บทที่ 231 กษัตริย์จะเชิญใคร

“เห้อ คนคนนี้ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ รถหรูของคน

อื่นเขาก็กล้าแตะต้อง ” “รถเฟอร์รารี่คันนั้นพวกเรายังไม่เคยแตะเลย เขา

แตะต้องได้ยังไง ?

ฉินหลั่งมองซุนเจี้ยนพลางพูด “คุณชายซุน ใช่ วันนั้นรึเปล่า ที่ผมขับรถเฟอร์รารี่แล้วไม่ได้ใช้ท่อไอเสีย ทำให้คุณแทบสุก คุณคันตามผิวหนังใช่ไหม ?”

ซุนเจี้ยนนึกถึงวันนั้น ที่ตนโดนไฟลนจนผมไหม้ ไปหมด จากนั้นเฝิงหรุงหัวหน้าผู้มีอิทธิพลในเขตหยู หางก็โดนฉินหลั่งตัดขา คิดเช่นนั้นเขาก็ตกใจกลัว แล้ว ถอยหลังออกไปพลางพูดอย่างโหดๆ “ไอ้หมอนี่ แกอย่า อวดดีไปเลย ! ฉันจะคิดบัญชีกับแก เรื่องก่อนหน้านี้ให้ ละเอียดแน่นอน !”

“มาช้าแล้ว ทุกคนก็ถึงแล้ว ! เอ๋ พวกคุณกำลังทำ อะไร ? “มีเสียงดังมาจากประตูทางเข้า

ทุกคนหันไปมอง ผู้มาเยือนดัดผมทรงสกินเฮด รูปร่างสูงหล่อ และสวมชุดสูทสีดำ ราวกับนักแสดงซีรี่ส์ อย่างไรอย่างนั้น ข้างกายเขายังมาพร้อมกับสาวสวยผม ยาว สวมชุดราตรีสีดำ หน้าตาสะสวย

พวกเขาคือหม่าหยางและเถียนซิง
เพราะหม่าหยางช่วยหยูหมิงจีบหลงหลังลง ตระ กูลหยูจึงอยู่ภายใต้ความช่วยเหลือของตระกูลเขา ช่วงนี้ ตระกูลเขาจึงได้รับงานใหญ่หลายงาน เขาเลยมีอิทธิพล สูงขึ้นในกลุ่มทายาทเศรษฐีนี้

เมื่อเห็นหม่าหยาง ทุกคนก็พากันทักทาย

เมื่อหม่าหยางและเถียนซิงเห็นฉินหลั่ง ก็รู้สึก โมโหขึ้นมา ครั้งก่อนพวกเขาคุกเข่าให้ฉินหลั่ง ที่ห้อง พักในศูนย์กีฬาโอลิมปิก ตอนนั้นโดนคนหัวเราะเยาะ มากมาย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเก็บเรื่องนี้ไว้ ภาพลักษณ์ คุณชาย และลูกผู้ดีมีเงินของเขาในกลุ่มนี้คงป่นปี้ไปแล้ว

หลังจากนั้นหม่าหยางก็ได้ถามหัวหน้ากำกับการ แสดงของพิธีเปิด ตอนที่หัวหน้าและฉินหลั่งจับมือกัน ไม่ได้พูดว่า”ถ้ามีปัญหาอะไรให้รีบพูด”สักหน่อย ทั้งหมดเป็นฉินหลัง ผู้โยวและผู้หญิงคนนั้นโกหกขึ้นมา เองทั้งนั้น

เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองคุกเข่าให้ฉินหลั่ง หม่า หยางก็รู้สึกอับอายขายขี้หน้ามากๆ แค้นจนอยากจะฆ่า ฉินหลั่ง

“นายก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ ! “หม่าหยางพูดอย่าง

เย็นชา

“ฉินหลั่ง ไอ้คนน่ารังเกียจ ฉันจะจัดการ แก ! “เถียนซิงหยิบส้อมบนโต๊ะอาหารขว้างไปยังฉิน หลั่ง !

ฉินหลั่งตวัดนิ้วจนส้อมกระเด็นไปอีกด้าน
คนอื่นๆต่างประหลาดใจ จึงถามทายาทเศรษฐี “คุณชายหม่า ไอ้หมอนี่ก็มีเรื่องกับคุณงั้นเหรอ ? ”

เถียนซิงพูดอย่างเดือดดาล “เพราะไอ้ขี้แพ้นี่ ตอนพิธีเปิดเอเชียนเกมส์….”

