บทที่ 3 การเยาะเย้ยของแฟนสาว

“หยุดเดี๋ยวนี้ !”

ชื่อฮุยรีบเดินเข้าไปตรงหน้าฉินหลั่ง ไม่รอให้ เขาได้เปิดปากพูด หยางซื้อฉีก็เขย่าบัตรวีไอพีที่อยู่ ในมือ แล้วพูดกับชื่อฮุยด้วยดวงตาเปล่งประกาย “ผู้ จัดการคะ ดูนี่สิคะ เจ้าหมอนี่กล้าขโมยบัตรที่อยู่ใน ห้องวีไอพีของคุณ !” บนใบหน้าของหยางซื่อฉียัง ประดับไปด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะอีกด้วย

ตอนนี้เธอได้กอบกู้ชื่อเสียงและความสูญเสียให้ กับธนาคารแล้ว ชื่อฮุยจะต้องกล่าวชื่นชมเธอ แน่นอน !

ชื่อฮุยค่อนข้างมีอำนาจในธนาคารซิตี้แบงก์เขต ภาคตะวันออก ถ้าตอนไปประชุมที่สำนักงานใหญ่ เขากล่าวชื่นชมตัวเองสักคำสองคำ ก็มีความหวังที่ จะได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว

หยางซื่อฉีวาดฝันอย่างสวยหรู แต่พอเธอสังเกต เห็นว่า ใบหน้าของชื่อฮุยบึ้งตึงมาตลอด อีกทั้งยิ่งอยู่ ก็ยิ่งมืดมน เธอยังไม่ทันเข้าใจว่าทำไม ก็ถูกเสียงคำรามของชื่อฮุยทำให้กลัวจนตัวสั่นเสียก่อน

“รีบปล่อยคุณฉินเดี๋ยวนี้ !” ในขณะที่คำราม ชื่อฮุยก็คว้าบัตรวีไอพีมาด้วย

หยางซื่อฉีตกใจจนช็อก เลยเผลอปล่อยฉินหลั่ง อย่างไม่รู้ตัว ชื่อฮุยผลักหยางซื่อฉีออกไปทันที ก่อน จะโค้งตัว30องศา แล้วยื่นบัตรวีไอพีออกไปด้วยสอง มือ “คุณฉินครับ บัตรของคุณ ต้องขออภัยเป็นอย่าง สูง ที่ผมไม่ได้สั่งสอนลูกน้องให้ดี ต้องขอโทษคุณ ด้วยนะครับ”

เห็นสีหน้าของชื่อฮุย นั่นเรียกได้ว่าเคารพ ละอาย กระวนกระวายใจ !

หยางซื้อฉีกับผู้คนโดยรอบเห็นแล้วต่างก็นิ่งอึ้ง ไปทันที

บัตรวีไอพีใบนี้เป็นของเขาจริงๆหรือ ?

หยางซื้อฉีเบิกตาโต แข็งที่อราวกับงาน ประติมากรรม ไม่ว่ายังไงสมองของเธอก็ไม่สามารถ เข้าใจเรื่องนี้ได้เลยแม้แต่น้อย

บัตรวีไอพีนั้นบ่งบอกว่าในบัญชีอย่างน้อยจะ ต้องมีเงินฝากขั้นต่ำสามสิบล้านขึ้นไปเชียวนะ!

 

 

 

ดูแล้วเขาน่าจะอายุไม่เกินยี่สิบปีด้วยซ้ำ ทั้งตัวดู ซอมซ่ออย่างกับพวกยาจก จะมีเงินมากมายขนาด นั้นได้ยังไง

ไม่ว่าจะดูยังไงก็ละเมอเพ้อพกซัดๆ

“มันไม่ใช่ความผิดของพี่หรอก พี่ชื่อ” ฉินหลั่ง หย่อนบัตรลงในกระเป๋า แล้วพูดเสียงเรียบ

“ขอบคุณมากครับคุณฉิน” ชื่อก้มหัวลงต่ำ กว่าเดิม ค้างอยู่2วินาที ก่อนจะยืดตัวขึ้น แล้วหันไป ตะคอกใส่หยางซื่อฉี “เธอจะยืนบื้ออยู่ทำไม รีบ

ขอโทษคุณฉินเดี๋ยวนี้ !”

