บทที่ 92 นี่แค่เริ่มต้น

จงยู่บนเวทีได้ใช้แรงกายทั้งหมดของเธอร้อง เพลงแล้ว แต่เสียงร้องของเธอภายใต้ความเจ็บปวดจะดี ได้แค่ไหนเชียว ? ในเวลานี้ จู่ๆเสียงเพลงก็กลายเป็น เพราะขึ้นมา เพราะว่าเสียงของคนหนึ่งปิดจงยู่

“ถ้าหากทะลุผ่านไปได้ฉันรู้ว่าจะต้องหาได้เจอ พยายามที่จะสลัดออกไปเพื่อบินไปยังท้องฟ้าสี

ฟ้า

บินไปยังท้องฟ้าสีฟ้า

บินไปยังท้องฟ้าสีฟ้า”

เสียงสูง ฟังแล้วทำให้ผู้คนฮึกเหิม

เห็นแค่เย็นนี้เดินเต้นรำไปที่ข้างกายจงยู่ จงยู่ มองเธอ สายตาเต็มไปด้วยความขอบคุณ เธอทนความ เจ็บไว้ ถอยไปที่ตำแหน่งของเจนนี่ เพื่อเต้นกับเธอ

จงยู่คิดว่าเย็นนี้กำลังช่วยตัวเอง

เดิมที่เย็นนี้ร้องเพลงเพราะมาก เวลานี้ ร้องออก มาตอนนี้ เพราะว่ามีการควบคุมของจงยู่ก่อนหน้านี้ ก็ยิ่ง เผยให้เห็นว่าเธอร้องเพราะมากขึ้น ทำให้ผู้ชมและ กรรมการตัดสินตาเป็นประกาย เห้อหยู่เฉินก็ ร้อง”อ้อ”ออกมาเบาๆ สายตามีแต่ความชื่นชม

ร้องเสร็จแล้ว เด็กสาวห้าคนก็เบียดเสียดกัน ทำท่าที่ออกแบบขึ้นมา เวลาห้านาทีนี้ ในที่สุดก็ผ่านไป
ตอนที่เสียงดนตรีหยุดนั้นจงยู่ขาอ่อน ล้มไปที่ พื้น ทำให้เกิดความปั่นป่วนที่ด้านล่างเวทีอีกครั้ง กัวย่า หนานรีบเอาจงยู่ประคองขึ้นมา ส่วนเย็นนี้ที่ยืนอยู่ข้างจง ยู่มุมปากก็มีรอยยิ้มเยือกเย็น

หลังเวทีมองสภาพจงยู่ที่อ่อนแอ เฉินจิ้งอี้ปิดปาก ร้องไห้ออกมา รู้แบบนี้ก็จะยอมแพ้ ไม่ให้จงยู่ขึ้นแสดง แล้ว ตอนนี้เธอหวังว่า จงยู่จะปลอดภัย

“สมาชิกคนนี้ป่วยเหรอครับ ? รีบพาเธอไปพัก ผ่อนเถอะ ส่วนคะแนนของพวกคุณ ขอโทษนะ ขอบคุณ ที่พวกคุณเข้าร่วมการแข่งขัน” Jay Chouเป็นห่วงจงยู่ มาก เห็นสภาพเธอไม่ค่อยดี รีบให้จงยู่กลับไปพักผ่อน

“ใช่ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ร่างกายสำคัญ .”กรรมการอีกสามคนพูด

กัวย่าหนานรู้สึกผิดหวังมาก ถ้าจะอยู่อาการดี พวก เธอต้องผ่านแน่นอน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่สนใจคะแนน เธออยากให้จงยู่ได้รับการรักษาอย่างเร็วที่สุด

