บทที่ 5 เขาก็คือยาจกคนนั้น

“พวกนายไปก่อน ฉันขอไปห้องน้ำก่อน” ฉิน หลั่งพบว่าบนเสื้อมีรอยเปื้อนเล็กน้อย พอพูดจบ ก็เดินไปทางห้องน้ำทันที

เมื่อเห็นพวกสังเล่นเอ๋อทั้งสามคนแล้ว ผู้หญิง ที่ทั้งสวยและน่ารักขนาดนี้ ทำเอาหยินห้าวกับยิน ถึงใจกระตุกวูบ หยินห้าวเปลี่ยนไปเขินอายทันที ย่างก้าวก็ช้าลง ยินถึงดันกรอบแว่น เพื่อซ่อน ความร้อนรนกระวนกระวายที่อยู่ภายในจิตใจ

“เส่นเอ๋อ เหวินเหวิน เป่ยเป้ย กำลังคุยอะไร กันอยู่เหรอ แต่ละคนถึงได้หัวเราะอย่างมีความ สุขขนาดนี้” ขณะพูด โจวซินก็เดินไปทางพวกสัง เส่นเอ๋อด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

พวกสังเล่นเอ๋อทั้งสามคนหันหน้าไป หมาย จะหันไปมอง เพื่อนร่วมหอของหวงเกอที่โจวซิ นพามา ตอนที่เห็นหยินห้าวกับยินถึง รอยยิ้มบน ใบหน้าก็แข็งที่อไปทันที ความรู้สึกที่เหมือนดั่ง ฤดูใบไม้ผลิในเดือนมีนาคมเมื่อครู่ จู่ๆก็เหมือน เจอเข้ากับกระแสลมหนาว

หยินห้าวหน้าตาไม่ดี ยินถึงดูธรรมดา แตก ต่างกับสิ่งที่อยู่ในความคิดของพวกเธอเป็นอย่างมาก

เพียงแค่มองครั้งเดียว พวกสังเล่นเอ๋อทั้งสาม คนก็ไม่หันไปมองอีก เห็นได้ชัดเลยว่าออกจะผิด หวังเล็กน้อย

“เอ่อ” เมื่อได้เห็นท่าทีของเพื่อนสนิท บน ใบหน้าของโจวซินก็ฉายแววอึดอัด เธอรู้แต่ต้น แล้วว่า จะต้องเป็นแบบนี้ ก็เลยแอบส่ายหัวเงียบๆ แล้วหันไปถลึงตาใส่หวงเกอ หวงเกอก็ทำได้แค่ ยิ้มแห้งๆ

“รีบนั่งเถอะ” หวงเหอรีบจัดการทันที่ “ยินถิง นายนั่งข้างเหวินเหวิน หยินห้าว นายไปนั่งกับเป้ย เป้ย”

พอหวงเกอจัดที่นั่งเสร็จ เหวินเหวินก็ลุกขึ้น มาทันที แล้วไปนั่งข้างเป้ยเป้ย ซึ่งนั่นก็บ่งบอก ชัดเจนแล้วว่า ไม่อยากจะนั่งใกล้กับพวกยินถึง

ทำให้ยินถึงกับหยินห้าวถึงกับเลิ่กลั่ก ส่วนเห วินเหวินกับเป้ยเป้ยสองคนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คุยกัน ไม่ได้รู้สึกเลยสักนิดว่า สิ่งที่ทำมีอะไรไม่ ถูกต้อง

รอบโต๊ะเป็นเก้าอี้ไม้ทั้งหมดสี่ตัว เก้าอี้ไม้ หนึ่งตัวนั่งได้สองคน เหวินเหวินกับเป้ยเป้ยนั่งตัว หนึ่ง ยินถึงกับหยินห้าวตัวหนึ่ง หวงเกอกับโจวซิน ตัวหนึ่ง ที่เหลืออยู่ก็คือสังเส่นเอ๋อคนเดียวนั่งหนึ่งตัว