หยางซื่อฉีไม่ใช่คนโง่ ตอนนี้เธอจะไม่เข้าใจได้ อย่างไร ฉินหลั่งที่อยู่ตรงหน้าคือคนร่ำรวยตัวจริง เสียงจริง

หยางซื่อฉีได้สติกลับมา ก่อนจะโค้ง คำนับ90องศา “คุณฉินคะ ฉันต้องขออภัยเป็นอย่าง สูง สำหรับพฤติกรรมที่หยาบคายเมื่อครู่นี้ เป็น เพราะฉันมีตาแต่หามีแววไม่ และลงไม้ลงมือกับคุณ อย่างไร้เหตุผล มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันจะ ทบทวนตัวเองอย่างจริงจังค่ะ….”

ฉินหลั่งเดินผ่านตัวเธอออกไป ไม่อยากจะสนใจ

 

เสียงระฆังดังขึ้นแล้ว เลยต้องรีบตรงไปที่ ห้องเรียน โม่มั่นอีที่รูปร่างสง่างามกำลังสอนอยู่บน แท่นบรรยาย พอเหลือบไปเห็นฉินหลั่ง ในดวงตาก็ ฉายแววผิดหวังออกมา

ฉินหลั่งก้มหน้า รู้สึกผิดในใจ

โม่มั่นอีเป็นคนที่ดีกับเขาที่สุด ในหมู่อาจารย์ ทั้งหมด เพราะไม่มีเงิน อาจารย์คนอื่นๆ ก็เลยไม่ค่อย สนใจเขา บางคนถึงกับล้อเลียน มีแต่โม่มั่นอีที่ปฏิบัติ ต่อเขาและนักเรียนคนอื่นๆอย่างเท่าเทียมกัน

ฉินหลั่งไม่พูดอะไร เดินเข้าไปในห้องเรียน สายตาของนักเรียนทุกคนต่างจับจ้องมาที่ตัวเขา

“เจ้ายาจกปกติไม่เคยมาสายนี่นา วันนี้ พระอาทิตย์ต้องขึ้นจากทิศตะวันตกแน่ๆ ถึงได้มา สายแบบนี้”

“นายดูกางเกงเขาสิ แม่เจ้า สกปรกที่สุด ไม่รู้จัก เปลี่ยนตัวใหม่บ้างหรือไง”

“เขามีเงินเปลี่ยนสักที่ไหน นี่นายกำลังพูดเรื่อง ตลกระดับโลกอยู่หรือไง ดูเหมือนว่าเขาจะมีเสื้อผ้า แค่สองชิ้นนะ”

นักศึกษาวิทยาลัยเข้าเรียนอย่างเป็นกันเองมาก

 

 

 

เด็กผู้ชายหลายคนเริ่มแสดงความคิดเห็นกันอย่าง ออกรส เด็กผู้หญิงที่อยู่แถวหน้าเอง ก็ป้องปาก ซุบซิบคุยกันเสียงเบา สายตาที่มองฉินหลั่งเต็มไป ด้วยแววดูถูก และเหยียดหยาม

“หยุดคุยกันได้แล้ว !” โม่มั่นอีพูดเสียงดังออกมา คำหนึ่ง “พวกเราเริ่มเรียนกันต่อเถอะ”

ในระหว่างการบรรยาย ฉินหลั่งก็พบว่าโม่มั่นอี คอยหันมามองเขาอยู่หลายครั้ง ในดวงตาเต็มไป ด้วยความ “ไม่ได้ดั่งใจ” อยู่ในนั้น

คลาสใหญ่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“จบคาบ”

ระฆังเลิกเรียนดังขึ้น โม่มั่นอีจัดหนังสือเรียน เรียบร้อย ก็เดินออกไปทันที

“เหวินจึ้ง” มีเสียงหนึ่งดังเข้ามาทางประตูหลัง

เพื่อนร่วมชั้นทุกคนต่างมองไปตามทิศทางของ เสียง ก็เห็นว่า ผู้ที่มาเยือนก็คือจูจี้เหวิน

