บทที่ 456 ฉินหยวนขัดคำสั่ง

ตระกูลฉิน เกาะเถาฮัว

จะมีเฮลิคอปเตอร์ลงจอดที่เกาะเป็นระยะ ผู้คนไปมา บนเกาะเห็นได้ชัดว่ายุ่งกว่าปกติ สีหน้าทุกคนไม่ใช่รอย ยิ้มสบายอย่างที่เคย แต่เป็นความเคร่งเครียดและไม่ สบายใจ

ทุกคนในครอบครัวแทบจะมารวมตัวกันอยู่ที่เกาะเถา ฮัว ตอนนี้กำลังหนาวสุด แต่อุณหภูมิบนเกาะกลับมี ประมาณ 20องศา คฤหาสน์แห่งหนึ่งบนเกาะ ผู้คนส่วน ใหญ่นั่งนิ่งเงียบรอคอยการมาของฉินอ๋อง

รอไปรอมา ฉินป่องยังไม่โผล่มา ทุกคนเริ่มร้อนใจ ขึ้นมา หรือว่าเจ้าตระกูลเกิดปัญหาอะไรขึ้น?

ทุกคนพากันกระซิบกระซาบ ฉินหยวนลุกขึ้นอย่าง หมดความอดทนคนแรก

“ตอนนี้ทุกคนคงรู้แล้วถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของ ตระกูลฉินใช่ไหม ราคาหุ้นเมื่อคืนร่วงกราว หุ้นส่วน ทั้งหมดพากันขายหุ้นของตระกูลฉินทั้งหมด พวกนายคิด ว่าไงกัน?” ฉินหยวนบอก

แต่ละคนทำหน้าอยากร้องไห้ อารมณ์ยังอยู่ในความ ขุ่นมัวกันถ้วนหน้า

“นี่ ฉินหยวน ดูเหมือนในการประชุมขนาดใหญ่ของ ตระกูลฉินนี่ นายจะไม่มีสิทธิ์ออกเสียงนะ?” ฉินเทียนก้าว ออกมาพูดอย่างไม่พอใจ เวลาสำคัญฉินหยวนกลับพูดแบบนี้หมายความว่าไง? จะทำให้ทุกคนไม่สบายใจและ เป็นกังวลกันไปใหญ่หรือไง?

“เหอะเหอะ ฉินเทียน นี่มันเวลาอะไรแล้ว นายยังมาพูด เรื่องมีสิทธิ์ไม่มีสิทธ์อะไรอีก เห็นหรือยัง คุณท่านยังไม่มา ด้วยซ้ำ! แปลว่าอะไร? แปลว่าตอนนี้ตระกูลฉินของเราเข้า ขั้นวิกฤตแล้วต่างหาก คุณท่านจะทานไว้ได้สักกี่วันกัน? ฉันว่าอีกเดี๋ยวตอนคุณท่านมา พวกเราควรจะเสนอให้แบ่ง มรดกกันดีกว่า ตอนนี้แบ่งได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น ไม่งั้นตาม กฎการล้มละลายแล้ว ต่อไปศาลจะริบทรัพย์สินของ ตระกูลฉินไปหมด พวกเราแม้แต่จะร้องไห้ก็อาจจะไม่ทัน ก็ได้” ฉินหยวนพูด

พอคำพูดนี้ออกมา บรรยากาศในที่นั่นยิ่งแย่ไปใหญ่ คนตระกูลฉินหลายคนพากันพยักพเยิดเห็นด้วยกับข้อ เสนอของฉินหยวน เพราะอนาคตคงจะแย่กว่าตอนนี้แน่ ตอนนี้อันตรายของตระกูลฉินพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น

“ฉินหยวน นายกำลังทำให้ทุกคนแตกแยก ใน สถานการณ์คับขันอย่างนี้ พวกเราควรจะมั่นใจ รวมพลัง สามัคคีกัน ไม่ใช่เป็นแบบนาย เอาแต่สนใจผลประโยชน์ ของตัวเอง! นายหุบปากไปเลย!” ฉินเว่ยเฉิงทนไม่ไหวก้าว ออกมาตะคอกใส่ฉินหยวน

