บทที่ 172 แม้แต่Loserคนนี้ยังไม่เห็นคุณในสายตา

“เจ็บจะตายแล้ว แม่งเอ้ย โรง ฮุย คุณรีบตีไอ้ขี้เหร่ คนนี้ให้ตาย ..” หญิงเสื้อขาวถูกเตะขึ้นอวัยวะภายใน ตันทั้ง 5และอวัยวะกลวงทั้ง 6 กับลำไส้พันกัน เธอ ตะโกนใส่ชายเสื้อดำด้วยความโมโห

“คุณยืนอยู่ดีๆ แม่ง เดี๋ยวผมจะเอาคืนแทนคุณ เอง” โสงฮุยพยุงหญิงเสื้อขาวขึ้น แล้วให้เธอยืนอยู่ ข้างๆ โสงฮุยจึงหันไปหาหลินจู สีหน้าเคล้าด้วยความ เลือดเย็น ตอนที่เดินก็เหมือนดั่งเสือคำราม หมัดก็กำไว้ แน่นๆ แล้ว

“แกจะทำอะไรเรื่อยเปื่อย เพื่อนของฉันใกล้จะมา แล้ว พวกเขามากันเยอะนะ ตอนทะเลาะวิวาทกับใครก็ ไม่รู้จักเบาแรง แบบนี้ ฉันทำแพนเค้กจีนให้พวกแกอีก สองแผ่น แล้วพวกแกก็จากไปดีไหม..” หลินจูเดิน ถอยหลังไปทีละก้าว ถ้าไม่ใช่เพราะว่ารถขายอาหารยัง อยู่ที่นี่ เธอต้องเผ่นหนีไปนานแล้ว

“แม่จึงตาย กูจะตีถึงจนสมองกระเทือน แล้วจะให้ จึงนอนอยู่บนพื้น จากนั้นก็เปิดปากกรอกน้ำยาขัด รองเท้าเข้าไปในปากของมึง! ” โสงฮุยพูดไปก็ยกมือ ใหญ่ๆ ขึ้นแล้ว จากนั้นก็กระแทกลงบนหัวของหลินจู อย่างแรงๆ

“ฉันหลั่ง รีบมาส…” เวลานี้ หลินจูเห็นเรือนร่าง ของฉินหลั่งปรากฏในที่ไกลๆ เธอจึงตะโกนด้วยความ ตกใจ
“ทำอะไร! ฉันหลั่งมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่กำลัง เตรียมตบดีหลินจู จึงตะโกนเสียงดัง จากนั้นก็รีบสาวเท้า เดินไปหาหลินจู

“อ่อ…” โสงฮุยหันกลับมามองฉินหลั่ง ฉินหลั่งก็ วิ่งไปตรงข้างหน้าของหลินจู แล้วดึงเธอไปอยู่ข้างหลัง ตนเอง เขาก็ได้ปลอบโยนหลินจูด้วยเสียงเบา “ไม่ต้อง กลัว.”

“แกเป็นแฟนของมันหรอ? ” โสงฮุยถามด้วยยิ้ม อันเย็นชา เขามองหลินจูที่ถูกฉินหลั่งขัดอยู่ข้างหน้า “ไอ้ขี้เหร่อย่างแก ก็เหมือนจะมีแค่Loserอย่างเขาที่ชอบ แกแล้ว ดูสภาพเสื้อผ้าที่สวมใส่อย่างมอมแมมสิ ดูๆ แล้ว ก็คงมีชีวิตเพราะเป็นคนขอทาน”

โสงฮุยมองฉินหลั่งที่เปรอะเปื้อนสิ่งสกปรก ภายในใจก็ไม่ได้ใส่ใจเขาแม้แต่เพียงน้อย

“คนหนึ่งคือLoser หนึ่งคนคือไอ้ขี้เหร่ พวกแก สองคนถ้าได้แต่งงานกันแล้ว เด็กที่เกิดมาก็ต้องทั้ง ขี้เหร่ทั้งLoserแน่นอน! ช่วงท้องที่รู้สึกเจ็บของหญิง เสื้อขาวก็ค่อยๆ ดีขึ้น เวลานี้จึงถือโอกาสพูดจาเย้ยหยัน

