บทที่ 94 ชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้อยู่ด้วยกัน

ฉินเทียนสวมรองเท้าแตะ เขาวิ่งเหมือนโดนัลด์ ดัก แต่ฉินเทียนร้อนใจจริงๆ ที่เกาะป่ายฮัว เขารู้สึกดีกับ จงยู่ ถ้าไม่ใช่ว่าจงยู่เป็นแฟนพี่ใหญ่ เขาจะต้องแย่งมา เป็นแฟนตัวเองแน่

หลิวอันฉีที่ยืนอยู่ข้างเห้อหยู่เฉินยังไม่เข้าใจว่า เกิดอะไรขึ้น แต่คุณชายฉินวิ่งไปอย่างรีบร้อนขนาดนี้ จะ ต้องมีเรื่องด่วนแน่

“รดวิ่ง”

หลิวอันฉีผิวปาก โบกมือไปให้เยอรมันเชพเพิร์ด ในน้ำ : “แอนดี้ กลับมาหาแม่” เยอรมันเชพเพิร์ดเป็นหมาเลี้ยงของหลิวอันฉี

เธอเรียกไป เยอรมันเชพเพิร์ดก็หยุดลง ขึ้นมาบนฝั่ง จากทะเลสาบ ก้าวขาวิ่งไปทางหลิวอันฉี

“ไอ้ห่าเอ๊ย”ตอนเยอรมันเชพเพิร์ดผ่านร่างฉิน เทียน ฉินเทียนถีบหัวไป จนเยอรมันเชพเพิร์ดกลิ้งไป หลายที เยอรมันเชพเพิร์ดยังอยากพุ่งไปกัดฉินเทียน แต่ถูกหลิวอันฉีเรียกกลับไปทันที

จงยู่ที่ทะเลสาบเทียมนั้น เวลานี้ทั้งตัวไร้เรี่ยวแรง ในร่างกายจงยู่เจ็บปวดมาก ที่ตัวถูกกัดไปหลายที แช่อยู่ ในน้ำก็เหมือนกับบาดแผลถูกเกลือโรย

จงยู่แทบจะไม่มีลมหายใจใดๆอีก จิตใจของเธอ อ่อนแอมาก สติทั้งหมดก็กำลังอ่อนแอ เธอไม่ได้ยินเสียงรอบๆ ตาก็ปิดไปครึ่งหนึ่งแล้ว ทั้งตัวจงยู่รีสึก ชัดเจนอยู่อย่างเดียว ก็คือ -“เจ็บ”

จงยู่ในตอนนี้แค่อยากให้ตัวเองคลายความเจ็บ ปวดนี้ไวๆ อยู่บนโลกนี้แค่หนึ่งวินาที สำหรับเธอก็เป็น ความทุกข์ทนอย่างหนึ่ง

จงยู่ที่สั่นอยู่ใน น้ำ บางทีอาจจะมีแรงกายที่พร้อม จะสนับสนุนเล็กน้อย แต่ ความตั้งใจของเธอกลับล้มลง ไปก่อน

จงยู่ไม่ได้ยิน ฉินเทียนที่กำลังพุ่งไปที่เธอ ตะโกน เสียงดัง : “พี่สะใภ้ พี่สะใภ้… .”

ร่างของเธอถอยลงไปด้านหลัง แผ่นหลังอยู่บน ผืนน้ำ ข้างหูมีเสียงดัง “ฟุบ”แล้วโลกก็เงียบลง

ร่างของจงยู่ดึงลงน้ำ สร้อยเพชรเส้นนั้นที่คอเธอ ลอยไปตรงหน้าจงยู่ตามคลื่นน้ำที่ซัดผ่าน

จงยู่อยากจะเอามือไปลูบเพชรบนนั้น แต่เธอไม่มี

แรง

สายตาของเธอจดจ่อไปที่เพชร

วันนั้น ภาพที่ฉินหลั่งเอาสร้อยสวมที่คอเธอเอง กับมือปรากฏอยู่ตรงหน้า เธอจำได้ว่าวันนั้น ฉินหลั่งจูบ เธอต่อหน้าผู้ชม จูบนั้นช่างหอมหวาน ในปากของจงยู่ รู้สึกรสหวาน แต่น้ำตาที่ขมขึ้นของเธอ ได้ผสมปนไปกับ น้ำทะเลสาบที่เยือกเย็น

