บทที่ 193 ฉันลอดแทนคุณเอง

“งั้นฉันขอขอบคุณที่ให้โอกาสฉันกลับมาพลิก เกมละกัน เกมยังไม่จบ เมื่อผลออกมานายค่อยโม้ละกัน” ฉินหลั่งพูดจบแล้วเดินไปที่กระดานปาเป้า ตอนนี้เขา กำลังจะยิง 140 คะแนนด้วยลูกดอก 3 ลูก ตาของฉิน หลั่งโฟกัสไปที่20แต้ม “โซน2เท่า” ก่อนเขาเอียงตัว และพยายามลองท่าโดยมีลูกดอกอยู่ในมือ คราวนี้ฉิน หลังตี 20แต้ม “โซน2เท่า” ได้ 40 คะแนน คงเหลืออีก 100 คะแนน

” ไอ้เด็กนี่เหลือเชื่ออีกแล้ว”

“ขอให้โชคดีนะ”

“ยังเหลืออีก 100 แต้ม ไม่เชื่อว่าเขาจะยิง 100 แต้มได้ด้วย 2 ลูกดอก”

ในขณะที่คนอื่นกำลังสงสัย ลูกดอกครั้งที่สอง ของฉินหลั่งเข้าสู่หัวใจสีแดงและได้คะแนน 50 คะแนน!

คนอื่น ๆ ยังคงพูดว่าฉินหลั่งยิงได้แบบฟลุกๆ แต่ เมื่อเขาเห็นว่าฉินหลั่งตีหัวใจสีแดงอีกครั้ง พวกเขา ทั้งหมดก็ปิดปากทันที พวกเขารู้สึกว่าเทคนิคการปาเป้า ของฉินหลั่งก้าวหน้าไปอย่างก้าวกระโดด 10 นาทีที่แล้ว ยิง3ดอกอยู่ที่ระดับ 41 คะแนน ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเขายิง ได้ตามที่เขาต้องการ

ความสนใจทั้งหมดของฉินหลั่งอยู่ที่ลูกดอก เขาแอบร้องไห้ในใจ ตอนนี้เหลือเพียง 50 คะแนน ทาง เดียวคือเขาสามารถตีหัวใจสีแดงได้ แต่ลูกดอกที่เขา เพิ่งยิงนั้นตรงเกินไปและหางของมันบดบังส่วนใหญ่ ของหัวใจสีแดง มีเพียง 1/3 ของพื้นที่หรือขนาดเท่ากับ เล็บบนนิ้วก้อยเท่านั้นที่เผยออกมา มันยากมากๆที่จะยิง ได้

หม่าหยางหัวเราะเยาะในใจ เขาเล่นปาเป้าตลอด โดยธรรมชาติจะรู้ว่าในสถานการณ์เช่นนี้แม้ผู้เล่นมือ อาชีพก็ยิ่งไม่ได้ นับประสาอะไรกับไอ้ขี้แพ้อย่างฉิน หลั่ง

ฉินหลั่งแสดงท่าทางอย่างระมัดระวัง หันไปหา คนที่อยู่ด้านหลังแล้วพูดว่า “ช่วยหลบหน่อย”

คนอื่นไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึง หลีกทางให้ฉินหลั่ง ฉินหลั่งก้าวถอยหลัง 3-4 ก้าวและ หยุดที่ตำแหน่งที่ห่างออกไปสองเท่า

นี่ฉินหลั่งจะขยายระยะในการยิงลูกดอกหรือ ทุก คนแปลกใจและสงสัย “ฉินหลั่งคิดจะทำอะไร ตอนนี้การจะชนะหม่า

หยางได้คือยิงโดนหัวใจสีแดง อย่าบอกนะว่าคุณยืนอยู่ ไกลขนาดนั้น และคิดจะตีหัวใจสีแดง ฉันคิดว่าคุณแค่ ยอมแพ้ อย่าทำเป็นตัวตลกอีกเลย เถียนซิงชี้ไปที่ฉิน หลั่งและสาปแช่ง

