รวยชั่วข้ามคืน?

บทที่ 504 ราชินีที่เย็นชา



บทที่ 504 ราชินีที่เย็นชา

ทุกคนก็หันไปทางเสียงนั้น เห็นคนเคลื่อนตัวออกราวกับน้ำ ใหล

ผู้หญิงสวมชุดกี่เพ้าสีน้ำเงินรูปร่างสะสวย รีบเดินเข้ามา เธอรูปร่างสูง นับรวมกับรองเท้าส้นสูงไปด้วย น่าจะ ประมาณ180เซนติเมตร จ้องมองสถานการณ์ ทำให้ผู้หญิง คนอื่นๆ รู้สึกต่ำต้อยแล้วถอยหลังไป ดวงตาสวยๆ คู่นั้นมอง มา ความเยือกเย็นและความเด็ดขาดภายในดวงตาทำให้ คนมากมายต้องก้มหัว ราวกับเป็นจักรพรรดินีแห่งเมืองน้ำ แข็งเดินออกมา

“เธอเป็นใครกัน? ดูแล้ว เหมือนว่าจะเป็นคนฝั่งของฉิน หลั่งงั้นหรือ?” คนที่ดูอยู่รอบๆ หัวเราะพูดเย็นๆ

จวงจือเย็นที่อยู่ด้านข้างมองไปก็รู้ว่าเป็นใคร เขาเองก็อึ้ง สายตานิ่งไปครู่หนึ่ง ในใจก็คิดว่ายัยคนนี้มาแปลก ทำไมไม่ สวมเครื่องแบบ?

สายตาของเมิงชิงอวี่ก็จ้องมอง แล้วถามว่า “คุณหนูหวัง คุณจะมาทำไมไม่บอกกันก่อน? ที่นี่มีรองหัวหน้าตำรวจจวง อยู่ด้วย เรื่องนี้คุณก็ไม่ต้องลำบากคุณแล้วละ”

คนที่มาก็คือหวังเฉิน ปีนี้เธอมีผลงานมากมาย ปิดคดีใหญ่ๆ มาหลายคดี เป็นคนเด่นคนดังที่น่าติดตามของวงการ ตำรวจในเมืองเย็นจีน เพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ อำนวยการสาขาสถานีตำรวจเขตหยางซื่อ จวงจือเย็นก็เป็น ใต้บังคับบัญชาของเธอ ส่วนเมิ่งซิงอวี่ เธอเองก็รู้จัก

“เหอะ ฉันไม่ใช่คุณหนูอะไรหรอก” หวังเฉินส่งเสียงไม่ พอใจ เธอเป็นตารวจ เดิมทีก็ไม่ค่อยจะเผยรอยยิ้มเท่าไร ตอนนี้ก็กำลังหัวร้อน ใบหน้าเรียวๆ ของเธอก็นิ่งเยือกเย็น เสียไม่มี

“คุณฉินเป็นเพื่อนของฉัน ทำไมพวกคุณถึงได้ยิงปืนใส่

เขา?”

พอได้ยินคำของหวังเฉิน สีหน้าของเมิงซิงอวี่ก็เปลี่ยนไป

ไม่ใช่แค่เมิ่งซิงอวี่ สีหน้าคนอื่นๆ ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เมิ่ง เหมิงเหมิงและเพิ่งลี่ลี่ก็รู้จักคุณหนูตระกูลหวังคนนี้เหมือนกัน

แต่ไม่ค่อยสนิทเท่านั้นเอง

ฉินหลั่งเป็นเพื่อนกับหวังเฉินหรือนี่?

เป็นไปได้อย่างไรกัน? ต้องรู้ก่อนว่าตำแหน่งผู้อำนวยการ สาขาสถานีตำรวจนั้น แล้วยังเป็นคุณหนูตระกูลหวังที่มีฐานะ สูงส่ง จะมารู้จักไอ้คนงานกระจอกงอกง่อยได้อย่างไรกัน?

ความรู้สึกของคนที่มองก็เปลี่ยนไป เริ่มคิดขึ้นในใจ ว่า เมื่อครู่ที่เมิ่งเหมิงเหมิงบอกว่าฉันหลั่งเป็นไอ้กระจอกนั้น มันดูแรงเกินหรือไม่

เพียงแต่ คนที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนเป็นคนใหญ่ตนโตของ เขตหยางชื่อ หวังเฉินก็มีฐานะสูงส่ง แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้ พวกเขาหวั่นเกรงได้

เมิ่งซิงอวี่พูดนิ่งๆ ว่า “หัวหน้าตำรวจหวัง มันแทงหลาน ชายผมไปสองมีด คนที่อยู่ที่นี่เป็นพยานให้ได้ พวกเรายกปืน ขึ้นเพื่อป้องกันตัว ทำไม่ได้หรือ?”

