บทที่ 399 คำขอของประเทศ

“น้องฉิน พวกเขานะมีตาแต่ไม่มีแวว อย่าไปใส่ใจนัก เลย”จงจิ่งเจินเอ่ย

“ไม่หรอกครับ”ฉินหลั่งสงบจิตสงบใจ เพียงแค่มดปลวก เท่านั้น

“เฮ้ นายนะไปโดยไม่ลากันสักคำได้ยังไง?”จางต้าไห่

ตามไล่หลังมาอย่างไม่พอใจ

“อะไร?”ฉินหลั่งหันกลับไปเล็กน้อย คิดในใจว่าคนคนนี้ ไม่รู้จักเห็นค่าคนอื่นเลย

“คุณฉิน ขออภัย…”หลี่เสี่ยนวิ่งเข้ามา ยังไม่ทันพูดจบ จางต้าไห่ก็ขัดขึ้นมา

“แขนขาผอมแห้งไม่มีแรงเลยสักนิด”จางต้าไห่ขวางอยู่ หน้าฉินหลั่งมองหัวจรดเท้าอย่างยั่วยุ

ฉินหลั่งยืนนิ่ง มองตรงไปที่จางต้าไห่ ให้เสร็จ รอเข้าพูดเหลวไหล

“ฉันว่า นายกล้ามาสู้กลับฉันสักยกมั้ยล่ะ?”จางต้าไห่ไม่ เกรงกลัว กอดอกด้วยลำแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของ ตัวเอง

ดูจากรูปร่าง ฉินหลั่งตัวสูงโปร่ง ดูอ้อนแอ้นพอประมาณ ความจริงไม่สามารถเทียบกับกล้ามเนื้อของจางต้าไห่ได้ เลย “ต้าไห่!”หลีเสียนตวาด

“หัวหน้า เดิมเขาก็ไม่ได้มีเรี่ยวแรงอะไรมากอยู่แล้ว ฉัน แค่จะกู้หน้าเท่านั้นเอง”จางต้าไห่สีหน้าหยอกล้อ

“หลีกไป!”ฉินหลั่งขมวดคิ้ว

“โอ้โห โมโหแล้ว…”จางต้าไห่พูดไปเพียงครึ่งเดียว ทันใดนั้นก็สัมผัสถึงจิตสังหารที่ร้ายกาจ ไม่ผิด ออร่าของ ฉินหลั่งเปลี่ยน มีท่าทีของคนที่รู้จักความสามารถของตัว เอง

จางต้าไห่ถึงกับสั่นโดยไม่รู้ตัว ท่าทีที่เปลี่ยนไปนั้นเย็น ยะเยือก ราวกับเป็นพายุและเกร็ดน้ำแข็งในฤดูหนาว

จางต้าไห่ยืนอยู่ข้างฉินหลั่ง ก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันอัน หนักหน่วง แรงกดดันนั้นทำให้เขาอยากจะหนีไป อยากจะ คุกเข่า ในระยะเวลาอันยาวนานเขาได้รู้สึกถึงแรงบีบคั้น ขนาดนี้จากคนคนเดียวเป็นครั้งแรก

แทบจะยืนไม่มั่นคงไปเล็กน้อย

จางต้าไห่กำลังประคับประคองอย่างยากลำบาก แต่การ ประคองนี้ช่างน่าขำ คนเขายังไม่ได้ลงมือ ในฐานะ ปรมาจารย์มวยไทยคุณต้องใช้พลังงานทั้งหมดเพื่อต่อสู้ กับคู่ต่อสู้ และจะต้องเคลื่อนไหวอย่างหนัก เมื่อสู้แล้วแพ้ ชนะยังจำเป็นอีกเหรอ?!

“ขออภัย ขออภัย คุณฉิน เป็นความผิดของเราเอง กรุณา ยกโทษให้กับเจ้าคนไม่รู้จักกาลเทศะนั่นด้วย!”หลี่เสี่ยนที่ อยู่ข้าง ๆ รีบกล่าวขอโทษฉินหลั่ง แล้วหวังว่าจางต้าไห่จะ ได้รับการอภัยจากฉินหลั่ง

ร่างกายของจางต้าไห่ราวกับไม่อาจควบคุมเองไว้ได้ เขา ยืนตัวสั่นสะท้านอยู่อย่านั้น กระทั่งน้ำมูกก็ไหลออกมาแล้ว

“คุณฉิน ขอโทษด้วยขอโทษด้วย ผมยอมรับเลย! ผม มี ตาหามีแววไม่…”จางต้าไห่เก็บท่าทีไร้มารยาท ก่อนกล่าว ขอโทษ

ฉินหลั่งส่งเสียงฮื่อย่างเย็นชา เก็บจิตสังหาร ลองลงมือ จะได้รู้ว่ามีหรือไม่ ตอนนี้ภายในของจางต้าไห่รู้สึกเคารพ ฉินหลั่งอย่างประหลาด นักสู้ ย่อมเคารพผู้แข็งแกร่ง ขอแค่