“พวกเราไม่ใช่แฟนกัน พวกคุณอย่าพูดเรื่อย เปื่อย เธอไปทำอะไรให้พวกคุณ พวกคุณถึงจะตีเธอ” ภายในใจของฉินหลั่งยังคงนึกถึงจงยู่ ภายใต้ สถานการณ์แบบนี้ ก็ไม่อยากจะให้คนอื่นเข้าใจผิด เขา อยากถามสถานการณ์ให้ชัดเจนจะได้อธิบายให้เร็ว

“โธ ไอ้ขี้เหร่หนอไอ้ขี้เหร่ แกได้ยินหรือยังแม้แต่Loserคนนี้ยังไม่เห็นแกในสายตา ฉันว่าชาตินี้แก ก็คงต้องเป็นหญิงโสดแล้วแหละ ฮ่าๆ .” หญิงเสื้อ ขาวพูดและแสยะยิ้มอย่างเยาะเย้ย

“คุณ…” ฉินหลั่งอดไม่ได้ที่จะมองหลินจูที่อยู่ข้าง หลังเพียงชั่วพริบตา แค่เห็นนัยน์ตาของเธอเหมือนจะ สติหลุดไปทันที ฉินหลั่งรู้ว่าคำพูดของหญิงเสื้อขาว กำลังทำลายศักดิ์ศรีของหลินจู

“Loser ไอ้ขี้เหร่คนนี้มันแอบใส่น้ำยาขัดรองเท้า ในแพนเค้กจีนของเรา เรามาหาเรื่องเธอ แกถอยไป อย่างยุ่งเรื่องของคนอื่น…..” โสงฮุยพูดขึ้น

โสงฮุยพูดจบ ฉินหลั่งรู้สึกได้ว่าหลินจูที่อยู่ข้าง หลังจับตนเองแน่นขึ้น ทำให้เห็นอย่างชัดเจนว่าตนเอง ไม่สามารถทั้งเธอแล้วไม่สนใจเธอได้ ฉินหลั่งจึงใจอ่อน ทันที

“พี่ชายคนนี้ เรื่องนี้ทางเราเองที่ทำไม่ถูก ผมต้อง ขอโทษแทนเธอด้วย แล้วผมจะจ่ายค่าเสียหายให้พวก คุณเป็น 1000 หยวนวันนี้เรื่องนี้ก็ปล่อยๆ เถอะ คุณว่า ยังไงบ้าง? ” ฉินหลังเดาออกว่าฝ่ายตรงข้ามต้องพูดจา อะไรที่ทำให้หลินจูโกรธแน่นอน หลินจูถึงได้ทำเรื่องนี้ ออกมา พวกเขาไม่มีอำนาจและอิทธิพลใดๆ เรื่องนี้ถ้าถูก ปล่อยปละละเลยไปก็ดี

“แม่ถึงดิ กูเป็นในของตระกูลหลง ถึงคิดว่ากูจะ สนใจเงินแค่1000หยวนของมึงหรอ? ” พอได้ยินฉิน หลั่งยังคงปกป้องหลินจู โสงฮุยรู้สึกโมโหทันที เขาพูด ด้วยความไม่เกรงใจ “กูคือบอดี้การ์ด ปกติฝึกวิชาที่ยินมวย กให้ถึงพิจารณาสามวิ ถ้าเมิงยังไม่ถอยไป กูจะต่อย จึงด้วย! ”

“พ่อหนุ่ม อย่าฝืนเลย แฟนของฉันเป็นทั้งสานต่า มวยไทย คาราเต้อะไรพวกนี้ ถ้าปล่อยให้เขาลงไม้ลงมือ จริงๆ เกรงว่าคงไม่ใช่เรื่องที่ล้อเล่น.”

