บทที่ 120 คนที่ไม่อยากเจอกลับได้เจอ
อู่ยี่หยวน หยูจิ้งและวัยรุ่นอีกสิบกว่าคนนั่งอยู่ด้วยกัน พวกเธอไม่ วางมาดเลยแม้แต่น้อย กลับทําตัวเหมือนเพื่อนของพวกวัยรุ่น พี่สาว และบรรดาวัยรุ่นที่ดูมีชีวิตชีวา พูดคุยหยอกล้อกัน บรรยากาศในผับ ช่างผ่อนคลายอย่างมาก
“พอแล้ว ฉันเองก็จะไม่พูดให้มากความ ขอพูดกับทุกคนอีกแค่ สองสามประโยค แล้วทุกคนก็กลับไปนอนพักผ่อนเถอะ” อู่ยี่หยวน พูดเข้าเรื่อง แววตาของเธอดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย
“ฉันได้พูดคุยกับเจ้าของร้านในหลินจีนท่านหนึ่งแล้ว อีกสอง สามวัน จะให้พวกเขาเข้ามารับช่วงต่อผับโอวโล่” อู่ยี่หยวนยิ้มให้ เหล่าวัยรุ่นอย่างสงบแล้วพูด แต่เรื่องที่เธอบอกเป็นเรื่องที่น่าตกใจ ขนาดนี้ เหล่าวัยรุ่นที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างเกิดความโกลาหลขึ้น
“พี่อู่ พวกเราไม่ให้เขาเข้ามา!”
“ผับโอวโล่ทําไมคุณบอกว่าจะขายก็ขายได้ง่ายๆ พวกเราไม่ ยอม”
“ใช้ ถ้าเขากล้าเข้ามา ผมจะไล่เขาออกไป”
ผู้หญิงมีท่าทีที่โศกเศร้า ผู้ชายกําลังอยู่ในอารมณ์ตื่นเต้น ในผับ โอวโล่ ความเป็นอยู่ของพวกเขาถือว่าไม่เลว อู่ยี่หยวนและหยูจิ้งก็ดี กับพวกเขามาก เมื่อได้ยินว่าผับโอวโล่ถูกขาย พวกเขาก็รู้สึกเหมือน บ้านของตนเองถูกขายอย่างไรอย่างนั้น
ฉินหลั่งเองก็ตกใจไม่น้อย ก่อนหน้านี้เค้าเองยังเคยคิดเลยว่า อยากจะซื้อผับโอวโล่มาบริหาร เพียงแต่ว่าช่วงนี้เกิดเรื่องราววุ่นวาย มากมาย จึงได้ลืมนึกไป เขาเองก็นึกไม่ถึงว่า อู่ยี่หยวนจะตัดสินใจเร็ว ขนาดนี้ คุยกับคนอื่นจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“พวกเธอหยุดร้องได้แล้ว พวกเธอคิดว่าพี่อ๋อยากจะขายผับอย่าง นั้นหรือ ขายผับทิ้งทําให้เธอต้องรู้สึกเสียใจยิ่งกว่าพวกนายเสียอีก…”หยูจึงพูดกับบรรดาวัยรุ่นที่กําลังตื่นเต้นอยู่ เรื่องที่จะขายผับ อู่ ยี่หยวนปรึกษากับหยูจึงมาโดยตลอด หยูจึงรู้ดีว่าอู่ยีหยวนต้อง พยายามตัดใจมากขนาดไหน ถึงจะยอมขายผับออกไป
หยูจิ้งถูกอู่ยี่หยวนขัดจังหวะ เธอพอจะเข้าใจความรู้สึกของเด็ก วัยรุ่นเหล่านี้ได้
“ฉันรู้ว่าทุกคนเสียดายผับ ฉันยังจําได้ พวกเธอทุกคนล้วนผ่าน การสัมภาษณ์ของฉันกับเสี่ยวจิ้งเพื่อเข้ามาทํางาน ก่อนที่จะเปิด กิจการหนึ่งวัน ฉันยังเคยสัญญากับพวกเธอไว้ว่า ฉันจะทําให้พวกเธอ หาเงินได้จนพอใจ หากผ่านไปสักสามปี ห้าปี ก็จะเลื่อนตําแหน่ง ขึ้น เงินเดือนให้…”