“พูดมากทำไม ? “หม่าหยางพูดอย่างเยือกเย็น

ไม่ง่ายกว่าเขาจะเก็บเรื่องที่คุกเข่าไว้ได้ เถียนซิงจะป่าว ประกาศออกไปรึไงกัน

“ค่ะ คุณชายหม่า ฉันพูดมากเอง คุณอย่าโกรธไป เลยนะ”เถียนซิงพูดเสียงเบาอย่างตกใจ

“มันเข้ามาได้ยังไง งานเลี้ยงสำคัญแบบนี้ ไอ้ขึ้ แพ้นี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ? “หม่าหยางมองทุกคนไปรอบๆ พลางพูด

“คุณชายหม่า ถึงแม้ปกติผมชอบตั้งตัวเป็นศัตรู กับคุณ แต่ครั้งนี้ผมจะฟังคุณ”ชุนเจี๊ยนพูด แล้วหันไป มองฉินหลั่งและพูดขึ้น “ไอ้ขี้แพ้นี่คงเนียนเข้ามากับคน ของเราแน่ๆ ผมจะให้ทางโรงแรมไล่มันออกไป ทุกคน คิดว่ายังไง ?”

เขาพูดจบคนอื่นๆก็เห็นด้วย

“ใช่ ไล่ไอ้หมอนี่ออกไปซะ ! ”

“ให้ทางโรงแรมสั่งสอนมันสักหน่อย ! แม่ง กล้า เข้ามาในงานเลี้ยงได้ยังไง ?”

“ไม่ ผมคิดว่าควรให้ทางโรงแรมขังมันไว้ในห้อง มีด มันมีเรื่องกับพวกเราตั้งหลายคน พองานเลี้ยงจบ คนที่มันมีเรื่องด้วยก็ควรแก้แค้น !

ฉินหลั่งกำมือแน่น พลางมองผู้ชายที่ล้อมรอบเขา แล้วพูดขึ้น “กษัตริย์บรูไนเชิญฉันมา ! พวกแกมีสิทธิ์ อะไรมาไล่ฉัน ! ”

ฉินหลั่งเพิ่งพูดจบ พวกทายาทเศรษฐีที่ล้อมเขา ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพากันหัวเราะ

“ว่าไงนะ ไอ้หมอนี่เป็นคนที่กษัตริย์บรูไนเชิญ มา ? มันคิดว่ามันเป็นใคร คุณชายหยูเหรอ ? ถึงจะเป็น คุณชายหยู กษัตริย์บรูไนก็คงไม่เชิญด้วยตนเอง หรอก ? ”

“ไอ้หมอนี่คงเป็นโรคเพ้อเจ้อแน่ๆ กษัตริย์บรูไน เชิญแก แบบนั้นให้เชิญพวกชั้นต่ำมาซะดีกว่า” “ฉันเคยเจอพวกขี้โม้นะ แต่ไม่เคยเจอพวกขี้โม้ ขนาดนี้ ให้กษัตริย์บรูไนเชิญแกหน่ะเหรอ ชาติหน้า

เหอะ”

ซุนเจี้ยนพูดเตือนเสียงดัง “กษัตริย์บรูไนใกล้ถึง แล้ว พวกเรารีบไล่มันออกไปดีไหม ?”

“ดี! “พวกทายาทเศรษฐีตอบเป็นเสียงเดียวกัน พวกเขามองฉินหลั่งอย่างเยือกเย็น พลางเข้าไปใกล้ เขาทีละน้อยๆ

ฉินหลั่งเกร็งกล้ามเนื้อแน่น ใครกล้าแตะต้องเขาเขาก็จะเรียกวิชาเทียนหนานเทียน เป้ย ที่เขาใช่บอยๆ

ออกมา

พวกทายาทเศรษฐีกำลังจะจับเสื้อฉินหลั่ง ทันใด นั้นประตูห้องโถงก็เปิดออก กษัตริย์บรูไนมากับผู้นำของ มณฑลเจ้อเจียงที่พาเยี่ยมดูงาน

พวกทายาทเศรษฐีที่ล้อมฉินหลั่งต่างตกใจ แล้วก ลับไปยังตำแหน่งของตน เพื่อไม่ให้กษัตริย์บรูไนมีความ ทรงจำแรกที่ไม่ดี

พวกหม่าหยาง เถียนซิง ซินเจียง ฉาวหนิง ยืน ข้างโต๊ะข้างฉินหลั่ง สายตามองไปยังกษัตริย์บรูไนที่ เดินเข้ามา

