บทที่182 พวกเรามาแนะนำตัวกันเถอะ

ชายคนหนึ่งในวัยสี่สิบปีนั่งอยู่ด้านหลังของรถ เขาสูบบุหรี่อยู่ และพ่นควันบุหรี่ออกมา ยิ้มเบาๆแล้วพูด: “นายไม่เห็นเหรอว่าไอ้เด็กนั้นใส่เสื้อผ้าซอมซ่อขนาด ไหน ฉันว่าเขาเองงานยังไม่มีจะทำ เงินที่ได้มา เขาไม่ สนใจหรอกว่าจะเป็นเงินของหญิงชรามั้ย ตราบใดที่ตอน นี้สามารถทำให้อิ่มท้องได้”

“แต่เขาวิ่งเข้าไปในโรงแรมเคมปินสกี้นะครับ” คน ขับรถถามอย่างสงสัย

“เห้ย เด็กหนุ่มอย่างนายนี่มันโง่จริงๆ เขาไม่มี เงินกินข้าว ก็ต้องไปหางานทำไม่ใช่เหรอ? ฉันว่าเขาไป ที่โรงแรมเคมปินสกี้เพื่อของานเจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยหรือว่าไปเป็นเด็กเสิร์ฟอาหาร ฉันเห็นผู้คน มากมาย แค่ยังมองไม่ออกอีกเหรอ”

“ก็ยังเป็นเจ้านายที่ฉลาด”คนขับเกาหัวพูด แล้ว เขาก็ถามอีกครั้ง: “ใช่แล้ว เจ้านาย คืนนี้คุณจะเลี้ยงอา หารที่เคมปินสกี้ ตอนนี้ก็จะสองทุ่มแล้ว ตอนนี้คุณยังไม่ ขึ้นไปอีกเหรอครับ?”

“นาย ถึงว่าทำไมนายเหมาะที่จะเป็นแค่คนขับรถ ของฉัน? นายลองคิดดูสิ คนที่สำคัญที่สุดมาถึงแต่เช้า ฐานะของฉันจะเป็นจุดเด่นได้ยังไง รอจนกว่าพวกเขามา ถึงที่นี่พอสมควร ฉันถึงค่อยสามารถปรากฏตัว นี่เรียกว่า เอิกเกริก เข้าใจมั้ย?”
“เข้าใจแล้วครับ เจ้านายคุณก็ยังคงเป็นคนที่ เฉลียวฉลาด ผมยังคงห่างไกลคุณอีกมาก”คนขับรถยิ้ม หน่อยๆ

ฉินหลั่งหาที่ผู้โยวบอกกับตัวเองเจอแล้ว งาน เลี้ยงหมู่บ้านจัดขึ้นที่ห้องวีไอพี304 จัดการจัดระเบียบ เสื้อผ้า ก็เดินเข้าไป

ในห้องวีไอพีมีโต๊ะอาหารทั้งหมดสิบโต๊ะ ทุกโต๊ะ มีคนอยู่แปดถึงเก้าคน รวมทั้งหมดเกือบจะแปดสิบถึง เก้าสิบคน เกือบจะมากันครบทั้งหมดแล้ว ที่ผนังด้านข้าง ของห้องวีไอพี มีผ้าสีแดงผืนยาวหนึ่งผืนแขวนเป็นแนว นอน ข้างบนมีตัวหนังสือสีเหลืองเขียนไว้ว่า “งานเลี้ยง หมู่บ้านคนฉางอานที่อาศัยใช้ชีวิตในหลินอาน” เมื่อ ได้ยินครึ่งหนึ่งของคนในห้องคุยกันด้วยภาษาฉางอาน โดยเฉพาะ “แล้วจัดเล (อร่อย)” ยิ่งทำให้ฉันหลังสนิท ใจรู้สึกมีความใกล้ชิด

ฉินหลั่งกำลังจะเดินเข้าไปข้างใน โทรศัพท์มือ ถือของเขาดังขึ้นอีกครั้ง มันยังคงเป็นโทรศัพท์ของแม่ ฉินหลั่งก็รับสายทันที

