บทที่ 171 คุณกับฉันทำแพนเค้กจีนด้วยกัน

รอให้แม่เล้าพวกเขากลับไปกันหมด ในซอยก็ เหมือนเพียงฉินหลั่งและหลินจู

“ขอบคุณคุณ…” ฉินหลั่งเดินไปตรงหน้าหลินจู แล้วนึกถึงเมื่อครู่ ตอนที่หลินจูช่วยตนเอง ฉินหลั่งก็รู้สึก

ซาบซึ้งภายในใจลึกๆ

“เหอะ…หลินจูจ้องตาฉินหลั่ง แล้วเม้มปากแน่น จากนั้นก็ยกมือขึ้นตบหน้าฉินหลั่ง ฉินหลั่งกลับเป็นคน มือไว แล้วจับมือของหลินจูก่อน

“คุณตบผมทำไม?” ฉินหลั่งเอ่ยถามอย่างตกใจ

“เมื่อกี้ฉันถูกผู้หญิงบ้านั้นตบหน้าสองที ฉันจะตบ หน้าคุณสองที ปล่อยฉันสิ!” หลินจูพยายามขัดขืน ฉิน หลังกลับไม่ปล่อยมือ

“เธอตบหน้าคุณ แล้วคุณจะมาตบผม นี่เป็นทำ เกินไปหรือเปล่า” ฉินหลั่งพูดขึ้นอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่

“ฉันช่วยคุณ เลยโดนตบ ฉันเกลียดการถูกคนอื่น รังแกมากที่สุด เพราะว่าคุณ ฉันถึงจะโดนไอ้ผู้หญิงบ้า ตบ ฉันไม่ตบคุณแล้วจะให้ตบใคร ปล่อยฉันนะ ไอ้ สารเลว..หลินจูพยายามสะบัดมือตัวเองออกอย่างเต็ม แรง

ฉินหลั่งมองท่าทางที่ดูโมโหของหลินจู ดูๆ แล้ว ถ้าตัวเองไม่ปล่อยให้เธอตบสองที ภายในใจของเธอก็ คงรู้สึกไม่พอใจ ช่างเถอะ ก็แค่ปล่อยให้เธอตบสองที่เท่านั้น ใครให้เธอมาช่วยตนเองไว้ละ

“งั้นคุณตบเถอะ” ฉินหลั่งปล่อยมือหลินจูออก แล้วยืนอยู่ที่เดิม จากนั้นก็หลบตาลง หลินจูกลับไม่ แม้แต่จะออมมือ จึงตบลงบนใบหน้าของฉินหลั่งสองที

“คุณโหดเหี้ยมจริงๆ ” ฉินหลั่งนวดหน้าที่โดน ตบ แล้วมองหลินจูอย่างไร้เดียงสาพลางพูดขึ้น “ทำไม คุณถึงไม่ยอมแม้แต่จะถูกเอาเปรียบเลยสักนิด คุณไม่ เคยได้ยินคำว่า การเสียเปรียบคือลาภอันประเสริฐ

หรอ”

“ฉันไม่ใช่ว่าถูกเอาเปรียบไม่ได้ ฉันแค่ไม่อยาก ให้ถูกรังแกฉันถูกรังแกมามากแล้ว ดังนั้นฉันจะทำทุกวิถี ทางให้คนอื่นไม่ให้คนอื่นมารังแกฉัน แต่ว่าฉันยังคง ถูก…” พอพูดถึงตรงจุดที่กระตุ้นอารมณ์ หลินจูก็ไม่ สามารถอดกลั้นตนเองอีกต่อไป น้ำตาบนขอบตาจึงไหล รินลงมา เธอก้มหัวลง แล้วน้ำตาก็หลั่งลงมาไม่ขาดสาย

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ” ฉินหลั่งนึกไม่ถึงจริงๆ ตนเองแค่พูดประโยคง่ายๆ แค่ประโยคเดียว กลับทำให้ หลินจูพูดอย่างสะอึกสะอื้น ภายในใจจึงรู้สึกผิดและรู้สึก เจ็บปวด