ภายในใจของโจวซินกับหวงเกอต่างก็รู้สึกไม่ เป็นสุข สังเส่นเอ่อเป็นคนที่สวยที่สุดและเลือก มากที่สุดในหมู่เพื่อน ถ้าอีกเดี่ยวฉินหลั่งเดินมา สังเส่นเอ๋อจะมีปฏิกิริยาแบบไหนกัน

ถึงแม้ฉินหลั่งจะหน้าตาใช้ได้ แต่ทั้งเนื้อทั้ง ตัวมีแต่ของจากร้านแผงลอย สภาพยาจกเกินไป จริงๆ

หวงเกอกับโจวซินเรียกให้คนอื่นๆเลือกเมนู อาหาร ความสนใจทั้งหมดของเหวินเหวินกับเป้ย เป้ยไปอยู่ที่เมนูอาหาร ไม่ได้สนใจพวกหยินห้าว ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเลยแม้แต่น้อย

“ทำไมถึงมาแค่สองคนล่ะ หอพักของพวก นายมีกันแค่สามคนเหรอ” สังเส่นเอ๋อลูบผม สลวย แล้วหันไปถามหวงเกอ

“อ๋อ อีกคนไปเข้าห้องน้ำน่ะ คงใกล้จะกลับ มาแล้ว” หวงเกอรีบตอบกลับไป เพิ่มพูดจบ ก็หัน ไปเห็นฉินหลั่งเดินมาตรงหน้าพอดี หวงเกอยืน ขึ้นแล้วโบกมือให้เขา “ฉินหลั่ง ทางนี้ รีบมาเลย”

สังเส่นเอ่อ เหวินเหวิน เป้ยเป้ยพอได้ยินว่ามี คนมาเพิ่ม ก็หันไปมองทางฉินหลั่ง เหวินเหวินกับ เป้ยเป้ยแค่มองครั้งเดียว ก็หมดความสนใจทันที หันสายตากลับไปมองที่เมนูอาหารอีกครั้ง
แต่สังเล่นเอ่อกลับเบิกตาโต และหางตาก็ กระตุก สายตามีแววไม่พอใจวาบผ่าน

ฉินหลั่งเองก็จำสังเส่นเอ๋อได้ มองสังเส่นเอ๋อ ทีหนึ่ง ก่อนจะเดินมา เขาไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไม สังเส่นเอ๋อถึงได้ดูเหมือนจะเกลียดเขาขนาดนั้น

พอฉินหลั่งเดินมานั่งลงข้างสังเส่นเอ๋อ สังเส่น เอ่อก็จ้องมองฉินหลั่ง ทำเสียงในลำคอ แล้ว แสดงรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา

“เส่นเอ๋อ เธอเป็นอะไรไป” ทำไมถึงได้รู้สึกว่า สังเส่นเอ๋อรู้จักฉินหลั่ง โจวซินก็เลยถามออกไป

“ไม่มีอะไร” สังเส่นเอ่อหันไปมองโจมซิน พร้อมรอยยิ้มที่เย็นชา สายตาเลื่อนผ่านไปทาง ฉินหลั่ง แล้วหันไปพูดกับเหวินเหวินและเป้ยเป้ย “พวกเธอว่าบังเอิญไหม เขาก็คือคนที่ชนฉันตรง ธนาคารซิตี้แบงก์”

“เขาเองเหรอ !”

“ดูจากเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่แล้วก็ดูเหมือน จริงๆ”

เหวินเหวินกับเป้ยเป้ยเบิกตาโต แล้วมอง ประเมินฉินหลั่งรอบหนึ่ง

“เหมือนอะไรกัน พวกเธอกำลังพูดเรื่อง อะไร ?” โจวซินตอนนี้กำลังงงกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า

พอเห็นว่าสังเส่นเอ๋่อทำท่าทางขี้เกียจอธิบาย เหวินเหวินก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “วันนี้ตอนเช้าเส่น เอ่อไปทำธุระกับพ่อเขาที่ธนาคารซิตี้แบงก์ แล้ว คนๆนี้ก็ชนหัวเธอเข้า เธอดูสิ บนหน้าผากของ เส่นเอ่อยังมีรอยนูนอยู่เลย”

