บทที่ 522 ร้องโหยหวนเหมือนดั่งสุนัข

เมื่อกี้เงาของดาบเลือดปกคลุมไปทั่วร่างฉินหลั่งเงาของดาบ เหมือนดั่งม่านเหล็ก ฉินหลั่งผ่านไปได้อย่างสบายได้ อย่างไร?

พลังของคู่ต่อสู้นั้นแข็งแกร่ง หรือดาบเลือดสูญสิ้นพลังไป

ชั้วขณะ

ปั้ง

ไม่รอให้กลฉีขุยพูดอะไรอีก ฉินหลั่งตบไปที่ไบหน้าขอ งกลฉีขุย ศอกแปลกประหลาดนั้นเหมือนดั่งเครื่องที่สามารถ หมุนได้ 360 องศา กลฉีขุยหลบไม่ทัน

ตามด้วยเสียงดังสนั่นกระทบใบหู กลฉีขุย กระเต็นออกไป ไกลเหมือนดั่งลูกปืนใหญ่

ส่วนฉินหลั่ง ก็ขยับร่างกายเหมือนดังวิญญาณ

“ปั้ง”

และเสียงตบหน้าก็ดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง กลฉีขุยที่เพิ่งพลิกตัว ลุกขึ้น ก็ล้มลงไปอีก ครั้งนี้กลิ้งไปสี่ห้าตลบค่อยหยุด

เลือดไหลออกมาเป็นหยด

“แค่แมวสามขาหนึ่งตัว ก็กล้ามาพูดว่าตนเองเป็น ปรมาจารย์แดนฟ้าหรือ?”

ฉินหลั่งพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ผมเพียงแค่ขยับนิ้ว วิญญาณของคุณก็จะล่องลอยเข้าไปอยู่ในดาบเลือด ไม่ได้ ผุดไม่ได้เกิด”

“ผมแค่แปลกใจ สำนักหมอผีก็เป็นสำนักหนึ่งที่สำคัญของ ญี่ปุ่นพวกคุณ คนที่สามารถรับสามกระบวนท่าของผมได้ก็ คงมีไม่น้อย”

“ในฐานะที่คุณเป็นศิษย์โดยตรงของสำนักหมอผีคนหนึ่ง ถึงแม้จะไม่ได้เรื่องขนาดนี้ หน้าผีของสำนักหมอผี ถูกคุณ ทำลายจนย่อยยับแล้ว”

น้ำเสียงของฉินหลั่งแฝงไปด้วยความเหยียดหยาม ส่วน กลฉีขุยอยากจะหารูแล้วก็มุดเข้าไป อับอายอย่างที่สุด

ฉินหลั่งตบลงไปอีกครั้ง ด้วยความผิดหวัง และดูถูกอย่าง ที่สุด กลฉีขุยที่กำลังจะเงยหน้าขึ้นมา ก็ทุกตบลงไปอีกครั้ง

ฉินหลั่งถอนหายใจ ดูเหมือนคนที่ตนจะรับมือยากที่สุดก็ คือจ้านอู๋หยาของแก๊งหัวชิงเสียแล้ว ตั้งแต่นี้ไปโลกก็จะเต็ม ไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมมากขึ้น หลอกลวงโลก ไม่มีปรมาจารย์ที่ น่าชื่นชมอย่างแท้จริงอีกต่อไปแล้ว

เลือดสดๆไหลหยด ใบหน้าของกลฉีขุยก็กลายเปลี่ยนเป็น เหมือนดั่งหัวหมูอย่างรวดเร็ว และพลังแห่งเลือดที่มาจาก ดาบเลือดก็ถูกลมพัดจนแห้งสะอาดแล้ว ทุกคนในห้องโถงก็ ฟื้นคืนสติแล้ว

เหย่หยวนเม้ยจื่อที่อยู่ด้านข้าง จับใบหน้าของตนเองอยู่ อย่างหวัดกลัว เธอรู้ว่าฝ่ามือที่ฉินหลั่งตบลงไปนั้นเจ็บปวด ขนาดไหน

เจ็บปวดจนหัวใจแตกสลาย

เพราะฝ่ามือนี้ของฉินหลั่ง ได้นำมาซึ่งศักดิ์ศรีของพวกเขา ทำให้ความดูถูกของพวกเขาถูกตบไปจนไร้ร่องรอย และก็ ตบจนความทะเยอทะยานที่จะมาประเทศจีนของพวกเขา แตกสลาย

กลายเป็นเหมือนดั่งสุนัขที่น่าสงสาร เหมือนดั่งสุนัขที่ไม่มี ศักดิ์ศรี

ยังไงเหย่หยวนเม่ยจื่อก็คิดไม่ถึง แม้กระทั่งกลฉีขุยยัง ทำได้ไม่ดีเท่าตนเอง ชายตัวโตคนหนึ่งกลับถูกชายอีกคน หนึ่งตบหน้า แม้แต่โอกาสตอบโต้ก็ไม่มีเลยหรือ?

หรือว่าครั้งนี้จะเป็นการประมาท?