ทั้งห้าคนโค้งคำนับ จะลงจากเวทีนั้น เฉินจิ้งอี้ก็ พุ่งขึ้นมาที่เวที ประคองจงยู่

“เดี๋ยวก่อ….”ตอน นี้ เห้อหยู่เฉินพูดเสียงดัง พวกเธอต้องยืน

“ร้องแย่ขนาดนี้ ยังจะเลือกBlue Bird เพลงนี้ถูก พวกคุณทำลายแล้ว”เห้อหยู่เฉินโกรธมาก เขาไม่สนว่า ป่วยหรือไม่ ร้องBlue Birdได้แย่ขนาดนี้ กำลังดูถูกนารู โตะชัดๆ และกับผู้หญิงพวกนี้ จากสถานะของเขาแล้ว ก็ไม่สามารถด่ารุนแรงได้ ทำให้เห้อหยู่เฉินก็เซ็ง ปากพีม พำเบาๆ : ไก่ป่ายังร้อง Blue Birdได้เลย ไอ้ห่า”

“โอเค การแสดงของพวกคุณเป็นไง ในใจตัวเอง รู้ดี”สายตาของเห้อหยู่เฉินละไปจากพวกจงยู่แปลกๆ แล้วสุดท้ายก็ล็อกไปที่ตัวเย็นนี้ ใช้มือชี : “ผู้หญิงคนนี้ ร้องไม่เลวเข้าหูที่สุด เพราะว่าเธอ ผมจึงให้พวกคุณ ผ่าน

เห้อหยู่เฉินเป็นสปอนเซอร์ คำพูดของเขามี ประโยชน์แน่นอน

“ฉัน ..”เย้นชี้ไปที่ตัวเองอย่างประหลาดใจ เธอ รีบก้มหัวขอบคุณเห้อหยู่เฉิน :

“ขอบคุณค่ะคุณชายเห้อ

ฉันจะพยายามต่อไป”

“พอแล้ว อย่าอยู่บนเวทีให้ปวดตาอีกเลยลงไป เถอะ”เห้อหยู่เฉินโบกมือ พวกเฉินจิ้งอี้จึงกล้าลงไป

“จงยู่ คุณทนก่อนนะ”พูดจนไปถึงหลังเวที เฉินจี้ งอี้ก็โทรหา120 ให้พวกเขารีบมารับคนที่คฤหาสน์วัน หยุดเซิ่งเจ๋ทันที เฉินจิ้งอี้ให้จงยู่ที่อ่อนแอเอนในอ้อม แขนตัวเอง ปลอบเธอเบาๆ : “ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวรถ พยาบาลจะมาแล้ว.”

กัวย่าหนานก็ดูแลอยู่ข้างกายจงยู่ ดึงมือของเธอ มองเธออย่างเป็นห่วง

“พี่เฉิน ฉันเจ็บมากเลย…”เสื้อของจงยู่เปียก หมดแล้ว เธอหลับตาแน่น สองมือกำแน่นประสาทของ เธอใกล้จะไม่ตอบสนองแล้ว
“คุณยังจะพูดอีกเหรอ ? เพราะว่าคุณ พวกเรา เกือบจะถูกเตะออก , .”ก่องเจียวพูดด้วยความโกรธ

“ใช่ คุณบอกว่าตอนเช้าไม่เจ็บท้อง ตอนมีดก็ไม่ เจ็บ แต่เวลาสำคัญแบบนี้ดันเจ็บ จงใจใช่ไหม เนี่ย….”จางเสี่ยวหย่าก็กอดอก มองจงยู่อย่างไร้คำพูด

ได้ยินเพื่อๆโทษจงยู่ เย็นนี้ก็แอบยิ้มอย่างเยือก เย็นอยู่ข้างๆ

“เธอคิดแบบนี้เหรอ ? จงยู่กลายเป็นแบบนี้แล้ว พวกคุณยังพูดเยาะเย้ยอีก ไม่อายเหรอ”เวลานี้ กัวย่า หนานที่ใจเย็นมาตลอด ก็ยืนขึ้นอย่างทนไม่ไหว ด่าพวก ก่องเจียวด้วยความโมโห

“พวกเราพูดผิดเหรอ ถ้าไม่ใช่การช่วยของเย็นนี่ ในตอนท้าย พวกเราก็ถูกคัดออกแล้ว เธอคนเดียวเกือบ ตัดอนาคตที่ดีของทั้งห้าคน ฉันจะว่าเขาแล้วยัง ไง ? “ก่องเจียวพูดอย่างไม่ยอมแพ้

