังจากที่พยาบาลตรวจดูร่างกายของจงยู่ แล้ว ก็กล่าวอย่างยิ้มๆ

“ดีมากเลย” เย็นนีมองหน้าจงยู่ พยักหน้าอย่าง

ยิ้มๆ

พยาบาลก็ได้เปลี่ยนถุงน้ำเกลือให้กับจงยู่: “ใน น้ำเกลือที่ให้นี้มียาฆ่าเชื้อ และกลูโคสต่างๆ อีกสักพัก เธอก็จะง่วง ไม่ต้องกังวล มันเป็นปฏิกิริยาที่ตอบสนอง ปกติ เธอพักผ่อนดีๆก็พอแล้ว ปิดโทรศัพท์ด้วย แบบนี้ มันจะไม่รบกวนการพักผ่อนของเธอ..

“วางใจเถอะ ฉันจะดูแลเธออย่างดี…” เย็นนี่ มองไปที่พยาบาลแล้วกล่าว

พยาบาลพูดจบ ก็ได้ถือใบรายงานพร้อมสมุดบันทึกเดินออกไป

“จงยู่ ฟังที่พยาบาลพูดนะ นอนพักดีๆสักงีบ ฉัน

จะเฝ้าอยู่ข้างๆเธอเอง..” เย็นนี้ยืนอยู่ข้างเตียงคนไข้ พูดพร้อมกับยิ้มให้จงยู่

จงยู่พยักหน้าเบาๆ หลับตาลง เพียงไม่นาน ก็ได้ หลับไป

ขณะที่เย็นนี้เตรียมตัวจะไปพิงหลับที่ขอบ หน้าต่างสักแป๊บ

ตั้งตอง เวลานี้ โทรศัพท์ของจงยู่ที่วางอยู่บนตู้ได้ ดังขึ้นมาหนึ่งที่

เย็นนี้จึงนึกขึ้นได้ เมื่อกี้พยาบาลได้กำชับไว้ให้ ปิดโทรศัพท์มือถือ

เธอถือโทรศัพท์ของจงยู่ไว้ กำลังจะปิดเครื่อง บังเอิญไปเลื่อนหน้าจอของโทรศัพท์เข้าหนึ่งครั้ง จึงพบ ว่าโทรศัพท์ของจงยู่นั้นไม่ได้ล็อกหน้าจอไว้ เธอจึง

สามารถเข้าไปดูข้อมูลข้างในได้อย่างง่ายใด

เย็นนี้ไปกดเข้าไปที่ “บันทึกโทรเข้าโทรออก” พบว่าคนที่จงยู่โทรหาเมื่อกี้คือ “ฉินหลั่ง” แต่ว่าไม่มีคน รับสาย สมองของเย็นนีอดไม่ได้ที่จะคิดขึ้นมา

จงยู่เป็นพี่สะใภ้ของฉินเทียน ฉินหลั่งเป็นแฟน ของจงยู่ พวกเขาต่างก็แซ่ฉิน…

เวลานี้เย็นนี้ถึงได้เข้าใจทุกอย่าง ฉินหลั่งก็คือพี่ ชายของฉินเทียน ก่อนหน้านี้เธอกังวลตลอดเวลา กลัวว่าฉินเทียนจะทำอะไรเธอ ความสัมพันธ์ง่ายๆแค่นี้เธอยัง ไม่เข้าใจ

เย็นนี้มองโทรศัพท์ของในมือของจงยู่ แล้วก็มอง จงยู่ที่นอนหลับอยู่บนเตียง สายตาแฝงด้วยความเจ้า เล่ห์ เธอแค่กลอกตาไปหนึ่งครั้ง ไม่นานก็คิดแผนได้ แผนหนึ่ง

เย็นนี้หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา ลับหลังจง ยู่ ไม่รู้ว่าได้ทำอะไรกับโทรศัพท์มือถือสองเครื่องนี้

ฉินหลั่งในเวลานี้ ได้ตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เขาก็ทำเหมือนที่เคยทำประจำได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เวลา พบว่าเป็นเวลาเก้าโมงครึ่งแล้ว แต่สมองของเขา ยังคงมีนๆ

มองอีกครั้ง ก็เห็นมิสคอลสี่สาย กดเข้าไปดู จงยู่ โทรมาหนึ่งสาย ฉินเทียนโทรมาสามสาย

