บทที่ 586 ร้านยาที่อ้างว้าง

เหตุผลที่เหล่าพนักงานของร้านยาปูนฉาวกล้าแข็งข้อกับฉินหลั่ง เป็นเพราะว่าพวกเขารู้สึกว่ายังไงฉันหลังก็ต้องเชิญพวกเขากลับ

มา

เพราะฉินหลั่งไม่เพียงแต่ไม่มีความสามารถอะไรยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีแขกประจำหมุนเวียนเข้ามา เขาเพิ่งเข้ามาดำเนินกิจการ ร้านยานฉ่าวถ้าหากไม่พึ่งพาพวกเขาแล้วจะเปิดร้านยังไง?

อย่างมากก็สามวัน ฉันหลังจะต้องมาคุกเข่าต่อหน้าพวกเขา

หลังจากนั้นคนไข้หลายสิบคนสบตากัน ลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วก็ วิ่งหนีหายไปหมด

แม้แต่ชายวัยกลางคนและคุณนายสุดสวยก็หายไปด้วย

ถึงแม้ว่าฉันหลังจะทำได้ดีและพูดถูกทุกอย่าง แต่ยังไงพวกเขา ก็ยังเชื่อมั่นทักษะการแพทย์ของอานซินและคนอื่นๆ มากกว่า

หลังจากที่คนพวกนี้จะไป ร้านยานฉ่าวก็เหลือเพียงความว่าง

เปล่า

ห้องโถงที่กว้างใหญ่เงียบสงบเหลือเพียงฉินหลั่งและสวีซีเห

วินสองคน

สายลมเย็นพัดผ่านยิ่งทำให้รู้สึกหนาวสั่น

“เถ้าแก่ฉิน …..……….
สวีซีเหวินมองดูคลินิกที่ว่างเปล่า รู้สึกเหนื่อยใจอย่างบอกไม่

ถูก

เธอคิดไม่ถึงว่าพอฉันหลังมาถึง ร้านยาปุ่นฉ่าวที่อัดแน่นไป

ด้วยผู้คนก็ว่างเปล่าในทันที

แล้วแบบนี้จะไปอธิบายกับพ่อยังไง

“เห้อ คนไปหมดแล้ว ได้พักหายใจสักที

ฉินหลั่งหาเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วนั่งลง เพลิดเพลินกับการพักผ่อนที่ หาได้ยากอย่างเกียจคร้าน

ถึงแม้ว่าเขาจะกลายเป็นเจ้านายที่ไม่มีลูกน้อง แต่อย่างน้อย ในวงการแพทย์ก็มีจุดยืนของตัวเองแล้ว

ความสำเร็จไม่ได้ขึ้นอยู่กับโชคชะตา เดิมทีทักษะการแพทย์ เป็นเพียงวิชาลับแขนงหนึ่งของยาวเข่ากง เมื่อหลายปีก่อนตอน ที่อาจารย์ยายและลูกศิษย์คนอื่นๆเก็บตัวฝึกฝนในภูเขา จำเป็น ต้องมีทักษะการแพทย์ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของตัวเอง อาจารย์ขายอาศัยหลักและเหตุผลของวรยุทธ์คิดค้นทักษะการ แพทย์ที่ยอดเยี่ยมมากมาย ในขั้นแดนวิถีแห่งเซียนทักษะการ แพทย์เรียกได้ว่าเป็นจุดเด่นของประเทศจีน เพียงพอที่จะทำการ รักษาอย่างภาคภูมิใจ

ดังนั้นฉันหลังจึงไม่ได้รู้สึกเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่คนพวกนี้ ไปแม้แต่นิดเดียว ยิ่งไปกว่านั้นไปให้หมดถึงจะดี แบบนี้เขาถึงจะ สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ได้
“เถ้าแก่นคนไปหมดแล้ว”

เหนที่ยืนอยู่ด้านข้างของฉันหลังแทบจะร้องไห้ออกมา โดยไม่มีน้ำตา “ต่อไปร้านยานฉ่าวจะดำเนินกิจการต่อยังไง เนี่ย?”