ภาพในตอนนั้นปรากฏขึ้นมาในหัวของอู่ยี่หยวนเป็นฉากๆ เธออด ไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา เสียงก็เริ่มสั่นเครือขึ้น: “แต่ตอนนี้ฉันไม่ สามารถทําคําสัญญาที่เคยให้ไว้กับพวกเธอให้เป็นจริงได้ ฉันต้อง ขอโทษทุกคนด้วย ฉันจะขอคํานับให้แก่ทุกคน ขอโทษจริงๆ”
อู่ยี่หยวนค่อยๆโค้งคํานับเห่าวัยรุ่นที่อยู่ในที่นี้ทุกคน “ไม่โทษคุณหรอก” “พี่อู่ คูณอย่าทําแบบนี้เลย” “พี่อู่ พวกเรารักคุณ”
บรรดาวัยรุ่นทั้งหมดต่างมายืนล้อมอู่ยี่หยวนเอาไว้แล้วปลอบใจ พวกเขาไม่เคยที่จะรู้สึกไม่พอใจอู่ยี่หยวนเลย
“พอแล้ว ขอบคุณทุกคนมาก ของคุณพวกคุณทุกคน…” อู่ยี่ หยวนรู้สึกตื้นตันเป็นอย่างมาก เธอร้องไห้แล้วมองดูบรรดาวัยรุ่นที่ยืน ล้อมอยู่รอบๆแล้วพูดว่า: “สองสามวันนี้ทุกคนลองพิจารณาดูนะว่า ใคร อยากจะอยู่ต่อก็ให้รายงานตัวที่หยูจิ้ง ฉันจะบอกกับเจ้าของร้านคน ใหม่ให้…”
อู่ยี่หยวนคิดหาหนทางข้างหน้าเอาไว้ให้กับลูกน้องของตนเอง ทั้งหมดแล้ว นี่เรียกได้ว่าเป็นความเมตตากรุณาอย่างที่สุดแล้ว
“โห ได้ยินมานานแล้วว่าผับโอวโล่นั้นไม่เลว ดูดีจริงๆด้วย” ตอน นี้เอง มีคนเดินเข้ามาจากด้านนอกสองสามคน ชายหนุ่มที่เดินอยู่ตรง กลางหัวเราะเบาๆแล้วพูดขึ้นมา ถึงแม้เขาจะสวมหมวกเบสบอล แต่ก็ ยังสามารถมองเห็นได้ ตั้งแต่หน้าผากลงมาจนถึงหางตามีรอยแผล เป็น ข้างๆมีผู้ชายที่ลักษณะดุไม่จริงจังเช่นเดียวกับเขาเดินตามมาอีก สี่คน แต่ละคนมีรอยยิ้มที่ดูน่ากลัว
เมื่อเห็นชายหนุ่ม อู่ยี่หยวนก็แสดงออกถึงความกลัวเล็กน้อย ใน แววตาของเธอมีประกายของความโกรธแค้นส่งออกมาด้วย
ส่วนฉินหลั่งเองก็ตกใจ เขาจําผู้ชายสี่คนที่ยืนอยู่ข้างๆชายหนุ่ม ได้ เป็นคนที่เข้ามาขวางทางพวกเขาไว้ในวันนั้น เป็นวันที่ฉินหลั่ง เข้าไปช่วยเผิงเมิ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ เมื่อลองมองดูชายหนุ่มที่สวม หมวกเบสบอลยืนอยู่ตรงกลางอย่างละเอียด เขาก็พอจะเดาออกว่า เป็นเหลียงฮุยที่สารภาพรักกับเผิงเมิ่งบนถนนเมื่อวันนั้น
ครั้งก่อนในงานเลี้ยงวันเกิดของเผิงหนาน เผิงหนานเคยบอกว่า เหลี่ยงฮุยพยายามตามหาตนเพื่อจะแก้แค้นมาโดยตลอด ฉินหลั่งจึง อดไม่ได้ที่จะต้องแอบซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชน แต่สายตาของเขาก็ ยังคงจับจ้องอยู่ที่เหลียงฮุย แล้วมองทุกการเคลื่อนไหวของเขาอย่าง ตั้งใจ
