บทที่ 70 ทุกอย่างเป็นเพราะฉินหลัง

พวกเธอทานอาหารเสร็จ ก็เดินออกมาพร้อม กับช่ายหนง

ในเวลานี้เอง พอดีกับพนักงานในห้องอาหาร มารับของ รถส่งของรู้สึกคุ้นตามาก เหมือนกับคันที่ เจอหน้าร้านอาหารฝรั่งสะแดนโก กุ้งมังกรที่ลำเลียง ลงมาจากรถ ปลิงทะเล เป๋าฮื้อวัตถุดิบล้ำค่าพวกนี้ ทำให้หลิวหงมองตามไปอย่างอดไม่ได้

“ของพวกนี้มาจากไหนกัน ดูไปแล้วคุณภาพ ไม่เลวเลยนะ”คนในห้องอาหารกำลังตรวจสอบของ แล้วพูดกับพนักงานส่งของ

“กุ้งมังกรเป็นของแคนาดา ปลิงทะเลเป็นของ ออสเตรเลีย เป๋าฮื้อเป็นของฝรั่งเศส….คุณวางใจ เถอะ วัตถุดิบพวกนี้เป็นวัตถุดิบพรีเมี่ยมทั้งหมด”คน ส่งของพูด

“ให้พวกฉันดูรายการวัตถุดิบล้อตนี้หน่อยสิ ฉันจะดูว่าถึงฝั่งตั้งแต่เมื่อไหร่”คนส่งของรีบส่ง รายการบันทึกให้คนของห้องอาหารทันที นี่เป็น รายการวัตถุดิบแบบเป็นทางการ การจดบันทึกอย่าง ละเอียดเกี่ยวกับรายละเอียดของวัตถุดิบล้อตนี้

“นี่ คุณยังไม่เชื่อผมอีกหรอ ของที่ส่งให้พวก คุณนะเป็นของที่ดีที่สุดในจีนหลิ่งนะ ของพวกนี้เป็นของที่ได้เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว ด่านศุลกากรตรวจ สอบแล้ว เป็นของสดที่สุดอย่างแน่นอน”คนส่งของ หัวเราะไปด้วยพูดไปด้วย

“อึม”หลังจากคนของห้องอาหารดูรายการ วัตถุดิบแล้วก็พยักหน้าอย่างพอใจ ในเวลานี้เอง พนักงานในห้องอาหารคนอื่นๆก็ได้เลือกวัตถุดิบทุก อย่างเสร็จแล้ว”ที่เหลือพวกคุณจะไปส่งที่ไหน หรอ?”

“ส่งไปที่ร้านอาหารฝรั่งสะแดนโกก่อน ถึงจะ เป็นของที่เหลือจากที่พวกคุณเลือก แต่วัตถุดิบพวก นี้ก็เป็นวัตถุดิบพรีเมี่ยม คาดว่าทั้งจีนหลิง คงจะ เทียบกับโรงแรมของพวกคุณไม่ได้”คนส่งของพูด แล้วย้ายของขึ้นรถไป

เหตุการณ์นี้พวกหลิวหงงงเป็นไก่ตาแตก ร้าน อาหารฝรั่งสะแดนโกกลับใช้วัตถุที่เหลือจากการที่ คนอื่นเลือกแล้ว ? นี่ไม่ได้หมายความว่า อาหารและ เครื่องดื่มที่นี่ยังดีกว่าร้านสะแดนโกอีกเหรอเนี่ย!อีก ทั้งยังขึ้นฝั่งภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง ก็จะถูกส่งตรง มาที่นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไงเนี่ย ?

ในเวลานี้เองหลิวหงกำลังนึกถึงรสสัมผัสของ ห้องอาหารที่ทานกันเมื่อสักครู่ รสชาติ ในเวลานี้ ไม่ใช่”เหมือนมาก”แต่มัน”ใช่เลย”อร่อยกว่าร้าน อาหารฝรั่งสะแดนโกมาก
ทันใดนั้นเอง ความเจ็บปวดประดังประเดเข้า มาหาหลิวหง กับในใจของเฝิงโหย่หลันกับหลี่น่า

ต้องรู้ว่า การทานอาหารมื้อหนึ่งในร้านสะแดน โกต้องใช้เงินเป็นหมื่น เที่ยงวันนี้พวกเธอยังอับอาย ขายขี้หน้าไปฉาดใหญ่อีกด้วย