“3.2…” โสงฮุยกัดฟันครั้งแล้วครั้งเล่า ฉิน หลั่งแค่ยืนอยู่ตรงข้างหน้าแล้วมองเขาอย่างเงียบ

“1!”

“แม่จึงเอ้ย! กูไม่ต่อยถึงจนต้องเรียกกูจะพ่อ กก็จะ ไม่มีนามสกุลโสงอีก….” โสงฮุยรู้สึกตะคอกด้วยความ โมโห จากนั้นก็ยกหมัดไปทางฉินหลั่ง

ฉินหลั่งมองหมัดของโสงฮุยอย่างแม่นยำ แล้ว เฉียงลำตัวเพื่อหลบเลี่ยง ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ เขาก็รู้สึกว่ามี แรงๆ หนึ่งผลักมาบนเรือนร่างของเขา ความใจจดใจจ่อ ของฉินหลั่งอยู่ตนเรือนร่างของโรงฮุ่ยทั้งหมด กลับถูก แรงที่ไม่ค่อยใหญ่นี้ผลักไปในทิศทางที่หลบเลี่ยง

“โธ! คนที่ผลักฉินหลั่งก็คือหลินจู เป้าหมายที่ โสงฮุยต้องการจู่โจมคือฉินหลั่ง นึกไม่ถึงว่าฉินหลั่งจะ ถูกผลักแบบนี้ หมัดๆ หนึ่งของเขาจึงไม่โดนอะไรเลย กลับถูกหลินจูเตะตรงท่อนล่างแรงๆ ทันใดนั้นเรือนร่างก็ ขดงอเหมือนกุ้ง แล้วก็ร้องทุกข์ออกมาอย่างทรมาน

“รีบวิ่ง! ” หลินจูถือโอกาสวิ่งไปข้างๆ ฉินหลั่ง แล้วดึงเขาเพื่อที่จะเผ่นหนี เธอนึกว่าฉินหลั่งก็คือ นักเรียนที่ไม่ได้เรื่องอะไร ถ้าถูกโสงฮุยชกใบหน้า คิดว่าคงจะนอนในโรงพยาบาลอีกหลายวัน ดังนั้นจู่ๆ ก็ผลัก เขา แล้วถีบโสงฮุย

“รถของคุณไม่เอาแล้วหรอ! ” ฉินหลั่งคิดว่าถ้า พวกเขาหนี รถขายอาหารนี้ก็ต้องถูกโสงฮุยทุบทำลาย แน่นอน ชีวิตของหลินจูก็ไม่ง่ายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว รถคน นี้ถ้าถูกทุบ แล้วจะทำยังไง?

“ไม่เอาแล้ว รีบวิ่งหนีเถอะ! ” หลินจูตะโกนเสียง ดังใส่ฉินหลั่ง

“นางผู้หญิงน่ารังเกียจฉันจะคอยดูว่าพวกแกจะ หนีไปทางไหน! โสงฮุย รีบลุกขึ้น ฉันจะจับไอ้หมาสอง ตัวนี้ไว้” นึกไม่ถึงว่าหญิงเสื้อขาวจะไวขนาดนี้ จึงไปจับ ฉินหลั่งและหลินจูไว้

“ไอ้ขี้เหร่ ถึงจะให้กูเป็นหมันหรือไง! ” โสงฮุยก็ ลุกขึ้นแล้วพุ่งมาแล้ว “แม่ง มถึงเตะกูที่ไหน กูจะคืนถึงที่ นั่น กูจะให้อีแรดอย่างถึงมีลูกไม่ได้! ” โสงฮุยใช้สองมือ จับไหล่ทั้งสองข้างของหลินจูไว้ เข่ายกขึ้นทันที จากนั้น ก็ใช้เข่าที่เป็นทักษะมวยไทย เขาที่เป็นผู้ชายกำยำล่ำสัน ถ้าใช้เข่าอัด หลินจูจะง่ายตรงที่ไม่สามารถมีลูกเท่านั้น ได้ยังไงกัน?