ไม่เพียงเหย่หยวนเฟ่ยจื่อ นักรบญี่ปุ่นคนอื่นๆก็ตกตะลึง

ศิษย์พี่เป็นถึงปรมาจารย์แดนฟ้า ในมือยังถือตาบประจำ ชาติที่เคยคร่าชีวิตคนนับหมื่นมาแล้ว ทำไมแค่ถูกตบไปไม่กี่ ที่ก็ยอมแพ้แล้ว? ต่อให้ประมาทอีกแค่ไหน แต่การตบไม่กี่ทีก็หลบไม่ได้เลย หรือ? ศิษย์พี่ถูกดาบเลือดสะกดวิญญาณแล้วหรือเปล่า?

พวกนักรบญี่ปุ่นทั้งโกรธตกตะลึง ความหวาดกลัวต่อยๆ ก่อเกิดอยู่ภายในใจพวกเขา

ส่วนกลฉีขุยถูกตบจนสลบไป จนเมื่อค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมา ก็ ทั้งตกตะลึงทั้งโกรธแค้นทั้งอับอาย อารมณ์ซับซ้อนจนไม่ สามารถควบคุมได้ สุดท้ายอดกลั้นพูดออกมาประโยคหนึ่ง ว่า “คุณกล้าตบผมหรือ?”

เขาอยู่ในญี่ปุ่นมีแต่คนให้ความเคารพนับถือมาตลอด พูด คำไหนคำนั้น มีสถานะสูงส่งในวงการการต่อสู้ แต่เมื่อมาถึง ประเทศจีน กลับถูกเด็กคนหนึ่งกระทำให้อับอาย ดูถูก เหยียดยาม และตนเองก็ไม่สามารถโต้ตอบได้เลย

ตอนนี้เขามาในฐานะตัวแทนของสำนักหมอผี เป็นตัวแทน อาจารย์เสี่ยวฉวนอู่เจิ้ง ฉินหลั่งดูถูกพวกเขา ก็ถือเป็นการ ดูถูกอาจารย์ ดูถูกสำนักหมอผี

ทั้งช็อก ทั้งอับอาย

พลังของฉินหลั่งเหลือเชื่อมาก แค่ฝ่ามือเดียวก็สามารถ ตบจนตนกระเด็นออกไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกระบวนท่าการ ต่อสู้ อย่าว่าแต่ให้กลฉีขุยหลบหลีก แม้แต่ในหัวสมองก็ไม่มี การตอบโต้ใดๆ ใบหน้าก็ถูกโจมตีอย่างต่อเนื่องแล้ว “ปังปัง”

ฉินหลั่งโจมตีอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง ถึงกับขื่อยู่บนตัวกลฉี ขุย เหมือนชี่ไว้บนตัวลาตัวหนึ่งที่ใกล้ตายแล้ว ปากก็พูดขึ้น อย่างเย็นชาว่า “ก็ตบคุณนั่นแหละ ทำไม? ไม่ได้หรือ?”

ใบหน้าหนึ่งเรียบเฉย ใบหน้าหนึ่งถูกทำร้าย

เสียงของกลฉีขุย ตะโกนขึ้นอย่างโกรธแค้น ชื่อเสียงที่ สั่งสมมาหลายสิบปีสูญสิ้นหมดแล้ว เรื่องนี้จะต้องรู้ไปถึง ญี่ปุ่น จะถูกคนนับหมื่นสาปแช่งและทอดทิ้ง

และตอนนี้ฉินหลั่งใช้เท้าเหยียบใบหน้าของกลฉีขุย พร้อม หัวเราะพูดขึ้นว่า “ให้โอกาสคุณอีกครั้ง ” หลังจากนั้นก็ลุกขึ้น มาถอยหลังไปด้านข้าง รอการตอบโต้จากกลฉีขุย

กลฉีขุยเอามือลูบเลือดบนใบหน้าของตนเอง แล้วก็ลุกขึ้น มา ตะโกนร้องขึ้นหนึ่งครั้งเหมือนดั่งสัตว์ป่าที่ทุกข์ทรมาน อย่างที่สุด เอาพลังลมปราณของตนเองที่ฝึกฝนมาทั้งชีวิต รวมกันไว้ในมือชูดาบเลือดขึ้นมา แล้วก็ฟันลงไปอย่างตุ เดือดที่สุด

เสียงวิญญาณนับหมื่นในดาบเลือดร้องโหยหวน ช่วยเพิ่ม พลังให้กับกลฉีขุย แล้วภายในห้องโถงก็มีดครึ้มลงในทันที ตรงที่มีไฟต่างก็แตกระเบิดเป็นดอกไม้ไฟอย่างแปลก ประหลาด สามารถมองเห็นวิญญาณร้ายระยิบระยับ กระโจน ไปหาฉินหลั่งด้วยเสียงโหยหวน ไฟในห้องโถงดับส่วนหนึ่งสว่างส่วนหนึ่ง และดาบเลือดก็ ฟันลงมาแต่แรกแล้ว ฉินหลั่งขยับร่างกาย แล้วดวงตาก็เปล่ง ประกายไปด้วยเปลวไฟร้อนผ่าว เหมือนดั่งเสียงเป่าดังขึ้นส่ง ออกไปจากร่างกาย ทันใดนั้นความมืดครึ้มก็ถูกพัดกระจาย ไปหมด วิญญาณระยิบระยับต่างก็เบียดกันกลับเข้าไป ภายในดาบเลือด แต่เพลิงไฟนั้นรวดเร็วยิ่งกว่าไฟกระพริบ มอดไหม้ความมืดครื้มจนหมดสิ้น