“ไม่มีคนถือว่าเป็นเรื่องดี เราจะได้พักหายใจอย่างเต็มที่ หรือ ว่าเธอชอบให้งานยุ่งตั้งแต่เช้าจนมืด?”

ฉินหลั่งหาว “ตอนนี้ไม่มีคนฉันขอนอนสักจีบ เธอไปเดินช็อป ปิ้งก่อนก็ได้”

สวี่เหวินหัวเราะอย่างขมขื่น “ไม่ใช่แบบนั้น ถ้าไม่มีคนคลินิก จะไม่เจ๊งเหรอ?”

ฉินหลั่งพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “เจ๊งก็เจ๊ง พวกเราขาดสน เงินค่าปรึกษานั่นด้วยเหรอ?”

“ถึงแม้ฉันจะไม่มีชื่อเสียงและเส้นสายเหมือนท่าน แต่ด้วย ความสามารถของฉันยังไงก็สามารถสร้างผลกำไรได้ยี่สิบหรือ สามสิบล้าน และภายในหนึ่งปีเปิดอีกสักสองสามสาขา แค่นี้ คลินิกก็สามารถอยู่ได้แล้ว”

เขาโบกมือเบาๆ “เธอไปเที่ยวเถอะ”

สวี่เหวินกำลังจะอ้าปากพูดแต่ทันใดนั้นสายตาของเธอก็ สังเกตเห็นเงาร่างหนึ่ง

เธอหันมองไปที่ประตู ตรงนั้นมีผู้หญิงสวมหมวกและไม้เท้า เพิ่มมาอีกหนึ่งคน
ฉินหลังหันหน้าไปมองแล้วสะดุ้ง “อิงจิ้งหลิง?”

สวัสดี ที่นี่ยังรับพนักงานการโรงหรือเปล่า…… งงหลังที่ เดินเข้ามาในห้องโถงมองไม่เห็นฉันหลัง เธอจ้องมองไปที่ใบรับ สมัครพนักงานที่ติดอยู่ตรงหน้าประตูแล้วตะโกนถาม

ร้านยา นาวกว้างใหญ่คนมากและต้อง ทำงานหนักมาก ดัง นั้นพนักงานการโรงจึงเข้าออกยังเป็นว่าเล่นและแทบจะต้องเปิด รับสมัครตลอดปี

ไม่รับแล้ว

สวี่เหวินตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “คุณลองไปดูที่อื่นเถอะ

ร้านยาปูนฉ่าวแทบจะเจ๊งอยู่แล้วยังจะจ้างพนักงานอีกทำไม?

ฉินหลั่งลุกขึ้นมา “สวัสดี”

อิงจึงหลังที่กำลังจะจากไปพร้อมกับใบหน้าที่ผิดหวังเมื่อได้ยิน มีคนพูดขึ้นก็หันกลับไปมอง

“ฉินหลั่ง?”

ทันทีที่เห็นฉันหลั่งสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปในทันที หลังจาก นั้นก็ก้มหน้าแล้วรีบเดินไปทางประตู

รีบเขย่งไม้เท้าของตัวเองเดินด้วยความเร่งรีบ

“เห้อ เห็นฉันแล้วทำไมต้องเดินหนีด้วย?”