“พอแล้ว เจียวเจียว หย่าหย่า ฉันบอกก่อนหน้านี้ แล้วไง พวกคุณคือทีมเดียวกัน ต้องให้เกียรติกัน พวก คุณจำไม่ได้เหรอ…”เฉินจิ้งอี้ขมวดคิ้วพูด

“พี่เฉิน อย่าโกรธเลยเจียวเจียวกับหย่าหย่าก็ โกรธมาก ควรให้อภัยกัน พวกเราทุกคนใจเย็นกัน เถอะ…..”เจนนี่เดินเข้ามา ดึงก่องเจียวกับจางเสี่ยวหย่า ออกไป เธอจะให้เฉินจิ้งอี้เห็นความมีเหตุผลของเธอ แบบนี้ ต่อไปเธอจะต้องเห็นค่าตัวเองมากขึ้น

“พี่เฉิน ฉันเอง…ที่ผิด พี่อย่าว่าพวกเธอ เป็นความผิด…ของฉัน….”จงยู่พูดอย่างลำบาก น้ำตาไหลออกมา จากดวงตาของเธออีกครั้ง ทำให้เห็นแล้วน่าสงสารมาก

“ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ความผิดคุณ คุณอย่าพูดเลย เด็กดี นะ…..”เฉินจิ้งอี้ลูบหัวปลอบจงยู่ การคัดเลือกยังดำเนินการต่อไป

เยอรมันเชพเพิร์ดข้างๆหลิวอันฉี แลบลิ้นออกมา หายใจหอบแรง หลิวอันฉีรู้ว่านี่คือปฏิกิริยาที่แอนดี้หิวน้ำ

“แอนดี้ กิวน้ำใช่ไหม ? “หลิวอันฉีลูบหัวเยอ รมันเชพเพิร์ด ตอนนี้เธอไม่อยากไปไหน เลยหาเรียก คนพาหมาไปดื่มน้ำแทน เพราะว่าความสัมพันธ์ของหมา ตัวนี้ ลูกเศรษฐีที่อยู่รอบๆต่างอยู่ห่างจากเธอไป 2เมตร กว่า พวกลูกเศรษฐีรู้จักความชั่วร้ายของหมาตัวนี้เป็น อย่างดี ใครจะไปกล้านั่งข้างมัน ?

“คุณ มานี่ . .”หลิวอันฉีชี้ไปที่ใครสักคน

“อ่า ผม…”คนที่ถูกชี้คือถังปอ เขามองไปรอบๆ คนอื่นๆกำลังมองการแสดงอย่างตั้งใจ ในใจถังปอแอบ ร้องว่าซวย ยิ้มฝืนๆเดินไปที่หลิวอันฉี เขากลัวจริงๆว่า เจ้านี่จะกัดตัวเอง

“แอนดี้ อย่าร้อง”รอถังปอเดินไปตรงหน้า เธอก็ เอามือชี้ถังปอ มองเยอรมันเชพเพิร์ดแล้วพูด : “ให้อา คนนี้พาแกไปดื่มน้ำไง เด็กดีนะ อย่ากัดอาล่ะ”

ถังปอทั้งกลัวและอายเขากลายเป็นอาหมาไป แล้วจริงๆ
ถังปอไม่กล้าจูงเยอรมันเชพเพิร์ดตัวนี้จริงๆ แต่ก็ ไม่กล้าไม่จูงด้วย หลิวอันฉีคือแฟนสาวของเห้อหยู่เฉิน ไม่ใช่คนที่เขาควรทำให้ไม่พอใจได้

สุดท้าย เขาจูงเยอรมันเชพเพิร์ดออกมาจากกลุ่ม ผู้ชม เตรียมให้เยอรมันเชพเพิร์ดดื่มน้ำที่ทะเลสาบเทียม และก็แปลกใจจริงๆ ได้ยินที่หลิวอันฉีพูด เยอรมันเชพ เพิร์ดก็ไม่กัดเขาจริงๆ น่าจะเห็นเขาเป็นอาแล้ว ?