ในขณะที่ฟันลงมานั้น ฉินหลั่งกระทืบเท้า กลฉีขุยมีฝีมือ ขนาดไหน มองเห็นเท่านั้นลอยมา ร่างกายตัวเองก็เหมือนถูก สะกดนิ่งงันอยู่ตรงนั้น มองดูเท้านั้นลอยมาตรงหน้า ทันใด นั้นก็ถูกแตะจนกลิ้งอยู่บนพื้น

หลบไม่ทัน ตอบโต้ไม่ได้ เหมือนดั่งหญิงป่วยไม่มีแรงคน

พลังของรอยเท้านั่น เหมือนดั่งรถบรรทุกสำหรับงานหนัก หลายสิบค้นชนมา เขาต้านทานแรงขนาดนี้ไม่ไหว

ล้มกองอยู่บนพื้น จนพื้นดินสั่นสะเทือนเหมือนดั่งแผ่นดิน

ไหว

ทุกคนต่างก็แทบกลั้นหายใจ พวกเขาต่างก็คิดว่า หากฉิน หลั่งยินยอม งั้นเมื่อกี้ที่แตะไปนั้น กลฉีขุยสามารถกระเด็นไป กระทบพื้นคอนกรีต แล้วตกลงไปที่พื้นด้านล่าง

ทุกคนต่างก็ตกตะลึง หวาดกลัวอย่างที่สุด โอกาสกลับตัวอะไรกัน นี่ถือเป็นโอกาสที่ฉินหลั่งได้ทำ ตามอำเภอใจ

“ผิดหวัง ผิดหวังจริงๆ”

ฉินหลั่งปรบมือเบาๆ พร้อมพูดว่า “เดิมคิดว่าญี่ปุ่นจะส่ง คนที่มีฝีมือมา ที่ไหนได้ไร้ประสิทธิ์ติภาพทุกคน”

ฉินหลั่งเดินหน้าไปใช้เท้าเหยียบใบหน้าของกลฉีขุย ค่อยๆนวดลงไป

“ประเทศจีนเป็นสิ่งที่คุณจะดูถูกได้ง่ายๆหรือ?” เสียงเยือก เย็นดังก้องอยู่ภายใน

“อย่าพูดอีกเลย ผมสู้ไม่ไหว ผมยอมแพ้ ผมผิดไปแล้ว คุณ ฉินหลั่ง” กลฉีขุยตะโกนพูดขึ้น น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเจ็บ ปวดทรมาน

“หา? คุณ? คุณอะไร? ฉินหลั่งเป็นชื่อที่คุณก็สามารถเรียก ได้หรือ” สำหรับคนอย่างพวกกลฉีขุย ฉินหลั่งโกรธเกลียด อย่างที่สุด เหมือนดั่งที่พวกเขาเพิ่งเข้ามาแบบนั้นเลย

“อาจารย์ฉินหลั่ง ผมยอมแพ้ ผมขอร้อง..” กลฉีขุยร้อง โอดโอยอยู่บนพื้น

ฉินหลั่งผ่อนเท้า กลฉีขุยพูดขึ้นด้วยเสียงแหบว่า “คุณฆ่า ผมเถอะ ให้อาจารย์ของผมมาแก้แค้นให้กับผม”

“คนที่อยู่ในเหตุการณ์ รวมถึงเด็กเล็ก ขอเพียงได้เห็นภาพ ที่ผมถูกคุณดูถูก ล้วนต่างก็ต้องตาย ตายด้วยน้ำมือของ อาจารย์ผม”

“ดังนั้น ช่วยฆ่าผมเถอะ ฆ่าคนสำนักหมอผีที่อยู่ในที่นี้ทุก คน ขอร้อง”

น้ำเสียงของกลฉีขุยเต็มไปด้วยความโกรธแค้น และเต็ม ไปด้วยความของข่มขู่อย่างเห็นได้ชัด

“ฮ่าๆ คุณขอตายใช่ไหม?” ฉินหลั่งพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

“ใช่” กลฉีขุยตะโกนพูดขึ้นว่า “เพื่ออาชนะนักสู้ประเทศ จีน ผมกลฉีขุย สามารถใช้เลือดของตนเองเพื่อเป็นการเตือน ให้กับสำนักหมอผี ผมทำดีที่สุดแล้ว”

“เซอะ ทำเป็นพูดดี” ฉินหลั่งเก็บดาบเลือดเล่มนั้นขึ้นมา แสงสว่างวาบไปทั่วทิศ เลือดสดพุ่งประเด็น กลฉีขุยร้อง อย่างอนาถ ดิ้นรนกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น