“โอ้ย..” ไหล่ของหลินจูถูกโสงฮุยบีบจนเจ็บ ร่างกายของเธองอลง ตอนที่สังเกตเห็นว่าเข่าของโสงฮฺ ยกกำลังจะกระแทกตนเอง หัวใจดวงนี้ของหลินจูใกล้จะ หลุดออกจากกลางอก เธอจึงหลับตาลงทันที

พอเห็นหัวเข่าใกล้จะกระแทกมา จู่ๆ ก็รู้สึกได้ว่าเงาสีดำข้างขวาปิดลง เขาจึงหันไปมองเท้าข้างหนึ่งจึง เตะมาตรงกระดูกซี่โครงของเขา โสงฮุยจึงไม่สามารถ ทรงตัวอยู่ จากนั้นจึงมีเสียง “ปีง” ดังขึ้น ลำตัวล้มลงไป ด้านซ้าย

หลินจูลืมตาขึ้น ก็เห็นฉินหลั่งถีบถีบโสงฮุยล้มลง เพียงครั้งเดียว ภายในใจจึงรู้สึกแปลกใจมาก ฉินหลั่งจึง ดึงหลินจูไปข้างๆ แล้วมองโสงฮุยที่อยู่บนพื้นด้วยความ ระมัดระวัง

“แม่ถึงเอ้ย กล้าแอบจู่โจมกหรอ กูจะดี ไอ้Loserอย่างถึงจนเอ๋อก่อน แล้วค่อยจัดการกับไอ้ ขี้เหร่นี้! ” โสงฮุยยังไม่เคยถูกคนดีขนาดนี้ ไฟแห่งความ โมโหก็เหมือนโบลเวอร์ที่ลุกโชนเป็นไฟ เขารู้สึกว่าเมื่อ ก็ตนเองถูกแอบจู่โจม ถ้าจะตบตีฉินหลั่งให้นอนบนพื้นก็ คงไม่ใช่เรื่องยากอะไร

“หยุดเถอะ ฉันไม่อยากจะมีเรื่องกับนาย มีอะไรก็ คุยกันดีๆ .” ฉินหลั่งขมวดคิ้วมองโสงฮุย เขารู้ว่ายิ่งตี กันก็ยิ่งทำให้เรื่องมันซับซ้อน

“พูดดีๆ หาถึงหาดิ กูจะให้เมิงคุกเข่าอยู่บนพื้น แล้วเรียกว่าคุณปู….” พูดไป โสงฮุยก็จู่โจมต่อ ครั้งนี้ เขาใช้สานต่า นี่เป็นศิลปะการต่อสู้ที่เขาเก่งที่สุด เขา สามารถใช้เวลาอันสั้นที่สุด ทำให้ฉินหลั่งนอนคว่ำบน พื้นได้(สานต่าเป็นรูปแบบศิลปะการป้องกันตัวและกีฬา มวยใช้เท้าอย่างหนึ่งของจีน)

ทันใดนั้น หมัดของโสงฮุยก็อยู่ตรงหน้าฉินหลั่ง แล้ว ภายในใจของโสงฮุยกำลังแสยะยิ้ม หมัดๆ นี้ชกหน้าถึงให้บวมข้างหนึ่งก่อน แล้วหมัดต่อไปจะทำให้ฟัน จึงหลุดไป4ซีก

เขาที่กำลังจินตนาการอย่างดี จู่ๆ ก็รู้สึกตรงช่วง หน้าอกถูกจู่โจม ทำให้เขารู้สึกเจ็บมาก จนลมหายใจยัง หลุดไปหนึ่งจังหวะ หมัดของเขายังไม่ทันได้ชกฉินหลั่ง ตนเองก็กลับเสไปเสมาแล้วถอยหลังไปหลายก้าว แล้ว จับหน้าอกไว้ ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บอย่างรุนแรง ทว่าเขาก็ไม่ ยอมเสียหน้าต่อหน้าฉินหลั่งและหลินจู จึงกัดฟันอดทน