ที่แท้แม่ฉินจ้าวหมิงหมิงคิดถึงฉินหลั่งมากเหลือ เกิน เดิมที่หล่อนจองห้องวีไอพีของโรงแรมเซก้าที่ดี ที่สุดในหลินอาน แต่เธอร้อนใจอยากจะเจอฉินหลั่ง ก็ เลยมาที่โรงแรมเคมปินสกี้แทน จองห้องวีไอพีv888ที่ดี ที่สุด ถามฉินหลั่งว่าตอนนี้ถึงงานเลี้ยงหรือยัง ถ้ายังไง ถึง ก็ให้ไปเจอหล่อนก่อน แต่ฉินหลั่งบอกว่าตัวเองมาถึง ห้องวีไอพี304แล้ว ตอนนี้ยังไม่สามารถไปได้จ้าวหมิงหมิงถึงค่อยยอมแพ้ สุดท้ายก็กำชับฉินหลัง งาน เลี้ยงจบลง ต้องมาเจอหล่อนก่อนเป็นอันดับแรก

ฉินหลั่งวางสายไป เมื่อนึกถึงว่าตอนนี้ตัวเองและ แม่อยู่ที่โรงแรมเดียวกัน ฉินหลั่งก็รู้สึกตื่นเต้นมาก

“ฉินหลั่ง!”ในเวลานี้ ผู้โยวเห็นฉินหลั่งเดินเข้ามา: “นายทำไมแต่งตัวสภาพนี้ก็มาแล้ว? โธ่ มานี่สิ พวกเรา นั่งโต๊ะนี้”

ฉินหลั่งยิ้มบางเบา และตามผู้โยวมานั่งลงโต๊ะที่ เดียวกัน ทำให้เขาแปลกใจเล็กน้อย เถียนซิงก็อยู่ที่โต๊ะ นี้ด้วย

“ผู้โยว นี่ใครเหรอ ทำไมแต่งตัวมาสภาพนี้?”

“ใช่แล้ว ดูเสื้อผ้าของเขาสกปรกไปหมด มีอะไรที่ หน้าผาก เหงื่อเหรอ? ไม่ใช่ว่าเขาที่นี่โดยที่ไม่ได้อาบ น้ำมานะ?”

“มีกลิ่นเหม็นเล็กน้อย บนตัวนายมีกลิ่นอะไร เนี่ย”หญิงสาวที่นั่งข้างๆฉินหลั่ง บีบจมูกและขยับตัว ออกไปเล็กน้อย

“เอ่อ…”ฉินหลั่งคิดไม่ถึง พวกเขาจะมีปฏิกิริยา แบบนี้กับตัวเอง ฉินหลั่งยังคิดอยู่ว่า ทุกคนเป็นคนใน หมู่บ้านเดียวกันและทำงานที่นี่ คงจะสนิทใจรู้สึกมีความ ใกล้ชิดมากกว่า แต่ว่าตัวเองก็ไร้เดียงสาเกินไปเหรอ? ตัวฉินหลั่งเองก็ไม่ได้อาบน้ำมาจริงด้วย เขาจะต่อว่าไม่กี่ คำก็ว่าอะไรไม่ได้ ฉินหลั่งก็ยิ้มแหะๆ
“คุณเถียน เมื่อกี้เรื่องที่คุณเล่าอยู่ยังเล่าไม่หมด เลยนะ เล่าให้พวกเราฟังต่อหน่อย”ชายหนุ่มบนโต๊ะก็พู ดกับเถียนซิงด้วยรอยยิ้ม

เถียนซิงอยู่ในบนโต๊ะอาหารนี้ เป็นผู้หญิงที่สวย ที่สุดในห้องวีไอพีนี้ พวกผู้ชายไม่อยากได้ฟังในสิ่งที่ เถียนซิงเล่า พวกเขาต้องการที่จะเอาใจเถียนซิง ได้รับ ความรู้สึกดีๆจากเธอ ดูว่าตัวเองสามารถที่จะพัฒนา ความสัมพันธ์กับเธอได้หรือเปล่า