จูจี้เหวินเดินเข้ามาจากประตูหลัง เดินตรงไป ทางเส้เหวินจึ้งที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง เส้เหวินจึ้งยื่นมือ ทั้งสองข้างไปโอบรอบตัวเขาอย่างออดอ้อน จูจี้เห

 

วินโน้มหน้าตามลงไป แล้วทั้งสองคนก็จูบกันทั้ง อย่างนั้น

เมื่อเห็นฉากนี้ ก็มีเพื่อนร่วมชั้นหลายคนหันมา มองทางฉินหลั่ง ทุกคนต่างก็รู้ว่า ก่อนหน้านี้ฉินหลั่ง เป็นแฟนของเส้เหวินจึ้ง แต่ยังไม่รู้ว่าเส้เหวินจึ้งเลิก กับฉินหลั่งแล้ว

ส่วนฉินหลั่งก็แค่รู้สึกคลื่นไส้ เขาเคยได้ยินจาก เพื่อนร่วมหอพักของเขา ว่าจูจี้เหวินเคยพาผู้หญิง อย่างต่ำห้าคนเข้าไปในหอพักของมหาวิทยาลัย เส้ เหวินจึ้งเจอคนแบบนี้ ฉินหลั่งรู้สึกเสียดายแทนเธอ จริงๆ

จูจี้เหวินโอบรอบเอวของเส้เหวินจึ้ง แล้วเดินผ่าน หน้าฉินหลั่งไป

“ที่รักคะ ช่วยรอฉันแปบหนึ่งนะ” เส้เหวินจึ้งพูด จบ ก็เดินไปตรงหน้าฉินหลั่ง แล้วยื่นโทรศัพท์เครื่อง หนึ่งออกไป “ในเมื่อฉันเลิกกับนายแล้ว ฉันเส้เหวินจี้ งก็ไม่อยากติดค้างอะไรนายอีก นี่เป็นโทรศัพท์ที่ นายซื้อให้ฉันเมื่อครึ่งเดือนก่อน ฉันคืนให้นาย”

ฉินหลั่งเหลือบไปมองทีหนึ่ง มันคือvivox27ที่ ก่อนหน้านี้ตัวเองซื้อให้เส้เหวินจึ้ง เขารับมันมา

 

 

 

“หา ทำงานพาร์ทไทม์ตั้งครึ่งปีแต่ซื้อได้ แค่vivox27” เส้เหวินจึ้งล้วงโทรศัพท์สีขาวใหม่เอี่ยม ออกมาจากกระเป๋า แล้วโบกไปมาตรงหน้าฉินหลั่ง “ตอนนี้ฉันมีiphonexรุ่นใหม่ล่าสุดแล้ว น่าใช้ กว่าvivox27เครื่องนั้นของนายเยอะเลย !”

“ยังจะต้องพูดอีกเหรอ ยาจกอย่างเขาก็คู่ควร แค่vivox27เท่านั้นแหละ”

จูจี้เหวินเชิดคางขึ้น ซำเลืองมองฉินหลั่งที่หนึ่ง “ฉันได้ยินเหวินจึ้งบอกว่า เธอขอโทรศัพท์กับนายมา ครึ่งปีแล้ว สุดท้ายนายก็ซื้อvivoให้เธอ พี่ชาย นาย ไม่อายบ้างหรือไง สภาพแบบนี้ยังอยากจะควงสาว อีก เลิกคิดซะเถอะ ใช่แล้ว ฉันเตือนนายไว้ก่อนนะ ต่อไปอย่าคิดจะมาตอแยกับเหวินจึ้งอีก ถ้าฉันรู้เข้า นายจะต้องเสียใจแน่”

“หยุดคุยกับยาจกแบบนี้เถอะ พวกเราไปกินข้าว ที่เซียนหย่าจุนกันเถอะ” ตอนนี้เส้เหวินจึ้งไม่แคร์ฉิน หลั่งเลยสักนิดแล้ว

“เรียกสามีให้ฟังสักคำสิ” จูจี้เหวินพูดยิ้มๆ

“สามีขา พวกเราไปกันเถอะ” เส้เหวินจึ้งยิ้มออดอ้อน

“เหวินจึ้ง !”