เป้ยเป้ยเห็นว่าเหวินเหวินพูดไม่ครบ ก็เลยพูด ต่อ สายตาเลื่อนผ่านฉินหลั่งทีหนึ่ง “เธอก็ดูสิว่า เขาแต่งตัวยังไง ธนาคารซิตี้แบงก์เป็นสถานที่ แบบไหนกัน ต้องมีเงินฝากขั้นต่ำหนึ่งล้านถึงจะ ทำบัตรได้ แล้วดูเขาสิ ไม่มีบัตรแล้วยังจะเดินเข้า ไปดื้อๆ ถูกผู้จัดการหน้าห้องโถงถามจนเลิกลั่ก ไปเลย สงสัยสุดท้ายก็คงวิ่งออกมาด้วยใบหน้า แดงกำล่ะมั้ง”

เมื่อเธอพูดแบบนั้น โจวซินกับหวงเกอและ เพื่อนร่วมหอ ต่างก็หันไปมองทางฉินหลั่ง แล้วก็ นึกเห็นภาพของฉินหลั่งที่ยืนทำตัวเปิ่นๆที่ ธนาคารซิตี้แบงก์ขึ้นมาได้ทันที

แต่โจวซินกลับกังวลอยู่ในใจ ดูจากสีหน้า ของเส่นเอ๋อแล้ว ความประทับใจที่มีต่อตัวฉิน หลั่งนั้นแย่มาก จากบุคลิกตรงไปตรงมาของเส่น เอ๋อแล้ว ข้าวมื้อนี้ยังจะกินต่อได้อีกหรือเปล่า

โจวซินกำลังลังเลอยู่ในใจ สังเส่นเอ๋อได้ให้คำตอบด้วยการกระทำก่อนแล้ว เธอยังรักษา รอยยิ้มเย็นชา มองไปทางหวงเกอกับโจวซิน “โจวซิน ยินดีด้วยนะที่เธอหาแฟนหล่อๆแบบหวง เกอได้ ฉันยังมีธุระอีกนิดหน่อย คงไม่กินข้าวแล้ว ล่ะ บ้ายบาย”

พอพูดจบ สังเส่นเอ๋อก็ยืนขึ้น แล้วหันหน้า เดินออกไปข้างนอกทันที

จะว่าไปงานเลี้ยงครั้งนี้สังเส่นเอ๋อก็เป็นคน เสนอเอง เธอเห็นว่าหวงเกอหน้าตาไม่เลว พอ ถามแล้วรู้ว่าเรียนสายกีฬา ก็ประมาณการเอาเอง ว่าเพื่อนร่วมหอของเขาก็จะต้องใช้ได้แน่นอน

ในใจก็คิดว่าถ้าเจอคนที่เหมาะสม ก็จะได้ ช่วยประหยัดเวลาการเลือกของเธอ ถึงแม้จะไม่ เหมาะสม ได้รู้จักคนหล่อเพิ่มขึ้นอีกคนสองคน ก็ ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร

แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ เพื่อนร่วมหอของหวงเกอ หยินห้าวหน้าตาเลวร้ายเล็กน้อย ยินถึงหน้าตา ธรรมดาไม่มีจุดเด่น สองคนนี้เธอยังพอทนได้

แต่พอได้เห็นฉินหลั่ง สังเส่นเอ๋อก็ทนไม่ไหว อีกต่อไป ในสายตาของเธอ สังเส่นเอ่อก็คือคนที่ ไม่เคยเห็นโลกกว้าง เป็นแค่ยาจกที่น่าขายหน้า คนหนึ่งเท่านั้น

จู่ๆเธอก็รู้สึก ว่าวันนี้สวรรค์คงจงใจกลั่นแกล้งเธอ เธอคาดหวังว่าจะได้เจอคนที่ทั้งหล่อ และรวยไม่ใช่หรือยังไง แต่กลับให้เธอได้มาเจอ กับคนที่เลวร้ายที่สุดอย่างฉินหลั่งที่ทำให้เธอ รู้สึกคลื่นไส้แบบนี้เสียได้