“เหอะเหอะ ฉันพูดผิดหรือไง? จะเหมือนใครที่ไหนล่ะ ลูกชายตัวเองถูกขับไล่ออกจากบ้านไปแล้ว ก็ไม่ชอบหน้า ลูกชายคนอื่น ตัวเองมีโรค กลับให้คนอื่นกินยา ทุกคนอย่า ไปฟังพวกเขาเลย ฉันหวังดีกับทุกคนนะ ไม่งั้นจะมีใคร ยอมออกมาพูดความจริงที่แทงใจดำใครแบบนี้ได้ล่ะ?!”
“ไอ้เลว!” จ้าวหมิงหมิงแม่ของฉินหลั่งโกรธจนตัวสั่น: “คุณท่านยังไม่มา แกกลับคิดเอาเองว่าจะแบ่งมรดก? แก มันคิดร้ายกับตระกูลฉิน ศัตรูเห็นเราทะเลาะกันเองแบบนี้ แน่! แกคงไม่ได้ไม่เข้าใจเหตุผลง่ายๆแบบนี้ใช่ไหม!”

“คำพูดของฉินหยวนก็ไม่ใช่จะไม่มีเหตุผลนี่ ปั้องกัน การสูญเสียส่วนมากไง! แบ่งได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น ไม่งั้นต่อ ไปคงไม่เหลือจะแบ่งล่ะ โดนศาลยึดไปหมดจะทำยังไง?” ผู้ชายวัยกลางคนคนๆหนึ่งออกมาสนับสนุนฉินหยวน

“ใช่ ฉันก็ว่าที่ฉินหยวนพูดน่ะน่าคิดนะ”

“ฉันก็ด้วย สนับสนุนฉินหยวน”

แต่ละคนออกความเห็นกันถ้วนหน้า กลับมีคนกว่าครึ่ง คิดเหมือนฉินหยวน ทำเอาสะท้านไปเหมือนกัน

ส่วนฉินหยวนดูได้ใจขึ้นมาทันที ตอนนี้เขากลายเป็น แกนนำของทุกคน ฉินป๋อทรงไม่อยู่ เขากลายเป็นประธาน การประชุมไปแล้ว

“เจ้าพวกบ้า เวลาภัยมาก็พากันบินหนีไปเอาเอง มันไม่ เกินไปหน่อยหรือไงหา!” ฉินเทียนตะคอกเสียงดัง แต่คน ตระกูลฉินมากมายที่กำลังถกเถียงกันไม่ฟังฉินเทียนพูด เลย ตอนนี้พวกเขากำลังตกลงกันเรื่องแบ่งมรดกตระกูล ฉินกันยังไง

“รีบแยกย้ายกันดีกว่า ! ”

“ใช่ อะไรก็ปลอมหมดแหละ เงินต่างหากเป็นของจริง!”
“เกาะเถาฮัวนี่ฉันว่าพวกฉันพี่น้องมาแบ่งกันดีกว่า เจ้า สาม ส่วนที่ติดทะเลนั่นให้แก คฤหาสน์ตรงกลางเป็นของ ฉัน ที่ทิศเหนือนั่นแบ่งให้เจ้าสี่ ต่อไปจะผ่านบ้านฉันจ่ายค่า ผ่านทางมาด้วยนะ เราเป็นพี่น้องกันต้องคิดให้ละเอียด ด้วย นี่ฉันบอกไว้ก่อนให้เคลียร์เลยนะ”

“เฮ้ย! คฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้เรื่องอะไรให้แกฮุบไปคน เดียว! ที่ตรงทิศเหนือน่ะแห้งแล้งจะตาย เลี้ยงนกนกยังไม่ ไปอยู่เลย พี่สองนี่มันเกินไปแล้วนะ เอาแต่ของดีให้ตัว เอง!”

“อะไรอะไร จะแข็งข้อหรอ ให้แกอะไรแกก็รับไปซะ อย่ามาพล่ามให้เสียเวลา อยากทะเลาะกันใช่ไหม? ฉันชก แกแน่!”

ทั้งในและนอกคฤหาสน์มีแต่เสียงทะเลาะเพราะแบ่ง บ้านไม่ลงตัว คนตระกูลฉินหลายคนทะเลาะกันหน้าดำ หน้าแดงแล้ว บ้างเริ่มลงมือแล้ว

“หยุดนะ!”

เสียงเข้มงวดแหบแก่ดังขึ้นจากหน้าประตูคฤหาสน์ ทุกคนพากันหยุดชะงักสงครามแย่งมรดกกัน และหันไป มองหน้าประตูโดยพร้อมเพรียงกัน

ฉินป๋องค่อยๆเดินข้ามาจากด้านนอกสีหน้าเขาดู อิดโรยอย่างเห็นได้ชัด ผมขาวบนหัวเพิ่มมากกว่าเดิมเยอะ สายตาแดงกำ คงเพราะเมื่อคืนพักผ่อนไม่เพียงพอ มีไม้ เท้าพยุงตัวในมือยังเดินไม่มั่นคงเท่าไหร่

“คุณปู่!”
“คุณฟอ!”