“เถียนซิง วิธีที่ฉินหลั่งยิงลูกดอกเป็นเรื่องของ เขา เธอไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอคิดว่าเหมาะสมหรือไม่ที่จะปฏิบัติต่อเพื่อนร่วมชั้นเรียนเก่าเช่น นี้ผู้โยวเหลือบไปพูดกับเถียนซิง

” เธอยังปกป้องไอ้ขี้แพ้นี่อีก ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้สึก ผิดที่ทำให้เขาต้องอับอายเพราะตัวเอง หรือเธอชอบมัน กันแน่…. ” เถียนซิงยิ้มเยาะ

“เธอ .. ” ผู้โยวไม่คาดคิดมาก่อนว่าเถียนซิงจะ พูดแบบนั้น เมื่อทุกคนรอบตัวมองเธอด้วยรอยยิ้ม ผู้โยว รู้สึกอับอายและกังวล จึงพูดว่า “ฉันและเขาเป็นเพื่อน ร่วมชั้นเก่า ฉันควรเป็นห่วงเขาก็ถูกแล้ว อย่าพูดเพ้อ เจ้อน่ะ”

“หึม ฉันเพ้อเจ้อเหรอ ไปส่องกระจกดูหน้าตัวเอง ดีกว่า แก้มแดงกว่ากันลิงซะอีก” เถียนซิงหัวเราะเยาะ ทำให้คนอื่นๆก็หัวเราะลั่น

หม่าหยางวางมือบนไหล่ของเถียนซิงเบา ๆ และ มันทำให้เธอมีความสุขจริงๆเมื่อเห็นดวงตาของเขา แสดงออกถึงความเสน่หา หม่าหยางยิ้มและพูดว่า “ไอ้ เด็กคนนี้มีความพยายามขนาดนี้ เราไม่รู้ว่าเขามีกล อุบายอะไร ฉันคิดว่าบางทีเขาอาจจะสามารถเอาชนะได้ ด้วยท่าทีที่มั่นใจ! พวกคุณเห็นด้วยไหม”

คนอื่น ๆ ได้ยินคำประชดประชันของหม่าหยาง และตอบว่า “ใช่ มันต้องโดนหัวใจสีแดง” ” 50 คะแนน เพื่อจบเกม” “ฉันเอาใจช่วย”

ฉินหลั่งถือลูกดอกไว้ในมือเพื่อทดลองน้ำหนัก ที่ เขาถอยห่างออกไป เพราะปกติตอนเขาฝึกฝนการปามีดในระยะดังกล่าว เขายิงลูกดอกสองสามลูกก่อนหน้านี้ได้ แบบไม่ง่าย และการปาลูกดอกสุดท้ายก็ยากขึ้น ดังนั้น ฉินหลั่งจึงเลือกระยะที่เขาคุ้นเคยที่สุดในการยิงลูกดอก ครั้งสุดท้าย

ฉินหลั่งยื่นมันและยิงลูกดอกออกไป ทุกคนดูส่วน โค้งในการยิง โดยไม่คาดคิดว่าลูกดอกที่ฉินหลั่งยิงออก ไปเป็นเส้นตรง พวกเขาไม่ทันตั้งตัว ได้ยินเสียง “ติ้ง” ลูกดอกถูกตอกเข้ากับกระดานปาเป้า และมันอยู่ตรง กลางของหัวใจสีแดง ชิ้นพลาสติกของหางลูกดอกลูก ก่อนถูกขูดออกและตกลงสู่พื้นทีละชิ้น

40 คะแนน1ลูก 50 คะแนน2ลูก ในรอบนี้ฉินหลั่ง ได้คะแนน 140 คะแนน คะแนนรวม 301 คะแนนของ เขาลดลงเป็นศูนย์ ฉินหลั่งเป็นผู้ชนะ!