ฉินหลั่งเห็นหลินจูและอีก2-3ที่ดูเหมือนคนบรูไน เดินตามหลังกษัตริย์บรูไน และผู้นำคนจีนที่สวมชุดสูท รองเท้าหนัง2-3คน ติดตามอยู่ข้างๆกษัตริย์บรูไน เดิน ไปยังโต๊ะหลักด้านหน้าสุดของห้องโถง คนเยอะกษัตริย์ บรูไนจึงไม่ทันสังเกตเห็นตน

เมื่อเห็นหลินจู หม่าหยางกับเถียนซิงก็เกิดความ สงสัย เถียนซิงจึงถามหม่าหยางเบาๆ “คุณชายหม่า ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงเดินตามหลังกษัตริย์บรูไน”

หม่าหยางครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดเสียงเบา “อาจ เพราะกษัตริย์บรูไนเห็นผู้หญิงคนนั้นน่าสงสาร ประเทศ บรูไนล้วนเป็นคนเคร่งศาสนา กษัตริย์เลยอยากทำบุญ”

เมื่อกษัตริย์บรูไนนั่งลง ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงก็ขึ้น ไปกล่าวบนเวที “ทุกท่านรอนานแล้ว พระราชินีบรูไนสิ้นพระชนม์ที่เมือง หลินอาน พวกเรายืนสงบนึ่งไว้อาลัย ให้พระราชินีบรูไนในาที ! ”

ฉินหลั่งเห็นหน้าอกของหลินจูและกษัตริย์บรูไน กลัดดอกไม้สีขาว ท่าทางเศร้าหมอง หน้าซีดเซียว หลังจากจูชุยส่วยตาย กษัตริย์บรูไนและผู้นำคน สำคัญของมณฑลเจ้อเจียง เห็นพ้องต้องกัน ว่าให้บอก ว่าจูชุยส่วยตายเพราะโรคร้าย และปิดบังเรื่องทั้งหมดที่

เกิดขึ้นในเกสต์เฮาส์ เพื่อไม่ให้กระทบต่อชื่อเสียงของ

ทั้งสองประเทศ

เมื่อยืนสงบนิ่งไว้อาลัยเสร็จ ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียง ก็พูดขึ้น “วันนี้คุณฮัสซานัลประกาศเงินที่เขาลงทุน ทั้งหมด5พันล้านเหรียญ จะลงทุนที่หลินอานหรือจีน หลง ไม่ว่าจะลงทุนที่ไหน พวกเราล้วนเคารพการตัดสิน ใจของกษัตริย์ฮัสซานัล ….”

ตระกูลใหญ่ๆในหลินอานที่นั่งอยู่ด้านล่างล้วนมี ท่าที่ผ่อนคลาย พวกเขารู้ว่าผู้ว่าพูดแบบเกรงใจ ถ้า กษัตริย์บรูไนเลือกลงทุนที่จีนหลิง อาหารมื้อนี้คงไปกิน กันที่จีนหลิงแล้ว

พวกเขาแสร้งทำเป็นให้ความร่วมมือกับผู้ว่า กระซิบเสียงเบาๆ

“ใช่ จะลงทุนที่ไหนก็เป็นอิสระของกษัตริย์”

“จีนหลิงกับหลินอานล้วนดีทั้งคู่ ที่ไหนก็ได้ทั้ง

นั้น”
ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงพูดต่อ “โอเค งันเรามากัน ข้าวกันก่อน กินเสร็จคุณฮัสซานัลจะประกาศให้ทุกท่าน ทราบ”

ที่คุยกันก่อนหน้านี้ คือกษัตริย์ฮัสซานัลจะ ประกาศก่อนกินข้าว แต่ผู้ว่านึกถึงตอนที่เขาไปรับฮัส ซานัลก่อนหน้านี้ ฮัสซานัลอารมณ์ไม่สู้ดีนัก เลยคิดว่า กินข้าวเสร็จแล้วค่อยประกาศจะดีกว่า

แบบนี้แสดงให้เห็นถึงความใส่ใจที่มีต่อกษัตริย์ ยังไงซะก่อนหน้านี้ที่พูดคุยกับฮัสซานัล ผู้ว่าดูออกว่า เขาค่อนข้างชอบเมืองหลินอาน