ทีแรกเมื่อกี้ฉินหลั่งข้อศอกกระแทกลงบนหน้าอก ของโสงฮุย ปกติเขาไม่ชอบต่อสู้ นั่นไม่ได้หมายความว่า เขาไม่สามารถต่อสู้ ครั้งที่แล้วตอนที่ช่วยเผิงเมิ่งบนถนน ในครั้งนั้น ไม่ใช่ว่าคนเดียวก็สู้กับคนหลายๆ คนจนพ่าย แพ้ได้ คนที่มีทักษะเหมือนโสงฮุย ก็ไม่มีทางสู้เขาไหว อยู่แล้ว

เวลานี้โสงฮุยเพิ่งจะรู้สึก ฉินหลั่งไม่ได้ง่าย เหมือนที่ตนเองคิด มีความเป็นได้ที่ตนเองไม่ใช่คู่แข่ง ของเขาจริงๆ ภายในใจของเขาก็รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย แค่เมื่อกี้ตนเองร้องอย่างเย่อหยิ่งขนาดนั้น ถ้าเขาไป แบบนี้ เขากลับไม่มีหน้าแบบนี้

“แม่ถึงเอ้ย งั้นถึงคืนเงินกู 2000 หยวน เรื่องนี้ก จะไม่เอาเรื่องอีก….” โสงฮุยยังอยากจะหาข้ออ้างให้ตัว เองไม่เสียหน้า ทว่าตอนนี้ พอเห็นฉินหลั่งยกมือขึ้นแบบ นี้ “ฟิว” เสียงๆ หนึ่ง ตรงหน้าของโสงฮุยมีผมกระจุกหนึ่ง ทิ้งไว้

โสงฮุยจับผมศีรษะของตัวเอง ก็รู้สึกว่าตรงกลางมีผมหายไป ภายในใจรู้สึกตกตะลึงมาก

“ถ้านายยังไม่ไปอีก ฉันไม่ถือสาที่จะยิงลูกตาของ นาย” ตรงนิ้วมือสองนิ้วของฉินหลั่งคืบใบมีดไว้ แล้วพูด ด้วยเสียงเรียบเฉย โสงฮุยถึงจะเข้าใจสักที ฉินหลั่ง ใช้ใบมีดตัดผมของตนเอง

“คุณ…ครั้งนี้โสงฮุยรู้สึกเหน็บชาตรงแผ่นหลัง เวลานี้ความกล้าหาญของเขาก็ถูกทำให้สะดุ้งตกใจจน หายไปหมด จากนั้นจึงพูดขึ้นไม่หยุด “ใช่ ใช่ ตอนนี้ผม จะไปตอนนี้ ผมจะไปตอนนี้ ”

ขณะที่พูด โสงฮุยเดินไปตรงข้างๆ ผู้หญิงเสื้อ ขาว แล้วดึงเธอกำลังเดินจากไป

“โธ่ ทำไมคุณถึงตกใจขนาดนี้ ยัยขี้เหร่นั่นมันเตะ ฉัน คุณยังไม่ได้เอาคืนให้ฉันเลย จะไปได้ยังไง คุณรีบ ไปสั่งสอนไอ้หมาคู่นี้สักยกหนึ่งสิ….หญิงเสื้อขาวไม่ เห็นฉินหลั่งใช้ “ทักษะมีดบิน” ปกติเธอเอาแต่ใจจน เคยชิน ความโมโหที่เธอถูกหลินจูถีบยังไม่ได้หายไป เลย