คำพูดเสนอแนะของชายหนุ่มก็ได้รับความเห็น ด้วยจากคนอื่นๆบนโต๊ะ

“ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องเมื่อกี้แล้ว ฉันจะเล่าเรื่อง

ที่น่าสนใจกว่านี้ให้ทุกคนฟัง รองรับได้ว่าพวกคุณทุกคน ไม่เคยฟังมาก่อนแน่” “รีบๆเล่า ตอนนี้อาหารยังไม่มาเสิร์ฟ พอดีเลยพูด

แก้เบื่อไปก่อน”คนอื่นๆมองด้วยท่าทางที่สนใจ

“อะแฮ่ม”เถียนซิงกระแอม แล้วเหลือบไปมองฉิน หลั่งอย่างตั้งใจ ถึงค่อยพูดออกมา: “ครั้งก่อนฉันกลับมา เที่ยวกับเพื่อนคนหนึ่ง ลงมาจากรถไฟฟ้า ก็ไปพักที่โรง แรมเว้ยเซียงใกล้สถานีรถไฟฟ้า….”

เถียนซิงอยากหาแฟนที่ร่ำรวยเป็นทายาทมหา เศรษฐี ดังนั้นเมื่อตอนที่อ้ายทาวไม่อยู่ด้วย หล่อนมักจะ บอกว่าอ้ายทาวเป็น “เพื่อน” แต่ไม่ใช่”แฟน” เป้าหมายก็ เพื่อให้ความหวังกับชายอื่น เกิดหล่อนเจอผู้ชายที่ร่ำรวย มากว่าอ้ายทาวล่ะ?
“โรงแรมเว๋ยเซียงเหรอ ฉันไม่เคยไปพักนะ อยู่ที่ นั่นคืนนี้ถูกสุดก็สามพันแปดร้อยแปดสิบแปดหยวน แพง มาก”

“ใช่แล้ว คุณเถียนสามารถเข้าพักที่โรงแรมเวียเซี ยงได้ ความสามารถนี้ทำให้พวกเราอิจฉาจริงๆ”

เมื่อฉินหลั่งได้ยินเถียนชิงพูดถึงโรงแรมเว้ยเซี ยงในใจก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เขามองเถียนซิง เถียนซิ งก็ยิ้มมุมปากเยาะเย้ยเขา

“ตอนที่ฉันเดินไปที่โรงแรม และกำลังจะเปิดห้อง ที่แผนกต้อนรับ พวกคุณเดาดูว่าฉันเห็นใครบางคน? ฉัน เห็นใครคนหนึ่งใส่เสื้อจากข้างทางดูแล้วน่าจะไม่เกิน สองร้อยหยวนบนกางเกงและรองเท้ามีฝุ่นเกาะอยู่ บน ใบหน้าของเขายังมีเหงื่อออกมากมาย เหมือนกับว่า เหมือนกับว่า….”เถียนซิงชี้ไปที่ฉินหลั่ง: “ก็คล้ายๆกับ ผู้ชายอย่างเขา ก็ยืมอยู่ที่ห้องโถง กำลังเตรียมจะเข้า พัก….

คนอื่นๆมองที่ท่าทางของฉินหลั่ง ก็แสดงสีหน้าที่ เหลือเชื่อออกมา

“อะไรนะ คนอย่างเขาจะเข้าพักที่โรงแรมเวียเซี ยงนะเหรอ? เธอเข้าใจผิดหรือเปล่า?”

“ใช่แล้ว บนตัวของฉันสวมใส่ยังเกินหนึ่งพัน

หยวน ฉันยังเข้าพักโรงแรมเวียเชียงไม่ไหวเลย แค่ไอ้ขี้

แพ้คนหนึ่งที่ใส่เสื้อผ้าไม่ถึงสองร้อยหยวนยังเข้าพักได้เหรอ?”