“ขอโทษด้วย พวกเราปิดแล้ว ขอให้พวกคุณกลับมาใหม่ในวัน พรุ่งนี้” หัวหน้าพนักงานชายคนหนึ่งเดินเข้าไปหาพวกเหลียงฮุย ยิ้ม อย่างสุภาพแล้วพูดขึ้น
“เอ๊ะ แขกก็เข้ามาแล้ว แล้งยังมีเหตุผลที่จะไล่แขกออกไปข้าง นอกอีกหรือ? ฉันว่าแกไม่ควรจะทํางานที่นี่แล้ว สมองอย่างแก ผับดีๆ อย่างนี้ คงจะต้องเจ๊งก็เพราะแก” เหลียงฮุยไม่เห็นหัวหน้าหนักงาน ชายอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย เขากับพวกผู้ติดตามนั่งลงเสียงดัง โครมคราม เหลียงฮุยทําเพียงแค่เหลือบตามองหัวหน้างานชายหนึ่ง ครั้ง แล้วหันไปมองอู่ยี่หยวน
ตอนที่เหลียงฮุยนั่งลง ทุกคนถึงได้รู้ว่า จริงๆแล้วด้านหลังของ พวกเขา ยังมีคนยืนอยู่อีกคนหนึ่งด้วย เพียงแต่ว่าคนคนนี้ค่อนข้าง ผอมบางมาก เมื่อครู่จึงถูกพวกเหลียงฮุยบังเอาไว้จนมิด แต่ที่ยิ่งทําให้รู้สึกประหลาดใจก็คือ บนใบหน้าของคนคนนี้ สวมหน้ากากสีขาวเอา ไว้ เหมือนกับใบหน้าของหุ่นที่ใช้แขวนเสื้อขายในห้างอย่างไรอย่าง นั้น
“นาย” หัวหน้างานชายเองก็ถือว่ามีตําแหน่งอยู่ในผับ อยู่ต่อ หน้าคนมากมายขนาดนี้ ถูกเหลียงฮุยด่าเช่นนี้ เขาจะไม่รู้สึกโกรธ แค้นได้อย่างไร จึงต้องการที่จะตอกกลับ
“เสี่ยวเลี้ยว หุบปาก” อู่ยี่หยวนรีบห้ามเอาไว้ตอนนี้
“พี่อู่ คนแบบนี้ ไม่ต้อนรับก็ไม่เป็นไร ผมจะไล่เขาออกไปเดี๋ยว นี้” หัวหน้างานชายเสี่ยวเลี่ยวพูดกับอู่ยี่หยวนด้วยความโมโห
“เพียะ…” ตอนที่เสี่ยงเลี้ยวกําลังหันไปคุยกับอู่ยี่หยวน เหลียวฮฺ ยก็ทุบลงมาที่ท้ายทอยของเสี่ยวเลี่ยว รอจนกระทั่งเสี่ยวเลี่ยวโกรธ และคิดจะกันกลับไปตอบโต้ เสี่ยงเดี่ยวก็ถูกเตะลงไปนอนกองอยู่ที่ พื้น เหมือนว่าอวันวะภายในถูกเหยียบ เหลียงฮุยใช้เท้าเหยียบไปที่หัว ของเสี่ยวเลี่ยว แล้วมองเสี่ยวเลี่ยวอย่างดูถูก
เรื่องนี้เกิดขึ้นในชั่วพริบตา ตอนที่ทุกคนในผับเห็นเสี่ยงเลี่ยงถูก เหลียงฮุยเหยียบเอาไว้ ก็ลุกขึ้นโดยพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัด หมายแล้วพุ่งเข้าไปเพื่อที่จะช่วยเสี่ยวเลี่ยว
คนติดตามทั้งสี่คนของเหลียงฮุย ก็ลุกขึ้นยืนเหมือนกัน คางที่ แหลมของพวกเขา แสดงให้เห็นถึงท่าทางที่ดุคดโกง ใช้นิ้วมือชี้ขู่ทุก คน ทําให้ทุกคนตกใจ:
“นั่งลง!” “ฉันจะดูว่าใครกล้าขยับ” “ฉันจะจัดการแก….”