ขณะที่ผู้ว่ากำลังกล่าว หลินจูที่นั่งข้างๆฮัสซานัล ก็หาฉินหลั่งเจอ ฉินหลั่งมองเธออยู่ตลอด เมื่อทั้งคู่ สบตากันหลินจูก็ยิ้มเศร้าๆให้ฉินหลั่ง แล้วไม่มองเขาต่อ ฉินหลั่งคิดในใจ “การตายของอาจารย์ จู มีผลกระทบกับ หลินจูอย่างมาก”

ทุกคนเริ่มกินข้าว ฉินหลั่งกำลังใช้ตะเกียบคืบ อาหาร คนอื่นๆขยิบตาให้กันแล้วมองเขาด้วยสายตา รังเกียจ

ฉาวหนิงมองฉินหลังพลางพูด “ผมจำได้ว่ามีคน บางคน ตอนอยู่มหาลัยกินแค่ซาลาเปาไส้ผัก แต่พอมา กินข้าวในโรงแรมที่ดีที่สุดของหลินอาน อย่างโรงแรมเซ ก้า ก็กินอย่างกับพวกยาจกเลย”

ซุนเจี้ยนพูดต่ออย่างเย้ยหยัน “ใช่ คนอย่างเขา มาโผล่ในโรงแรมเซก้า มันช่างทำลายบรรยากาศของโรงแรมเซก้าซะจริงๆ นี้ แก แกบอกว่ากษัตริย์บรูในเชิญ แกมาไม่ใช่เหรอ ? ตอนนี้กษัตริย์บรูไนอยู่ตรงนั้นเอง เรา ไปถามเขาหน่อยดีไหม ? ”

ซุนเจี้ยนเบ้ปากไปทางกษัตริย์บรูไน

ฉินหลั่งพูด “คุณจะไปถามก็ได้นะ”

ซุนเจี้ยนชี้นิ้วไปที่ฉินหลั่ง พลางพูดกับคนอื่นๆ “ไอ้คนโกหกนี่ใจมันได้จริงๆ จนป่านนี้แล้วยังจะปากแข็ง ถ้าไม่ใช่เพราะกษัตริย์บรูไน กับผู้นำมณฑลเจ้อเจียงอยู่ ที่นี่ พวกเราไล่แกออกไปแล้ว ! ”

คนอื่นๆพูดเสียงเบา “ใช่”

หม่าหยางกินอาหารที่เถียนซิงคืบให้ แล้วพูด อย่างไม่ทุกข์ร้อน “ฉินหลั่ง แกก็เห็นแล้วหนิว่าคนชั้นสูง ของมณฑลเจ้อเจียงล้วนอยู่นี่กันหมด พองานเลี้ยงเลิก แล้ว พวกฉันจะบอกพวกเขา เรื่องที่แกแอบเข้ามาในงาน เลี้ยงนี่ซะ นี่มันเกี่ยวข้องกับเงินถึง5พันล้านเหรียญ แก คิดว่าคนชั้นสูงของมณฑลเจ้อเจียงจะจัดการกับแกยัง ไง ?”

คนอื่นๆบนโต๊ะต่างพากันยิ้มเยาะอย่างสะใจ และ” ขู่ขวัญ”ฉินหลั่งเบาๆ

“ใช่ คนระดับสูงของเมืองจะจัดการแก แกจะมี ชีวิตรอดต่อไปในมณฑลเจ้อเจียงได้ไหมก็ไม่รู้” “ใช่ หลังงานเลี้ยง คุณชายหม่า คุณไปบอกใน กลุ่มหน่อยว่า คืนนี้พวกเราตระกูลทายาทเศรษฐี

ทั้ง20ตระกูล จะร่วมลงนามรายงานความผิดของไอ้หมอนี่ต่อผู้นำของเมือง ! จะต้องให้เบื้องบนจัดการมันให้ได้

“ดูมันยังไม่สะทกสะท้านอะไร ตอนนี้ให้มันกิน ข้าวมื้อดีๆไปก่อน ยังไงนักโทษประหารก็ควรได้กิน อาหารมื้อดีๆก่อนตาย พอผ่านคืนนี้ไป แกไม่รอดแน่ ! ”

ฉินหลั่งไม่สนใจที่พวกเขาพูด กินข้าวอย่าง สบายใจ

กษัตริย์บรูไนยังคงเศร้าโศกอยู่กับการตายของจู ชุยส่วย เขาเป็นผู้นำของประเทศ และต้องคำนึงถึงผล ประโยชน์ของประเทศ เงินลงทุน5พันล้านเหรียญนี้ จัดการเรียบร้อยก่อนจะมาจีนแล้ว