เห็นชื่อของจงยู่ ฉินหลังก็สร่างเมาไปเกือบครึ่ง เขารีบโทรกลับไปหาจงยู่

“ฉินหลั่ง”

โทรศัพท์ของจงยู่ดังขึ้น พบว่าเป็นชื่อของฉิน หลั่ง เย็นนี้ตกใจจนสะดุ้ง จึงรีบปิดเสียงทันที เธอก็ให้ โทรศัพท์กะพริบอยู่อย่างนั้น ยังไงก็ไม่รับสาย จนกว่า สายถูกตัดไปเอง

ทำไมเป็นแบบนี้? ฉินหลั่งสงสัย จงยู่ทำไมไม่รับ สายของตัวเอง?
ในขณะที่เขากำลังจะโทรอีกครั้งนั้น ก็มีข้อความ เข้ามา

“กำลังยุ่งอยู่ เดี๋ยวค่อยโทรหานาย” เห็นข้อความ แล้ว ฉินหลั่งจึงไม่ได้โทรอีก คิดว่าโชว์ที่เซี่ยงไฮ้ คงมี เรื่องมากมายให้จงยู่ต้องทำ

ทำไมเจ้าเด็กฉินเทียนถึงได้โทรหาตัวเองล่ะ? ฉิน หลังที่ครุ่นคิด จึงได้โทรหาฉินเทียน และในเวลานี้ โทรศัพท์ไอโฟน8 กำลังดังอยู่ใต้แม่น้ำ แล้วใครจะ สามารถมารับได้ล่ะ?

ฉินหลั่งโทรไปสามสาย แต่ก็โทรไม่ติด ถึงแม้ฉิน หลั่งจะสงสัยเล็กน้อย แต่ก็จนปัญญา

เจ้าเด็กคนนี้คงจะเที่ยวเล่นอยู่ที่ไหนสักแห่ง คิด แบบนี้แล้ว ฉินหลั่งก็ได้สอดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า กางเกง เดินเข้าไปในห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน

เมื่อคืนดื่มไปทั้งคืน ต่อให้ใช้น้ำเย็นล้างหน้าไป หนึ่งรอบ ฉินหลั่งยังคงรู้สึกมึนอยู่ เขาเดินออกไปจาก หอพัก อยากจะเดินไปหาของกินที่หน้ามหาวิทยาลัย เพื่อให้สมองของตัวเองตื่นตัวกว่านี้

จากหอพักเดินไปถึงหน้าประตูมหาวิทยาลัย สูด ดมอากาศที่บริสุทธิ์ สมองของฉินหลั่งปลอดโปร่งขึ้นมา นิดนึง

“ฉินหลั่ง หวัดดี!” ขณะที่ฉินหลั่งกำลังจะเดินถึง หน้าประตูมหาวิทยาลัยนั้น สาวสวยคนหนึ่งกำลังเดิน เข้ามา เธอก็คือเผิงเพิ่ง! เธอทักทายฉินหลั่งด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน

เห็นเผิงเมิ่ง ในใจของฉันหลั่งอดไม่ได้ที่หวั่นไหว เขาพบว่า ตัวเองเหมือนอยากจะพบเจอกับเผิงเมิ่ง นี่ ไม่ใช่สัญญาณที่ดี ฉินหลั่งเตือนตัวเอง ให้รักษาระยะ ห่างกับเผิงเมิ่ง

เผิงเมิ่งได้ก้าวเดินมาด้วยฝีเท้าที่ค่อนข้างเร็ว ยิ้ม แล้วมองมาที่ฉินหลั่ง เดินเข้ามาทางเขา

“หวัดดี!” ฉินหลั่งจงใจทักทายกับเธออย่างห่าง เหิน พยักหน้ารับรู้ ก็ได้เดินไปนอกมหาวิทยาลัยต่อ ทำ ให้เผิงเมิ่งกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

“เฮ้ย นาย….” เผิงเมิ่งเรียกฉินหลั่ง ฉินหลั่งก็ไม่ ได้หันกลับมา เผิงเมิ่งก็ถอนหายใจเบาๆ ก็ได้เร่งฝีเท้า เดินตามอยู่ด้านหลังของฉินหลั่ง: “นายรอฉันด้วย..”