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันคงไม่ร้องไห้หรอก ถูก พวกคนเลวๆอย่างพวกคุณดูหมิ่น ฉันต้องหัวเราะ ฮ่าๆ หลินจูเงยหน้าขึ้น แล้วหัวเราะออกมา ทว่าสายตาของ เธอกลับมีน้ำตาใสๆ ค้างอยู่ ทำให้เธอดูน่าดึงดูด แล้ว ทำให้คนรู้สึกสงสารเธอ” %3D
“สายตาแบบนี้ของคุณหมายความว่ายังไง? ถ้ายัง มองฉันแบบนี้อีก ฉันจะควักลูกตาคุณออก! ” หลินจูจ้อง ฉินหลั่งพร้อมกับพูดขึ้น พอลูกตาเธอหมุน เวลานี้อาการ หัวเราะก็ไม่ใช่เรื่องที่ตั้งใจทำขึ้นอีก “ตอนบ่ายไม่ใช่ว่า ยังโม้กับฉันไว้ว่า เงินหนึ่งพันหยวนเป็นเพียงเงินเศษ เล็กเศษน้อยสำหรับคุณ ทำไม ทายาทเศรษฐี อย่าง ท่าน ก็มาพักสถานที่แบบนี้ล่ะ? อิ้ม? ”

“เกิดปัญหาขึ้นหน่อย” ฉินหลั่งยิ้มอย่างแจ่มใส เธออยากจะอธิบายในตอนนี้ แต่ก็เปล่าประโยชน์

“โม้อีกเลย! ” หลินจูควายยิ้มแล้วถาม

“คุณมาที่นี่ได้ยังไง? “ฉินหลังรู้สึกสงสัยมาโดย ตลอด ทำไมหลินจูถึงปรากฏตัวตอนนี้ที่นี่

“ฉันมารับสมัครคนที่สถานีรถไฟฟ้า นึกไม่ถึงว่าจะ เจอไอ้ขี้แพ้อย่างคุณ ถูกลากเข้าไปอยู่ในเล้าไก่ (ซ่อง)เห็นว่าตอนบ่ายคุณทำเพื่อที่จะช่วยผม ใจของผม เลยบอกให้ช่วยอีกครั้ง นึกไม่ถึงว่ายังจะถูกคุณตบไป สองที่รู้แบบนี้ผมก็ไม่มาหรอก” หลินจูพูดขึ้น

“ขอบคุณคุณอีกครั้งพอไหม คุณที่ขายแพนเค้ก

จีน ยังจะรับสมัครคนอีกหรอ? ” ฉินหลังถามด้วยความ อึดอัดใจ

“ฉันขายแพนเค้กจีนแล้วคุณไม่พอใจหรอ? ” หลินจูขยับริมฝีปากแล้วพูดขึ้น จากนั้นก็มองฉินหลั่งที่ กำลังยิ้มอย่างขอโทษ เธอถึงจะพูดขึ้น “ฉันซื้อรถบรรทุก ของกินด้วยตนเอง ข้างในสามารถขายเครื่องดื่มพวกน้ำอัดลม เค้ก และยังมีไส้กรอกทอด แพนเค้กจีน คนเดียวก็ คงยุ่งไม่ไหว เลยมายืนดูตรงป้ายสถานีที่นี่ มีคนจะมา ทำงานที่หลินอานไหม…

“อ่อ…” ฉินหลั่งพยักหน้า “แต่ว่าน่าจะมีคนน้อยที่ ยอมทำงานนี้”

“อ่ออะไร ฉันเห็นว่าคุณก็เหมาะสมดีออก คุณกับ ฉันทำด้วยกัน” หลินจูจับจ้องฉินหลั่งไว้แล้วพูดขึ้น “ฉัน ช่วยคุณเรื่องที่ใหญ่ขนาดนี้ ให้คุณมาทำงานกับฉันแล้ว จะทำไม คุณไม่ยินยอมหรอ?”

“หืม…” ฉินหลั่งมองหลินจูเหมือนจะจับตนเองไป

%3D

ทำงานให้ได้ ดูๆ แล้วปกติตอนที่ขายแพนเค้กจีน ต้อง

ยากลำบากมากแน่นๆ เลยไม่อยากทำร้ายไปปฏิเสธเธอ “ผมจะลองฟังสวัสดิการของงานก่อน” “เงินเดือน2000หยวน มีที่พักและอาหารให้ฟรี”

หลินจูพูดด้วยความสะใจ

“ฟรีที่พักและอาหารจริงหรอ? ” ฉินหลั่งกำลังคิด ถ้าเกิดฟรีที่พักและอาหาร เงิน2000หยวนยังเหมาะสม หน่อย ทว่าหลินจูที่ขายแค่แพนเค้กจีนจะรับผิดชอบไหว จริงหรอ?