ฉินหลงรีบเดินตามออกไปจับแขนของอิงจึงหลิงไว้ “เธอกำลัง

หางานอยู่เหรอ?”
เขารู้ต้องจิ้งหลังในตอนนี้คงจะตกอับถึงขีดสุดแล้ว โรคลม บ้าหมูไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถรักษาได้ยิ่งไปกว่านั้น หอการค้าเทียนถึงที่เธออาศัยอยู่ก็ถูกจีนหลังจัดการไปแล้ว

ดังนั้นเมื่อเห็นเธอหลบหน้าของตัวเองจึงทำให้ฉันหลั่งเริ่มรู้สึก สนใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

อิงจิ้งหลิงก้มหน้าไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่ว่า ในแววตาของเธอ เต็มไปด้วยความอับอายอย่างเห็นได้ชัดราวกับว่าไม่อยากให้ เห็นฉินหลั่งเห็นสภาพที่ตกอับของเธอ

ฉินหลั่งพูดติดตลก “สำนักหมอผีไม่ได้ให้เธอกลับไปญี่ปุ่นเห

รอ?”

“ไม่ใช่ คุณฉินฉันไม่มีหน้ากลับไปต่างหาก สำนักหมอผีเป็น เรื่องจริง ตอนนี้ฉันก็เหมือนกับสุนัขที่ไร้เจ้าของ

อิงจิ่งหลิงแสดงสีหน้าที่น่าสังเวช แต่เสน่ห์และความงามที่น่า หลงใหลของเธอยังคงปรากฏให้เห็น

“เธอเคยบอกจะทําข้อตกลงร่วมกับฉัน เธอจะแฝงตัวเข้าไป ทำงานให้ฉันในสำนักหมอผีแต่ดูเหมือนว่าเธอจะผิดคำพูดแล้ว ฉินหลั่งพูด

“ไม่ คุณฉิน คุณยังจําได้หรือเปล่าว่าทำไมเหล่งเรียนทั่วถึงไป ช่วยเหลือคุณที่วิลล่าได้พอดี? นั่นเป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ฉันแอบ ชี้ทางให้กับเขา

อิงจึงหลังพูด “ฉันเป็นคนมีสัจจะพูดคำไหนคำนั้น เพียงแต่ว่าฉันรู้สึกว่าผลลัพธ์เหล่านี้มันยังไม่เพียงพอที่จะมาเจรจากับคุณ เรื่องการปลดปล่อยความทรมานของฉัน”

“โอ๋?” ฉินหลังครุ่นคิด ดูเหมือนว่าการปรากฏตัวของเหลิงเซีย นวมันก็ถือว่าพอดีเป๊ะ หรือว่าอิงจึงหลังจะคอยช่วยเหลืออยู่ใน มุมมืดจริง?

“แล้วทําไมเธอถึงได้ตกอับมาถึงขนาดนี้ได้?” ฉินหลั่งถาม จอมยุทธ์ฝีมือระดับสูงไม่น่าเป็นแบบนี้ ถึงแม้ว่าฉันหลังจะลงโทษ เธอแต่ก็ไม่น่าจะตกอับได้ถึงขนาดนี้

เธอคนนี้มีแผนการมากมาย จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นเป็นไปได้หรือ ไม่ที่เธอตั้งใจแต่งตัวแบบนี้ก็เพื่อที่จะทำให้ได้รับความเห็นอก เห็นใจจากฉินหลั่ง

“คุณฉิน คุณต้องกำลังสงสัยฉันอยู่แน่ แต่ตอนนี้ฉันได้ลาออก จากวงการนักฆ่าแล้ว คนอย่างพวกเราใช้เงินเหมือนสายน้ำไม่ เคยมีเงินเก็บ บวกกับโรคของและโทษของฉันดังนั้นฉันจึงทำได้ แต่หางานทําชั่วคราวเพื่อหาที่อยู่อาศัย” อิงจึงหลิงพูด

“คุณสบายใจได้ ก่อนที่ฉันจะได้ช่วยคุณแก้ปัญหาสำคัญฉันจะ ไม่มีทางมารบกวนคุณอย่างแน่นอน ฉันไปล่ะคุณฉัน

อิงจิ่งหลิงหันหลังแล้วเดินไปทางด้านนอกด้วยความยาก

ล่าบาก

“รอก่อน!”

