บทที่ 443 ข้ามองเจ้าเหมือนดั่งตุนและมด

“ไอ้หนุ่ม? ฉันพูดอยู่แกไม่ได้ยินหรือไง?!” ท่านเสี้ยง พูดเสียงดังด้วยความโกรธ จากนั้นก็ลุกขึ้นมาโดยฝืนทน ความเจ็บปวด

ความจริงฉายาปรมาจารย์อันดับหนึ่งของเลี้ยงเฟย หลงถึงแม้จะมีชื่อเสียงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่จริงทั้งหมด เสี้ยง เฟยหลงอาศัยชื่อนี้ในยุทธภพและทำการเรียกลมและฝน มีความสามารถเป็นอย่างมาก ทำให้มีนิสัยโอหังอวดดีและ กำเริบเสิบสานจนเคยชิน แต่วันนี้ฉินหลั่งกลับกล้าไม่ สนใจการมีตัวตนอยู่ของเขา ดังนั้นจึงเกิดโมโหโทสะ กระฟัดกระเฟียดเป็นธรรมดา

อย่าว่าแต่ในโลกของยุทธภพเลย แม้แต่หลี่เสี่ยน จาง ต้าไห่ อธิบดีเฉินที่มีตำแหน่งข้าราชการแบบนี้ก็ยังต้องไว้ หน้าเสี้ยงเฟยหลงเช่นกัน

แต่ฉินหลั่งกลับมองข้ามเขาไปโดยตรง ดังนั้นเสี้ยง เฟยหลงจึงโกรธสุดขีด กระสุนที่อยู่ภายในร่างกายของ เขาไม่ได้บาดเจ็บถูกโครงกระดูก และเขาก็ใช้พลังภายใน บีบเคล้นมันออกมาได้นานแล้ว สมรรถนะของร่างกายฟื้น ตัวกลับมาเร็วมากกว่าคนธรรมดาถึงร้อยเท่า แต่จู่ๆ กลับ โดนหมัดของฉินหลั่งชกเข้ามาอย่างกะทัน หัน และ อานุภาพของหมัดนี้ ความจริงแล้วก็แรงมาก เร็วเหมือน พายุหมุน ทรงพลังเหมือนฟ้าร้องรุนแรง

เขาจะทำให้ฉินหลั่งรู้ว่า คำพูดของเขาเสี้ยงเฟยหลง จะทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ ต้องรู้จักเคารพและให้เกียรติ
“ช่วยคนสองสามคนออกมาได้ก็เริ่มยกหางเสียแล้ว เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน ไอ้หนุ่ม แกยังอ่อนหัด มากนัก

ถ้าหากหมัดนี้ชกไปบนร่างกายของคนธรรมดาล่ะก็ คนผู้นั้นจะต้องตายคาที่แน่นอน แต่สำหรับฉินหลั่งแล้ว

หมัดนี้เป็นเพียงเรื่องตลกเท่านั้น

ฉินหลั่งไม่มีแม้แต่การหลบ แต่ใช้เท้าถีบเข้าไป โดยตรง

หมัดกับเท้าประสานเข้าด้วยกัน

กรอบ! แขนของท่านเสี้ยงหักโดยตรง!

พลังของเท้านั่น ทำให้เสี้ยงเฟยหลงรู้สึกเหมือน กระแทกกับก้อนหินยักษ์ที่อยู่บนยอดเขาลูกหนึ่ง ราวกับภู เขาไท่ซานกดทับอยู่บนศีรษะ แล้วจึงล้มลงไปโดยตรง!

“แกกล้าลงมือกับฉันเสี้ยงเฟยหลง?!” เสี้ยงเฟยหลง เดือดดาลด้วยความโกรธ มองดูแขนของตัวเองที่หัก จน ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

เขาตกใจกับพลังของฉินหลั่งที่แข็งแกร่งมากถึงเพียง นี้ ซึ่งเกินความคาดหมายของเขาอย่างสิ้นเชิง เขาโกรธที่ ฉินหลั่งกล้าลงมือกับเขา และใจกล้าเกินกว่าที่เขาคาดคิด เอาไว้

เขาเป็นเจ้าของบ้านตระกูลเสี้ยงที่มีชื่อเสียงและฐานะ ของเย็นจีน มีตำแหน่งไม่ธรรมดาในแวดวงของเมืองเย็น จีนแห่งนี้ นอกจากนี้เขายังได้รับการเปรียบเทียบให้เป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของจีน บารมีและฐานะล้วนสูงส่ง และในช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมาก็มีตำแหน่งสูงเหนือมวลชน เป็นผู้ชนะที่ได้เปรียบมาตลอด

คนแบบนี้ เดินไปที่ไหนก็จะมีคนคอยเบิกทางและคุ้ม กันให้เขา ได้รับการเคารพจากผู้คน มีหน้ามีตาไปทั่วทุก สารทิศ แต่ตอนนี้

กลับถูกคนอื่นชก และคนที่ชกเขานั้นก็ยังเป็นเด็กหนุ่ม ที่เพิ่งจะมีชื่อเสียงได้ไม่นานและขาดประสบการณ์

