บทที่ 434 หายนะบังเกิด

“ไล่ออกแล้ว?” หัวหน้าจ้าวซิงลุกขึ้นกะทันหัน ขมวด คิ้วเป็นปม

จินหู อึ้งย้ง หม่าเซียวเซียว เฉินเหมิงเลี่ยงก็ต่างลุกขึ้น ยืนกันหมด

“พูดให้ชัดเจนเลยนะ! จูจี้เหวิน?”

“อะไรกัน พวกเธอจะทำอะไร? ครูไม่ให้พวกเธอยืนขึ้น สักหน่อย พวกเธอไร้มารยาทจริงๆ เข้าใจไหม?” จูจี้เหวิน พูด

“ไปตายซะ ฉันถามนายอยู่นี่ไง พูดให้เข้าใจเลยนะ” เฉินเหมิงเลี่ยงชี้หน้าจูจี้เหวินต่า

จูจี้เหวินเริ่มร้อนรน พวกเขามองเขาด้วยสายตาเย็น ชากันหมด

“พวกนักเรียน ตอนนี้ฉันเป็นครูประจำชั้นคนใหม่ของ

พวกเธอ โปรดระวังคำพูดของตัวเองด้วย ส่วนฉินหลั่งคง

ไม่กลับมาที่โรงเรียนมัธยมหัวเจี่ยไปตลอดชีวิตแล้วล่ะ” จู จี้เหวินพูด ในตอนนี้เหวินเหวินก็ลุกขึ้นทันที: “นายอยากเป็นครู ประจำชั้นของพวกเรา ฝันไปเถอะ! ครูฉินทำไมถึงถูกไล่

ออก พวกเราอยากให้ทางโรงเรียนออกมาอธิบายด้วย!”

“ใช่! ออกมาอธิบายเลย!” นักเรียนคนอื่นๆในห้องหก ต่างลุกขึ้นยืน ตะโกนพร้อมกันเป็นเสียงเดียว
“นายมีสิทธิอะไรมาเป็นครูประจำชั้นของพวกเรากัน?” เฉินเหมิงเลี่ยงมองทั้งห้องอย่างพอใจ สายตาเต็มไปด้วย คำดูถูก

“นาย …ด่าใครนะ? ฉินหลั่งเป็นครูประจำชั้นพวกเธอ ได้ ทำไมฉันจะไม่ได้ล่ะ?” จูจี้เหวินโกรธมากขึ้น พูดด้วย หน้าบึ้งตึง วางมาดเหมือนเป็นครูประจำชั้นไปแล้ว

“ให้ตายสิ ดูท่าทางนายสิ!” จ้าวซิงหยิบหนังสือบนโต๊ะ

ฟาดไปที่กระดานอย่างแรง ต่อมาก็มีไม้กวาด ที่ตักขยะ ขวดน้ำ กล่องดินสอ เหมือนฝนตกลงบนตัวจูจี้เหวิน “พวกเธอ….กบฏแล้ว….กบฏแล้ว…” จูจี้เหวินรีบ หลบอย่างหวุดหวิด แต่ก็ยังมีของฟาดไปที่บนตัวและหน้า

เขาอยู่ดี…

สุดท้ายเฉินเหมิงเลี่ยงยกเก้าอี้ขึ้นมา: “นายมันคนชั่วที่ คิดร้ายต่อครูฉินตลอด วันนี้ฉันจะลงโทษนายแทนฟ้า สวรรค์ ฉันจะฆ่านายเดี๋ยวนี้เลย!”

พูดแล้วก็โยนออกไปทันที จูจี้เหวินตกใจจนนั่งลงไป ด้านล่าง ถึงหลบได้อย่างฉิวเฉียด แต่พอเขาลุกขึ้นมาอีกที ก็เห็นนักเรียนห้องหกต่างยกเก้าอี้ขึ้นมา!

