บทที่ 79 เริ่มแต่นี้ไปเป็นเด็กกำพร้า

“แม่-“จงยู่มองไปที่หน้าของแม่ จมูกเปรี้ยวขึ้น น้ำตาคลอเบ้าทันที

“อย่าร้อง จงยู่ ….”ช่ายหนงยิ้มอ่อนอ่อน อยากจะ ยกมือไปเช็ดน้ำตาให้ แต่มือถูกจงยู่จับไว้

“แม่อยากขยับ”จงยู่รู้ว่าแม่ขยับหนึ่งครั้งจะทรมาน ขนาดไหนและยากลำบากมาก “แม่รู้สึกยังไงบ้าง ? ทรมานมากใช่ไหม…

นึกถึงแม่กำลังทนทุกข์ทรมานอยู่ ก็ทำให้หัวใจ ของจงยู่เจ็บปวดมาก

ช่ายหนงแค่สายหัวเบาๆ เธอรู้สึกดีใจมาก “ไม่ เจ็บ แม่ไม่เจ็บสักนิดเลย…”

“ฉินหลั่ง ต่อไปนายจะดูแลจงยู่ดีดีใช่ไหม ? “สาย ตาของช่ายหนงมองไปทาง ฉินหลั่งอย่างช้าๆ ตั้งแต่ ครั้งแรกที่เจอเขา เธอก็รู้สึกได้ถึงความรักอันลึกซึ้งที่ฉิน หลั่งมีให้กับจงยู่

“แม่ “จงยู่ฟังออกมาแม่กำลังฝากตัวเองอยู่

“ครับน้า ผมจะดูแลจงยู่ดีดี”ฉินหลั่งมองไปที่ดวง ตาของช่ายหนงแล้วพูดด้วยความจริงใจ

“ดี ดี …”ชายหนงพยักหน้าอย่างพอใจ รู้สึก สบายตัวมากขึ้น ในใจของเธอ ฉินหลั่งไม่ใช่คนนอกแล้

วอ่ะ
“จงยู่ ตอนนี้แม่จะบอกเรื่องหนึ่งเรื่องให้เธอ”ช่าย หนงมองไปที่จงยู่ นัยน์ตาของเธอเริ่มหมองคล้ำ

จงยู่จับมือของช่ายหนงแน่นๆ นัยน์ตาที่มีน้ำตาอยู่

เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ที่จริง… ฉันไม่ใช่แม่แท้แท้ของเธอ”ช่ายหนงม องตาของจงยู่และพูดเบาๆ นี่เป็นความลับที่อยู่ในใจของ

เธอมา 20ปี

พอได้ยินคำพูดของช่ายหนง ทำให้จงยู่ที่กำลัง เศร้าอยู่ตกตะลึง “แม่….”

“ทีแรก ความลับนี้ฉันอยากจะเก็บไว้ทั้งชีวิต แต่ ฉันรู้สึกว่านี่เป็นการหลอกลวง นี่เป็นสิ่งที่ลูกควรจะ รู้…”นัยน์ตาของชาย หนง เริ่มมีน้ำตา

“ไม่…แม่….” จงยู่กำลังพูดพึมพำ

ตั้งแต่เธอมีความทรงจำมา เธอก็ใช้ชีวิตอยู่กับ ช่ายหนงมาตลอด แล้วช่ายหนงก็มาบอกกะทันหันว่า ไม่ใช่แม่ของตัวเอง จะทำให้จงยู่รับได้ยังไง ?

และฉินหลั่งที่อยู่ข้าง ๆได้ยินคำพูดของช่ายหน งก็ตกใจ เขาเปรียบเทียบหน้าตาของทั้งสองโดย อัตโนมัติ แต่พบว่าทั้งสองไม่เหมือนกันจริงๆ

“เด็กโง่ ทำไมใจบุญเหมือนแม่เลย แบบนี้ไม่ ดี..”มองเห็นท่าทางอ่อนโดยของจงยู่ ช่าย หนัง เหมือนได้เห็นหน้าตาของแม่จงยู่ ทำให้ช่ายหนงนึกไป ถึงเรื่องเก่าเก่าแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา
ไม่ แม่ แม่คือแม่ของฉัน…..”พอได้ยินช่ายหนง พูดถึงแม่แท้แท้อีกครั้ง จงยู่ เริ่มกลัวแล้ว เธอมองไปทาง ช่ายหนงพูดอย่างดื้อด้าน

