บทที่ 498 รักนวลสงวนตัว

เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ ถ้าหาอู่หย่งยังกล้าพูดอะไรอีก ชาย เสียงสูงคนนั้นจะให้ลูกน้องยิงจรวด แล้วระเบิดเขาให้เละตุ้ม เปะไปเลย

อู่หย่งหน้าแดง เพราะตัวเองถูกด่าอย่างรุนแรง อีกฝ่ายไม่ เห็นหอการค้าเทียนอิงของเขาอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ

แต่เขาต้องอดทน เพราะเขายังอยู่ใต้หลังคานี้ รอให้ผ่าน เคราะห์ครั้งนี้ไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน

อู๋หย่งชูมือสองข้างต่อหน้าคนมากมาย กุมไปบนศีรษะ ด้วยท่าทางที่เชื่อฟังมาก

“อืม” ชายเสียงสูงหัวเราะเหอะๆ “เชื่อฟังดีมาก”

คนที่ปิดหน้าปิดตาทั้งหมดต่างหัวเราะฮ่าๆ ชอบใจ เสียง หัวเราะดังไปทั่ว

ใบหน้าของอู่หย่งแดงเขียวสลับกัน พลางแอบกัดฟันอยู่ ในใจ “ฉันจะต้องสืบให้ได้ว่าพวกแกมาจากไหน ถึงตอนนั้น จะฆ่าทุกคนให้หมด!”

“แม่งอู๋หย่ง หอการค้าเทียนอิงว่านอนสอนง่ายจริงๆ ไหน บอกว่าเก่งนักไม่ใช่เหรอ ทำไมแค่ตะโกนคำเดียวก็รวมตัว ยอมแพ้แล้วล่ะ?”
“ข่าๆๆ” เสียงหัวเราะเยาะดังไปทั่ว

…

เวลาเพียงแค่สองสามนาที อู่หย่งกับเมิ่งเหมิงเหมิงก็หน้า เขียวปัด รีบมุดตัวเข้าไปในรถเก๋ง แล้วรีบหนีอุตลุต

ชายเสียงสูงทำสัญญาณมือ “หลบซ่อน” แล้วจึงกระโดด ลงมาจากบนหลังคา แล้วบุกเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของ วิลล่าเพียงคนเดียว

“น้องฉิน ฉันมาสายไป นายไม่เป็นไรนะ?”

ชายร่างใหญ่อกสามศอก พูดจามีพลัง และสุขุมเยือกเย็น ฉินหลั่งได้ยินก็ฟังออก “พี่เชียนชีวใช่ไหม?”

“ฮ่าๆ นายเรียกฉันว่าพี่เป็นครั้งแรก ฉันต้องจำไว้แล้ว เป็น พี่วันเดียว ก็ต้องเป็นพี่น้องกันตลอดไป!” เหลิ่งเชียนชีวพูด พลางดึงผ้าปิดหน้าออก ไม่น่าเชื่อว่าเหลิ่งเชียนชีวคนเศร้า และสุขุมที่อยู่ในโรงพยาบาลคนนั้นจะมาโผล่ที่นี่

อาจเป็นเพราะลูกสาวของตัวเองได้รับการช่วยชีวิตแล้ว เห สิ่งเชียนชีวจึงสบายใจมาก แต่เมื่อเห็นฉินหลั่งขมวดคิ้วแน่น เหลิ่งเชียนชีวจึงใจเย็นลง แล้วถามอย่างเป็นห่วง

“น้องชาย ไม่เป็นไรนะ แผลที่ตัวเป็นหนักมากไหม ฉันจะ เรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้”

“ช่างเถอะครับ แต่ผิวถลอกเท่านั้น” ฉินหลั่งหดหู่เศร้าใจหันกลับไปมองหวงฮ่านโจวที่ตายไปแล้วหนึ่งที แล้วจึงเงียบ

ไม่พูด

แต่ดูเหมือนจะไม่มีเวลาเศร้าใจมากนัก เขามองไปที่สัง เล่นเอ๋อที่นอนอยู่ในห้องโถงใหญ่ แล้วจึงรีบเดินไปดู จึงเห็น เพียงเส้นผมของสังเส้นเอ๋อบตบังใบหน้าของเธอ สีหน้าดำ มืด จมูกมีรอยเลือดไหลออกมา

ฉินหลั่งตกใจ นี่คืออาการโดนพิษ!