“ไปเลยนะ! ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว!” เฉินเหมิงเลี่ยงมอง จูจี้เหวินด้วยสายตาเย็นชา

จูจี้เหวินมองดูเก้าอี้ที่ถูกยกขึ้นมาพร้อมกัน ก็ตัวสั่น ไม่ กล้าพูดอะไรมากอีก รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที

“กบฏแล้ว ห้องหกกบฏแล้ว!” จูจี้เหวินที่โกรธจนตัวสั่น ไปหมด เดินตะโกนตามทางเดินอย่างสุดเสียง
“เจ้าโง่ที่เดินไปไหนก็เสียหน้าตลอด!” เฉินเหมิงเลี่ยง พูดและหัวเราะ จากนั้นก็เอาหนังสือฟาดลงพื้น: “ฉันไม่ เรียนแล้ว” จากนั้นก็เดินออกไปทันที

พวกนักเรียนคนอื่นก็ตามเฉินเหมิงเลี่ยงไปโดยไม่ได้ นัดหมาย ทุกคนอยู่ตรงสนามตลอด คุยเล่นๆกันที่นั่น

“ครูฉินเป็นครูที่ดีขนาดนี้ ทำไมถึงออกไปได้นะ?” ผู้ หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างโมโห

“เมื่อกี้เพื่อนของพวกเราไปดูแล้ว ของในหอพักของครู ฉินถูกเก็บไปหมดแล้ว น่าจะไปแล้วจริงๆ” จ้าวซิงเสียใจ อย่างมาก เขาเรียนมานานหลายปี ก็ชอบครูคนนี้คนเดียว แต่ไม่กี่วันก็ออกไปเสียแล้ว ในใจรู้สึกเสียใจอย่างมาก

คนอื่นๆก็คิดแบบเดียวกัน

“ให้ตายสิ! ครูใหญ่ก็โง่มาก!” เฉินหมิงเลี่ยงด่าอย่าง “ถ้าครูฉินไม่มาเป็นครูประจำชั้น ใครมาฉันก็ไม่ตกลงโมโห

ทั้งนั้น!” จินหูรู้สึกโกรธอย่างมาก และยังลุกขึ้นสะบัดแขนที่กำยำของเขา

“ฉันว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาแน่ ในโรงเรียนนี้ ใครมีความ สามารถทำให้ปรมาจารย์ฉินไปได้ เกรงว่าครูใหญ่กับเจ้า โง่จูจี้เหวินนั่นคงไม่มีความสามารถนี้” เฉินเหมิงเลี่ยงคิด และมองไปที่อึ้งย้ง เมื่อวานอึ้งย้งเกือบถูกคนร้ายจับตัวไป พวกเขาก็ได้ยินมาแล้ว

“ช่างมันปะไร ครูฉินถูกไล่ออกไม่ได้ ฉันมีข้อเสนอนะ พวกเราวุ่นวายต่อไปแบบนี้ ยิ่งใหญ่ยิ่งดี! ก็เพื่อให้ครูฉินกลับมาสอนพวกเราต่อเป็นยังไง?” จ้าวซิงตะโกนกระตุ้น นักเรียนคนอื่นๆ

“ใช่!”

“ใช่!”

“ได้เลย! รอคำนี้ของนายนั่นแหละ!”

ผู้คนต่างตอบกันใหญ่!

อีกด้านฉินหลั่งพึ่งกลับมาถึงมหาวิทยาลัยเย็นจีน ฝ่าย จัดการหน่วยรักษาความปลอดภัยของมหาลัยก็ให้หน้า มาก ก็คิดเสียว่าฉินหลั่งลาพักร้อนหนึ่งอาทิตย์ ให้ฉินหลั่ง มาทำงานต่อ แต่ว่ามียามคนอื่นสายตาที่มองฉินหลั่ง เปลี่ยนไปมาก เหมือนเห็นว่าฉินหลั่งมีความลับมากมายที่ ให้คนรู้ไม่ได้

ฉินหลั่งสวมชุดยาม เดินอยู่ในมหาลัยที่มีบรรยากาศ คล้ายภาพวาด ไม่นาน ตึกแห่งหนึ่งในมหาลัยก็มีจงยู่เดิน ออกมา วันนี้จงยู่สวมเสื้อกันหนาวใหญ่สีแดง คอเสื้อมีเต็ม ไปด้วยขน ด้านล่างสวมรองเท้าปลายแหลม ทั้งหน้าแดง อมชมพู ภาพเหมือนในฝันมาก