“คุณเทียน คุณล้อเล่นกับพวกเราหรือเปล่า? เขา อาจจะไปถามพนักงานต้อนรับว่าโรงแรมรับสมัคร พนักงานอยู่หรือเปล่า? ได้ยินคุณพูด คนคนนั้นคือคน ธรรมดา เป็นแค่คนธรรมดาจะเข้าพักที่โรงแรมเวียเซียง ได้อย่างไรกันล่ะ?”

ไม่ใช่นะ เขาไม่ได้ไปหางานทำ แต่เข้าไปพัก จริงๆ เขาให้พนักงานต้อนรับเปิดห้องเตียงคู่ที่หรูหรา ก่อน จากนั้นก็ไม่พอใจ ก็เลยเปิดห้องเพลสสิเดนท์สูทที่ หรูที่สุดแพงที่สุด! ที่สำคัญพวกคุณรู้มั้ยเขาใช้การ์ด อะไรจ่ายค่าห้อง? การ์ดวีไอพีของธนาคารซิตี้แบงก์!”

“โอ้โห! ห้องเพลสสิเดนท์สูทที่หรูที่สุดพักคืน หนึ่งตั้งหนึ่งหมื่นสองพันแปดร้อยแปดสิบแปดเลยนะ! นี่ ก็แม่งโคตรรวยเกินไปล่ะ”

“แค่หนึ่งหมื่นสองพันแปดร้อยแปดสิบแปดเอง การ์ดวีไอพีของธนาคารซิตี้แบงก์ต่างหากที่สุดยอดกว่า คนที่จะทำการ์ดนี้ได้ต้องมีทรัพย์สินส่วนตัวอย่างน้อง สามสิบล้านขึ้นไปนะ!”

“ที่แท้คนคนนี้เป็นเศรษฐีที่อ่อนน้อมถ่อมตัวแต่ไม่ เปิดเผย ประเทศจีนมีผู้คนมากมายก็อ่อนน้อมถ่อมตน แบบนี้ คุณดูรถqqที่ขับอยู่บนท้องถนน อันที่จริงที่บ้าน เขามีเฟอร์รารี่มากกว่าสิบกว่าคันด้วยซ้ำ เขาขับจนเบื่อ แล้ว ถึงมาขับqq”
ชายหนุ่มตะลึง และคนอื่นๆก็ใจสั่นเหมือนกัน ดวงตาจับจ้องไปที่เถียนซิง: “หลังจากนั้นยังไงต่อ ผู้ จัดการโรงแรมเวียเซียงก็มาต้อนรับหรือเปล่า เศรษฐีที่ ร่ำรวยแบบนี้ ก็ต้องประจบไว้ให้ดีล่ะซินะ!”

“เหอะเหอะ”เถียนซิงหัวเราะคิกคักขึ้นทันใด คน อื่นๆก็ไม่เข้าใจดังนั้น เถียนซิงก็พูด: “ตอนนั้นฉันก็คิด เหมือนกับที่พวกคุณคิดแหละ คิดว่าเป็นทายาทเศรษฐีที่ อ่อนน้อมถ่อมตน คิดไม่ถึง พนักงานหญิงต้อนรับใช้ การ์ดของเขารูดจ่ายเงินไม่ได้ ท้ายที่สุดพนักงานหญิง ต้อนรับก็ให้เขาเปลี่ยนวิธีการชำระเงินค่าห้อง เขาหยิบ เงินออกจากกระเป๋ามาหนึ่งพันหยวน ท้ายที่สุดก็จ่ายค่า ห้องไม่ได้ ก็หนีออกไปอย่างเศร้าหมอง….”