คิดไม่ถึงว่า ในจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ พวกเธอ กลับได้ลิ้มรสอาหารฟรีๆที่ต้องใช้เงินหลายหมื่นใน ร้านสะแดนโก อีกทั้งวัตถุดิบทุกอย่างทุกอย่างยังสด ใหม่กว่าร้านสะแดนโก

พวกเธอพักที่จื่อซวนเกสท์เฮ้าส์เปล่าๆไปหนึ่ง อาทิตย์เต็มๆ กลับไม่เคยทานอาหารที่นี่สักมื้อ

ถึงพวกเธอจะทานอาหารที่จื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ มันเทียบเท่ากับการทานอาหารที่สะแดนโกหนึ่งมื้อ นี่มันเท่ากับการสิ้นเปลืองไปเจ็ดมื้อ ถ้าดูตามการเก็บ เงินจากร้านสะแดนโกแล้ว นี่มันเท่ากับห้าหกแสน เลยนะ !

พอคิดมาถึงตรงนี้ที่ว่าเสียเงินไปมากมาย ขนาดนี้ หัวใจของหลิวหงก็เหมือนกับถูกคนค่อยๆ กรีดเฉือนแล่ไปเรื่อยๆ

“พวกเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม ? “ช่ายหนงถาม ด้วยความเป็นห่วง เหตุใดสีหน้าของทั้งสามคนถึงได้ ซีดเผือดลงเร็วขนาดนี้ ?
“สนใจตัวเธอเองเถอะ”หลิวหงถลึงตาใส่ช่าย หนง พอนึกถึงตลอดทั้งอาทิตย์นี้ ช่ายหนงทานแต่ อาหารอยู่ที่ตึกเจิ้งทง เธอก็ยิ่งไม่ชอบใจช่ายหน งมากยิ่งขึ้น มันเหมือนกับช่ายหนงได้เอาเปรียบเธอ ไปมาก

เดินรอบๆสวนหย่อมไปหนึ่งรอบ พวกหลิวหง รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ว่าพวกเธอคิดอย่างไรก็ไม่ เข้าใจ เพราะอะไรอาหารของจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ถึง ได้ดีกว่าร้านอาหารฝรั่งสะแดนโก ? ทั้งๆที่ที่นี่เป็น แค่โรงแรมเก่าๆที่ใกล้จะเจ๊งแล้ว

ในเวลานี้เอง พวกเธอได้เดินไปจนถึงบริเวณ ที่ใกล้กับประตูใหญ่ของโรงแรม

“ขออภัยนะครับ รบกวนพวกคุณอย่าเดินผ่าน ตรงนี้นะครับ พวกคุณสามารถอ้อมไปได้ครับ”ชาย คนหนึ่งสวมชุดสูทเต็มยศยื่นมือขวางพวกเธอไว้ ดู ไปแล้วเหมือนกับพนักงาน

“อ่อ ได้”หลิวหงมองไปที่ชายหนุ่มที่หล่อ เหลามาก จึงพูดตอบรับอย่างลุ่มหลง พวกเผิงโหย่ว หลันยืนอยู่ข้างๆ ถือเสียว่าดูผู้ชายหล่อๆแล้วกัน

ที่นี่พนักงานหลายคน ทุกคนรูปร่างดีมาก ยัง สวมหูฟัง ท่าทางสุขุม ยังพูดกับหูฟังเป็นพักๆอีก ด้วย

ผ่านไปไม่กี่นาที พนักงานหลายคนรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาในทันที มองไปยังทางเข้า

รถHongqiคันหรูคันหนึ่งอยู่ด้านบนค่อยๆขับ เข้ามาจอดที่ประตู มีฝรั่งคนหนึ่งเดินลงมาจากรถ หัวหน้าแต่ละฝ่ายที่อยู่บริเวณโดยรอบท่าทาง เหมือนชายจีนกำลังยืนต้อนรับจับมือทักทายฝรั่ง ผ่านการแปลจากล่ามที่อยู่ด้านข้าง หัวหน้าที่เป็นคน จีนเชิญฝรั่งเข้าไปในจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์