ก่อนที่ฉินหลั่งจะกลับมาก็บอกกับจงไว้แล้ว ทั้งสอง ไม่เจอกันแค่อาทิตย์เดียว แต่มองออกว่าทั้งคู่คิดถึงกัน มาก

“ฉินหลั่ง พาฉันไปเดินเล่นหน่อยสิ” ดวงตากลมโตของ จงยู่เป็นประกาย เดินเข้าไปเกาะแขนฉินหลั่งไว้ เขาสวม ชุดยาม ท่ามกลางสายตาของทุกคนได้ควงหญิงงาม ทำเอาคนที่เห็นตาร้อนผ่าวกันหมด
กัน หลั่งรู้สึก ของเขาไป เขารู้สึก

สองลับหลั่งสูดลม นั้น ดวงตาของเปร่งประกาย เรื่อ ทั้งสองกอดกันแน่น และของฉินหลั่งประทับลงริมฝีปาก

อ่อนนุ่ม เร่าร้อน พร้อมกับลมหายใจถี่ ยิ่งจูบยิ่งดุเดือด หลั่งออกจากโรงเรียนมัธยมเจียได้ไม่ถึง วัน ทั้งโรงเรียนเหมือนตกอยู่ในอันตราย

นักเรียนมอหกห้องหกต่างลุกขึ้นมาต่อต้าน จูจี้เหวินคิดว่าฉินหลั่งออกไปเป็นเรื่องที่แต่ต่อมา

เห็นว่า กลับเป็นการเริ่มต้นของฝันร้าย

พอถูกนักเรียนห้องหกด่าออกไปแล้ว จูจี้เหวินกำลังนั่ง แผลอยู่ในห้องพักครู ทันใดนั้นโทรศัพท์ขึ้น จนเหมือนแทบจะระเบิด

“ครูรีบมาดูเร็ว นักเรียนห้องหกของคุณเกิดเรื่องนักเรียนมอหกห้องสองไปแล้วห้าคน หนักมากเลยนะ เกรงพยาบาล

จูจี้เหวินตกใจ รีบวิ่งออกจากห้องพักครู ทำร้ายนักเรียน? ยังห้าคนอีก? นี่ถือเป็นเรื่องใหญ่ในโรงเรียนเลย นะ

ในขณะที่จูจี้เหวินรีบวิ่งออกไป มีโทรศัพท์หนึ่งโทร เข้ามา:

“ฮัลโหล ครูจู นักเรียนห้องหกของคุณผลักครูหลิว ซูเชิงลงจากชั้นสอง เกรงว่าน่าจะกระดูกหักนะ มีรถ พยาบาลมาจอดหน้าโรงเรียนเต็มเลย นี่มันเกิดเรื่องอะไร ขึ้นกันแน่ คุณรีบไปดูเร็วเข้า”

จูจี้เหวินตกใจ รถพยาบาลมาหัวเหรอ?!

ที่สำคัญคือหมาที่ตัวเองเลี้ยงไว้หลิวซูเชิง กระดูกหัก? หนักมากไหม? จูจี้เหวินใจเต้นจนแทบจะกระเด็นออกมา

ในตอนที่เขาไม่รู้ว่าควรจะวิ่งไปทางไหน ครูใหญ่ก็โทร มา: “ฮัลโหล จี้เหวิน ทำไมนายทำงานแบบนี้? นักเรียนห้อง หกวิ่งหนีออกจากห้อง ไปก่อเรื่อง ทำไมนายไม่อยู่ที่นั่นเห รอ ฉันว่านายคงไม่อยากทำงานที่แล้วสินะ ร้านขาย ของของโรงเรียนถูกนักเรียนห้องนายจุดไฟเผ่าไปแล้ว! นายรีบไปดูเร็วเข้า!”

ครูใหญ่เห็นได้ชัดว่าอารมณ์เสียมาก เพราะยังไงเรื่อง พวกนี้จูจี้เหวินกลับไม่รู้ยังต้องให้ครูใหญ่ที่ประชุมอยู่ข้าง นอกโทรบอกจูจี้เหวิน