“หา ที่เปิดห้องเพลสสิเดนท์สูทและการ์ดวีไอพีก็ เป็นของปลอมเหรอเนี่ย คนคนนี้เป็นยาจกจริงๆด้วย”

“เหอะเหอะ ฉันก็ว่าล่ะ มีทายาทเศรษฐีที่ไหนแต่ง ตัวเหมือนคนธรรมดาแบบนี้ ไอ้นี่มันบ้าหรือเปล่า ไม่รู้ว่า ทำการ์ดวีไอพีปลอมที่ไหนมา คงจะคิดว่าสามารถหลอก ระบบของโรงแรมได้สินะ โง่เกินไปแล้ว”

“ฉันเปิดโรงแรมเล็กๆ ถ้าคนแบบนี้กล้ามาที่ โรงแรมของฉัน ฉันไม่ขับไล่มันออกไปสิแปลก เล่นบ้า อะไรกันเนี่ย”

“ฮ่าฮ่า ทุกคนก็ไม่ต้องจริงจังมาก ก็ถือสาว่าฟังเรื่องตลกละกัน”เถียนซิงหัวเราะแล้วพูด แล้วหล่อนก็ มองไปที่ฉินหลั่ง ยิ้มแล้วถาม: “ฉินหลั่ง นายคิดว่าคนคน นี้น่าขำมั้ย ฮ่าฮ่า”

ฉินหลั่งก็ก้มหน้าก้มตากินแตงโมหนึ่งชิ้น โดยที่ ไม่พูดอะไร

“ทำไมประธานหลี่ยังไม่มาอีก นี่ก็สองทุ่มยี่สิบ แล้วนะ”ผู้คนมากมายก็เริ่มสังเกต เจ้าภาพงานครั้งนี้คือ

หลี่ย่าวเวยยังมาไม่ถึง

“ประธานหลี่ได้ส่งข้อบอกในกลุ่มคนในหมู่บ้านว่า ตอนนี้ให้เสิร์ฟอาหารได้เลย เดี๋ยวเขาก็มาถึงแล้ว! ให้ เถียนซิงคุณเถียนเป็นพิธีกรด้วย! “ครั้งนี้คนที่มาร่วมงาน เลี้ยงหมู่บ้าน ส่วนใหญ่ก็อยู่ในกลุ่มของหมู่บ้านที่ชื่อ ว่า “คนฉางอานดิ้นรนอยู่ที่หลินอาน”เหมือนกันหมด ชาย หนุ่มคนหนึ่งเห็นข้อความข้อของหัวหน้ากลุ่มหลี่ย่าวเวย ในกลุ่ม ก็ยืมขึ้นมาพูดเสียงดัง: “คนไหนคือคุณเถียนครั บ?”

“ฉันเอง”เถียนซิงยืนขึ้นมา แสดงท่าทางต่อผู้คน ที่อยู่ที่นี่ และพูดด้วยความถ่อมตน: “ฉันเคยเจอประธาน หลี่แค่ไม่กี่ครั้งเอง เขาให้ฉันมาเป็นคนจัดการดูแล ถือว่า ให้ความสำคัญกับฉันจริงๆ แต่ในเมื่อประธานหลี่พูดฝาก มาแบบนี้ อย่างนั้นฉันก็กล้าที่จะจัดการให้”

เถียนซิงสั่งกับพนักงาน ให้พวกเขาเริ่มเสิร์ฟ อาหารตอนนี้

ความจริงแล้วความสัมพันธ์ของเถียนซิงและหลี่ย่าวเวยไม่ได้ง่ายๆอย่างที่พวกเขาคิด อันที่จริงแล้วเถียน ซิงแอบอ้ายทาว ไปมีความสัมพันธ์ที่ลับๆล่อๆกับหลี่ย่า วเวยหลายเดือนก่อนหน้านี้ วันนี้ที่ให้หล่อนมาพิธีกรก็ เป็นเถียนซิงที่ร้องขอเอง