“แน่นอนว่าเรื่องจริง กินก็กินแพนเค้กจีน และนอน บนรถขายอาหาร คุณจะได้ช่วยฉันเฝ้ารถด้วย”

สุดท้าย ฉินหลั่งก็ยังคงตอบตกลงที่จะช่วยหลินจู ขายแพนเค้กจีน ตอนนี้เขาไม่มีรายได้อะไรเลย ยังไงก็ต้องหางานๆ หนึ่งทำ รวมไปถึง หลินจูบอกแล้ว รถขาย อาหารของเธอจะขับไปทั่วเมืองหลินอาน แบบนี้จะให้ ช่วยฉินหลังหาจงยู่

คืนนั้น หลินจูก็พาฉินหลั่งกลับที่พักของเธอ แน่นอนว่า ฉินหลั่งไม่ได้พักในรถขายอาหารอยู่แล้ว ทว่ากลับหาที่พักที่มีค่าเช่าห้อง 800 หยวน ภายใต้การ ช่วยเหลือจากหลินจู

และเช้าวันที่สองเริ่ม ฉินหลั่งก็ตามหลินจูขับรถ ขายอาหาร แล้วขับไปขายของในทั่วทุกที่ของหลินอาน รถขายอาหารของพวกเขาเปิดมาก็เหมือนดั่งร้านเล็กๆ หลินจูรับผิดชอบทอดแพนเค้กจีน ซื้อขายน้ำเต้าหูและ ไก่ต้มและอื่นๆ ที่เป็นอาหารจานหลัก ส่วนฉินหลั่งก็รับ ผิดชอบเติมของกินและเครื่องดื่มตรงชั้นวาง การค้าขาย ของพวกเขาในแต่ละคนก็ถือว่าไม่เลว หนึ่งวันก็ยัง สามารถมีรายได้เป็น 300-400 หยวน

มีวันหนึ่งในช่วงเวลานั้น เชือกแดงบนมือซ้าย ของฉินหลั่งก็ยังถูกสั่นคลอน ทำให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ยายที่อยู่จีนหลิงสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของฉินหลั่ง นิ้วชี้ของฉินหลั่งขยับไปซ้ายขวาไปสามที สื่อความ หมายว่าตอนนี้ตนเองไม่สามารถไปส่งไก่ให้เธอ พอเขา ดีเสร็จ นิ้วมือก็สั่นเพราะแรงอันใหญ่หลวงของเชือกแดง ทำให้เห็นว่ายายรู้ว่าเขาตั้งแต่จะจากไป จึงรู้สึกโมโห ฉันหลั่งรู้สึกว่าถ้าตนเองยังสวมใส่เชือกแดงอีกก็จะ ทำให้อารมณ์ของเขาซับซ้อนและสับสน จึงดึงเชือกแดง ออก แล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกงจากนั้นก็มองนิ้วชี้อีกครั้ง เมื่อก็พอถูกสั่นคลอน ก็ทำให้บาดเจ็บได้

เป็นแบบนี้ไปสิบกว่าวัน ฉันหลั่งกับหลินจูก็อยู่ ด้วยกันทุกวัน ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็สนิทขึ้นมาบ้าง แค่ฉินหลั่งกลับไม่สามารถตามหาข่าวคราวของจงยู่ แม้แต่นิดเดียว

วันนี้ ฉินหลังและหลินจูขับรถขายอาหารไปที่ จอดลงจัตุรัสซิ่งชุน หลังจากที่ผ่านตอนเช้าที่ยุ่งมาก เสร็จ แขกก็ค่อยๆ น้อยลง ฉินหลั่งก็บอกกับหลินจูว่า อยากจะเดินดูรอบๆ นี้ หลินจูรู้ว่าเขาไปหาแฟน จึงบอก ว่าถ้าตอนเที่ยง เขาไม่กลับมา จะหักเงินเดือน500หยวน ของเขา

มองจากเรือนร่างข้างหลังของฉินหลั่ง หลินจู ถอนหายใจ ตนเองนั่งอยู่ในรถขายอาหาร แล้วเฝ้าร้าน และดูทีวีไปด้วย

ตอนที่ใกล้ถึงสิบเอ็ดโมงครึ่ง หลินจูที่กำลังดูทีวีก็ กำลังอินมาก ตรงหน้าก็มีเสียงดังขึ้น “ยัยขี้เหร่ ทำแพน เค้กจีนให้ฉันกินสักสองแผ่น”