คนอื่น ๆ ตกตะลึงมองไปที่ลูกดอกบนกระดานปา เป้าเหมือนรูปปั้น บางคนก็ขยิบตาก่อนจะเชื่อว่าสิ่งที่ พวกเขาเห็นนั้นเป็นความจริง

“คุณชายหม่า ฉันขอโทษนะ ฉันชนะเพราะโชค ช่วย!” ฉินหลั่งเดินไปหาหม่าหยางและพูดด้วยรอยยิ้ม

“แก… ” หม่าหยางยังคงอยู่ในพวังเวทย์มนตร์ ของฉินหลั่ง เขาไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ที่แม้แต่ผู้ เล่นมืออาชีพก็มั่นใจได้เพียง 2 หรือ 30% เท่านั้น แต่ไอ้ ขี้แพ้อย่างฉินหลั่งเขาทำได้อย่างไร เมื่อเห็นฉินหลั่งยืน ยิ้มอยู่ตรงหน้าเขา เขาอยากจะด่าฉินหลั่งมาก คำสบถ หยาบคายเข้ามาที่ริมฝีปาก แต่เขากลับพูดไม่ออก ในใจ ของเขาก็คิดถึงแต่เรื่องที่เดิมพันไว้
“คุณชายหม่า เพื่อนของฉันสมัครเป็นอาสาสมัคร ได้หรือยัง” ฉินหลังถาม

“ได้” หม่าหยางพูดอย่างขมขื่นและเมื่อพูดจบ เขาก็เดินไปที่ประตูพร้อมกับพนักงานสองสามคน

ฉินหลั่งตะคอกไปทางหม่าหยางและพูดว่า “คุณ จะไปแบบนี้เลยเหรอ”

“แกยังต้องการอะไร ให้ฉันลอดเป้าแกเหรอ แก คิดว่าตัวเองคู่ควรไหม หลบไป!” หม่าหยางพูดด้วย ความโกรธ

เดิมที่ฉินหลั่งแค่ต้องการให้เขาขอโทษตัวเอง และผู้โยว ก็ไม่ติดใจอะไร เขาไม่คิดว่าเขาแพ้แล้วยังคง หยิ่งผยองแบบนี้ เขาจึงอดโมโหไม่ได้ ยิ้มเบาๆและพูด ว่า “โอเค คุณเล่นแบบนี้เหรอ งั้นคุณไปเถอะ เรื่องวันนี้ ถ้าผมไม่จวกคุณลงในข่าว ปล่อยให้คุณทำลายชื่อตัว เอง ผมจะยอมใช้นามสกุลเดียวกับคุณ! ผมได้บันทึก เสียงทั้งหมดไว้แล้ว! ”

ฉินหลั่งหยิบมือถือของเขาออกมาเขย่าแล้วพูด ที่ จริงเขาไม่ได้บันทึกเสียงไว้เลย เพียงแค่ต้องการขู่ให้ หม่าหยางกลัวเท่านั้น

ฉินหลั่งรู้ดีว่าการจัดการกับคนอย่างหม่าหยาง ต้องเล่นจุดที่เขาเจ็บเท่านั้น เขาเรียนรู้บทเรียนจากหลิน จูถ้าเขาไม่ทำอะไรอย่างเด็ดขาด หม่าหยางจะไม่กลัว เขาแน่นอน

เมื่อเห็นว่าฉินหลั่งโกรธแค่ไหน หม่าหยางก็ตามด้วยจริงๆ เขากลัวว่าฉันหลังสร้างปัญหาที่จะส่งผลกระ ทบต่อธุรกิจของครอบครัวของพวกเขา แต่จะให้คนหนุ่ม รวยรุ่นที่สองอย่างเขาลอดใต้เป้าของฉินหลั่ง ต่อไปเขา จะอยู่ในหลินอานอย่างไร

เมื่อมองไปที่ใบหน้าของหม่าหยาง ฉินหลั่งก็รู้ว่า เขากำลังตื่นตระหนก ฉินหลั่งเดินไปที่โต๊ะทำงานก้าว ขึ้นไปบนโต๊ะขานึง ชี้ไปที่ช่องที่เขาเหยียบอยู่และ ตะโกนว่า “หม่าหยางมาลอดสิ”