มีเพียงคนตัวเล็กๆที่ใส่หน้ากากเท่านั้น ที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ด้านหลัง ของเหลียงฮุย ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน เหมือนเสาไฟฟ้าก็ไม่ปาน
คนเหล่านี้ทําทรงผมแปลกๆ ใส่สร้อยทอง แหวนเงิน ใบหน้าเต็ม ใบด้วยความโหดเหี้ยม มิหนําซ้ํายังทําให้บรรดาวัยรุ่นในผับต่างกลัว จนแทบจะไม่เหลือความกล้าอยู่
“นั่งลงให้หมด” อู่ยี่หยวนขมวดคิ้วแล้วหันไปพูดกับบรรดาวัยรุ่น5 17 ทุกคนรู้สึกไม่เต็มใจนัก เมื่ออู่ยี่หยวนพูดอีกครั้งว่า “นั่งลง” ด้วยความ โมโห พวกเขาจึงได้ยอมนั่งลงแต่ก็ยังหันไปมองเหลียงฮุยด้วยความ โกรธแค้น
อู่ยี่หยวนแสดงความโกรธออกมา แล้วหันไปหาเหลียงฮุย “คุณชายเหลียง ปล่อยเขาเถอะ” ในใจของอู่ยี่หยวนไม่เต็มใจที่ จะพูดกับเหลียงฮุยเลยแม้แต่น้อย ตัวเองจริงๆแล้วไม่ได้รู้จักเขา เป็น เขาที่หลายวันก่อนเข้ามาหาอู่ยี่หยวนเอง แล้วแนะนําตัว ช่วงหลายวัน มานี้ ได้ชวนตนเองไปกินข้าว และชวนตัวเองออกไปดหนัง อู่ยี่หยวนมี หรือที่จะดูแผนการของเหลียงฮุยไม่ออก สู่ยี่หยวนรู้สึกขยะแขยงเหลี นงฮุย จึงปฏิเสธทุกคําเชิญของเขา
แต่เหลียงฮุยก็ยังคงตามตื้ออู่ยี่หยวน อู่ยี่หยวนเองก็พอจะรู้ว่าเห ลียงฮุยเป็นทายาทนักธุรกิจ เธอเองจึงทําอะไรไม่ถูก
“ปล่อยเหรอ? เมื่อกี้เขาอยากจะโจมตีฉัน ฉันเหลียงฮุยอยู่ต่อ หน้าทุกคนแล้วดูซิว่า
เหลียงฮุยพูดย่างรู้สึกขํา เท้าของเขาที่อยู่บนหน้าของเสี่ยวเลี้ยว ขยี้ลงไปสองครั้ง เสี่ยวเลี้ยวส่งเสียงร้อง “โอ๊ย โอ๊ย” สองครั้งด้วย ความเจ็บปวด วัยรุ่นในผับค่อยๆตัวสั่น พวกเขารู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก
อู่ยี่หยวนขมวดคิ้วแน่น เธอพยายามคิดอย่างรวดเร็วว่าจะช่วย เสี่ยวเลี้ยวกลับมาได้อย่างไร
“คุณจะเอายังไง?” อู่ยี่หยวนมองเหลียงฮุยนิ่ง ใจเธอเต้นระส่ํา ดูๆไปแล้ววันนี้เหลียงฮุยคงจะต้องมีแผนถึงได้มา
“เหอะ…” เหลียงฮุยหัวเราะเบาๆสองครั้ง เขาหยิบพวงกุญแจ ออกมา ใช้กรรไกรตัดเล็บแต่งเล็บของตนเอง แล้วพูดเบาๆว่า: “ง่าย มาก ฉันมาผับก็มาเพื่อที่จะดื่มเหล้า เมื่อดื่มเหล้าเสร็จ ฉันก็จะไปเอง ส่วนเจ้านี่ ในสายตาของฉัน ไม่มีค่าอะไรเลย
เหลียงฮุยใช้เท้ากลิ้งหัวของเสี่ยวเลี่ยวไปมา เหมือนกับกลิ้งลูก แตงโมก็ไม่ปาน
“ยกเหล้าให้พวกเขา!” อู่ยี่หยวนพูดกับวัยรุ่นที่อยู่ในผับ พนักงาน เสิร์ฟชายสองสามคนจ้องมองเหลียงฮุย แล้วจะไปเทเหล้าที่บาร์ให้กับ พวกเหลียงฮุย
