บทที่ 122 เด็กที่น่าสงสาร
เมื่อเห็นฉินหลั่งฟันอาส้วยอย่างดุเดือด ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ต่างก็ตกใจ พวกผู้หญิงที่เห็นเลือด และโถมตัวเข้าไปใน
อ้อมแขนของผู้ชายและกรีดร้อง เหลียงฮุยและคนอื่นๆก็ตกตะลึงเช่นกัน ตอนแรกพวกเขาอยาก ดูโชว์ดีๆ แต่นึกไม่ถึงผลจะออกมาอย่างนี้ ในใจเริ่มตื่น
ตระหนกขึ้นมา “เซ่ออยู่ทําไม รีบโทรเรียกตํารวจมา!” ฉินหลั่งตะโกนใส่ พนักงานในร้าน
“อ๋อ… ” บรรดาผู้มุงดูเริ่มมีปฏิกิริยา และรีบหยิบโทรศัพท์ออก มาเพื่อโทรแจ้งตํารวจ
“รีบหนีเร็ว!” เมื่อเหลียงฮุยเห็นคนโทรเรียกตํารวจ เขารีบตะโกน เรียกอาสวยและลูกน้องทั้งสี่คนของเขา และเขาก็วิ่งเร็วกว่า
กระต่าย วิ่งออกจากผับโอวโล่ และลูกน้องทั้งสี่คนก็รีบวิ่งหนี ออกไปด้วยความตื่นตระหนก โดยไม่สนใจอาส้วย
อาส่วยจับแขนข้างที่บาดเจ็บด้วยความเชื่องช้า และหันตัวจาก ไป แต่ถูกชายหนุ่มในผับขวางไว้
“ปล่อยเขาไป” ในขณะนี้ฉินหลั่งจ้องไปที่อาส้วยและพูดกับชาย หนุ่มที่ขวางไว้ ทุกคนก็รู้ว่าเขาทําตามคําสั่งของเหลียงฮุย
และเขาก็ไม่ได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง
หนุ่มๆค่อยๆหลีกทางให้อาส้วย อาสัวยจับไหล่ที่บาดเจ็บ แล้ว ค่อยๆเดินออกจากผับ
เมื่อเห็นเหลียงฮุยและคนอื่นๆต่างก็วิ่งหนีกันไปหมด ฉินหลั่งถอน หายใจยาวอย่างโล่งอก
คนในผับช่วยกันทําความสะอาดผับที่เละตุ้มเป๊ะไปหมด ทักทา ยอู่ยี่หยวน แล้วต่างแยกย้ายกันไป
อู่ยี่หยวนนั่งอยู่ข้างๆฉินหลั่งตลอด เธอใช้ทิงเจอร์ทาตรง บาดแผลของฉินหลั่ง และแสดงความขอบคุณต่อฉินหลั่ง
อู่ยี่หยวนเดินตามฉินหลั่งไปนอกผับ ฉินหลั่งก็กําลังจะกลับเช่น กัน
“ค่อยๆขับนะ ลาก่อน” อู่ยี่หยวนโบกมือลาฉินหลั่ง และกระทบ กระเทือนต่ออาการบาดเจ็บที่แขน อู่ยี่หยวนกุมแขนตัวเอง
ไว้ ดูเจ็บปวดมาก
“คุณเป็นอย่างไรบ้าง?” ฉินหลั่งรีบเดินกลับมาหาเธออีกครั้ง และ เมื่อเห็นแขนของเธอ มีจุดเป็นสีม่วงแดง ฉินหลั่งรู้
ว่าอาการบาดเจ็บเช่นนี้ ขยับเพียงเล็กน้อยก็จะเจ็บ “ไม่เป็นไร ฉันกลับไปทายาหน่อยก็ได้แล้ว… ” อู่ยี่หยวนยิ้ม จางๆให้กับฉินหลั่ง เธอไม่อยากทําให้ฉันหลังต้องมาเสียเวลา
“คุณจะกลับบ้านยังไง?” ฉินหลั่งเหลือบมองไปที่รถปอร์เช่สีแดง สดที่จอดอยู่หน้าผับ แล้วขมวดคิ้วมองอู่ยีหยวนและถาม
“เอ่อ… ถึงแม้ว่าฉันจะขับรถไม่ได้ แต่ฉันก็สามารถเรียกแท็กซี่ ได้ คุณไม่ต้องกังวลหรอก” อู่ยี่หยวนพึ่งตระหนักได้ว่า
สถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้ไม่สามารถขับรถได้ “เอากุญแจให้ฉัน…”