ภายในใจของหลินจูลุกโชนเป็นไฟทันที เธอเงย หน้าขึ้น แล้วมองชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้า การแต่งตัวดูชิวมาก แล้วสวมใส่แว่นกันแดด ผู้หญิงสวม ใส่ชุดสีขาว และยังสวมใส่หมวกกันแดดสีน้ำตาล ผู้ชาย มีเรือนร่างที่สูงใหญ่ และสวมใส่เสื้อผ้าสีดำกึ่งครึ่งหนึ่ง ดูเหมือนเป็นโค้ชในโรงยิม

“มองอะไร เร็วสิ! หิวจะตายแล้ว” ชายเสื้อดำตะคอกเสียงดังใส่หลินจู

“ที่รัก คุณดูหน้าตาของเธอสิ เธอจะทำได้สะอาด ไหม? ” ผู้หญิงเสื้อขาวก็บ่นพึมพำอยู่ข้างๆ

“สนามจัตุรัสแย่ๆ แบบนี้ก็ไม่มีอะไรให้กินแล้ว เรา ซื้ออันนี้กินรองท้องหน่อยเถอะ คุณวางใจเถอะ ถ้าเธอ กล้าทำได้ไม่สะอาด ผมจะยกรถคันนี้ของเธอให้พลิก คว่ำเลย” ชายเสื้อดำจับเอวของหญิงเสื้อขาวไว้แล้วพูด ขึ้น

หลินจูเหลือบมองพวกเขาด้วยความโมโห จาก นั้นก็ทอดแพนเค้กจีนรวมมิตร แพนเค้กจีนรวมมิตรทำ เสร็จโดยเร็ว หลินจูจึงยื่นให้สองคนนี้ “ทั้งหมดสิบหยวน ค่ะ”

“มาจ่ายครั้งหน้า” ผู้ชายพูดหนึ่งประโยค แล้ว กำลังจะเดินจากไปพร้อมกับผู้หญิง

“ธุรกิจของฉันก็แค่ธุรกิจเล็กๆ ยังไงคุณก็จ่ายตอน นี้เถอะ สแกนแค่ไม่กี่วิเท่านั้น” หลินพยายามอดกลั้น ความโมโห แล้วพูดด้วยสีหน้าที่ดูเกรงใจ

“แม่งเอ้ย ถึงไม่เห็นว่ากำลังเล่นเกมส์หรือไง? ก

จะออกจากเกมส์เพื่อแพนเค้กจีนเน่าๆ สองแผ่นนี้ของมึง

หรือไง! ไม่รู้จะพูดยังไงจริงๆ ” ผู้ชายด่าจบ ก็พยายาม

เดินออกจากที่นั่นกับผู้หญิง หลินจูทำสีหน้าที่ดูมืดหม่น เธอจึงเรียกขึ้น “รอ ก่อน ฉันลืมใส่ต้นหอมในแพนเค้ก ฉันจะใส่ให้พวกคุณ

ใหม่! ”
“ให้ตายเถอะ ทำแพนเค้กจีน แม้แต่ต้นหอมยังลืม ได้ คุณนี่มันแปลกจริงๆ ” ชายเสื้อดำและหญิงเสื้อขาวก็ เดินกลับมาอีกครั้ง จากนั้นก็ยื่นแพนเค้กให้หลินจู ทั้ง สองคนเอาแต่เล่นมือถือ แล้วไม่ได้มองหลินจู

“ครั้งนี้เสร็จแล้ว” สองนาทีผ่านไป หลินจูจึงเอา แพนเค้กที่ห่อใหม่ยื่นให้ชายเสื้อดำพวกเขา ชายเสื้อดำ จึงก่นด่าหนึ่งประโยค แล้วก็เดินจากไปไกลๆ กับหญิง เสื้อขาว

หลินจูรีบควักมือถือออกมา แล้วโทรหาฉินหลั่ง %3D “อยู่ไหน รีบกลับมา จะไปแล้ว! ”

“หา จะไปแล้วหรอ? ” ฉินหลั่งรู้สึกค้างคาใจมาก ทุกครั้งพวกเขามาที่นี่ จะจอดหนึ่งวัน วันนี้หลินจูเป็น อะไรไป ยังไม่ถึงครึ่งวันก็จะไปแล้ว ฉินหลั่งตอบกลับ แล้วเริ่มกลับไปทางเดิม

ตอนที่เดินไปถึงตรงสนามหญ้าที่กำลังพ่นน้ำอยู่ ฉินหลั่งก็ไม่ระวังเลยลื่นล้มเข้าไปในโคลน ทำให้ครึ่งตัว แปดเปื้อนไปด้วยโคลน ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ ฉินหลัง ทำได้เพียงเดินกลับไปต่อ