เผิงเมิ่งก้าวเท้ายาวๆ จึงได้ตามฉินหลั่งทัน เธอ มองฉินหลั่งจากข้างๆ พยายามที่จะสนิทกับฉินหลั่งให้ ได้: “นายกินข้าวหรือยัง? นายกำลังจะไปไหน…”

“ยังไม่กิน กำลังจะไปกินข้าว” ฉินหลั่งไม่ได้มอง เผิงเมิ่งแม้แต่ครั้งเดียว ยังคงมองและเดินต่อไปยังด้าน หน้า

ทำไมต้องเย็นชาขนาดนี้ด้วย? เหลือเกินจริงๆ เผิงเมิ่งบ่นพึมพำในใจ แต่เธอก็รู้สึกสนใจขึ้นมาเล็กน้อย สำหรับเผิงเมิ่งที่เป็นคนฉลาด ทำไมจะดูไม่ออก ฉินหลั่ง จงใจที่จะรักษาระยะห่างกับตัวเอง ทำไมฉินหลั่งต้องทำ แบบนี้ หรือว่าเขาจะรู้แล้วว่าในระหว่างที่คุยกับตัวเอง มีความเป็นไปได้ว่าได้ชอบตัวเองเข้าแล้ว

แววตาของเผิงเมิ่งมีเลศนัย นายอยากจะรักษา ระยะห่างกับฉัน ฉันก็จงใจจะไม่ถอย

“ช่วงนี้นายสบายดีมั้ย?”

“ดี”

“เมื่อวานฉันกินพาสต้า เมื่อคืนนายกินอะไรเห

รอ?”

“สังสรรค์กับเพื่อน”

“ฉันยังไม่เคยเห็นนายอยู่ด้วยกันกับแฟนเลย ความสัมพันธ์ของพวกนายมีปัญหากันเหรอ?”

ฉินหลั่งได้หยุดฝีเท้าลง มองไปทางเผิงเมิ่งอย่าง ไม่พูดไม่จา เดิมทีเผิงเมิงยังหัวเราะคิกๆ เมื่อพบว่าฉิน หลั่งกำลังจ้องมองตัวเองอยู่นั้น ริมฝีปากของเธอสั่น อย่างเขินอาย รอยยิ้มค่อยๆเกร็งขึ้นมา

ฉินหลั่งสายหัวอย่างเอือมระอา แล้วเดินต่อไป

ทำไม นายถึงต้องจ้องฉันแบบนี้ นายจะไปไหน? เหลือเกินจริงๆ ไม่รู้จักเคารพสาวสวยบ้างเลย เผิงเมิ่งว่า ฉินหลั่งในใจ แล้วก็เร่งฝีเท้าตามไป

เวลานี้ เธอเป็นคนที่คุยกับฉินหลั่งก่อน ฉินหลั่งก็ ไม่ได้สนใจเธอเลย

“พี่ฉินหลั่ง ฉันผิดไปแล้วพอใจยัง ใจพี่กว้าง หน่อยสิ คุยกับฉันหน่อยได้มั้ย?” เผิงเมิ่ง ทำท่าทางที่น่า สงสารอ้อนวอนฉินหลั่ง ฉินหลั่งไม่ได้รู้สึกสงสารเลย
พวกเขาเพิ่งเดินออกมาจากประตูมหาวิทยาลัย ตรงหน้าประตู มีรถCadillac CT6จอดอยู่ บนหลังคารถ วางน้ำแร่เอเวียงไว้หนึ่งขวด ชายอายุประมาณสามสิบปี นั่งพิงอยู่ในเบาะคนขับ เขามาตกสาวๆที่มหาวิทยาลัย เป็นประจำ เฉพาะแค่มหาวิทยาลัยจินหลิง เขาก็เสียเงิน ไปเป็นแสนแล้ว

เขากำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ รอหญิงสาวมาติดเบ็ด ก็ได้เห็นสาวสวยคนหนึ่งกำลังเดินมาจากทางออกของ มหาวิทยาลัย ตาของเขาสว่างขึ้นมาทันที สาวสวยคนนี้ สมบูรณ์แบบมาก ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่าง เหมือ นพริตตี้รถเลย

สาวสวยแบบนี้ ต่อให้ต้องเสียเงินมากแค่ไหน ชายหนุ่มนี้ก็ยินดี

เห็นเธอกำลังจะเดินมาฝั่งของตัวเอง ชายหนุ่ม ได้เปิดประตูรถ เดินลงมาจากรถ…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