ถึงแม้เขาจะไม่ได้สนิทกับสังเส่นเอ๋อเลยสักนิดเดียว แต่สั่ง เล่นเอ๋อที่พุ่งตัวเข้ามาช่วยตัวเองเมื่อครู่ทำให้หัวใจของฉิน หลั่งเกิดระลอกคลื่นเล็กน้อย

เวลาตกทุกข์ได้ยากจะเห็นความจริงใจ บางทีอาจจะเป็น แบบนี้กระมัง วินาทีที่สังเส่นเอ๋อถูกจับตัว ความจริงฉินหลั่งก็ คิดไว้แล้วว่าสังเส่นเอ๋อจะไม่ถูกฆ่า เพราะเธอเป็นแค่เหยื่อล่อ ก่อนที่เขาฉินหลั่งยังไม่ตาย สังเส่นเอ๋อก็จะไม่ตาย ดังนั้นเขา จึงจงใจทำเฉยชากับเธอมาก

แต่ทำไมจะต้องให้คนอื่นรู้ทุกอย่างด้วยเล่า เขาฉินหลั่งทำ อะไร จำเป็นต้องอธิบายกับใคร?

“เธอโตนพิษอะไรเหรอ?” เหลิ่งเชียนชีวนั่งลงยองๆ พลาง

ถาม

ฉินหลั่งพลิกตัวแล้วดูหนังตาของสังเส่นเอ๋อ จากนั้นก็จับชีพจร แล้วพูดว่า “โดนพิษชนิดเดียวกันกับครอบครัวของ หวงเกอ สงสัยก็เป็นพิษที่ทำมาจากสำนักหมอผีเช่นกัน”

จากนั้นฉินหลั่งจึงหยิบเมล็ดพันธุ์ที่บดละเอียดออกมาจาก ตัว แล้วให้สังเส่นเอ๋อทานกับน้ำอุ่น

เพียงแต่ชี่แท้ของเขาไม่สามารถถ่ายทอดออกไปได้ ชั่วคราว ฉินหลั่งในเวลานี้ ความจริงแล้วก็มีร่างกายที่ อ่อนแอมาก

เพื่อตระกูลหวง เขาพยายามอย่างเต็มที่ แต่กลับพบจุดจบ ที่ไม่สวยงามเช่นนี้

เขาไม่ได้ถามเหลิ่งเชียนชีวว่าตามหาที่นี่ได้อย่างไร และ ตัวเองก็เตรียมตัวจะออกไป แต่เวลานี้สังเส่นเอ๋อก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

ความดำมืดหายไป ลมหายใจค่อยๆ สม่ำเสมอ ถึงแม้จะ ไม่มีชี่แท้เป็นตัวช่วย แต่พิษก็หายไปหมดแล้ว

การแก้พิษสำหรับฉินหลั่งแล้ว พิษชนิดนี้ไม่มีความหมาย อะไรทั้งนั้น

“เส่นเอ๋อ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” เสียงของฉินหลั่งค่อน ข้างอ่อนโยน จริงๆ แล้ว สังเส่นเอ๋อมีการเปลี่ยนแปลงไป มาก ไม่ใช่คนหน้าเงิน ไม่เย่อหยิ่งโอหัง แล้วก็ไม่ใช่คนจิตใจ แคบอีกแล้ว
ถึงอย่างไร ก็น่ารักกว่าเมื่อก่อนอยู่บ้าง และตูน่าคบหา มากขึ้น

เพียงแต่ฉินหลั่งกลับไม่รู้ว่า สังเส่นเอ๋อทำกับแบบนี้กับเขา ฉินหลั่งเท่านั้น ส่วนคนอื่น เธอก็ยังปากจัดขี้เหนียว ตามอง บนเชิดหน้าเหมือนเดิม

ตอนนี้เธอรักฉินหลั่งจริงๆ นับตั้งแต่จากกันที่ร้านอาหาร แม่น้ำเหลืองน้ำตกหูโข่วในตอนนั้น เธอก็สัมผัสได้ถึงความ รักอย่างแท้จริง เพียงแต่ความรักแบบนี้เป็นแค่ความรักข้าง เดียว

ดังนั้นวินาทีนี้ ตอนที่สังเล่นเอ๋ออยากจะพุ่งไปฉีกขยี้หวงฮ่า นโจวนั้น ในใจของเธอกลับแอบหวังว่า หวังว่าทั้งสองคนจะ ได้เคียงข้างกัน ตายไปด้วยกัน แบบนั้นก็คงจะดีมาก

“ฉินหลั่ง…” สังเส่นเอ๋อตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มดีใจ “พวกเราตายแล้วเหรอ?”

“เปล่า ยังสบายดีอยู่ ตายแล้วมีอะไรต้องดีใจ เล้นเอ๋อเธอ เสียสติไปแล้วเหรอ?” ฉินหลั่งพูดจาอ่อนโยนน้อยมาก

“อ้อ..สีหน้าสังเส่นเอ๋อหม่นลง จากนั้นก็ยิ้มพูดว่า “นาย ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ใช่ พี่ชายของฉันมาช่วยฉัน พวกเรายังมีชีวิตอยู่” ฉิน หลั่งยิ้มพูดเบาๆ
สังเส่นเอ๋อเห็นฉินหลั่งมีเลือดไปทั่วทั้งตัว ในใจจึงรู้สึกรัก และสงสารมาก ทันใดนั้นเธอก็ร้องไห้โฮเสียงดัง “ฉินหลั่ง นายใจร้าย เมื่อครู่พวกเขาบอกว่าจะฆ่าฉัน ทำไมคุณถึงยอม ให้พวกเขาฆ่า? หัวใจของคุณถูกหมากินไปแล้วใช่ไหม?”