“ที่รัก ทำไมคุณจูงมัน ? “เย็นนี้ที่กำลังยืนอยู่กับ พวกก่องเจียวที่แดนหลัง เห็นถังปอจูงหมามาหนึ่งตัวก็ ร้องเสียงดัง

ถังปอจงเยอรมันเชพเพิร์ดไปทางเย็นนี้ จนกลุ่ม นักแสดงแดนหลังตกใจร้องออกมา สุดท้ายถังปอให้เย็น นี่ออกมาหาตัวเอง มองท่าทางเย็นนี้ที่หวาดกลัว ถังปอ เอามือเกาหัวเยอรมันเชพเพิร์ด : “นี่คือน้าของแก อย่า กัดเธอ”

ถังปอเอาตัวเองเป็นอาของหมาไปแล้วจริงๆ เย็น นียังไม่กล้าเข้าใกล้ มองมันอย่างระวังตัว ถามถังปอจะ ไปทำอะไร ถังปอก็เอาเรื่องที่หลิวอันฉีให้เขาไปป้อนน้ำ หมาเล่าให้ฟัง

“ป้อนน้ำ ? “ได้ยินตรงนี้ ตาของเย็นนี้ก็กะพริบ เธอมองไปที่ถังปออย่างชั่วร้าย : “คุณรอที่นี่.เย็นนี้ไปข้างๆจงยู่ หยิบน้ำขวดข้างๆของเธอขึ้น มา : “จงยู่ ฉันจะไปป้อนหมา ใช้น้ำขวดนี้ของคุณได้

ไหม ? ”
จงยู่มองเย็นนี้อย่างอ่อนล้า พยักหน้า มุมปากของ เย็นนี้มีรอยยิ้มปรากฏ ถือน้ำเดินไปที่ข้างๆถังปอ

“ให้มันดื่ม….”เย็นนี้เอาน้ำไว้ในมือของถัง ปอ : “นี่เพิ่งให้จงยู่ดื่ม”

“ที่รัก หมาตัวนี้เป็นของหลิวอันฉี นี่คุณจะเล่นกับ ไฟเหรอ ? “เมื่อครู่ถังปอเห็นจงยู่เจ็บปวดทรมานมากแค่ ไหนเย็นนี้อยากให้หมารู้รสชาตินี้ด้วย แต่อีกเดี๋ยวหมา เป็นอะไรไป เห้อหยู่เฉินสืบหาความจริง นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ พวกเขาจะยอมรับ

“หีหึ้ ก็กำลังเล่นอยู่กับไฟจริงๆไง แต่คนที่เล่นกับ ไฟไม่ใช่พวกเรา เพราะว่าน้ำขวดนี้ไม่ใช่ของพวก เรา”แววตาของเย็นนี้มีความเยือกเย็นออกมา : “ตอนนี้ รีบป้อนมันเถอะ”

มองเยอรมันเชพเพิร์ดแลบล้นออกมาเลียน้ำ เข้าไปอารมณ์ของเย็นนี้ก็มีความสุขมากๆ เธอพาหมา ดื่มจนเหลือแค่ครึ่งขวด กลับไปที่แดนหลัง แล้วก็แอบ เอาขวดวางไว้ข้างๆจงยู่

มองจงยู่ที่หลบตาอยู่ในอ้อมแขนเฉินจิ้งอี้ ดวงตา ของเย็นนี้ค่อยๆคมกริบยิ่งขึ้น ยัยโง่ คุณอาจจะยังไม่รู้ นี่ มันแค่เริ่มต้น

ถังปอจูงเยอรมันเชพเพิร์ดกลับไปข้างๆหลิวอันฉี

20นาทีถัดมา ตอนหลิวอันฉีกำลังคุยเบาๆกับ เห้อหยู่เฉิน เยอรมันเชพเพิร์ดก็เริ่มร้องเสียงต่ำ”อื้อ อื้อ”ผ่านไปอีก 5 นาที เยอรมันเชพเพิร์ดฟุบไปที่พื้น ร้องออกมา”เอ๋งเอ๋ง”ลิ้นแลบออกมา หลิวอันฉีปลอบยังไง ก็ ไม่มีประโยชน์ต่อเยอรมันเชพเพิร์ด ดวงตาของเยอ รมันเชพเพิร์ดมีน้ำตาไหล ดูท่าทางแล้วทรมาน