ฉินหลั่งในตอนนี้ เขายืนหยัดไม่อยู่ ฟุบไปที่โต๊ะกินข้าว คืนนี้มีความสุขมาก หน้าแดงๆของเขามีรอยยิ้ม

จงยู่ไม่มีสติคิดถึงฉินหลั่งอีกแล้ว ภาพฉินหลั่งใน หัวเธอหายไป ในน้ำ ดวงตาคู่นั้นของเธอที่มีชีวิตชีวา สดใสนั้นเหลืออยู่เล็กน้อย และก็จะหายไปอย่างรวดเร็ว

“วางใจเถอะ คนที่ทำร้ายคุณทุกคน ผมจะต้องเอา คืนพวกเขาทั้งหมดให้”

“ต่อไปผมจะต้องปกป้องอยู่ข้างกายคุณไม่ให้ โดนใครมาทำร้าย”

“โอเค ต่อไปแค่มีผมฉินหลั่งอยู่ แม้จะบอบช้ำไป หมด แต่ผมรับรอง จะไม่ให้จงยู่ได้รับบาดเจ็บใดๆอีก คุณวางใจนะ”

คำที่ฉินหลั่งเคยพูดในช่วงที่เธอกำลังจะตายนั้น ปรากฏอยู่ในหัวจงยู่ทีละคำ

“ฉินหลั่ง ถึงแม้คุณจะทำที่คุณพูดไม่ได้ แต่ฉันไม่ โทษคุณเลยสักนิด ขอโทษนะ ไม่ทันบอกลาคุณฉันก็ไป ก่อนแล้ว ถ้าฉันสามารถทนได้ ฉันไม่ยอมแพ้ แต่ว่าเจ็บ ปวดมากเลย ขอโทษนะ…

ถ้าหากชีวิตนี้ไร้โชคชะตาต่อกัน

ชาติหน้ามีจริง

ขอให้เราได้อยู่ด้วยกัน

ดูแลตัวเองด้วย….”
ตาของจงยู่ปิดลง ตัวของเธอค่อยๆจมลงไปในน้ำ ค่อยๆดิ่งลงไปในน้ำ ในที่สุดก็จะปลดปล่อยแล้ว…

“พี่สะใภ้ -“ฉินเทียนวิ่งไปร้องตะโกนไปอย่างตื่น ตระหนกที่ทะเลสาบเทียม รองเท้าแตะเขากระเด็นหาย ไปแล้ว ฉินเทียนกระโจนลงน้ำ เอาร่างของจงยู่อุ้มขึ้นไป บนน้ำ

“พี่สะใภ้ คุณเป็นไงบ้าง , พี่สะใภ้….”ฉินเทียน ยืนในน้ำ ร้องเรียกจงยู่เสียงดัง แต่สีหน้าจงยู่ซีดขาว ไม่ เคลื่อนไหวใดๆ ฉินเทียนตกใจหมด เขาตะโกนเสียงดัง ไปที่รถพยาบาลทางนั้น : “รีบเอาคนมาช่วยผมตรงนี้ เลย รีบมา”

ฉินเทียนลุยน้ำมา อุ้มจงยู่ค่อยๆขึ้นฝั่งไป หมอ สองคนทางนั้นรีบยกเปลวิ่งเข้ามาทางนี้ ฉินเทียนเอาจงยู่วางไว้บนเปล ยังดีที่จงยู่ยังมีลม

หายใจ ฉินเทียนตะโกนใส่หมอสองคนด้วยความ

โกรธ : “รีบเอาเธอเข้าโรงพยาบาล ถ้าเธอเป็นอะไรไป

ผมจะทำลายคุณทั้งตระกูล ไสหัวไป ..” ฉินเทียนถีบไปที่กันด้านหลังหมอคนหนึ่ง หมอ สองคนยกจงยู่ รีบวิ่งทางรถโรงพยาบาล แป๊บเดียว รถ พยาบาลก็เปิดไฟ เสียงดัง” หว่อ หว่อ”ขับออกไปข้าง

