บทที่ 410 ความท้าทายของอัจฉริยะ

“ถ้าผ่านด่านฉันไปไม่ได้ ฉันจะทำให้เขาอยู่อย่างไม่ เป็นสุขตลอดไปเลย” คนตัวสูงพอเห็นพวกครูเหนื่อยหอบ จนวิ่งไม่ไหว ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

และบนสนามมีคนสลบไปเรื่อยๆ พวกเขาขาดวินัยการ วิ่งมากเกินไปแล้ว

พวกครูที่วิ่งไม่กี่รอบก็กำลังจะวิ่งหนีออกไป แต่ฉิน หลั่งเตรียมตัวไว้แล้ว ให้ครูใหญ่คอยจับตาดูไว้เป็น กรรมการ ครูใหญ่ก็ต้องทำตาม จดไว้ว่าพวกครูวิ่งไปกี่ รอบแล้ว

แต่ว่าไม่มีคนเกลียดครูใหญ่ ต่างก็เกลียดฉินหลั่งกัน หมด และฉินหลั่งก็ไม่สนใจอะไร ไม่สนใจสายตาพวกนั้น ด้วยซ้ำ

“โครม!”

จูจี้เหวินล้มลงไป นอนอยู่บนสนาม แทบจะเป็นลมไม่มี สติอยู่แล้ว

แต่เขาไม่ใช่เพราะไม่มีแรง แต่ล้มลงไปเพราะโกรธ

ต่างหาก

ลุงตัวเองเป็นถึงคนสำคัญในเฟิงโจว ตัวเองก็เป็นคน ระดับสูงในมหาลัยจีนหลิง อยากแย่งแฟนใครมาก็แค่ กระดิกนิ้ว มาถึงโรงเรียนมัธยมหัวเจียก็เรียบร้อยดี ตอนนี้ กลับถูกเหยียบย่ำแบบนี้
ครูสิบกว่าคนที่วิ่งมาพร้อมกับจูงเหวิน ตอนนี้ใจอยาก ตายก็ยังมีเลย ก่อนจะตายก็อยากจะฆ่าฉินหลั่งก่อนนะ

ศักดิ์ศรีของครู หน้าของครู ถูกบดขยี้เละในวันนี้แล้ว

ล่ะ

พอถึงวันที่สอง พวกครูที่วิ่งเมื่อวานก็ต่างพากันลาหยุด เหนื่อยจนลุกไม่ไหวแล้ว

และวันที่สองมอหกห้องหกได้เข้าเรียนพละคาบแรก ของฉินหลั่ง

คาบพละทุกคนต่างก็ชอบคาบนี้มาก เพราะเล่นได้เต็ม ที่และวิชานี้ก็เป็นคาบอิสระด้วย

“นี่ อาเหมิง ห้องน้ำสูบบุหรี่ได้ไหม”

“นี่ ไปเล่นไพ่กัน”

ตอนที่เป็นกิจกรรมอิสระ คนส่วนใหญ่ก็เริ่มวางแผน แล้วว่าคาบนี้จะทำอะไรบ้าง

และในตอนนี้ก็มีนักเรียนที่ร่างกายกำยำเดินมา

“จินหู คาบพละนายจะทำอะไรเหรอ?” เฉินเหมิงเลี่ยงถาม

จ้าวซิงที่อยู่ข้างๆก็นึกถึงคำพูดที่เมื่อวานจินหู่บอกว่า

ฉินหลั่งจะต้องผ่านด่านเขาไปก่อน “จินหู วันนี้ไม่เล่นบาสเหรอ?” จ้าวซิ่งก็ถามด้วยความลุ้น

“วันนี้ไม่เล่น ฉันมีธุระอื่นต้องทำนะ” จินหู่กวาดตามองรอบโรงยิม

จินหูเป็นคนที่มีนิสัยเป็นของตัวเอง ส่วนเรื่องคะแนนก็ เละจนไม่มีใครอยากดู ที่บ้านก็มีเงินมีอำนาจ แต่ชอบกีฬา เพียงสิ่งเดียว สวรรค์ยังประทานร่างกายที่แข็งแรงให้กับ เขาอีก อายุแค่สิบเจ็ดสิบแปด ไม่ว่าจะหน้าตาหรือร่างกาย ก็ดูสมบูรณ์มากจริงๆ