เพลิงโกรธในใจของสังเส่นเอ๋อลุกโชนขึ้นมา ในทันที เธอเดินออกไปข้างนอกอย่างโกรธเคือง

เพราะเดินเร็วเกินไป ทำเห็นเดินชนเข้ากับไหล่ ของผู้ชายคนหนึ่ง

ผู้ชายคนนั้นใส่ชุดดำทั้งตัว เครื่องแต่งกายดู ภูมิฐาน ใช้สเปรย์ฉีดผมเป็นทรงที่ดูโดดเด่น ผิว ค่อนข้างขาว ในมือถือโทรศัพท์iphoneX บนข้อ มือสวมนาฬิกาด้วยนาฬิกาTissot

“คนสวย ไม่ได้เจ็บตรงไหนใช่ไหม…” ตอน เพิ่งถูกชน สีหน้าของชายหนุ่มยังบึ้งตึงอยู่ แต่พอ เขาดูให้ละเอียดอีกที พบว่าคนที่ชนเขาคือสาว สวยอย่างสังเส่นเอ่อ อารมณ์ก็เปลี่ยนฉับพลัน เขาเป็นฝ่ายถูกชน แต่กลับเป็นฝ่ายถามสังเส่นเอ๋ อว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

“ต้องการให้ฉันช่วยลูบไหม” ชายคนนั้นยิ้ม อย่างชั่วร้ายและยื่นมือออกไปที่ไหล่ของสังเส่น เอ่อ

เพียงแต่ชายหนุ่มยื่นมือออกไปยังไม่ทันได้แตะโดนไหล่ของสังเส่นเอ๋อ สังเส่นเอ๋่อที่กำลัง โมโหก็ไม่ทันได้พิจารณาอะไรเลย ยกมือขึ้นตบ เข้าที่หน้าของชายหนุ่มทันที จ้องมองชายหนุ่ม ด้วยสีหน้าเคร่งตึง ก่อนจะตะโกนด่า “เดินไม่ดู ทางหรือไงนาย บ้าหรือไง !”

ตบเดียวทำเอาชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปเลย เขายัง ไม่ทันได้สติกลับมา สังเส่นเอ๋อก็เดินเร็วๆออกไป จากร้านอาหารก่อนเสียแล้ว

ตบนี้ของสังเส่นเอ๋อทำเอาพวกหวงเกอถึงกับ เหงื่อตก เมื่อกี้พวกเขาเตรียมจะออกไปช่วย เหลือ

หลังจากที่สังเส่นเอ๋อออกไปแล้ว เดิมที่เหวิน เหวินกับเป้ยเป้ยก็เตรียมจะออกไปด้วย แต่ภาย ใต้การหว่านล้อมของโจวซิน ทำให้พวกเธอยังอยู่ ต่อ

หลังกินข้าวเสร็จ โจวซินไปเช็กบิลเป็นเพื่อน หวงเกอ คนที่เหลือเดินออกไปนอกร้าน เหวินเห วินกับเป้ยเป้ยกล่าวลาหวงเกออยู่คำสองคำ แทบ ไม่หันไปมองพวกฉินหลั่งเลย

ที่จริงโจวซินก็รู้สึกผิดหวังกับพวกฉินหลั่ง เหมือนกัน แต่ยังไงตอนนี้เธอก็เป็นแฟนของหวง เกอ ก็เลยไม่อยากทำให้ความสัมพันธ์เลวร้าย กล่าวลากับพวกฉินหลั่งเสร็จแล้ว ตัวเองก็กลับหอพักไปกับพวกเพื่อนๆ

กลับไปถึงหอพัก หวงเกอเปลี่ยนชุดกีฬา เสร็จ ก็ไปโรงยิมเพื่อเข้าร่วมฝึกซ้อมกับคณะ กีฬาทันที

หยินห้าวนอนตัวเปลือยเล่นโทรศัพท์อยู่บน เตียง ยินถึงเปิดLeague of Legendsขึ้นมาแล้ว เริ่มเล่นเกม