นอก

ฉินเทียนหยิบiphone8ออกมา ขมวดคิ้วโทรหา ฉินหลั่ง จงยู่เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ จะต้องแจ้งฉินหลั่ง ก่อน ฉินเทียนเอาโทรศัพท์แนบหู สายตาเต็มไปด้วยความเศร้า

ฉินหลั่งในตอนนี้ ดื่มจนเมาแล้ว เขาฟุบไปที่โต๊ะ โทรศัพท์ข้างหัวเขากะพริบ ดังขึ้น แล้วก็สั่น แต่ฉินหลั่ง ไม่ได้ยิน

“แม่เอ๊ย ! คุณกำลังทำอะไรกันแน่ ? “ฉินเทียน โทรไป3ครั้งก็ไม่ติด เขาโกรธจนเขวี่ยงโทรศัพท์ทั้งไป ทางทะเลสาบเทียมไกลๆ : “ไอ้ห่าแม่เอ๊ย ! ”

สายตาเยือกเย็นของเขามองไปที่คนอื่นๆ เดิน ก้าวเท้าใหญ่ออกไปจากกลุ่มฝูงคน เดินไปพร้อมกับชี้ด่า เห้อหยู่เฉินไป : “อยากโดนหมัดมากนักใช่ไหม ? กล้า แตะต้องพี่สะใภ้ผม…”

เดินเข้าไปก็ด้วยปากร้ายๆ แป๊บเดียวก็ทำให้คน อื่นๆหวาดกลัวฉินเทียนขึ้นมา ลูกเศรษฐีแบบเห้อหยู่เฉิน นี้ ฉินเทียนบอกจะตีก็ดี นี่มันเจ๋งจริงๆเลย ?

“คุณชายฉิน ใจเย็นนะครับ เป็นเธอที่ทำร้ายหมา ผมก่อน ผมจึงทำเรื่องแบบนี้ภายใต้ความโกรธนี้ อีก อย่าง ผมก็ไม่รู้ว่าเธอคือพี่สะใภ้คุณ ….”ถูกตบไปทีหนึ่ง ความรู้สึกแรกของเห้อหยู่เฉินไม่ได้เจ็บ และก็ไม่รู้สึก อาย แต่รู้สึกหวาดกลัว เขาอยากระงับความโกรธของฉิน เทียนให้ไวที่สุด

“คุณมันพูดจาเหมือนหมาตด”ตอนฉินเทียนพูด ก็ พ่นน้ำลายใส่หน้าเห้อหยู่เฉิน ใช้ชีวิตอยู่กับจงยู่10กว่า วันที่เกาะป่ายฮัว ทำไมฉินเทียนจะไม่รู้ว่าจงยู่เป็นคนยัง ไง : “พี่สะใภ้ผมทำร้ายหมาคุณ ? คุณรู้ไหม แค่ดอกไม้เธอยังไม่กล้าเด็ด คุณคิดว่าคนแบบนี้ จะทำร้ายหมาคุณ ได้ ?”

“เอ่อ….ผม.”ฉินเทียนเป็นแบบนี้แล้ว เห้อหยู่เฉินรู้ ว่าพูดอีกจะทำให้เขาโกรธ เขามองไปที่ถังปอกับเย้น นี้ : “พวกเขาบอก หมาของผมดื่มน้ำแร่ไป ก็เลยป่วย

“พวกคุณ….”สายตาเยือกเย็นของฉินเทียนมอง ไปที่ถังปอกับเย็น นี้ เขาเดินไปที่ถังปอกับเย้นนี้

“คุณชายฉัน..ไม่ใช่…”ถังปอตกใจกลัวจนแก่ไป สิบกว่าปี หน้าย่นขึ้นมา ปากสั่น น้ำลาย น้ำมูกไหลออก มาก็ไม่รู้ตัว ขาสองข้างสั่นแรงมาก ตอนที่ฉินเทียน เตรียมปล่อยหมัดไปนั้น ขาของถังปอก็อ่อน ล้มลงไปที่ พื้นทันที เขาก้มหัวไปที่ฉินเทียน : “คุณชายฉิน ไม่ใช่ ผม เธอต่างหาก ! เธอให้ผมใส่ร้ายพี่สะใภ้คุณ อีกอย่าง น้ำขวดนั้นเธอให้พี่สะใภคุณเอง เธอใส่”หลอกลวง ดอกทองลงในน้ำ ทำให้พี่สะใภ้คุณปวดท้อง….”