“แก…” หม่าหยางทั้งโกรธและกังวล ฉินหลั่ง กล้าปฏิบัติต่อตัวเองเช่นนี้ แต่เขาทำการเดิมพันเอง เขา ถูกฉินหลั่งจับได้อีกครั้งและเขาไม่กล้าที่จะโกรธฉินหลั่ง หม่าหยางลังเลอยู่ในใจเป็นเวลานาน จากนั้นเขาก็รู้สึก ว่าธุรกิจของเขาสำคัญ จึงเดินไปทีละก้าว และเตรียมจะ

โค้งตัวลงต่อหน้าฉินหลั่ง

เมื่อคนอื่น ๆ เห็นหม่าหยางกำลังเตรียมที่จะลอด

เป้าของฉินหลั่ง พวกเขาก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“ให้ตายเถอะ คุณชายหม่าจะลอดเป้าไอ้หนุ่มคน นี้จริงๆ”

“ครั้งก่อนที่คุณชายหม่าถูกคุณหลงปฏิเสธ เขา ถูกหัวเราะเยาะในแถบโพสต์เป็นเวลาหลายวัน หากวันนี้ ลอดใต้เป้ากางเกงของไอ้นี่อีก เอาสิ ชาตินี้ก็คงเงยหน้า ขึ้นมาไม่ได้อีกแล้ว”

“คุณชายหม่าโดนด่ายับแน่ๆ”

…
“เดี่ยวก่อนคุณชายหม่า!” หม่าหยางถูกจับด้วยมือ

เล็ก ๆ ที่อ่อนนุ่ม เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นว่านั่นคือเถียน ซิง เขาเห็นเธอมองไปที่ฉินหลั่งและพูดว่า “คุณชาย หม่ามีสถานะที่สูงส่ง จะให้มาลอดเป้านายได้อย่างไร? ฉันจะลอดแทนเขาเอง”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนรวมถึงฉินหลั่งก็ตกใจ

“เธอมา…” หม่าหยางไม่เข้าใจสถานการณ์ชั่ว ขณะ

“ฉินหลั่ง ตอนที่คุณชายหม่าพนันกับนาย เขาไม่ ได้บอกว่าหาคนมาลอดแทนเขาไม่ได้ ในฐานะเพื่อน ของคุณชายหม่า ฉันยินดีที่จะทำเพื่อเขา มันสมเหตุสม ผลและนายไม่มีสิทธิคัดค้าน” เถียนซิงกล่าว “ฉันลอด เป้านายแล้ว ต่อไปนายไม่สามารถเอาเรื่องนี้มาคุกคาม คุณชายหม่าได้อีก ไม่เช่นนั้นคุณชายหม่าและฉันจะไม่ ปล่อยนายไปแน่!”

ฉินหลั่งตกตะลึง เขาไม่คาดคิดเลยว่าหัวหน้า ห้องคนที่เคารพและรักตัวเอง คนที่พูดอย่างมั่นใจใต้ธง ประจำชาติจะเต็มใจลอดเป้าของเขาให้คนอื่นได้

“คุณชายหม่า คุณยืนอยู่ข้าง ๆ ฉันจะลอด แทนคุณ” เถียนซิงกล่าว

“ได้ ลำบากคุณแล้ว” หม่าหยางยืนข้างๆอย่าง

ดีใจ

เถียนซิงคุกเข่าลงบนพื้นด้วยมือทั้งสองข้าง ฉิน หลั่งมองไปที่เถียนชิงที่ดูเหมือนสุนัขที่คลานอยู่บนพื้นเขารู้สึกเจ็บปวดในใจเขาวางเท้าลงและพูดเบา ๆ ว่า “ช่างมันเถอะ ฉันไม่ต้องการให้เธอลอด พวกคุณไปได้”

“ไม่! ฉันไม่ต้องการให้นายสงสาร และฉันไม่ ต้องการเป็นหนี้อะไรนายยกขาขึ้นมา ฉันจะลอด” เถียน ซิงกล่าว