“คุณจะเอากุญแจทําไม?” อู่ยี่หยวนก็หยิบกุญแจรถออกมาด้วย ความงุนงง ฉินหลั่งรีบแย่งไป พยุงอู่ยี่หยวนเดินไปที่รถปอร์ เช่ “ไปกันเถอะ ฉันจะส่งคุณกลับบ้าน”
ฉินหลั่งขับรถ ตามทิศทางที่อู่ยี่หยวนบอก ขับรถไปยังชุมชนที่อู่ ยี่หยวนอาศัยอยู่ พยุงเธอเข้าไปในห้อง
ฉินหลั่งถามอู่ยี่หยวนว่ากล่องยาอยู่ที่ไหน และเขาจะทายาให้อู่ยี่ หยวน
อู่ยี่หยวนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ฉินหลั่งจับแขนของอู่ยี่ หยวน และใช้ยาแก้ฟกช้ํานวดที่แขนของเธออย่าง
ระมัดระวัง
เมื่อเห็นการแสดงออกที่จริงจังและรอบคอบของฉินหลั่ง จากนั้น ก็คิดถึงเหตุการณ์ที่อยู่ในผับ ฉินหลั่งเสียสละตัวเองเพื่อ
ช่วยชีวิตเธอ อู่ยี่หยวนก็เริ่มหลงใหลเล็กน้อย
ในตอนนี้เธอเหมือนนางฟ้าจ่อเสียที่กําลังเหยียบเมฆเจ็ดสีมารับ เธอที่เป็นสมบัติล้ําค่า มีความสุขมากเป็นพิเศษ
เมื่อทั้งสองกําลังตกอยู่ในภวังค์ และเป็นช่วงเวลาแห่งความ หลงใหล
ฉินหลั่งรู้สึกว่ามีลมพัดผ่านเข้ามา เขาเงยหน้าขึ้น และมีเงาดํา ตกลงมาบนหัวของเขา ฉินหลั่งรีบปล่อยมือของอู่ยี่หยวน
ตั้งสติได้รีบหลบไปด้านข้าง “เจียเจียอย่า!” อู่ยี่หยวนตะโกนเสียงดัง
โชคดีที่ฉินหลั่งหลบทันเวลา และไม่ถูกตี เขาลุกขึ้นยืนมอง และ เห็นว่าเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆใส่ชุดนอนดูเหมือนจะอายุสิบ
สองหรือสิบสามปี เธอถือไม้หมุดกลึง เมื่อกี้ฟาดลงไปที่เขา ครั้ง แรกไม่โดน ก็ยกไม้หมุดกลิ้งขึ้นมาและพุ่งมาหาเขาอีกครั้ง
“เจียเจีย เธอกําลังทําอะไร” อู่ยี่หยวนกอดเจียเจีย และพูดอย่าง ตําหนิ
“เขาเป็นคนเลว เขารังแกคุณ ฉันต้องไล่เขาออกไป…” เจียเจีย พูดอย่างไม่ลดละ เธอจ้องมองฉินหลั่งด้วยความโกรธ ถ้าอู่ยี่
หยวนไม่กอดเธอไว้ เธอก็ยังคงจะพุ่งไปตีฉินหลั่งอีก
ฉินหลั่งพบว่าการแสดงออกและน้ําเสียงของเจียเจีย ช่างไร้ เดียงสา ไม่เหมือนคนอายุสิบสองหรือสิบสาม
อู่ยี่หยวนกอดเจียเจียไว้และพูดอธิบายเรื่องดีๆไปมากมาย แต่ เจียเจียไม่ยอมฟัง อู่ยี่หยวนเป็นกังวล เธอปล่อยเจียเจีย เธอ
ชี้ไปที่ฉินหลั่ง และพูดกับเจียเจีย “ไป คุณไปตีเขา เพื่อให้แม่ เสียใจ ไปไป!”
อู่ยี่หยวนนั่งลงบนโซฟา ใช้มือจับผมของเธออย่างหมดปัญญา รู้สึกโกรธและเสียใจมาก
“แม่ ฉันจะไม่ตีเขาแล้ว อย่าโกรธเจียเจียเลย ฉันจะไม่ตีเขา แล้ว” เจียเจียทิ้งไม้หมุดกลิ้ง เธอนั่งข้างๆอู่ยี่หยวน มือเล็กๆจับ เสื้อผ้าของอู่ยี่หยวน และยอมรับว่าเธอทําผิด “ไม่ตีจริงเหรอ?”