ถังปอโยนความผิดไปที่เย็นนี้ทันที เขารู้ดี ตัวเอง อยู่ตรงหน้าฉินเทียน แค่หญ้าก็เทียบไม่ติด ถ้าฉินเทียน เอาความโกรธระบายที่ตัวเอง ตัวเองก็อาจจะเป็นไปได้ ว่าเสียชีวิตเล็กๆนี้ไป

“ไอ้ห่าเอ๊ย ! “ฉินเทียนเหยียบหัวถังปอ ดีที่ฉิน เทียนไม่ได้สวมรองเท้า ไม่งั้นนี่ก็อาจจะทำให้เขาเปิด

ปากได้

“ดอกทอง คุณนี่กล้าใช้คำว่า'”ต่ำกับพี่สะใภ้ผม !ผมจะถีบคุณให้ตายเลย ! “ฉินเทียนก็รู้ฤทธิ์ของหลอก ลวงดอกทองเขาคว้าผมของเย็นนี มองตรงไปที่หน้าเย้ นนี ตบหน้าพลิกไปมากว่า10ที พอเขาปล่อย เย็นนึก็ตัว อ่อน ล้มลงพื้น

“อย่ามาแกล้งตายนะ ! “ฉินเทียนด่าไปที่เย็นนี้ แรงๆ แล้วก็พูดกับสาวสวย4คนที่เขาพามาว่า : “เอา รองเท้ามาให้ผม ! ”

แป็บเดียว ก็มีคนเอารองเท้าที่ฉินหลั่งทั้งไว้ที่พื้น ส่งไปที่มือฉันเทียน ฉินเทียนตะโกนไปหาเย็นนี้ที่ พื้น : “ยืนขึ้น ก้มเอว เอาก้มหันมาทางผม ! ”

เย็นนี้จะไม่กล้าได้ไง ? เธอยืนขึ้นกัมเอวลง โก่ง กันออกไป

“ดอกทอง..คิดบัญชีคุณให้พี่สะใภ้ผม…ทำไม เลวได้ขนาดนี้.”ฉินเทียนด่าไป แล้วรองเท้าแตะนั้นก็ ถีบแรงๆไปที่กันของวัน นี้ ทุกครั้งที่ถีบ เย็นนึ้ก็ร้อง คร่ำครวญ

“แอ่นดีๆ-”

ฉินเทียนตีกันเย็นนี้จนเธอเสียเปรียบ ดีไป ประมาณ30ที่ ฉินเทียนเอารองเท้าแตะโยนไปที่พื้น สวม แล้วเดินไปทางเยอรมันเชพเพิร์ด เย็นนีหลับตาแน่น ล้ม ไปที่พื้น เธอรู้สึกว่ากันของตัวเองซ้ำเป็นรอย

“โฮ่ง โฮ่ง….”เห็นฉินเทียนเดินมา เยอรมันเชพ เพิร์ดขุดดินอีก แล้วก็พุ่งไปข้างหน้าอีก เห่าเสียงดังใส่ ฉินเทียน มันจำได้ว่า ฉินเทียนเพิ่งเตะมัน
“แอนดี้อย่าร้อง”หลิวอันฉีเกาหัวเยอรมันเชพ เพิร์ด แล้วพูดพร้อมยิ้มแหยๆให้ฉินเทียน : “คุณชายฉิน คุณจะทำอะไรคะ….”พูดไป หลิวอันฉีก็ลากสายรัดคอ เยอรมันเชพเพิร์ดไปด้านหลังตัวเอง