“ช้าก่อน เถ้าแก่คู่ ผมกับพี่น้องมาที่นี่ ก็เพื่อที่จะมาร่วมสนุกกับ คุณ ทําไมคุณถึงไม่แสดงฝีมือหน่อย ให้เด็กหนุ่มพวกนี้เสิร์ฟเหล้า เกรงว่าผมกับพี่น้องของผมคงจะไม่มีความสุข ที่นี่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีผู้ หญิง ให้พวกเธอมาเสิร์ฟเหล้าถึงจะเป็นวิธีดูแลแขกที่สมเหตุสมผล มิใช่หรือ?” เหลียงฮุยยื่นนิ้วเข้าไปที่แสงสว่างเพื่อที่จะดูว่าเล็บตัดแต่ง เป็นอย่างไรบ้าง
บวกกับคนของอู่ยี่หยวนทั้งหมด ล้วนถอนใจอย่างไม่เต็มใจ แต่ก็ ต้องการที่จะส่งเข้าแห่งความชั่วร้ายนี่กลับไป จึงทําได้เพียงแค่ต้องทํา ตามใจเขา
“เสี่ยวจิ้ง หลิงหลิง อะเขิน หญิงแกร่ง พวกเธอมาเอาเหล้ากับฉัน ไปบริการลูกค้า” อู่ยี่หยวนเลือกผู้หญิงออกมาสี่คน แล้วจึงไปเอาเหล้า ที่บาร์พร้อมกับพวกเธอ หนึ่งคนถือเหล้ามาหนึ่งแก้ว แล้วเดินเข้าไปหา พวกเหลียงฮุย
เมื่อเห็นว่าอู่ยี่หยวนและสาวงามทั้งสี่เดินมาหาพวกเขา แววตา ของพวกเหลียงฮุยก็แสดงออกถึงความชั่วร้าย
“ออกไป!” เหลียงฮุยเตะที่หัวของเสี่ยวเลี่ยว เพื่อให้เขาออกไป
“เชิญคุณชายเหลียง” อู่ยี่หยวนวางแก้วเหล้าลงตรงหน้าเหลียง ฮุย เห็นเหลียงฮุยมองเธอด้วยสายตาตื่นกระหาย อู่ยี่หยวนก็รู้สึกใจ เต้นระส่ํา รู้สึกคลื่นไส้ อยากที่จะไปให้พ้นจากเขาโดยเร็ว
“ดี ฉันจะดื่ม เหล้าที่คุณอุ่นํามาให้ด้วยตนเอง ผมจะไปกล้า รังเกียจได้อย่างไร?” เหลียงฮุยไม่ละสายตาออกไปจากใบหน้าของอู่ ยี่หยวนเลย มือของเขาค่อยๆยื่นแก้วเหล้าออกมา ตอนที่กําลังจะจับ แก้วเหล้า ทันใดนั้นเหลียงฮุยก็กุมมือของอู่ยี่หยวนเอาไว้ อู่ยี่หยวนตัว สั่น แก้วเหล้าหล่นลงไปแตกที่พื้น ส่วนมือของเธอถูกเหลียงฮุยจับเอา
ไว้แน่น
ในเวลาเดียวกันผู้ติดตามทั้งสี่คนนั้นก็ทั้งกอดทั้งดึงผู้หญิงที่นําเหล้ามาส่งให้พวกเขา ผู้หญิงทั้งสี่คนก็ร้องออกมาด้วยความตกใจใน เวลาเดียวกัน
“ปล่อยฉันนะ แกทําอะไร ” อู่ยี่หยวนตะโกนร้องออกมาด้วย ความตกใจ เธอรู้สึกว่าสูญเสียการทรงตัว แล้วจึงล้มลงไปในอ้อมแขน ของคนคนหนึ่ง
“ทําอะไร ฉันจะทําอะไรได้…” เหลียงฮุยกอดอู่ยี่หยวนเอาไว้ แน่น เขาก้มลงมองใบหน้าที่เหมือนดาราของอู่ยี่หยวน เขาตื่นกระหาย อยู่นานแล้ว อู่ยี่หยวนพิงอยู่บนตัวของเขา เขารู้สึกได้ถึง “ชิ้นส่วน” บน ร่างกายของอู่ยีหยวน ก็รู้สึกพอใจมากแล้ว ตอนนี้เหลียงฮุยเหมือนกับ นักโทษที่ถูกตัดสินจําคุก 30 ปี เมื่อออกมาจากคุกแล้วพบเข้ากับหญิง สาวครั้งแรก ความชั่วร้ายในแววตาของเขายิ่งปรากฏชัดเจนขึ้น ลูก กระเดือกก็เคลื่อนที่ขึ้นลง เขารอไม่ไหวแล้ว จึงใช้ริมฝีปากบดขยี้ลง
ไป..