เมิ่งชิงอวี่พูดเช่นนี้ ก็เพื่อจะยืนสู่ฝั่งหลาน แต่เรื่องที่ยกปืน เล็งนั้น เขาไม่หลบเลี่ยงเลย ต่อหน้าตำรวจในเครื่องแบบ มากมาย ไม่เพียงแสดงออก ยังพูดมากอีกด้วย เห็นได้ชัดว่า ไม่ได้เกรงกลัวอะไรเลย

เพราะว่าเมิ่งซิงอวี่หลายปีมานี้ เคยตัวไม่กลัวเกรง กฎหมาย ทั้งทางมิดทางสว่างก็ต้องมีคนไว้หน้าเขา ถึงแม้ ลูกสาวตระกูลหวังจะหาเรื่องได้ยาก แต่เขาก็ไม่กลัวเกรง

หวังเฉินเป็นคนที่ทำตามระเบียบอย่างเคร่งครัด ได้ยินเมิ่ง ชิงอวี่พูดเรื่องใช้ปืนอย่างไม่กลัวเกรง ก็รีบขมวดคิ้ว แล้วก็ ยิ้มให้เกียรติฉินหลั่ง

“ฉินหลั่ง ฉันมาช้าไปหน่อย ลูกน้องไม่รู้เรื่อง ถึงได้มาข่มขู่ คุณ เป็นความผิดฉันเอง”

คำพูดของเธอพูดเรื่องสถานการณ์นั้น แต่สายตาของเธอนี่จ้องมองใบหน้าของฉินหลั่ง เมื่อวานฉินหลั่งต่อสู้กับหวงฮ่า นโจว แล้วที่แผ่นหลังและใบหน้าได้รับบาดเจ็บ เธอเองก็เป็น ห่วง ความเป็นห่วงมันปกปิดกันไม่ได้

คนอื่นๆ ไม่ได้จับจ้องสายตาของหวังเฉิน แต่เมิ่งลี่ลี่กลับ มองออก ในใจก็ถึงบางอ้อ แล้วในใจก็เกิดอาการหึงหวง อะไรบางอย่าง อย่างบอกไม่ถูก

พอหวังเฉินพูดจบ ในใจก็ร้อนรุ่ม

ฉินหลั่งนั้นเป็นใครกัน? เป็นปรมาจารย์ที่หาตัวยากใน โลกนี้ ยิ่งกว่าจงจิ๋วเจิน ซ่งจงผิงเสียอีก เมิ่งชิงอวี่ของตระกูล เมิ่งก็ไม่ได้แย่กว่าตระกูลจงตระกูลซ่ง แต่มาถูกดูถูกในงาน เลี้ยงเช่นนี้ จะยิ่งใส่ปรมาจารย์ เขาเป็นถึงยอดฝีมือ พวกคุณ จะหาเรื่องได้หรือ?

ฉินหลั่งก็หน้านิ่ง ราวกับนอกจากหวังเฉินแล้ว ก็ไม่เห็นคน อื่นอยู่ในสายตา

“ไม่เป็นไร ก็แค่พวกไม่เอาไหนมาเรียกร้องก็เท่านั้น”

เขาพูดไป แล้วก็กวาดสายตาไปมองเมิ่งชิงอวี่ “ตาแก่คนนี้ พูดจาไม่เกรงกลัวใคร สวรรค์น่าจะให้ชีวิตเขามาอยู่นานไป หน่อย”

ในน้ำเสียงมีความข่มขู่เล็กน้อย

เมิ่งซิงอวี่ก็ตัวสั่นๆ โกรธจนแทบจะยืนไม่อยู่
“ถึง…ถึงมันกระจอก..”

“เมิ่งซิงอวี่ ระวังคำพูดคุณด้วย! ” หวังเฉินพูดเสียงเย็น “ตอนนี้ฉันเป็นผู้ควบคุมดูแลคดีของโรงแรมซีเอ่อ จวงจือเย้ น นายนำตัวคนที่เกี่ยวข้องทุกคนออกไป”

จวงจือเย็นมีใบหน้าที่เคารพมาก ยืนตัวตรงพูดว่า “ครับ หัวหน้าตำรวจหวัง”

จากนั้น ตำรวจในเครื่องแบบก็เข้าไป ไปจับตัวฉินหลั่งไว้

ความเย็นในดวงตาของฉินหลั่งก็บังเกิดขึ้น เพราะว่าหัว ไหล่ของเขาถูกจับไว้

“ทนลำบากหน่อยนะ ฉินหลั่ง นะ” หวังเฉินพูดกับฉินหลั่ง ในเชิงขอร้อง พูดเสียงต่ำ แล้วก็ยื่นมือไปหยิกฉินหลั่ง

“ปล่อยตัวเขา! ” จากนั้นหวังเฉินก็ตบลูกน้องคนละที ลูก น้องเห็นดังนั้นก็เลยปล่อยฉินหลั่ง