ฉินเทียนไม่สนเธอ สายตาของเขาจ้องไปที่เยอ รมันเชพเพิร์ดเขม็ง

“เอาคีมมาให้ผม ! “ฉินเทียนร้องเสียงดัง ถึงแม้ที่ นี่ไม่มีลูกน้องของเขา แต่ใครจะกล้าไม่ฟังเขาอีกล่ะ? เห้อหยู่เฉินรีบแอบให้เจ้าหน้าที่ในงาน หาคีมมาให้ทันที เขาส่งไปในมือของฉินเทียนด้วยตัวเอง เห้อหยู่เฉินใน ตอนนี้ได้อต่อยากสงบความโกรธของฉินเทียนที่มีต่อตัว เอง

“เห้อหยู่เฉิน คุณ…..”หลิวอันฉีร้องอย่างโมโหไป ที่เห้อหยู่เฉิน เขาไม่ช่วยตัวเอง แต่ยังเป็น”ผู้สมรู้ร่วม คิด”ของฉินเทียน ฉินเทียนเดินไปตรงหน้าเขาแล้ว หลิว อันฉีร้องอย่างตื่นตระหนก : “ออกไป

“ไอ้ห่า -“ฉินเทียนแย่งสายคล้องหมาในมือหลิว อันฉี เตะเธอล้มลงพื้น

“โฮ่ง โฮ่ง….”เยอรมันเชพเพิร์ดเห่าไปที่ฉินเทียน อย่างบ้าคลั่ง แล้วยังอยากพุ่งไปที่ตัวฉินเทียน

“ห่าเอ๊ย ดุร้ายยิ่งกว่าคน ผมจะสั่งสอนแก เอง…..”ฉินเทียนได้เปรียบที่มีสายจูง มันง่ายมากที่จะ หลบหลีกการโจมตีของเยอรมันเชพเพิร์ด เขาใช้ส่วนสูง จากด้านบนมองไปด้านล่าง ถีบไปที่เยอรมันเชพเพิร์ดแรงๆสองสามที

ฉินเทียนจ้องเพ่งไปที่เยอรมันเชพเพิร์ดที่พุ่งเข้า มาที่ร่างตัวเอง แขนสองข้างของเขารวบเข้าไว้ รวบคอ เยอรมันเชพเพิร์ดไว้ แล้วกอดล้มลงไป คนกับหมากลิ้ง ไปมาที่พื้นหลายที ฉินเทียนกดเยอรมันเชพเพิร์ดไว้ใต้ ตัว

ตอนนี้ ฉินเทียนได้เปรียบที่จะ”ครอบงำ”ไว้จริงๆ

“โฮ่ง”เวลานี้เยอรมันเชพเพิร์ดยังเห่าอย่างผยอง ฉินเทียนปล่อยหมัดเข้าที่จมูก : “ไอ้หมา จะร้องอีกเห รอ.”

ฉินเทียนปล่อยไปที่เยอรมันเชพเพิร์ดหลายหมัด จนมันนิ่ง”ไปเอง มันก็ไม่กล้าร้อง ได้แต่หุบปากร้อง หงอยๆ

ไอ้ห่า เห่าผมเหรอ..”ฉินเทียนปล่อยเยอ

รมันเชพเพิร์ดไปอีกหมัด เยอรมันเชพเพิร์ดเจ็บจนอ้า ปาก ฉินเทียนถือโอกาส มือขวาเอาคีมเข้าไปในปากเยอ รมันเชพเพิร์ด : “ยังจะกล้ากัดพี่สะใภ้ผม ไม่อยากอยู่ใช่ ไหม เดี๋ยวจะถอนฟันแกเอง !”

ฉินเทียนใช้มือแกะปากของเยอรมันเชพเพิร์ด คีม

คืบฟันที่ยาวที่สุดหนึ่งซี่ ร้อง”โอ๊ย”ออกมา แล้วถอนออก “ไอ้ห่า อ้าอีก….”ฉินเทียนปล่อยหมัดจนปากของ

มา

เยอรมันเชพเพิร์ดอ้า คีมคีบมาได้หนึ่งซี่ แล้วก็ดึงลง

“อ้าให้ผมเดี๋ยวนี้ …