ฉินหลั่งหยุดอิงจึงหลิงไว้อีกครั้ง “อิงจึงหลัง บุญคุณความแค้นระหว่างเธอกับฉันยังไม่จบสิ้น เธอไม่เกลียดฉันเหรอ?”

“ฉันไม่เกลียดคุณ ไม่เกลียดจริงๆ คนที่ทํางานอย่างพวกเรา ถ้าหากมีความเกลียดชังเกรงว่าพวกเราคงจะตายเพราะความ เกลียดชังของศัตรูไปตั้งนานแล้ว ทั้งหมดย่อมมีเหตุและผล ฉัน รู้สึกว่าคุณเป็นคนใจกว้างด้วยที่ไม่ได้ฆ่าฉัน นี่ถือว่าเป็น พระคุณอันใหญ่หลวงแล้ว” จึงวิ่งหลิงพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“อืม เธอพูดแบบนี้แล้วฉันรู้สึกพอใจมาก” ฉินหลั่งพูด “วันนี้ ฉันเป็นที่ปรึกษา เธอลองเล่าอาการของเธอให้ฉันฟังหน่อย

วันนี้ฉินหลั่งถือว่าอารมณ์ดี ดังนั้นเมื่อเห็นสภาพที่น่าสงสาร เขาอิงจิ้งหลิงเขาจึงอยากจะช่วยเธอรักษา เพียงแต่ว่าไม่แน่ว่าจะ รักษาให้หายขาด อีกฝ่ายเป็นนักฆ่า ถ้าหากรักษาเธอให้หายเธอ ก็จะกลับไปฆ่าคนอีก

อิงจึงหลิงรู้สึกอึ้งไปทั้งตัว เธอหันกลับมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหล นเห็นเพียงเธอรีบเอามือของตัวเองเช็ดน้ำตา

หลังจากนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้นอย่างเชื่องช้าแล้วเอาหัวโขกกับ พื้นคาราวะฉินหลั่งสามครั้งอย่างจริงจัง

“คุณฉันเป็นคนดีมีจิตใจเมตตาอิงจึงหลิงจะไม่ลืมพระคุณครั้ง นี้ ฉันเป็นคนมีบาปติดตัวคิดจะเอาชีวิตของคุณ แล้วฉันจะคู่ควร รับความเมตตาจากคุณได้อย่างไง ฉันสมควรตาย ฉันสมควร

“อืม เธออย่าเพิ่งซาบซึ้ง มานี่ก่อน” ฉินหลั่ง โบกมือ อิงจิ่งหลิน ที่คุกเข่าอยู่ตรงพื้นใช้เข่าทั้งสองข้างคลานไปข้างหน้าเหมือนกับสุนัข เหี่อฟังเจ้าของ

ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กสิ่งที่ได้ยินและได้เห็นล้วนแต่เป็นหญิง ร้ายชายโฉดที่คนนี้โหดเหี้ยมกว่าคนนั้น หลังจากที่ถูกฉันหลัง ลงโทษเธอกลับรู้สึกขอบคุณที่สามารถมีชีวิตรอดมาได้ และใน ใจของเธอเต็มไปด้วยความซาบซึ้งที่มีต่อฉินหลั่ง เพราะในคืน นั้นถ้าหากเป็นเธอ เธอจะไม่มีทางไว้ชีวิตอย่างแน่นอน

เมื่อฉินหลั่งได้พบกับเธอ เธอไม่ได้ทำตามข้อตกลงจนสําเร็จ ด้วยซ้ำ แต่ฉินหลั่งไม่เพียงแต่ไม่ได้ใส่ใจและยังเอ่ยปากจะรักษา เธอ เรื่องนี้มันยิ่งทำให้อิงจึงหลิงรู้สึกซาบซึ้งจนเห็นฉันหลังกลาย เป็นผู้มีพระคุณไปแล้ว

บางครั้งความคิดของคนญี่ปุ่นก็มักจะแปลกแบบนี้…