คนที่ตามมากลับยังมีนักข่าวหลายคนเดินตาม เข้ามา ถือกล้องรั่วแฟลชกันอย่างบ้าคลั่ง พนักงานที่ สวมชุดสูทก็ช่วยกันปกป้องอยู่ด้านหลังของเขา

พวกเขาเดินไปด้วย หัวหน้าที่เป็นคนจีนก็แนะ นำจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ผ่านล่ามไปด้วย ฝรั่งมองวิว ทิวทัศน์บริเวณโดยรอบ ยังพยักหน้าเป็นครั้งคราว

ตอนที่เดินผ่านพวกหลิวหง ยังได้ยินหัวหน้าที่ เป็นคนจีนพูดว่า

“จื่อซวนเกสท์เฮ้าส์นี้เป็นโรงแรมที่ไว้สำหรับ ต้อนรับแขกผู้สูงศักดิ์ เมื่อก่อนที่นี่เคยเป็นที่ต้อนรับ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังของประเทศสหรัฐ อเมริกาคุณศิเวียร์ ศาสตราจารย์ปรินซ์ของมหา วิทยาลัยออกซ์ฟอร์ต คุณไซมอนผู้อำนวยการของยู เนสโกแห่งสหประชาชาติ….”

ฝรั่งคนนั้นฝังแล้วพยักหน้าไปด้วย พูดภาษา ต่างชาติมายาวเหยียด ล่ามรีบแปลทันที
“รัฐมนตรียาย่าตูเร่บอกว่า เขาโชคดีมากที่มี แขกวีไอพีมาพักที่นี่เยอะมาก แล้วยังหวังว่าการเดิน ทางมาจีนหลิงในครั้งนี้ จะสามารถดึงดูดให้ สาธารณรัฐเอลซัลวาดอร์เข้ามาลงทุนในจีนหลิง ได้…”

คนกลุ่มหนึ่งพูดไปด้วย เดินไปยังภายในห้อง ประชุมที่อยู่ภายในอาคารไปด้วย

พอได้ยินคำพูดทำนองนี้จึงทำให้พวกหลิวหง ตะลึงไปในทันที

ตกลงจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ที่พวกเธอพักเป็น โรงแรมอะไรกันแน่เนี่ย?แม้แต่รัฐมนตรีของต่าง ประเทศ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังของ สหรัฐอเมริกา ศาสตราจารย์ปรินซ์ของมหาวิทยาลัย ออกซ์ฟอร์ตที่ยอดเยี่ยมที่สุดยังเคยต้อนรับมาแล้ว

พอนึกถึงเรื่องแปลกๆที่รีเซฟชั่นสาวไม่ให้ พวกเธอพักต่อ วัตถุดิบชั้นเลิศในห้องอาหาร หลิวหง ยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์อาจจะไม่ได้ง่าย เหมือนที่พวกเธอคิด

หลิวหงรีบเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดู หาข้อมูลใน อินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์

พอหลิวหงเห็นข้อมูลที่เธอหามาได้เธอถึงกับ งุนงงในทันที
“โรงแรมรับรองบุคคลสำคัญระดับ ประเทศ”สามคำนี้แทบจะทำให้ตาต่ำอย่างพวกเธอ ตาบอด

พวกเธอกลับพักอยู่ในโรงแรมระดับประเทศที่ นับจำนวนสถานที่ได้ในเขตหัวตง ของเมืองจีนหลิง ถึงว่าล่ะไม่ให้พักต่อ อาหารก็ดีกว่าร้านสะแดนโก ทุกอย่างอธิบายได้อย่างชัดเจนแล้ว

ว่าที่นี่เคยรับรองแขกคนสำคัญที่แทบจะนับไม่ ได้ คนธรรมดาทั่วไปถึงจะมีเงิน ก็ไม่สามารถจอง ห้องพักที่นี่ได้ แต่พวกเธอเป็นแค่ป้ามาจากอำเภอ เล็กๆของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ กลับได้พักอยู่ที่ นี่หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ

ถ้ารู้เร็วกว่านี้ พวกเธอจะอยู่ที่นี่ให้อิ่มหนำ สำราญไปเลย

เสียดายแค่ว่าพรุ่งนี้พวกเธอจะต้องไปแล้ว

เดี๋ยวนะ สายตาของหลิวหงจับจ้องไปที่ช่าย หนง ดูเหมือนสุนัขเห็นกระดูกยังไงยังงั้นเลย ดวงตา เปล่งเป็นประกาย