ฉินหลั่งเอาซิมโทรศัพท์ใส่เข้าไปใน เครื่องvivox27 เส้เหวินจึ้งไม่เอาแล้ว ถ้าอย่างนั้น เขาเอามาใช้เลยแล้วกัน พอลองใช้แล้ว ก็ทำงาน ได้ราบรื่นดี

ตอนนั้นเอง หยินห้าวที่อยู่บนเตียงฝั่งตรง ข้ามก็ตะโกนเรียกเขากับยินถึงด้วยน้ำเสียงตื่น เต้น “ฉินหลั่ง ยินถึง จางเจียซินเริ่มไลฟ์สดแล้ว รีบเข้าไปดูเร็ว !”

จางเจียซินคือคนที่หยินห้าวแอบชอบอยู่ สองวันก่อนเพิ่งเริ่มไลฟ์สด แถมยังเคยส่งเข้าไป ในกลุ่มของชั้นเรียนด้วย ทุกคนในชั้นเรียนต่างก็ มีเลขไลฟ์สดของเธอกันแทบทั้งนั้น

ฉินหลั่งกำลังว่างๆ ไม่มีอะไรทำ ก็เลยสมัคร ลงทะเบียนไปบัญชีหนึ่ง แล้วเข้าไปในช่องไลฟ์ สดของจางเจียซิน

จางเจียซินไลฟ์สดไปยี่สิบนาทีแล้ว ณ ตอนนี้มีผู้ชมอยู่สามสิบกว่าคน ส่วนใหญ่แล้วก็เป็น เพื่อนร่วมชั้น ช่วงบ่ายไม่มีคลาส ได้เห็นสาวสวย ในชั้นเรียนไลฟ์สด มันก็เป็นเรื่องสวยงามเรื่อง หนึ่งไม่ใช่หรือ

จางเจียซินกอดหมอนสีชมพูใบหนึ่ง พร้อม กับเสียบหูฟังสีแดง แล้วพูดคุยอยู่หน้ากล้อง

“ทุกคนคะ ไลฟ์สดมาถึงตอนนี้ยังไม่เห็นของ ขวัญเลย ถ้าทุกคนมีของขวัญอยู่ก็ให้มาสักชิ้นสิ คะ” จางเจียซินลูบผม พูดจบก็มุ่ยริมฝีปากอยู่ ตรงหน้ากล้อง ส่งจูบออกมา ริมฝีปากสีชมพูนุ่ม นิ่มนั่น แทบจะแนบติดบนหน้าจออยู่แล้ว

ปกติเวลาอยู่ในห้องจางเจียซินก็เป็นที่ชื่น ชอบพอสมควรอยู่แล้ว คนที่แอบชอบเธออยู่ก็มี ไม่น้อย พอตอนนี้ขอของขวัญ ใจของพวกหนุ่มๆ ก็กระตุกวูบ มีคนส่งของขวัญให้แล้ว ยังไงก็ตาม พวกของขวัญอย่าง ปลอกคอ หรือ บิกินี่ ก็ราคา แค่ห้าหยวนเท่านั้น เพื่อนร่วมห้องก็เลยยังพอส่ง ให้ไหวอยู่

“ดาวรุ่งส่ง (ปลอกคอ) ให้ 1 ชิ้น”

“สุนัขตัวที่สองส่ง (บิกินี่) ให้ 1ชิ้น”

“ฉันคือหนุ่มหล่อส่ง (บิกินี่) ให้ 1 ชิ้น”

“ขอบคุณนะคะดาวรุ่ง”
นี้มีผู้ชมอยู่สามสิบกว่าคน ส่วนใหญ่แล้วก็เป็น เพื่อนร่วมชั้น ช่วงบ่ายไม่มีคลาส ได้เห็นสาวสวย ในชั้นเรียนไลฟ์สด มันก็เป็นเรื่องสวยงามเรื่อง หนึ่งไม่ใช่หรือ