เขานั่งโต๊ะเดียวกับผู้นำมณฑลเจ้อเจียง อดกลั้น ต่อความเศร้าในใจ พูดคุยกับพวกผู้นำของมณฑลเจ้อ เจียงอย่างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

จ่ๆเห็นฉินหลังนั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง ก็ตกใจ

ตอนที่จูชุยส่วยตาย นอกจากไม่ให้เขาโกรธแค้น ประเทศตน ยังให้เขาดูแลหลินจูและลูกศิษย์ของตน ดัง นั้น เขาเลยอยากเจอฉินหลัง ก่อนที่จะกลับประเทศ

เมื่อเห็นกษัตริย์บรูไนมองมายังโต๊ะตัวเอง ซุน เจี้ยนจึงพูดเสียงเบาอย่างตื่นเต้น “เมื่อครู่กษัตริย์บรูไน มองมาที่โต๊ะพวกเราด้วย ดูจากท่าทีของเขาแล้ว เหมือน จะสนใจโต๊ะพวกเราอยู่นะ”

เมื่อคนอื่นๆได้ยินที่ชุนเจี๊ยนพูดก็ล้วนตื่นเต้น แล้วลอบมองไปทางกษัตริย์บรูไน จากนั้นพวกเขาก็กระซับ กันเบาๆ

“กษัตริย์บรูไนอยากแบ่งเงินลงทุน5พันล้าน เหรียญ ให้ตระกูลพวกเราสัก2-3ตระกูลรึเปล่านะ?”

“ใช่ ! ”

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็เยี่ยมไปเลย นี่ฉันนั่งหันหลังให้ กษัตริย์บรูไน มองไม่เห็น ตอนนี้เขากำลังทำอะไร ? ยัง

มองโต๊ะเราอยู่รึเปล่า ? ” กษัตริย์บรูไนพูดกับบอดี้การ์ดข้างๆด้วยภาษา มลายู “นายไปเชิญคุณฉิน ฉินหลั่งคนนั้นให้มานั่งกับผม

หน่อย ! ”

บอดี้การ์ดตอบรับ แล้วเดินไปที่โต๊ะฉินหลั่ง

ซุนเจี้ยนพูดอย่างตื่นเต้น “กษัตริย์บรูไนส่งคนมา เชิญพวกเราแล้ว ! เขาคงไม่ได้ให้เราไปโต๊ะเขาหรอก นะ ? แต่พวกเรามีกัน8-9คนโต๊ะหลักโต๊ะนั้นนั่งไม่พอนะ สิ ?”

ฉาวหนิงยิ้มอ่อนๆพลางพูด “ฉันคิดว่ากษัตริย์ คงจะเชิญหนึ่งในพวกเราไป ดูจากท่าทีของเขาเมื่อครู่ แล้ว เหมือนสนใจหนึ่งในพวกเราคนใดคนหนึ่งเลย”

คนอื่นๆรู้สึกว่าที่ฉาวหนิงพูดนั้นมีเหตุผล จึงพา กันพูดเห็นด้วย

“ใช่ กษัตริย์คงอยากเชิญหนึ่งในพวกเราไป”

“ใครกัน ? ต้องเป็นคุณชายซุนแน่ๆ ตระกูลคุณชายซุนทำเกี่ยวกับอินเทอร์เน็ต บรูไนกำลังต่องการ สร้างเครือข่ายอินเทอร์เน็ต”

“ไม่ใช่ผม ผมว่าคงเป็นคุณชายฉาว คุณชายฉาว หน้าตาดี ใครเห็นก็ล้วนเพลินตา กษัตริย์บรูไนอาจจะหา คู่ให้ลูกสาวก็ได้ เป็นคุณชายฉาวแน่ๆ”

เถียนซิงโอบแขนของหม่าหยาง พลางพูดอย่าง อวดดี “ฉันว่าต้องเป็นคุณชายหม่าของเราสิถึงจะถูก คุณชายหม่ายังหนุ่มยังแน่นแถมดูสง่า วันที่กษัตริย์บรูไน เพิ่งมาถึงจีน ก็เคยเจอคุณชายหม่าแล้ว กษัตริย์ประทับ ใจคุณชายหม่ามาก เขาต้องอยากบอกลาคุณชายหม่า ก่อนกลับแน่ๆ เลยส่งคนมาเชิญคุณชายหม่า !

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