เวลานี้ ก็มีเสียง “ฟิว” เสียงหนึ่ง ทำให้หมวก กันแดดของผู้หญิงเสื้อขาวถูกปาดเป็นรู ผู้หญิงเสื้อขาว เลยจับตรงหมวกกันแดดที่มีรูโหว่ แล้วจับโดนของที่ติด อยู่ตรงรู พอเอามาดู กลับเป็นใบมีดอันแหลมคม ทันใด นั้นก็รู้สึกตกใจจนรู้สึกหวาดกลัว เหงื่อเย็นผุดออกมา เวลานี้ไม่ต้องการให้โสงฮุยดึงเธออีกต่อไป เธอจึง เหยียบรองเท้าส้นสูง กลับวิ่งอยู่ข้างหน้าโลงฮุย “โสงฮุย ยังจะชักช้าอยู่อีกทำไม รีบเดินสิ.
ฉินหลั่งเห็นเรือนร่างโสงฮุยพวกเขาทั้งสองหาย ไป และกำลังจะหันไปถามหลินจูว่าได้รับบาดเจ็บตรง ไหนไหม คำพูดยังไม่ออกจากปาก ก็เห็นหลินจูจับจ้อง ตัวเองไว้ด้วยสีหน้าที่เหมือนจะยิ้มและไม่ยิ้ม ฉินหลั่งก็ ถูกเธอจับจ้องจนรู้สึกอัดอั้นใจ ฉินหลั่งเลยเอ่ยถาม “คุณ มองผมทำไม? ”

“นึกไม่ถึงว่าคุณจะมีทักษะที่เก่งขนาดนี้ ทำไมไม่ พูดเร็วกว่านี้ ฉันจะได้ไม่ต้องกลัวไอ้สารเลวสองคนนี้ นั้น! น้ำเสียงของหลินจูมีความว่ากล่าวตำหนิแอบแฝง

%3D

“คุณก็ไม่ได้ถามนี้! แล้วผมจะบอกคุณยังไง? ” ฉิน

หลั่งมองสีหน้าของเธอ แล้วรู้ว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ

อะไร จึงรู้สึกสบายใจ จากนั้นก็ฟังคำถามของหลินจู

กลับรู้สึกตลก

“เห้อ คุณยังโทษว่าฉันไม่ได้ถามหรอ? งั้นตอนนี้ คุณบอกเรื่องที่ฉันไม่ได้ถามบอกให้ฉันฟัง จะได้ไม่ต้อง เจอปัญหาในครั้งหน้า ขี่ม้าแล้วยังหาม้าอยู่ พูดมา! ” หลินจูจึงพูดด้วยความโหดเหี้ยม

“ให้ตายเถอะ คุณวางอำนาจเกินไปหรือเปล่า เรื่องส่วนตัวของผม จะบอกคุณได้ยังไง? ” ฉินหลั่งพูด

“ฉันก็วางอำนาจแบบนี้แหละ ว่ามา คุณไม่พูดใช่ ไหม? งั้นได้ ฉันจะหักเงินเดือนคุณ หักสองร้อยเกิน คุณ จะพูดหรือไม่พูด….” หลินจูพูดอย่างโหดเหี้ยม

“ได้ๆ งั้นผมบอกคุณก็ได้ ผมจะบอกเรื่องก่อนหน้า นี้ให้คุณฟัง” ฉินหลั่งสุดคำบรรยาย และรู้ว่าหลินจูเป็นคนที่รักในศักดิ์ศรีของตนเองมาก และไม่มีทางยอมให้ คนอื่นรังแกง่ายๆ แล้วยังชอบรังแกคนอื่นที่สุด ในสังคม นี้ใครก็เคยชินกับนิสัยแย่ๆ ของเธอ ตนเองถูกเธอ “รังแก” ทำให้เธอมีความสุขหน่อยก็ดี

“คุณนี่มันหน้าเงินจริงๆ! บอกว่าจะหักเงินก็ตอบ ตกลงเร็วกว่ากระต่าย ลูกผู้ชายแท้ๆ ก็ไม่รู้จักอายเลย! เราเปิดรถขายอาหารก่อน ถ้าถ่วงเวลาที่ฉันหาเงิน ฉันจะ หักเงินเดือนคุณ.”

ฉินหลั่งส่ายหัวด้วยความประหม่า แล้วเปิดรถขาย อาหารของหลินจูอีกครั้ง แล้วเริ่มทำการค้าขายอีกครั้ง