เมื่อก่อนเวลาคาบพละ มีแต่จินหู่ที่ตั้งใจคนเดียว ไม่ กระโดดก็วิ่งทางไกล และยังเล่นบาสเกตบอลเก่งเป็นที่ หนึ่งด้วย

ไม่เพียงแค่โรงเรียนมัธยมหัวเจี้ย ในเมืองเย็นจีนจินหู ก็มีชื่อเสียงมากเหมือนกัน เคยได้ที่หนึ่งด้านการวิ่ง มาราธอน มีพวกทีมกีฬามาเชิญจินหู่นานแล้ว หลังว่าจบ ไปเขาจะมาร่วมทีมได้

“เรื่องอะไร?” พอเห็นจินหูเหมือนกำลังหาคนอยู่ เฉินเห มิงเลี่ยงก็มองตามอย่างสงสัย

“ฉันบอกแล้วไง วันนี้จะทดลองทักษะของครูประจำ ชั้นคนใหม่ พวกนายเดี่ยวคอยเชียร์ด้วยล่ะ รอดูได้เลย” จิ นหูหักข้อนิ้วข้อมือ ดังกรอบแกรบ

“ได้! กล้ามาก! ทำให้เขาอับอายจนไม่มีหน้าเจอใคร เลยนะ!” พวกนักเรียนต่างกรู่กันเข้ามา พร้อมเชียร์จินหู่ เต็มที่

ทุกคนต่างเชื่อในความสามารถด้านกีฬาของจินหู่ ขนาดพวกนักกีฬามืออาชีพยังต้องแพ้ให้กับจินหู่เลย เขายังได้รับเชิญจากทีมชาติด้วย !
และตอนนี้ฉินหลั่งก็เดินมาช้าๆ

“เข้าแกว!” ฉินหลั่งพูด

เสียงไม่ดัง แต่ก็มีพลังมาก นักเรียนทุกคนรีบมาเรียง

แถวกัน แต่ทุกคนกลับยืนคอตก ไม่มีกระจิตกระใจทำ อะไรเลย

“ไม่ได้กินข้าวหรือไง!? ทำตัวให้สดชื่นเข้าไว้ ไปวิ่งห้า รอบก่อนไป!” ฉินหลั่งพูดเสียงดังขึ้น

“สวัสดีครับคุณครู!”

จินหูลุกขึ้นยืน เขายืนตัวตรงอกผายไหล่ผึ่ง หุ่นของจินหูลองเทียบกับฉินหลั่งดูแล้ว ก็ไม่ต่างอะไร

กันเลย

“ทำไมเหรอ?” ฉินหลั่งทำหน้านิ่ง และถาม

“ครูฉันเป็นครูพละใช่ไหมครับ?” เสียงของจินหูเหมือน

ตะโกนเสียมากกว่า ได้ยินแล้วก็รู้เลยว่าเป็นเสียงคนหา เรื่อง “พูดไร้สาระอะไรเนี่ย?” ฉินหลั่งพูดด้วยสีหน้าไร้

อารมณ์

“งั้นดี ผมเป็นคนเก่งด้านกีฬามากที่สุดในห้อง ผมจะ ขอท้าทายครูแทบทุกคนในห้อง! ครูกล้ารับคำท้าไหม ครับ?” จินหูชี้ไปที่ฉินหลั่ง คำพูดและหน้าตาที่ดูถูกปรากฏ ขึ้นอย่างชัดเจนบนใบหน้า

ฮูเล่!
นักเรียนทั้งห้องต่างตื่นเต้นขึ้นมาทันที!

“ได้สิ!”

ฉินหลั่งสีหน้าไม่เปลี่ยน แต่น้ำเสียงดูจะเฉยๆผ่อน คลายมาก

“ฮ่าๆๆ ฉินหลั่งไม่รอดแน่ครั้งนี้!”

“ใครกล้ารับคำท้าของจินหู่ คนนั้นต้องบ้าไปแล้วแน่! เพราะเขาเป็นคนเก่งรอบด้าน ทุกคนก็รู้กันดี!”