ในไม่ช้า อาหารทุกประเภทเสิร์ฟขึ้นมาครบแล้ว

“เอาล่ะ ก่อนที่จะเริ่มลงมือทานอาหาร ฉันมากล่า วอะไรสักหน่อย งานเลี้ยงหมู่บ้านครั้งนี้ของพวกเรา ใน อนาคตก็ช่วยเหลือซึ่งกันและกันด้วย ทุกๆคนก็พบเจอ กันครั้งแรก ฉันขอเสนอ ให้พวกเราทุกคนแนะนำตัวกันที ละคน ทุกคนก็แนะนำด้วยว่าตัวเองทำอะไร เพื่อว่าอีก หน่อยลำบากอะไร พวกเราก็จะได้รู้ว่าสามารถขอความ ช่วยเหลือกับใครได้บ้าง….”ข้อเสนอของเถียนซิงก็ ทำให้ทุกคนยอมรับเห็นด้วย

ฉินหลั่งมองไปที่เถียนซิงที่พูดอยู่บนเวที ก็ขมวด คิ้วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ หล่อนมุ่งประเด็นมาที่ตัวเองชัดๆ ผู้โยวที่อยู่ข้างๆก็ดึงฉินหลั่งเบาๆ ด้วยสายตาที่แสดง ความรู้สึกผิด: “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่น่าชวนนายมาเลย” ฉินหลั่งยิ้มบางๆ: “ไม่เป็นไร”

ฉินหลั่งคิดในใจแม้ว่าตัวเองจะขายแพนเค้ก แต่ เขาก็พึ่งพาตนเองได้ และไม่มีอะไรต้องละอาย เมื่อคิด เช่นนี้แล้ว เขาก็รู้สึกสงบขึ้นมา และใช้ตะเกียบคืบ อาหารบนโต๊ะเพื่อทาน

“เอาล่ะ ตอนนี้เริ่มเลยละกัน ฉันเป็นคนแรกเลย ฉันชื่อเถียนซิง ตอนนี้ยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย อยู่ที่หลิน อานอาจจะช่วยเหลืออะไรทุกคนไม่ได้ แต่ยังต้องพึ่งพาความช่วยเหลือของทุกๆคน…”แม้ว่าเถี่ยนซึ่งจะอยู่ที่ หลินอาน “ไม่มีเส้นสายอะไร” แต่เป็นคนสวย ผู้หญิง ไม่มีความสามารถ ก็ไม่มีใครดูถูก แต่เธอกลับยังได้รับ การปลอบโยนและความรักจากผู้ชายอีก

ต่อมาก็คนอื่นๆก็ยืนขึ้นทีละคน แนะนำตัวเอง

” …ฉันเป็นผู้บริหารอยู่ที่กรุ๊ปเกร์ลี่ย์ ถ้าทุกคนจะ ซื้อรถสามารถมาหาฉันได้…”

…ฉันเป็นศาสตราจารย์อยู่ในมหาวิทยาลัยเจ้อ เจียง หากปัญหาด้านการศึกษาก็สามารถบอกได้…

“..ฉันอยู่ในสำนักงานใหญ่ของอาลีบาบา…”

“..ฉันอยู่ในโรงพยาบาลประชาชนหลินอาน…”

แต่ละคนต่อหน้าคนในบ้าน ก็ไม่อยากเสียหน้า แม้ว่าจะเป็นแค่พนักงานเล็กๆในบริษัท Hanghzou Wahaha Group จำกัด ก็บอกว่าบริษัทที่ตัวเองทำงาน อยู่ใหญ่โตและสุดยอดแค่ไหน คนที่อยู่ในห้องก็ยังคง ให้เกียรติ ทุกคนพูดจบก็จะบอกว่า “สุดยอด” “ยอด เยี่ยม” “ยินดี”ทั้งหมดก็ประจบสอพลอ ท้ายที่สุดมันก็ สะดวกสำหรับคนอื่น ตัวเองก็สะดวกไปด้วย

“เอาล่ะ เชิญคุณผู้ชายท่านนั้นยืนขึ้นมาแล้ว แนะนำตัวเองด้วย”เถียนซิงเล็งสายตาไปที่ฉินหลั่ง ดวงตากะพริบเปล่งประกายด้วยความสุข