ในสายตาของเสี้ยงเฟยหลง ก็เหมือนกับเด็กหนุ่มคน ใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานในแผนก และได้ต่อยหัวหน้าที่มี คุณธรรมและบารมีสูงส่ง ที่ทำงานอยู่ในแผนกนี้มานาน แล้ว หนำซ้ำยังต่อยต่อหน้าคนมากมายอีกด้วย

และเขาเลี้ยงเฟยหลง ใช่ว่าจะสู้เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้ แต่เป็นเพราะเมื่อครู่ตัวเองเพิ่งไปสู้รบและได้รับบาดเจ็บ กลับมา จึงไม่สามารถใช้พลังปกติของตัวเองออกมาได้ก็ เท่านั้น

แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้เขาก็ยังโกรธและเดือดดาล

“คุณบ้าหรือเปล่า?” ฉินหลั่งพูดหัวเราะเยาะเขา

“คุณเป็นใคร? ต่อยคุณแล้วยังไง? ก็แค่อาศัยที่แก เรียกตัวเองว่าเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งจึงได้สั่งสอนคุณ ไง!” ฉินหลั่งไม่เพียงแค่พูดแต่กลับไม่มีเค้าว่าจะหยุดมือ เลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น

“แกควรจะรู้ว่าตระกูลเสี้ยงของฉันกว้างขวางมากแค่ ไหนในวงการนี้ มีเส้นสายมากมาย และอาจารย์กับคนที่มีความสามารถก็มีไปทุกหนทุกแห่ง แกลงมือกับฉัน ไม่กลัว การแก้แค้นของตระกูลฉันใช่ไหม?” ท่านเลี้ยงเผยแววตา ที่โหดเหี้ยมออกมา และพูดข่มขู่อย่างรุนแรง

เมื่อพูดคำนี้ออกไป หลี่เสี่ยนกับจางต้าไห่ก็ตกใจ พร้อมกัน เสี้ยงเฟยหลงพูดถูกแล้ว อิทธิพลของตระกูลเสี้ ยงในเย็นจีนนั้นเป็นที่ยอมรับไปทั่วจริงๆ แม้แต่ตระกูลจง ของจงจิ๋วเจิน ถึงแม้จะเป็นตระกูลที่มีฐานะและชื่อเสียงถึง ร้อยปีเช่นกัน แต่เมื่อเทียบกับตระกูลเสี้ยงแล้วยังต่างกัน มากนัก

ตระกูลแบบนี้ คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถหาเรื่องได้ อยู่แล้ว อย่าว่าแต่การชกต่อยเจ้าของบ้านเลย แม้แต่การ ชกต่อยคนใช้ของตระกูล ก็ยังเป็นเรื่องที่แย่สุดๆ ในเย็น จีน

การสั่งสอนนี้ของฉินหลั่ง เท่ากับเป็นการแหย่รังแตน คาดว่าไม่เพียงแต่จะได้รับการแก้แค้นที่น่าเวทนา นอกจากนี้อาจจะมีอันตรายถึงชีวิต

แต่ฉินหลั่งกับเดินเข้าไปโดยตรง ยกเท้าและถีบไปที่ หน้าของท่านเสี้ยงเหมือนเดิม เสี้ยงเฟยหลงเลือดอาบ ทันที ใบหน้ายับเยินดูไม่ได้

“คนแซ่เลี้ยง ผมกลัวมาก กลัวว่าคุณจะไม่มาแก้แค้น!”

“ไอ้หนุ่ม แกรนหาที่ตายเรอะ แกกำลังสร้างความ หายนะที่ใหญ่หลวง!” ใบหน้าของเสี้ยงเฟยหลงเต็มไปด้วย เลือด พร้อมกับแผดเสียงพูดอย่างเต็มที่

“รนหาที่ตาย? หายนะ?” ฉินหลั่งหัวเราะ จากนั้นก็ใช้มือชี้ไปที่อธิบดีเฉินแล้วพูดกับเสี้ยงเฟยหลงว่า “พวกคุณสองคนมันโง่ ตอนนี้ยังไม่เข้าใจอีก?”

“อย่าว่าแต่พวกคุณเลย แม้แต่กระทรวงรักษาความ ปลอดภัยกับคุณแล้วก็ตระกูลเสี้ยงรวมกันแล้ว ในสายตา ของผมแซ่ฉินคนนี้ถือว่าเป็นตัวอะไร?”

“ดูถูกเหยียดหยามข้าติดต่อกันไม่หยุดแบบนี้ แกคิด ว่าฉันแซ่เลี้ยงจะถูกรังแกได้ง่ายๆ ปล่อยให้พวกแกบดขยี้ ยังไงก็ได้เรอะ?”