“แอนดี้ เป็นอะไรไป? “หลิวอันฉีลูบหัวเยอ รมันเชพเพิร์ดอย่างสงสาร เธอมองไปที่ถังปออย่าง โกรธๆ : “คุณมานี่ คุณเพิ่งให้แอนดี้กินอะไรไป?”

“ปะ ..เปล่านี่ครับ ? “ถังปอมีท่าทางกลัวมาก

“เหลวไหล แอนดี้ดีมาตลอด จนคุณพามันไปดื่ม น้ำ มันกลับมาก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว รีบพูด”หลิวอันฉี โกรธจนพูดอย่างดุร้าย เห้อหยู่เฉินก็มองไทปีถังปอ ลูก เศรษฐีที่อยู่รอบๆก็มองไปที่ถังปอ ผู้กำกับให้นักแสดง ด้านบนหยุดลง ที่นี่กลายเป็นจุดสนใจ

“ผม …ผมพามันไปดื่มน้ำน่ะครับ น้ำนั่นนักแสดงที่ อยู่แดนหลังเอามาให้ ไม่ได้กินอย่างอื่นจริงๆ”ถังปอพูด อย่างสั่นๆ

“ไร้สาระ น้ำของคนแดนหลังพวกนั้นดื่มได้มั่วๆเห รอ ? “เห้อหยู่เฉินยืนขึ้น ก้าวไปจนถังปอถอย หลัง : “ตอนนี้พาผมเอาน้ำขวดนั้นกลับมา ถ้าหมาผม เป็นอะไรไป คุณรอดูได้เลย”

“คือ …”ถังปอพูดด้วยความกลัว พูดไป เขากัมลง เดินไปด้านหน้า เห้อหยู่เฉินกับหลิวอันฉีเดินไปด้านหลัง ลูกเศรษฐีคนอื่นๆ ผู้ชมคนอื่นๆตามไป เจ้าหน้าที่ใช้รถ เล็กๆ เข็นเยอรมันเชพเพิร์ดตามไปด้วย

นักแสดงที่อยู่แดนหลังเห็นเห้อหยู่เฉินมาแล้ว ก็ตกตะลึง ต่างยืนขึ้นมา

เฉินจิ้งอี้กับกัวย่าหนานประคองจงยู่ เหมือนกับ คนอื่นๆ ต่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ผมถามน้ำที่แฟนผมเอามาให้ครับ”ถังปอชี้ไปที่ เย็นนี่ ทำเป็นพูดกับเย็นนี้ : “หมาของคุณชายเห้อดื่มน้ำ ของคุณ ตอนนี้ป่วยหนักเลย”

“อำ ? “เย็นนี้ตกใจจนร้องออกมา เธอรีบพูดไปที่ เห้อหยู่เฉินด้วยความกลัว : “คุณชายเห้อ น้ำขวดนั้นคน อื่นให้ฉันมาค่ะ ไม่เกี่ยวกับฉัน…

“อ้อ ?”สายตาเห้อหยู่เฉินเย็นชาเล็กน้อย : “คุณ คุยกับเขาว่าต้องป้อนหมาผมเหรอ?”

“ใช่ ฉันบอกแล้วว่าต้องป้อนหมาให้ดื่ม ทั้งงานก็มี แค่คุณที่พาหมามา เธอต้องรู้แน่ๆ”เย็นนี้พูด

“เขาคือใคร ? “เห้อหยู่เฉินถามอย่างหม่นหมอง สายตาของเย็นนี้ขอบคุณไปที่จงยู่ เธอใช้นิ้ว

ชี้ : “เธอคนนั้น น้ำนั่นเป็นเธอที่ให้ฉันมาค่ะ”