ฉินหลั่งรู้สึกเศร้า แต่หากเธอต้องการลอดมาก ก็ จะให้เธอลอด ฉินหลั่งยกขาขึ้นบนโต๊ะอีกครั้ง

เถียนซิงคลานขึ้นไปทีละด้วยมือและขา จนลอด ผ่านใต้ขาไป

“โอเค เมื่อคุณเรียนจบแล้วคุณจะได้เข้ามา ทำงานในบริษัทของผม ผมจะให้สวัสดิการที่ดีที่สุดแก่ คุณอย่างแน่นอน” หม่าหยางช่วยพยุงเถียนซิงขึ้น เถียน ซึ่งยิ้มและกล่าวว่า “ขอบคุณคุณชายหม่า เป็นเกียรติ ของฉันที่ได้แบ่งเบาความกังวลของคุณ”

เถียนชิงมองไปที่ฉินหลังอีกครั้งและพูดอย่าง โหดเหี้ยม “ฉินหลั่ง ฉันจะเก็บคำสบประมาทของการ ลอดวันนี้ไว้ในใจ วันหนึ่งฉันจะตอบแทนนายหลายเท่า”

“ใช่แล้ว เถียนซิง วันนี้ผมมีดีใจมาก ไปกันเถอะ

ผมขอเชิญคุณขึ้นไปทานอาหารค่ำบนโล่ว่ายโล่ พูดจบ

หม่าหยางก็พาผู้ใต้บังคับบัญชาและเถียนซิงจากไป

ฉินหลั่งพร้อมกับผู้โยวเพื่อลงทะเบียนเสร็จอย่าง รวดเร็ว ทั้งสองนั่งรถแท็กซี่กลับมหาวิทยาลัยเจียง หนาน พวกเขามาที่โรงอาหารเพื่อกินข้าวด้วยกัน ค่า แท็กซี่และอาหารผู้โยวเป็นคนจ่ายเงินทั้งหมด ฉินหลั่งรู้สึกอาย แต่ผู้โยวก็แย่งจ่ายก่อนทุกครั้ง จนฉินหลั่งจน ปัญญา

“ที่จริงผมก็มีเงิน คุณไม่จำเป็นต้องดูแลผมแบบ นี้” ฉินหลั่งพูดกับผู้โยวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยรอยยิ้ม

ผู้โยวถอนหายใจเบา ๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม ” ทำงานให้หลินจูค่าแรงก็ไม่ได้มาก อย่างไรก็ตามสิ่งที่ ฉันเลี้ยงคืออาหารที่ถูกที่สุดในโรงอาหาร ถ้าแพงกว่านี้ ฉันก็ไม่สามารถจ่ายได้อย่ารังเกียจมันนะ”

ฉินหลั่งรีบพูดว่า “ไม่ๆ ผมชอบกินมันฝรั่งและผัก อยู่แล้ว คุณเลือกได้ถูกปากผมพอดี”

ฉินหลั่งรู้สึกตื่นตระหนกหลังจากพูดจบ เขารู้สึก ว่า “เหตุผล” นี้ดูปลอมมาก เมื่อกี้ที่พูดเขาก็ร้อนรนมาก ราวกับว่าเขาใส่ใจคำพูดของผู้โยวมาก ใบหน้าของเขา ร้อนผ่าว เมื่อมองผู้โยว ก็เห็นใบหน้าที่แดงก่ำ ที่คอย หลบหลีกเวลาเขามองไป

ฉินหลั่งรู้สึกอ่อนไหวในใจ ไม่คิดว่าไม่ใช่ว่าที่ ตอนช่วยเธอในศูนย์โอลิมปิคจะทำให้เธอเกิดความรู้สึก ดีกับเขา? การแสดงออกเมื่อกี้ของตนคืออะไร? หรือตน ก็ชอบเธอเหมือนกัน? ไม่นะ ในใจมีเพียงจงยู่เท่านั้นและ จะไม่มีวันชอบใครอีก