“เอ่อ…ฉันกลับก่อนนะ”ชายหนงถูกพวกเธอ มองจนรู้สึกกลัว

“เดี๋ยวก่อนสิ ฉาย หนัง พรุ่งนี้เธอก็จะไปจากที่ นี่ใช่ไหม ? “หลิวหงประชิดตัวถามช่ายหนง
“ฉินหลั่งช่วยฉันจัดการพักต่อแล้ว ฉันยังอยู่ที่ นี่ได้อีกหลายวัน”ช่ายหนงพูดเสียงเบา เธอรู้สึกว่า ตอนนี้พวกหลิวหง เหมือนกับหมาป่าผู้หิวกระหายยัง ไงอย่างงั้น ดวงตาแดงก่ำ เหมือนจะงาบเธอตลอด เวลา

“ช่ายหนง….ไม่ใช่สิ พี่ช่าย พี่ให้ลูกเขยพี่ช่วย ทำเรื่องพักต่อให้พวกฉันสองสามวันสิ พวกเราอยาก จะอยู่เป็นเพื่อนพี่นะ”แม้แต่สรรพนามที่หลิวหงใช้ เรียกยังเปลี่ยนไป เธอเรียกใช้ฉินหลั่งไม่ได้แน่ ตอน นี้ความหวังเดียวนั่นก็คือช่ายหนงแล้วล่ะ

“นั่นน่ะสิ พี่ช่าย พี่ช่วยพวกเราคุยกับลูกเขยพี่ หน่อยสิ พี่ลืมไปแล้วเหรอ ว่าตั๋วขามาพวกเราเป็นคน ให้พี่นะ”

“ตั๋วเครื่องบินอะไรกัน ตั๋วเครื่องน่ะเป็นสิ่งที่ พวกเราควรออกเงินให้พี่ช่ายอยู่แล้ว เชื่อว่าพี่ชายจะ เห็นแก่ที่เราเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน ต้องช่วยพวกเรา จัดการเรื่องพักต่อแน่”

พวกเธอสามคนอยากพักต่อที่นี่จริงๆ ที่นี่เคย มีคนมีชื่อเสียงใหญ่โตพักที่นี่ตั้งเยอะแยะขนาดนี้ ได้ เกาะรัศมีของพวกเขาหน่อย ในขณะเดียวกัน ใน เวลาคุยโม้โอ้อวดกับเพื่อนกับญาติ ว่าตนเองเคยพัก โรงแรมที่รับรองแขกระดับประเทศ ต้องเป็นจุดสนใจ อย่างแน่นอน
“ก็ได้”ช่ายหนงก็ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยอะไร

จึงตอบตกลง

ช่ายหนงโทรศัพท์ไปหาฉินหลั่ง ให้ฉินหลั่ง จัดการเรื่องที่พักของพวกหลิวหง

ก่อนหน้านี้จงยู่เคยบอกกับเธอว่า ความจริง ฐานะครอบครัวของฉันหลั่งก็ไม่เลวเลย ตอนนั้นยัง ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ เธอเชื่อแล้ว แต่ ตระกูลของฉินหลั่งใหญ่โตขนาดไหน ช่ายหนงไม่รู้ เลย เดี๋ยวรอมีเวลา จะถามกับจงยู่ดีๆ

“ขอบคุณนะคะพี่ชาย พี่ชายพักผ่อนดีๆนะ คะ”หลังจากที่พวกหลิวหงพากันส่งช่ายหนงกลับไป ถึงห้อง พวกเธอก็เริ่มออกไปเดินเล่นในสวนทันที หลังจากที่รู้ว่าที่นี่คือโรงแรมที่รับรองแขกสำคัญ ระดับประเทศ แม้แต่ห้องน้ำในโรงแรม พวกเธอยัง รู้สึกว่าหอมกว่าข้างนอก

ทั้งสามคนถ่ายรูปกันอย่างเมามัน พวกนี้จะ เป็นหลักฐานที่พวกเธอเคยพักโรงแรมรับรองแขก สำคัญระดับประเทศ