“จินหูวิธีการกดดัน เขาติดกับแล้ว!”

“ฉันจะบอกให้นะ จินหู่ท้าทายกับคนเก่งทุกคนในเย็น จีนหมดแล้ว ไม่เคยแพ้เลยสักครั้ง ฉันว่าครูประจำชั้นคน ใหม่ต้องบ้าไปแล้วแน่…”

ทุกคนต่างส่ายหน้ากัน ต่างรอดูว่าฉินหลั่งจะเสียหน้า

ยังไง

“ครูไม่ถามก่อนเหรอว่าผมจะท้าอะไรครู?” จินหลั่งก็ ดีใจมาก เพราะอีกฝ่ายแป๊บเดี่ยวก็ติดกับเขาแล้ว

“อะไรก็ได้” ฉินหลั่งยักไหล่

“ได้! นายพูดเองนะ! ถ้าใครแพ้….”

จินหลั่งมองไปที่ประตูโรงเรียน

“นายมาจากไหนก็กลับไปทางนั้นเลย เป็นยังไง?!”

“ถ้านายแพ้ล่ะ?” ฉินหลั่งถามกลับ

“แพ้? ไม่มีทาง! ฉันเป็นแม่ทัพที่ไม่เคยแพ้ ไม่มีลิ้มรส ของความแพ้เลยสักครั้ง!” จินหู่พูดอย่างมั่นใจ
“แม้จะเป็นนักกีฬาทีมชาติ พอเจอฉันก็ต้องระวังกันทั้ง นั้น ฉันเป็นนักกีฬาที่มีพรสวรรค์ นายก็แค่ครูต่ำต้อยที่ไม่มี ชื่อเสียง จะชนะได้ยังไง?”

หัวเราะเป็นชา สีหน้าของจินหูเต็มไปด้วยความดูถูก

“ได้ งั้นนายก็เตรียมลิ้มรสความพ่ายแพ้แล้วกัน” ฉิน หลั่งพูดอย่างหยอกล้อว่า: “ฉันแค่พูดว่าถ้าหาก ถ้าหาก!”

“ถ้าหาก? ได้ ถ้าหาก นายอยากทำอะไรก็ทำไปเลย!” จินหูไม่สนใจ เขาไม่มีคำว่าถ้าหากในสมองอยู่แล้ว

“ได้!” ฉินหลั่งพยักหน้า

และในตอนนี้เอง จูจี้เหวินกับหลิวซูเซิงก็เข้ามาเห็นพอดี

“ครูฉิน นายจะแข่งกับจินหูเหรอ?” จูจี้เหวินยิ้มหน้า บาน เขาก็รู้ว่าจินหู่เก่งแค่ไหน ไม่ใช่นักเรียนกีฬาธรรมดา ทั่วไป

“ไปไกลๆ” ฉินหลั่งขี้เกียจที่จะสนใจพวกแมลงหวี่พวก นี้เต็มทน

“นาย?..” จูจี้เหวินโกรธจนหน้าซีดขาวไปหมด เขาเห็นว่าฉินหลั่งเอาเขาเป็นตัวตลก ไม่มีความเคารพหลงเหลืออยู่เลย

“เหอะ ความเก่งของจินหู นายคงจะไม่รู้สิท่า เขาเก่ง กว่าเสือเสียอีก!” จูจี้เหวินพูดโอ้อวด

ฉินหลั่งรนหาที่ตายเอง เขาก็ต้องมานั่งดูอยู่แล้วสิ
“กระโดดไกล สถิติโลกคือแปดเมตรสี่สิบเก้า จินหู กระโดดได้ถึงแปดเมตรเก้าสิบสอง!”

“วิ่งแปดร้อยเมตร สถิติโลกคือหนึ่งนาทีสี่สิบวิแปดเก้า และนักเรียนจินหูของพวกเราทำสถิติได้หนึ่งนาทีสี่สืบเอ็ด วิ นี่ไม่เพียงแต่เทียบกับทีมชาติได้ และยังเทียมกับระดับ เหรียญเงินนานาชาติได้อีกด้วย”