“คุณปู่!”

ทุกคนพากันทำความเคารพฉินป่อง เคร่งเครียดกัน

สุดๆ

“พวกแกจะทำอะไร?” ฉินป๋อสงพูด้วยน้ำเสียงราบ เรียบ แต่ออร่าความเคร่งขรึมกลับเข้มข้นไม่เคยเปลี่ยน

ไม่มีใครกล้าเอ่ยคำ

เงียบ ทุกคนพากันนิ่งเงียบ

ตอนนี้ฉินหยวนจู่ๆก็ก้าวออกมา เขาทำใจกล้าพูดออก มาว่า “คุณปู่ พวกเรากำลังคุยกันว่าจะแบ่งมรดกกันยังไง ตอนนี้แบ่งสมบัติกันแล้ว ผมว่ามันเป็นผลที่ดีที่สุดใน สถานการณ์ตอนนี้แล้วครับ”

“อ้อ? แกคิดแบบนี้หรอ?” ฉินป๋อสงไม่ได้เกรี้ยวกราด อย่างที่ทุกคนคาดคิด แต่กลับดูใจเย็น เพียงแต่สายตาที่ มองฉินหยวนกลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

“ใช่ครับ ผมพูดไม่ถูกหรอ ตอนนี้ตระกูลฉินเป็นเรือรั่ว ที่แค่แตะก็จม พวกเรายังไม่คิดหาทางออก เท่ากับว่านั่งรอ ความตายหรอครับ?”

คนอื่นตอนนี้ไม่กล้าพูดอะไร แต่กลับมีคนสนับสนุนคำ พูดฉินหยวนไม่น้อยเลย

“เหอะเหอะ ฉินหยวน ความหมายของแกคือ ตระกูล ฉินของฉันกุมอำนาจมานานขนาดนี้ ตอนนี้ก็ควรจะมา แตกแยกภายในกัน ควรจะแยกย้ายกันเอาตัวรอด ไม่ต้องฟังคำพูดของฉินป่อสงซึ่งก็คือฉันอีกงั้นสิ?” ฉินป๋อสงถาม เสียงเรียบ

“ใช่แล้วยังไงล่ะครับ? การหนีเอาตัวรอดเป็นสัญชาติ ญาณของมนุษย์เราอยู่แล้ว ผมแค่พูดความจริงเท่านั้น เอง” ฉินหยวนทำหน้าประหนึ่งคิดเผื่อทุกคน และเริ่มโต้ แย้งกับฉินอ๋องอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ไอ้เลว ฉินหยวน แกพูดอะไรน่ะ? คุณปู่ปกครองบ้าน นี้มันง่ายนักหรือไง? ความดีงามในใจแกโดนหมากินไป แล้วหรือไง?” ฉินเทียนทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาชี้หน้าด่า ฉินหยวนทันที

“เลวจริงๆ หลายปีมานี้ฉินหยวนลิมความดีของคุณพ่อ ไปหมดแล้ว กล้าต่อปากต่อคำแล้วเนี่ย” ท่ามกลางผู้คน ก็ มีคนที่ยังสนับสนุนฉินป่องอยู่

“งั้นดี ฉันไม่สนแล้ว ฉินหยวนแกมานั่งที่นี่เถอะ” ฉินป๋อ สงลุกขึ้นอย่างโอนเอนจากเก้าอี้ใหญ่ พ่อบ้านพูดทั้งน้ำตา ว่า: “คุณท่านครับ คำพูดคัดค้านของลูกหลานที่อกตัญญู คุณท่านอย่าเอามาใส่ใจเลยนะครับ เขาจะโดนสวรรค์ ลงโทษเอง”

พูดพลางจะรั้งฉินป๋อสงให้นั่งลง แต่ฉินป์อสงสะบัดมือ เบาๆ เขายืนข้างเก้าอี้ สายตาคมปลาบพุ่งไปที่ฉินหยวน ฉินหยวนอดสะท้านเยือกไม่ได้ เขามองเก้าอี้นั่น สายตา พลันแล่นวาบแววละโมบ แต่ก็ไม่กล้าเดินเข้าไปอยู่ดี

“แกมานั่งสิ!” ฉินป่อสูงพูดเสียงต่ำ

ทั่วทุกทิศเงียบสงัด ไม่มีใครกล้าพูดอะไรแม้แต่ครึ่งคำ