สังเส่นเอ๋อพูดพลางกำหมัดชกไปที่ตัวของฉินหลั่ง “ฮือๆๆ ไม่รู้จักขอโทษกันเลย อย่างน้อยฉันก็ยังเป็นเพื่อนสมัยเรียน ของนายเหมือนกัน ใช่ ฉันยอมรับ ตอนที่เพิ่งรู้จักนายฉันทำ ไม่ดีกับนาย นายเป็นผู้ชายแมนๆ แต่จิตใจคับแคบแบบนี้เห รอ? นายยังทุบหน้าจอจนพัง แล้วก็ให้พวกเขาฆ่าฉัน?”

“ไม่มีใครโหดเหี้ยมใจดำเท่าฉินหลั่งอีกแล้ว ฮือๆๆ ฉัน มองคนผิดจริงๆ เสียแรงที่คบนายเป็นเพื่อน.”

ขณะที่ร้องไห้สังเส่นเอ๋อก็โผเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของฉิน หลั่งอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ “นายมันเลว…ฮือๆๆ เกือบ ฆ่าฉันตายแล้วนายรู้ไหม…”

การโวยวายนี้ ทำให้เหลิ่งเชียนชีวรู้สึกงงมาก เพราะผู้ หญิงคนนี้ทั้งด่าทั้งร้องไห้ทั้งยิ้ม ไม่รู้ว่าสมองมีปัญหาอะไร หรือเปล่า?

สีหน้าของฉินหลั่งเปลี่ยนเป็นเย็นชา เพราะเขารู้สึกว่าสัง เล่นเอ๋อกอดตัวเองแน่นมาก เกรงว่าตัวเองคงจะควบคุม อารมณ์แห่งความสุขที่อยู่ในใจไม่ได้

“ช่วยรักนวลสงวนตัวหน่อย สังเส่นเอ๋อ” ในที่สุดฉินหลั่งก็ผลักอีกฝ่ายออก แล้วทำสีหน้าเย็นชามาก

“ใช่ เธอเป็นเพื่อนสมัยเรียนของฉัน แต่เพื่อนสมัยเรียน ของฉันมีมากมายหลายคน ทำไมฉันต้องช่วยเธอ? เธอเป็น อะไรกับฉัน? ตอนที่พวกเราเป็นเพื่อนเรียนด้วยกันมีความ ทรงจำของความสุขมากแค่ไหน? เธอใจแคบ จอมปลอม เกลียดความจนซอบความรวย คิดแต่จะแต่งงานกับคนรวย ฉันพูดผิดไหม?”

ฉินหลั่งเย็นชามาก

หัวใจของสังเส่นเอ๋อถูกแทงอย่างลึกสุด ทันใดนั้นก็ เหมือนวิญญาณหลุดลอย ลุกขึ้นอย่างมึนงง เช็ดน้ำตา แต่ กลั้นเสียงที่สะอึกสะอื้นไม่ได้ “นาย…มองฉันเป็นแบบนี้จริงๆ ใช่ไหม?”

“ใช่ ยังจะให้ฉันพูดอีกเหรอ? เธอลองไปถามเพื่อนร่วมหอ ของเธอดู มีใครบ้างไม่นินทาเธอลับหลังว่าเป็นพวกหน้า เงิน? เมื่อครู่ฉันช่วยเธอไม่ได้ต้องการประจบเอาใจเธอ ไม่ ได้มีความรู้สึกอะไรกับเธอ ฉันแค่ส่งสงสารเธอ! ผู้หญิงที่น่า สงสารคนหนึ่ง…”

ฉินหลั่งพูดอย่างเย็นชา

“โอเค ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์ของนาย ที่แท้…ที่แท้ฉัน ก็มีท่าทางแบบนี้อยู่ในใจของนาย..* สังเส่นเอ๋อราวกับ ตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง ู้สึกเจ็บปวดหัวใจตัวเองมาก “งั้นก็ดีแล้วเจอกันใหม่ ฉินหลั่ง…ไม่สิ ไม่ต้องเจอกันอีกตลอดไป” สังเส่นเอ๋อรู้สึกว่าร่างกายหนาวเหน็บมาก และตัวสั้นโดยไม่รู้

ตัว

“โธ่เอ้ย น้องชาย พวกเรามาคุยกันดีๆ…ได้ไหม?” เหลิ่ง เชียนชีวที่อยู่ข้างๆ อดพูดโน้มน้าวไม่ได้ เมื่อเห็นท่าทางที่น่า สงสารของสังเส่นเอ๋อในใจก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน

“ไม่มีพื้นที่ให้คุณพูด” ฉินหลั่งพูดเสียงเย็นชา