ผู้หญิงร่างเล็กคนหนึ่งยืนขึ้นมา มองหน้าเส้เหวิน จึ้งด้วยสีหน้าทิ้งตึง “เธอทำเกินไปแล้วนะ ฉันคิดไม่ ถึงเลยว่าเธอจะกล้าเลิกกับฉินหลั่ง เลิกกันแล้วเธอ ยังมาพูดแบบนี้ใส่อีก ฉันรู้สึกอับอายแทนเธอ จริงๆ !”

“หลี่เสี้ย เธอพูดอะไรของเธอ” สีหน้าของเส้เห วินจึงเปลี่ยนไปทันที

ตอนที่เธอยังคบกับฉินหลั่ง ก็ยังถือว่าสนิทกับ หลี่เสี้ยอยู่บ้าง

หลี่เสี้ยเป็นคนตรงไปตรงมา บางครั้งที่เธอกับ ฉินหลั่งทะเลาะกัน ก็ต้องคอยให้หลี่เสี้ยมาช่วย ตัดสินถูกผิดให้

“เธอกล้าทำแบบนี้เพื่อคนอย่างจูจี้เหวิน กล้าทิ้ง ฉินหลั่ง ฉินหลั่งทำดีกับเธอขนาดไหนเธอลืมไปแล้ว หรือไง ตอนที่เธอไม่สบาย นอนอยู่บนเตียงลุกไม่ได้ ฉินหลั่งคอยเอาอาหารเช้ากลางวันเย็นไปให้เธอถึง หนึ่งเดือนเต็ม ตอนไปฝึกงานที่เขาอู่หลง เธอเกิดเท้า พลิกบนเขา ฉินหลั่งแบกเธอเดินลงเขาถึงสิบกิโล ถึง แบกเธอลงมาถึงด้านล่าง เธอลืมเรื่องพวกนี้ไปหมดแล้วหรือไง”

“งานพาร์ทไทม์ของฉินหลั่งได้เงินน้อยอยู่แล้ว ทุกเดือนยังต้องให้เธอแปดร้อยหยวน เธออยากได้ โทรศัพท์ เขาก็ประหยัดอดออม ทนเหนื่อยยากเก็บ เงินอยู่ห้าเดือน กว่าจะซื้อโทรศัพท์ให้เธอได้ เพื่อ แลกกับการเลิกกับเธอแถมยังโดนเยาะเย้ยแบบนี้อีก งั้นเหรอ”

เส้เหวินจึงโกรธจนหน้าเขียว “ฉันไม่ได้บีบบังคับ ให้เขาทำเรื่องพวกนั้น ถ้าเขาทำ ก็คงพูดได้ว่าเขาโง่ เขาซื้อโทรศัพท์ให้ฉันแล้วยังไง มันก็แค่vivoเครื่อง หนึ่งเท่านั้น ในเมื่อฉันสามารถมีiphoneได้ แล้วฉัน จะต้องการvivoอีกทำไม”

หลี่เสี้ยส่ายหัว ยิ้มเย็น “เส้เหวินจึ้งเธอนี่แปลก จริงๆ ในโลกของเธอ มีแค่เงินใช่ไหม แค่ให้เงินเธอ เธอก็ทำได้ทุกอย่างสินะ”

“ใช่ !”

เส้เหวินจึ้งหัวเราะด้วยความโกรธ จ้องเขม็งไปที่ หลี่เสี้ย “ฉันยอมรับ ฉันชอบเงินทอง แล้วมันผิดตรง ไหน”

เมื่อพูดจบ เส้เหวินจึงก็กอดแขนจูจี้เหวิน “สามีขา ตอนนี้พวกเราไปที่เซียนหย่าจุนกันเถอะ เห็น ยาจกสองคนนี้แล้วฉันรู้สึกคลื่นไส้”

เส้เหวินจึ้งถลึงตาใส่ฉินหลั่งกับหลี่เสี้ยทีหนึ่ง แล้วเดินออกจากห้องเรียนไปอย่างหยิ่งผยอง

 

 

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