โชคดีฉินหลั่งไม่ได้โมโห มือทั้งสองก็กุมเข้าด้วยกัน แล้ว ยืนระหว่างตำรวจทั้งสอง ใบหน้าไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

ใบหน้าเรียวๆ ของหวังเฉินก็เผยรอยยิ้มที่ไม่รู้ตัว แล้วรีบ หันหน้าหลบไป

ใบหน้านั้น ก็ถูกสายตาที่เฉียบคมของเมิ่งลี่ลี่สัมผัสได้ เมิ่ง สี่ลี่ก็หน้าซีด
จวงจือเย็นก็ส่งซิกให้กับเมิงซิงอวี่ แสดงถึงว่ามีเขาอยู่

วางใจได้

เมิ่งชิงอวี่ก็บีบหัวเราะออกมา “ไอ้เด็กน้อย ถึงจบแน่ พวก กูจะคอยดู”

เมิ่งชิงอวี่โมโหที่ลูกสาวตระกูลหวังไม่มีมารยาทต่อตนเอง แต่เธอเป็นถึงตำรวจคนหนึ่ง ก็ต้องมีอำนาจจัดการเป็น ธรรมดา แต่มีจวงจือเย็นเป็นกำลังให้ แล้วยังมีผู้มีอิทธิพล หนุนหลัง ต่อให้ยัยลูกสาวตระกูลหวังนี้ไปช่วยฉินหลั่ง เขาก็ ไม่กลัวว่าฉินหลั่งจะหนีไปได้

แต่ในตอนที่เมิ่งชิงอวี่กำลังได้ใจนั้น หวังเฉินก็พูดขึ้นว่า “ฉันบอกว่า ให้นำตัวคนที่เกี่ยวข้องทั้งหมดออกไป รวมถึง เมิ่งชิงอวี่ด้วย!

พอพูดออกไป ในเหตุการณ์ก็ตะลึง เมิ่งชิงอวี่นั้นเป็นใคร เขาเป็นถึงผู้มีอิทธิพลในเมืองเย็นจีนเลยนะ ไม่เห็นท่าทาง ของจวงจือเย็นที่ปฏิบัติกับเขาหรือ? ยอมอ่อนน้อมเสียขนาด

“ยัยหนูตระกูลหวังเอ้ย คงจะไม่เหมาะเสียกระมัง ผมไปทำ ผิดกฎหมายข้อไหน ถึงจะนำตัวผมไปด้วย?” เมิ่งชิงอวี่โมโห และแปลกใจ

“จะดูสิว่าใครกล้าเสียมารยาทกับอาสามฉัน?” เมิ่งฮุ่ยเสีย นสายตาโมโห แล้วยกปืนขึ้นใส่พวกตำรวจ
สถานการณ์ดึงเครียด ต่อหน้ากลุ่มตำรวจ เมิ่งฮุ่ยเสียน โอหังไม่เกรงกลัว ไม่สนใจผลกระทบอะไรทั้งนั้น ความโอหัง เช่นนี้ ไม่ได้จะเกิดได้ภายในวันสองวัน

ใบหน้าของหวังเฉินก็นิ่งลงอ่านาจของเธอไม่อาจจะมา ดูถูกได้

“ยกปืนขึ้นให้หมด ฝั่งตรงข้ามยกปืนขัดขืนการจับกุม ถ้า ไม่ยอมวางปืนยอมจำนน ก็วิสามัญได้”

เสียงพูดดังชัดเจน น้ำเสียงดูเข้มแข็งขึงขัง

“คุณเมิ่ง ขอให้คุณวางปืนลงด้วย ไม่เช่นนั้นพวกเรา จำเป็นจะต้องทำตามกฎหมาย” จวงจือเย็นร้อนรน ก็เลยรีบ ตักเตือนเมิ่งฮุ่ยเสียน

“ฉันขอสั่ง ให้คุณวางปืนลง! ” หวังเฉินตักเตือนครั้งที่

หนึ่ง

เพิ่งฮุยเสียนก็โมโหจนตาจะลุกเป็นไฟ ตระกูลเมิ่งไม่เคย ถูกดูถูกเช่นนี้ ถูกกดดันเช่นนี้ เฮ้อ… เธอร้องตะโกน อย่างบ้าคลั่ง แต่ปืนในมือก็ไม่ยอมวางลง แต่กลับจับมัน แน่นขึ้น จ้องมองคนตรงหน้าไม่ละสายตา

“ปัง! ” เห็นหวังเฉินหยิบปืนมาจากรอยผ่าของกี่เพ้าตรง ขา แล้วยิงไปยังเมิ่งฮุ่ยเสียน

กร็ด ! เมิ่งฮุ่ยเสียนเจ็บปวดจนร้องออกมา ลูกกระสุนยิงไปถูกมือของเธอ ปืนในมือก็ร่วงลงพื้น

“นำตัวไป! ” หวังเฉินพูดหน้านิ่ง


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