ฉินหลั่งพูดไปด้วย และก็ไม่ได้หยุดมือแม้แต่นิดเดียว ทว่ากลับยกเท้าขึ้นมาอีกครั้ง และครั้งนี้ฉินหลั่งได้ฉาย แววตาเย็นชาและอาฆาตออกมาจากดวงตาของเขา ทุก คนก็เป็นคนที่มีประสบการณ์มากมาย แต่ก็ยังมีความรู้สึก หวาดผวาเช่นกัน

“คุณฉิน ได้โปรดช่วยสนับสนุน เอ้ยไม่ใช่ ได้โปรด ออมมือ อย่าทำให้ฉันกับต้าไห่ต้องลำบากใจได้ไหม คะ?”ทันใดนั้นหลี่เสี่ยนก็เข้ามาขวางและพูดต่อหน้าฉิน หลั่ง

เพราะว่าแรงอาฆาตแบบนี้จางต้าไห่กับหลี่เสี่ยนเคย ลิ้มรสมาก่อน หลี่เสี่ยนรู้สึกว่า ฉินหลั่งกำลังจะฆ่าคน ถ้า หากฉินหลั่งเกิดโมโหขึ้นมาแล้วฆ่าอธิบดีเฉินกับเสี้ยงเฟย หลง อย่างนั้นหลี่เสี่ยนกับจางต้าไห่ก็ต้องพลอยโดน ลงโทษหนักไปด้วย ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นคนที่อยู่ใน เหตุการณ์

และด้วยฐานะของหลี่เสี่ยน กับความสัมพันธ์ฉันท์มิตรกับฉินหลั่งแล้ว หากจะไม่ปกป้องฉินหลั่งก็เป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าหากฆ่าคนขึ้นมา และพวกเธอก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย จึงไม่สามารถเห็นแก่ประโยชน์ของตัวเอง และแสร้งทำ เป็นไม่เห็นไม่ได้ ฉินหลั่งมีสีหน้าไร้อารมณ์ หลี่เสี่ยนรู้สึกตุ้มๆ ต่อมๆ อยู่

ในใจ และรีบพูดเสริมว่า “คุณดูสิ อึ้งย้งก็อยู่ในเหตุการณ์

เธอเป็นแค่เด็กน้อย…”

หลี่เสี่ยนรู้ว่าฉินหลั่งค่อนข้างอ่อนโยนกับนักเรียนของ ตัวเอง ถ้าหากทำให้เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเห็นคาว เลือดของอาจารย์ตัวเอง บางทีฉินหลั่งอาจจะพิจารณาจุด นี้

หลี่เสี่ยนแอบภาวนาอยู่ในใจเงียบๆ หวังว่าฉินหลั่งจะมี ความเมตตาธรรมมากพอ

เวลานี้แรงอาฆาตของฉินหลั่งหายไปอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนมีความลังเลขึ้นมาเล็กน้อย สุดท้ายแรงอาฆาตนั่น ก็หายไปจนหมดสิ้น

แต่ฉินหลั่งก็ยังใช้เท้าถีบลงไป และเหยียบบนขาของ เลี้ยงเฟยหลงพอดี จากนั้นจึงได้ยินแค่เสียงดังกร๊อบ ของ กระดูกของเสี้ยงเฟยหลงที่หักเป็นสองท่อนโดยตรง

เลี้ยงเฟยหลงเจ็บปวดจนใบหน้าบูดเบี้ยว เมื่อครู่เขา สัมผัสได้ว่าฉินหลั่งอยากจะฆ่าเขา พลางกัดฟันกรอดด้วย ความเจ็บและเคียดแค้น

หลี่เสี่ยนถอนหายใจยาวโล่งอก จางต้าไห่กลับไม่รู้สึก แปลกใจ ความจริงแล้วปรมาจารย์แดนฟ้าใช่ว่าจะเข้าหายาก เพียงแต่คนพวกนี้ไร้มารยาทเกินไป ตอนแรกตัวเองก็ ไม่ยอมแพ้ปรมาจารย์ฉินเช่นกัน แต่เขาก็ต้องรีบขอโทษ ทันที ผลสรุปคือปรมาจารย์ฉินไม่เฟียงให้อภัยตัวเอง นอกจากนี้ยังไม่มีความแสลงใจใดๆ และท่านเสี้ยงคนนี้ ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ถือว่าหาเรื่องใส่ตัวทำให้ตัวเอง ต้องอับอายขายขี้หน้าเอง สมน้ำ หน้ามากๆ

หลี่เสี่ยนเพิ่งจะโล่งใจไปหมาดๆ ทันใดนั้นก็เห็นฉิน หลั่งเดินไปที่อธิบดีเฉิน หัวใจของเธอหวาดหวั่นขึ้นมาอีก ครั้ง

“ทำตัวไร้มารยาทกับข้าต่อหน้าธารกำนัล แกก็เป็นแค่ ตุ่นและมด ข้าขี้เกียจจะสนใจแก แต่แกได้คืบจะเอาศอก ชอบหาเรื่องใส่ตัว!” ฉินหลั่งพูดอย่างราบเรียบ

จากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องอย่างน่าเวทนาของอธิบดีเฉิน ฉินหลั่งก็ใช้แค่เท้าเพียงข้างเดียว และเหยียบขาอธิบดี เฉินเสียไปเลย