“เด็กดี ฉันไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ของเธอ แม่ของ เธอคือคุณหนูที่สุภาพเรียบร้อย และฉันเป็นเพียงคนใช้ รับใช้เคียงข้าง…” ช่ายหนงพูดอย่างอ่อนโยน

จงยู่สายหัวเบาๆ ไม่หยุด

“ตอนนั้นคุณหนูได้คลอดลูก หลังจากนั้นก็ถูกคน ที่บ้านรู้เรื่องนี้แล้วถูกค้างไว้ในห้อง ไม่อนุญาตให้คุณ หนูออกจากห้อง เพื่อป้องกันคนหนูหนีออกจากบ้าน พวกเขายังบังคับให้ฉันกับคุณหนูต้องฉีดไวรัส มีแต่กิน ยาที่พวกเขาให้ตลอดเวลาถึงจะไม่ทำให้อาการกำเริบ จะได้มีชีวิตต่อ ตอนนี้อาการของฉันเพราะไวรัสกำเริบ แล้ว ยังจำได้อยู่ไหม ตอนที่อยู่บ้านเกิด แม่ต้องขึ้นไป หายยาสมุนไพรบนเขาตลอดเวลาไหม? ยาพวกนั้นก็ เพื่อที่จะลดอาการของไวรัส แต่ไม่คิดว่าสุดท้ายก็มา ถึง….

“แม่อย่าพูดแล้ว..” ภายใต้จิตสำนึกของจงยู่ เริ่มรับได้แล้วว่าช่ายหนงไม่ใช่แม่ของตัวเอง

“ให้ฉันพูด ฉันกลัวจะไม่มีโอกาสได้พูด

อีก…..”ช่ายหนงพูดอย่างอ่อนโยน”เดิมทีชีวิตก็ใช้อย่าง ทั่วไป ในตอนนั้น คุณหนูแค่อยากจะเลี้ยงลูกให้โตเป็น คน แต่ไม่นาน ฉันได้ข่าวมาว่าคนในบ้านจะหาโอกาสฆ่า ลูก ตอนนั้นลูกเป็นทารกที่ยังไม่ครบหนึ่งเดือนนะ….”
“ฉันรีบเอาข่าวนี้ไปบอกกับคุณหนู คุณหนูเสียใจ กับคนในบ้านมาก และคนหนูก็รู้ว่าถ้าเธออยู่ในบ้านต่อ คนในบ้านจะหาโอกาสลงมือแน่นอน ในคืนนั้นคุณหนู และฉันก็พาลูกออกมา ตีคนที่เฝ้าอยู่ให้สลบแล้วหนีออก จากบ้าน….

“ถึงแม้เราจะระมัดระวังแล้ว แต่ก็ทำให้คนในบ้าน รู้จนได้ สุดท้ายพวกเราถูกบังคับเดินไปถึงที่หน้าผา พวก เขาขับรถล้อมรอบพวกเราไว้ในตอนนั้นคุณหนูอยากจะ กลับไปกับพวกก่อน แล้วค่อยหาโอกาสหนี แต่ใครจะรู้ว่า คนที่เป็นคนนำนั้น มีความคิดที่อยากจะฆ่าคุณหนู ตอนที่ คนหนูรู้ว่าผิดปกติ แต่ก็ช้าเกินไปแล้ว คนฝ่ายตรงข้าม เอาปืนเจาะมาที่พวกเรา…”

“อ้า… จงอยู่ไม่ได้ที่ร้องออกมาอย่างไม่รู้ตัว สายตาฉินหลั่งก็กระตุก

“ฝั่งตรงข้ามยิ้มอย่างมีได้ความชนะ แล้วในเวลา ที่พวกเขาจะเหนี่ยวไกเพื่อจะยิง คุณหนูก็รีบกอดตัวฉัน และกระโดดจากหน้าผา ระหว่างที่โดดลงนี้ฉันกลัวมาก นอกจากได้ยินแต่เสียงลม อยู่ดีดีฉันยังได้ยินคุณหนูคุย กับฉันว่า ช่ายหนง ต่อไปลูกก็ฝากเธอดูแลแล้วนะ ฉัน ยังไม่รู้อะไรเลย พอลืมตาก็เห็นคนหนูยิ้มกับฉันอย่าง ขมขึ่น ต่อด้วยคุณหนูใช้แรงพลิกตัวไปที่ใต้ร่างกายของ ฉัน ในตอนที่ฉันรู้ว่าความมุ่งหมายของคุณหนู แต่พวก เราก็ลงสู่พื้นแล้ว..