“ไม่ตีแล้ว คุณแม่ อย่าโกรธเจียเจียเลย” ใบหน้าของเจียเจียยัง คงเป็นกังวล เธอกลัวว่าอู่ยีหยวนจะเสียใจ
“โอเค เจียเจียเป็นเด็กดีมาก แม่ไม่โกรธแล้ว” อู่ยี่หยวนสวมกอด เจียเจีย แล้วเธอก็มองไปที่ฉินหลั่งอีกครั้ง “ฉินหลั่ง
คุณเข้ามาสิ”
ฉินหลั่งนั่งตรงข้ามกับอู่ยี่หยวนและเจียเจีย ฉินหลั่งพบว่า แม้ว่า เจียเจียจะสวย แต่รูปลักษณ์เธอก็แตกต่างจากอู่ยี่หยวน
มาก และการแสดงออกของเธอดูเหมือนตกตะลึงเล็กน้อย
“เจียเจีย แม่จะแนะนําให้รู้จัก นี่คือพี่ฉินหลั่ง เขาเป็นเพื่อนที่ดี ของแม่ ต่อไปถ้าเจอกัน ห้ามเสียมารยาทเหมือนวันนี้อีกรู้
ไหม” อู่ยี่หยวนพูดขณะมองไปที่เจียเจีย “เข้าใจแล้วค่ะ” เจียเจียพูดอย่างไม่เต็มใจ
ฉินหลั่งพยักหน้าเป็นมิตรกับเจียเจีย แต่ดูเหมือนเจียเจียเห็น ด้วยแค่ลมปากเท่านั้น ดวงตาของเธอที่จ้องมองฉินหลั่งยัง
คงเต็มไปด้วยความเป็นศัตรู อู่ยี่หยวนถอนหายใจอย่างจนปัญญา
“พวกเรารบกวนทําให้เธอตื่นหรือเปล่า? ไป แม่พาเธอกลับไป นอนที่ห้อง ฉินหลั่ง คุณนั่งรอตรงนี้สักพัก” พูดจบ อู่ยี่หยวนก็
จุงมือเจียเจีย และเดินเข้าไปในห้องนอน “คุณแม่ ต้องเล่านิทานก่อนนอนให้เจียเจียฟัง ไม่งั้นเจียเจียนอนไม่หลับ ก็เล่าเรื่องนักบินอวกาศไปสวรรค์”
“ได้ นักบินอวกาศลอยอยู่ในสถานีอวกาศ. …. นอกช่องหน้าต่าง เป็นพื้นที่กว้างใหญ่ และทันใดนั้นนักบินอวกาศก็ได้ยิน
เสียงแว่วมานอกหน้าต่าง “ต๊ะๆๆ” “อ๊ะ ผี เจียเจียกลัว เป็นผีอยู่นอกช่องหน้าต่าง”
บทสนทนาระหว่างอู่ยี่หยวนและเจียเจียแว่วออกมาจากห้องนอน อย่างแผ่วเบา ฉินหลั่งที่นั่งอยู่บนโซฟาก็อดยิ้ม ไม่ได้
ผ่านไปกว่ายี่สิบนาที อู่ยี่หยวนก็ปิดประตูเบาๆ และเดินออกจาก ห้องนอน
“เมื่อสักครู่ฉันต้องขอโทษจริงๆ… ” อู่ยี่หยวนเดินไปหาฉินหลั่ง และขอโทษฉินหลั่งกับการเสียมารยาทของเจียเจีย
“ไม่เป็นไร พี่อู่ เจียเจียเป็น… ” ฉินหลั่งยังคงสนใจเรื่องของเจีย เจียมาก เขาไม่สามารถเดาตัวตนของเจียเจียได้ แม้ว่าเจีย
เจียจะเรียกอู่ยี่หยวนว่าแม่ แต่รูปลักษณ์หน้าตาไม่เหมือน ฉิน หลั่งคิดว่าคงต้องมีอะไรแน่นอน
“เจียเจียเป็นลูกที่ฉันรับอุปการะ เธอเกิดมาพร้อมกับปัญหาทาง สติปัญญา ในปีนี้เธออายุสิบสามปี แต่สติปัญญาของเธอ
หยุดอยู่ที่สามสี่ขวบ” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ การแสดงออกของอู่ยี่ หยวนก็ดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
“โอ้ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง… ” เมื่อคิดว่าเจียเจียมีประสบการณ์ที่ โชคร้ายเช่นนี้ ฉินหลั่งก็รู้สึกสงสารเธอ
“ใช่สิ ทําไมเธอถึงต้องตีฉัน ฉันทําให้อะไรให้เธอขุ่นเคืองหรือ?”
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินหลั่งเห็นเจียเจีย ทําไมดูเหมือนว่าเธอจะแค้น เขามาก?
ร่องรอยของความผิดปกติปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอู่ยี่หยวนไม่หลับ ก็เล่าเรื่องนักบินอวกาศไปสวรรค์”
“ได้ นักบินอวกาศลอยอยู่ในสถานีอวกาศ. …. นอกช่องหน้าต่าง เป็นพื้นที่กว้างใหญ่ และทันใดนั้นนักบินอวกาศก็ได้ยิน
เสียงแว่วมานอกหน้าต่าง “ต๊ะๆๆ” “อ๊ะ ผี เจียเจียกลัว เป็นผีอยู่นอกช่องหน้าต่าง”
บทสนทนาระหว่างอู่ยี่หยวนและเจียเจียแว่วออกมาจากห้องนอน อย่างแผ่วเบา ฉินหลั่งที่นั่งอยู่บนโซฟาก็อดยิ้ม ไม่ได้
ผ่านไปกว่ายี่สิบนาที อู่ยี่หยวนก็ปิดประตูเบาๆ และเดินออกจาก ห้องนอน
“เมื่อสักครู่ฉันต้องขอโทษจริงๆ… ” อู่ยี่หยวนเดินไปหาฉินหลั่ง และขอโทษฉินหลั่งกับการเสียมารยาทของเจียเจีย
“ไม่เป็นไร พี่อู่ เจียเจียเป็น… ” ฉินหลั่งยังคงสนใจเรื่องของเจีย เจียมาก เขาไม่สามารถเดาตัวตนของเจียเจียได้ แม้ว่าเจีย
เจียจะเรียกอู่ยี่หยวนว่าแม่ แต่รูปลักษณ์หน้าตาไม่เหมือน ฉิน หลั่งคิดว่าคงต้องมีอะไรแน่นอน
“เจียเจียเป็นลูกที่ฉันรับอุปการะ เธอเกิดมาพร้อมกับปัญหาทาง สติปัญญา ในปีนี้เธออายุสิบสามปี แต่สติปัญญาของเธอ
หยุดอยู่ที่สามสี่ขวบ” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ การแสดงออกของอู่ยี่ หยวนก็ดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
“โอ้ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง… ” เมื่อคิดว่าเจียเจียมีประสบการณ์ที่ โชคร้ายเช่นนี้ ฉินหลั่งก็รู้สึกสงสารเธอ
“ใช่สิ ทําไมเธอถึงต้องตีฉัน ฉันทําให้อะไรให้เธอขุ่นเคืองหรือ?”
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินหลั่งเห็นเจียเจีย ทําไมดูเหมือนว่าเธอจะแค้น เขามาก?
ร่องรอยของความผิดปกติปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอู่ยี่หยวนประนีประนอมเพื่อที่อยากจะไปเล่น
เมื่อมาถึงสถานที่เครื่องเล่นออกกําลังกายในชุมชน เจียเจียไม่ ค่อยได้เล่นกับสิ่งเหล่านี้ ทุกอย่างดูแปลกมาก ฉินหลั่งก็สอน
เธอทีละอย่าง เครื่องออกกําลังกายแต่ละเครื่องทํางานอย่างไร ทันใดนั้นเจียเจียรู้สึกว่าฉินหลั่งรู้ทุกอย่าง และเธอเริ่มชอบ
เขาเล็กน้อย เมื่อเห็นฉินหลั่งเริ่มเล่นเครื่องออกกําลังกายแทบแนวนอน หมุนตี ลังกาติดต่อกันสามสิบรอบ เหมือนวงล้อหมุน
ดวงตาของเจียเจียเปล่งประกายขึ้น เธอปรบมือ และกระโดด ด้วยความตื่นเต้น
เวลาผ่านไป ความเกลียดชังที่เจียเจียมีต่อฉินหลั่งเริ่มน้อยลง ใน ใจเต็มไปด้วยความรักต่อฉินหลั่ง
“ฉันอยากขี่ม้า!” เจียเจียพูดกับฉินหลั่งอย่างตื่นเต้น
“ขี่ม้า?” ฉินหลั่งนึกไม่ออก เจียเจียเดินไปหาฉินหลั่ง และบอกให้ เขาหมอบลง จากนั้น เจียเจียขี่คอฉินหลั่งอย่างไม่เกรงใจ
เจียเจียตบหัวฉินหลั่งอย่างมีความสุข พร้อมกับพูด “เจี๊ยะเจี๊ยะ
สานสัมพันธ์โดยการขี่ม้าเหรอ ฉินหลั่งหมดคําจะพูด เจียเจีย สวมกระโปรงสั้น ขอยู่บนคอของเขา กระโปรงบังสายตาของ
เขา เขาจะไปได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น เวลาเจียเจียลงมือรุน แรง ตบหัวฉินหลั่งหลายครั้ง ฉินหลั่งเป็นถึงคุณชายตระกูล
ใหญ่อันดับหนึ่งในโลก แต่โดนเด็กอายุสิบสาม “รังแก” ขนาดนี้ ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้
ฉินหลั่งเพียงแค่”เดินสุ่มสี่สุ่มห้า” เป็นระยะทางหนึ่งร้อยหรือสอง ร้อยเมตร ในที่สุดเจียเจียก็ยอมปล่อยเขาไป เมื่อเห็น
สายตาของเจียเจียไม่มีวี่แววของความเป็นศัตรู ฉินหลั่งพอใจ มาก ความลําบากในเช้านี้สิ้นสุดลงโดยไม่ได้เปล่าประโยชน์