หลินจูเก็บรถขายอาหาร และกำลังรอให้ฉินหลั่ง กลับมาแล้วจะออกจากที่นี่ เธอยืนอยู่นอกรถขายอาหาร แล้วกำลังรอคอยด้วยความใจร้อน ทว่ายังไม่เห็นแม้แต่ เงาของฉินหลั่ง กลับเห็นคู่ชายหญิงเมื่อกี้นี้เดินมาทางนี้ ที่ตนเองอยู่

หลินจูสะดุ้งตกใจทันที เมื่อกี้ตอนที่เปิดแพนเค้กจีนของสองคน เลยถือโอกาสตอนที่พวกเขาไม่มอง

แอบบีบน้ำยาขัดรองเท้าเข้าไป เพื่อที่จะแก้แค้นที่พวก เขามาข่มเหงเธอแล้วไม่ให้เงิน ทีแรกก็นึกว่าจะจากไป ก่อนที่พวกเขาจะกลับมาหาเรื่อง นึกไม่ถึงว่าสองคนนี้จะ กลับมาไวขนาดนี้ “แม่งเอ้ย ไอ้ขี้เหร่ ถึงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่

ไหม” ชายเสื้อดำพวกเขาพูดไปก็เดินไปถึงตรงหน้า

หลินจู แค่เห็นมุมปากของชายเสื้อดำและหญิงเสื้อขาวมี คราบสีดำติดเต็ม นั่นก็คือน้ำยาขัดรองเท้า “พวกคุณอยากทำอะไร อย่าทำอะไรเรื่อยเปื่อย ไม่งั้นฉันจะเรียกคน ..” หลินจูจับจ้องชายเสื้อดำไว้

กลัวว่าเขาจะตบตีตัวเอง จึงพูดไปเรื่อยเปื่อยว่าตนเอง

ยังมีคนอื่น เพื่อที่จะขู่เขา

“ยัยขี้เหร่ คนอย่างถึงยังมีคนมาช่วยอีกหรอ ตาม ญาติพี่น้องของถึงมาให้หมด กูจะตบมถึงต่อหน้าพวกเขา จึงเชื่อไหม! ” ชายเสื้อดำเดินไปตรงหน้าหลินจูแล้วพูด ขึ้น ทั้งปากเต็มไปด้วยรสของน้ำยาขัดรองเท้า

“ที่รัก อย่าตบเธอเลย ดูสิ นี่เป็นน้ำยาขัดรองเท้า ขวดนั้นหนิ ก็ให้เธอกินน้ำยาขัดรองเท้าขวดนี้นี่ให้ หมด…” หญิงเสื้อขาวก็หาน้ำยาขัดรองเท้าในรถขาย อาหารจนเจอ แล้วเดินมาข้างๆ ชายเสื้อดำ

“ดี ฉันผมจะจับปากของเธอไว้ แล้วคุณก็บีบน้ำยา ขัดรองเท้าเข้าไปในปาก วันนี้กินน้ำยาขัดรองเท้าขวดนี้ ไม่หมด ผมจะดูว่ามันจะสามารถมีชีวิตรอดออกจากที่ นี่”
ชายเสื้อดำจับปากของหลินจูจากข้างหลัง ทำให้ ปากของเธอไม่อ้าไม่ได้ หลินจูกำลังเรียก ทว่ากลับไม่มี ประโยชน์ ชายเสื้อดำแสยะยิ้มแล้วพูดกับหญิงเสื้อขาว “ที่รัก เริ่มเถอะ บีบน้ำยาขัดรองเท้าให้หมด ทางที่ดีที่สุด ในเธอสำลักจวนจะตาย..”

“ได้” หญิงเสื้อขาวจึงยกน้ำยาขัดรองเท้าขึ้นบน ปากของหลินจู จากนั้นก็ค่อยๆ บีบเข้าไปในปากของ หลินจู “ยัยขี้เหร่ แกดูสิ แบบนี้เหมือนนกกำลังขี้ไหม แก กินขี้ไหม”

“อ้าย…” และน้ำยาขัดรองเท้าก็ค่อยๆ ไหล เข้าไปในปากของหลินจู หลินจูจึงขยับลำตัวอย่างแรง จากนั้นก็ยกเท้าไปเตะตรงท้องน้อยของหญิงเสื้อขาว หญิงเสื้อขาวก็ร้องทุกข์ทรมานขึ้นมาทันที ชายเสื้อดำ สะบัดหลินจูออก แล้วไปดูอาการของหญิงเสื้อขาว