ใช้เวลาถ่ายไปสองชั่วโมงเต็มๆ สุดท้ายก็กลับ เข้าห้องไปหลังจากที่ถ่ายกันจนพอใจแล้ว

“คิดไม่ถึงเลย ว่าฉันหลั่งหมอนี่จะจองโรงแรม รับรองแขกสำคัญระดับประเทศ ตอนนี้พอมาลอง คิดๆดู เขาก็รูปร่างหน้าตาดีเหมือนกันนะเนี่ย”เฝิงโหยหลันนั่งอยู่บนเตียง มองดูรูปถ่ายในโทรศัพท์ มือถือแล้วพูดขึ้นมา

“ตอนแรกดูเขาสวมเสื้อผ้าก็ไม่มีอะไร นาฬิกา ไม่มีสักเรือน ยังหาผู้หญิงจนๆอย่างจงยู่อย่างนี้อีก ยังคิดอยู่เลยว่าเขาจะเป็นคนจน แต่ตอนนี้ดูท่าแล้ว เขาเหมือนจะไม่ได้ง่ายอย่างนั้นนะ ”

“มีเงินอันนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว เมื่อก็ไปถามมา แล้วนะ ที่นี่น่ะคืนหนึ่งตั้งแปดพันแน่ะ คนธรรมดา ทั่วไปใครจะไปมีปัญญาควักเงินเยอะขนาดนี้ ล่ะ ?”หลิวหงคิดวิเคราะห์แล้วพูดขึ้นมาว่า”อย่าลืม นะ ว่านี่คือโรงแรมรับรองแขกสำคัญระดับประเทศ ไม่มีฐานะหรือตำแหน่งใหญ่โตหน่อย ไม่มีทางจอง ห้องพักได้หรอก”

“จริงด้วย ตอนนี้ฉันรู้สึกแปลกใจมากเลยนะ พวกเธอคิดดูสิ ตอนที่พวกเราไปกินข้าวมื้อแรกที่ ร้านอาหารฝรั่งสะแดนโกน่ะ ทำไมผู้จัดการโจวต้อง เกรงใจกับพวกเราขนาดนี้ด้วย ต้องเป็นเพราะเห็นแก่ หน้าของใครคนใดคนหนึ่งแน่ๆ ตั้งแต่เริ่ม พวกเรา ต่างคิดว่าเป็นเพราะเกาหยวน แต่ดูจากเมื่อกลางวัน นี้แล้ว มันไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะ คนที่เหลือจากหนึ่ง ในพวกเรา ยังจะเป็นใครได้อีกล่ะ ? “หลี่น่าพูด

วิเคราะห์อย่างใจเย็น

“มีแค่ฉินหลั่งเท่านั้น”หลิวหงพูดต่อ”คิดไม่ถึงว่าฉินหลั่ง อายุยังน้อย กลับซ่อนอะไรไว้ลึกลับ ขนาดนี้”

“ใช่นะสิ คนรวยมีฐานะทั่วไป ถ้าไม่ใช่โอ้อวด จองหอง ยังจะมีอีกสักกี่คนที่ถ่อมตัวขนาดนี้ได้ ? ดู ท่าฉินหลั่งคนนี้ จะไม่ใช่คนรวยทั่วไปสินะ คนแบ บนี้น่ะสุดยอดไปเลยนะ อนาคตจะต้องเติบโตยิ่ง ใหญ่แน่”

เฝิงโหย่หลันพูดจบ ทั้งสองก็ต่างพากันพยัก หน้าเห็นด้วย

“ถ้าหรุ่ยรุยจับได้คนแบบฉินหลั่งก็ดีสินะ ตอน นี้เหมือนกับแม่ลูกช่ายหนังไม่รู้ว่าฉินหลั่งเป็นมหา เศรษฐี”

“ใช่แล้ว ต่อหน้าฉันหลั่ง เกาหยวนเป็นได้แค่ เศษซาก”

“อืม ฉันจะไปคุยกับหรุ่ยรุย ถึงความเป็นไปได้ จะมีไม่มาก แต่โอกาสมันอยู่ตรงหน้าเราแล้ว ถ้าไม่ ลองดู ก็ต้องเสียดายไปทั้งชาติแน่”หลิวหงพูดด้วย สายตาลึกลับสลับซับซ้อน