“ขอโทษ ฉันผิดต่อคุณหนู…”ช่ายหนงร้องไห้ ขึ้นมา จงยู่งนงงไปสักพักเหมือนได้เห็นภาพที่พูด
“อือชี้ม”ช่ายหนงเริ่มไออย่างรุนแรง

“แม่ รีบใส่… “จงยู่ได้สติกลับอยากจะเอาเครื่อง ช่วยหายใจใส่ให้ช่ายหนง

“ให้ฉันพูดจบ..”ค่ายหนังเอียงหน้าเล็กน้อย เธอรู้สุขภาพร่างกายของตัวเองอย่างชัดเจนจะใส่ไม่ใส่ ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

“คุณหนูก็ ….”ช่ายหนงหยุดไม่ไหวที่จะกระแอม “ฉันเองก็บาดเจ็บ แต่ไม่ได้สาหัสมาก ส่วนลูกนั้นยังดูฉัน ด้วยสายตาที่ใสซื่อ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วฉันก็ได้ยิน คนที่อยู่ด้านบนคุยกันว่าจะลงมาหาพวกเรา ฉันไม่กล้า อยู่ที่นั่นต่อ รีบอุ้มลูกแล้วไปจากที่นั่น….”

จากนั้น ก็ใช้ชีวิตหลบหนีไปหลายวัน ช่ายหนงอุ้ม จงยู่ไปถึงหมู่บ้านทางตะวันออกเฉียงเหนือ ก็เริ่มใช้ชีวิต ใหม่

“แม่….”จงยู่อยากจะใส่เครื่องช่วยหายใจให้กับ ช่ายหนง แต่ช่ายหนงไม่ยอมให้ใส่

“จงยู่ เอาจี้หยกฟีนิกซ์ที่ฉันใส่ออกมา….”

จงยู่เอาจี้หยกฟีนิกซ์ใส่ที่คอของช่ายหนงออกมา ช้าๆ หยกก้อนนี้ดูเขียวชะอม ที่ปลายหางของหงส์แทบ จะเป็นสีใส และมีสีแดงปนอยู่ แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดา

ตั้งแต่เธอจำความได้ ชายหนงก็ใส่ไว้ตลอด จงยู่ สงสัยตลอดว่าครอบครัวที่จนอย่างพวกเขาจะมีของที่ แพงขนาดนี้ได้ยังไง เธอเองก็เคยถามช่ายหนง ช่ายหน งบอกว่าเป็นของที่สืบต่อกันมาแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก
“หยกก้อนนี้เป็นของติดตัวของคนหนู ฉันคิดว่า ควรจะให้ลูกเป็นคนมาสวมใส่ถึงจะเหมาะสม” ช่ายหนง พูดช้าๆ และลมหอยใจของเธอก็เริ่มอยู่เริ่มอ่อนแอ

“ฉินหลั่ง”สายตาของช่ายหนงมองไปทางฉิน หลั่งอย่างลำบาก

“ครับ” ฉินหลังตอบยังจริงจัง

“ที่ผ่านมานี้ จงอยู่กับฉันทนทุกข์ทรมานมาก เธอเหมือนแม่ของเธอ อ่อนแอและใจบุญเกินไป ถ้าไม่มี ฉัน ฉันก็ว่าเธอจะถูกรังแก ในเมื่อจงยู่เลือกคุณแล้ว ฉัน หวังว่าคุณจะดูแลเธอดีดี ไม่ให้เธอได้รับบาดเจ็บและ ปกป้องเธอทั้งชีวิต ได้ไหม ? ” ช่ายหนงพูดดำน้ำเสียงที่ อ่อนแอ หนังตาของเธอเริ่มหนักขึ้น ดูแล้วเหมือนเธอ กำลังพยายามไม่ให้หนังตาติดกัน