จางเจียซินกอดหมอนสีชมพูใบหนึ่ง พร้อม กับเสียบหูฟังสีแดง แล้วพูดคุยอยู่หน้ากล้อง

“ทุกคนคะ ไลฟ์สดมาถึงตอนนี้ยังไม่เห็นของ ขวัญเลย ถ้าทุกคนมีของขวัญอยู่ก็ให้มาสักชิ้นสิ คะ” จางเจียซินลูบผม พูดจบก็มุ่ยริมฝีปากอยู่ ตรงหน้ากล้อง ส่งจูบออกมา ริมฝีปากสีชมพูนุ่ม นิ่มนั่น แทบจะแนบติดบนหน้าจออยู่แล้ว

ปกติเวลาอยู่ในห้องจางเจียซินก็เป็นที่ชื่น ชอบพอสมควรอยู่แล้ว คนที่แอบชอบเธออยู่ก็มี ไม่น้อย พอตอนนี้ขอของขวัญ ใจของพวกหนุ่มๆ ก็กระตุกวูบ มีคนส่งของขวัญให้แล้ว ยังไงก็ตาม พวกของขวัญอย่าง ปลอกคอ หรือ บิกินี่ ก็ราคา แค่ห้าหยวนเท่านั้น เพื่อนร่วมห้องก็เลยยังพอส่ง ให้ไหวอยู่

“ดาวรุ่งส่ง (ปลอกคอ) ให้ 1 ชิ้น”

“สุนัขตัวที่สองส่ง (บิกินี่) ให้ 1ชิ้น”

“ฉันคือหนุ่มหล่อส่ง (บิกินี่) ให้ 1 ชิ้น”

“ขอบคุณนะคะดาวรุ่ง”จริงๆ ว่าวันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเห รอ ?”

สีหน้าของหยินห้าวเปลี่ยนไปทันที ทุกคนใน ชั้นเรียนก็อยู่ในนี้เกือบทั้งหมด เขาพูดแบบนี้ ออกมา ต่อไปตัวเองจะอยู่ในชั้นเรียนต่อไปยังไง

หยินห้าวส่งข้อความตอบกลับไปด้วยความ โกรธทันที “ฉันส่งของขวัญแล้วมันทำไม นาย กิน(รูปอี)มาเหรอ ถึงได้พูดคำเหม็นเน่าพวกนี้ ออกมาได้”

“วันหนึ่งก็คือหนึ่งวัน : โอ้ ไอ้โง่ ยาจกที่หนึ่ง หยวนยังแทบต้องแบ่งใช้สามรอบอย่างนายยัง จะมีเงินมาส่งของขวัญอีกเหรอ เตรียมตัวจะไป ขายไตแล้วหรือไง ยังกล้ามาท้าทายปู่นายแบบนี้ ใจกล้าไม่เบานี่หว่า”

จางเจียซินสีหน้าเคร่งตึงทันที มีคนด่ากันใน ไลฟ์สด สิ่งนี้ส่งผลเสียต่อเธออย่างมาก “หยุดด่า ได้แล้ว ถ้าพวกนายสองคนยังด่ากันต่อไป ฉันจะ ปิดเสียงแล้วนะ”

หยินห้าวรีบพิมพ์ตอบ “ขอโทษนะ เจียซิน เขาเป็นคนมาหาเรื่องฉันก่อนนะ”

“หนึ่งวันก็คือวันหนึ่ง : หีหึ ฉันเป็นคนหาเรื่อง นายแล้วจะทำไม ไม่พอใจเหรอ !”

จางเจียซินขมวดคิ้วแน่น เตรียมตัวจะปิดเสียงของ “วันหนึ่งก็คือหนึ่งวัน” กำลังเตรียมกด แต่บนหน้าจอไลฟ์สด ก็ปรากฏข้อความขึ้น

“วันหนึ่งก็คือหนึ่งวันส่ง (ปืนธนบัตร) ให้

1ชิ้น”

จางเจียซินหยุดชะงักไป (ปืนธนบัตร) เท่ากับ เงินสดจำนวนสามร้อยหยวน เป็นของขวัญที่แพง ที่สุดที่เธอได้รับจนถึงตอนนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