เธอกำลังรอคำตอบจากฉินหลั่ง

“ครับ ถ้ามีผมอยู่ ฉันสัญญาว่าถึงแม้ผมจะ บาดแผลเต็มตัว ก็จะไม่ให้จงยู่มีบาดแผลสักที่ คุณวางใจ ได้”ฉินหลั่งพูดอย่างจริงจัง

“ได้ ๆ แค่นี้ฉันก็สบายใจแล้ว”บนใบหน้าของมี รอยยิ้มปรากฏ เธอไม่มีแรงที่จะไปควบคุมกล้ามเนื้อบน ใบหน้าแล้ว รวมไปถึงลมหายใจก็เริ่มอ่อนลง

“ไม่ต้องพูดแล้ว ใส่เครื่องช่วยหายใจ”จงยู่กลัว ช่ายหนงจะเสียแรงอีก

“ได้ ๆ ฉันคิดถึงคุณหนูมากเลย ฉันคิดถึงคุณหนู จริงๆ .”ช่ายหนงหลับตาลงช้าๆ
“แม่พักผ่อนก่อน….”จงยู่เอาเครื่องช่วยหายใจ ดึงถึงจมูกของช่ายหนง หางตาของเธอเห็นมือที่วางอยู่ บนเตียงของช่ายหนงหล่นไปเหมือนใบไม้ และได้ สัมผัสตัวเธอเบา ๆ จงยู่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนทุกค้อน ใหญ่มาทุบใส่

จงยู่มองไปทางช่ายหนังที่หลับตา ความรู้สึกที่ ว่างเปล่ามาโจมตีเธอทันที เธอใช้แรงทั้งหมดถึงจะพูด ด้วยน้ำเสียงที่สั่นสั่นว่า

“แม่ แม่..

เธอเรียกด้วยน้ำเสียงที่สั่น อยากจะให้แม่ตอบ เหมือนทุกครั้งที่เธอเรียก แค่อืมเบาเบาก็ดี แต่แม่นอน อยู่บนเตียงนิ่งนิ่งไม่ขยับแม้แต่น้อย บนใบหน้าไม่มีวี่แวว ชีวิตเหลืออยู่แล้ว

“แม่”จในที่สุดจิตใต้สำนึกของจงหยูก็ ตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เสียงร้องน่าสงสารดังออกมา จากปากของจงยู่

เธอกอดตัวของช่ายหนงแน่น ๆ เอาหัวไปทับอยู่ บนตัวของช่ายหนงและร้องอย่างโศกเศร้า ในเวลานี้ แพทย์ชื่อดังจากหลายโรงพยาบาลก็มาถึง ถูกเส่นวัน เชียนห้ามไว้นอกประตู พวกเขาไม่มีประโยชน์แล้ว

ภาพการใช้ชีวิตที่ร่วมกับแม่เริ่มซึมเข้ามาในสมอง ของจงยู่

จงยู่หลับตาและมีน้ำตาไหลออกมา บนใบหน้า ของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา น้ำจมูกก็ไหล จงยู่ไม่สนใจแม้แต่น้อย เธอรู้แต่ว่าคนที่รักเธอ คุ้นเคยกับเธอ เป็น ห่วงเธอ ผู้หญิงที่สนิทกับเธอมากที่สุดไปแล้ว กลายเป็น ความทรงจำแล้วตั้งแต่นี้ไปเธอกลายเป็นเด็กกำพร้า

5นาที

10นาที

ครึ่งชั่วโมง

1ชั่วโมง

จงยู่ร้องไห้เสียงดังตลอด รอยยิ้มของแม่เหมือน เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน แต่วันนี้กลับไม่มีแล้ว จงยู่อดไม่ได้ที่ จะร้องไห้อีก

ฉินหลั่งยืนอยู่ข้าง ๆของจงยู่เงียบๆ ฟังเสียง ร้องไห้ที่ใจสลายของจงยู่ หัวใจของเขาก็เหมือนถูกมีด ขูด แต่เขารู้ว่าตอนนี้ต้องการที่จะให้จงยู่ระบาย ไม่มีใคร ช่วยได้ทั้งนั้น

จงยู่ ขอให้เธออย่าร้องไห้ ฉันอยู่ตรงนี้จะไม่ให้ เธอโดดเดี่ยว ไม่ว่าเส้นทางอนาคตจะลำบากขนาดไหน จะมีลำบาดขนาดไหน ฉันก็จะเดินพร้อมเธอไปจนสุด