วิชายุทธแกร่งกว่า จะเคารพนับถืออย่างไรก็ไม่ถือว่าผิด

“คุณฉิน ผมไม่ดูตาม้าตาเรือ เป็นกบในกะลาจริง ๆ “ท่าทีของจางต้าไห่เปลี่ยนไปอย่างมาก

โชคดีที่ยังไม่ได้ลงมือ ไม่งั้นวันนี้คงไม่ได้เสียหน้าแค่นิด ๆ หน่อย ๆ แน่

“ครั้งนี้ฉันละเว้นนาย เพราะเห็นแก่หน้าท่านจง ครั้งหน้า นายก็อาจจะไม่มีโอกาสได้ขอโทษแล้ว”ในสวนของ มหาวิทยาลัยเย็นจีนมีม้านั่งอยู่ ฉินหลั่งที่สวมชุดเจ้าหน้าที่ รักษาความปลอดภัยนั่งลงตรงกลางอย่าไม่อิหนังขังขอบ ซูปลายจมูกขึ้นบนท้องฟ้า

จางต้าไห่ไม่กล้าแม้แต่จะหงุดหงิด ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วย ความเคารพ แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับท่าทีไม่ยี่หระก่อน หน้านี้

หลี่เสี่ยนก็ยืนอยู่อีกข้างด้วยความนอบน้อมเช่นเดียวกัน นักเรียนไปผ่านไปมาหันมองมาทางนั้น ภาพที่เห็นนั้น ค่อนข้างน่าขบขัน คนแต่งตัวดีสามคนมาคุ้มกันให้กับยาม เย็นจีนตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง….

“คุณฉิน พวกเรามาในครั้งนี้ ”

“ไม่สน ทั้งสองท่านกลับไปเถอะ”ฉินหลั่งเอ่ยอย่างเย็นชา มาหาเขาเพราะมีเรื่องอะไรแน่ แล้วท่าทีอย่างเมื่อครู่ จะให้ เขาตกลงกับพวกเขาได้ยังไง?

หลี่เสี่ยนถลึงตามองจางต้าไห่อย่างดุร้าย เพราะเจ้านี่แท้ ๆ เลย

“คุณฉิน ล่วงเกินคุณมากนัก คุณคือคนยิ่งใหญ่จิตใจ กว้างขวาง ได้โปรดให้อภัยความไร้มารยาทของเขา ด้วย”หลี่เสี่ยนพูดอย่างจริงใจ เธอเข้ากับคนได้ง่าย

พูดจบ จางต้าไห่ก็รู้ตัว โค้งคำนับให้ยามตัวเล็ก ๆ อย่าง เต็มที่

“ครั้งนี้เราอยากจะให้คุณฉินคุ้มกันคนคนหนึ่ง”หลี่เสี่ย นพูดต่อ

“ไปเถอะ ประตูอยู่ทางนั้น”ฉินหลั่งขัดจังหวะหลี่เสี่ยนอ ย่างไม่ใยดี จิตใจของเขาไม่ได้อยู่กับพวกเขาอยู่แล้ว เขา กำลังชมทิวทัศน์ของทะเลสาบยามหน้าหนาว

ทางจงจิ๋วเจินรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ยังไงเสียแขกทั้งสอง คนนี้ก็พื้นเพไม่ใช่เล็ก ๆ แต่ในเมื่อฉินหลั่งไม่ชอบใจ งั้นเขา ก็ย่อมสนับสนุนการตัดสินใจของฉินหลั่ง

จงจิ๋วเจินมองตามสายตาของฉินหลั่งไปทางทะเลสาบ อย่างสนใจ เพลิดเพลินกันสองคน

คุ้มกันคนคนหนึ่ง? พูดแบบนี้ จะให้เขาไปเป็นบอดี้การ์ดรี

ไง?

ยามได้เลื่อนขั้นเป็นบอดี้การ์ด เหมือนจะก้าวหน้าขึ้นนะ เนี่ย? ฮ่าฮ่า!

“คุณฉิน ได้โปรดให้โอกาสพวกเราได้อธิบายเรื่องราวให้ จบด้วยนะคะ”หลี่เสี่ยนเริ่มปวดหัว เธอได้แต่กัดฟันพูดต่อ ไป นี่เป็นงานที่หัวหน้ามอบหมาย หากทำไม่สำเร็จจะต้อง ถูกลงโทษอย่างแน่นอน

“คนเขาไม่ได้สนจะทำหน้าที่คุ้มครองใคร”ฉินหลั่งปฏิเสธ โดยไม่มีคำอธิบายใด ๆ

“คุณฉิน คุณเข้าใจผิดแล้ว คนที่พวกเราคุ้มกันครั้งนี้คือ นักเรียนคนหนึ่ง”

“ไปเถอะ คุ้มกันใครก็ไม่เอา”ฉินหลั่งติดตลก ตอนนี้ตัว เองก็เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย คนที่ดูแลคุ้มครอง ก็คือนักเรียนทุกคน ไปเป็นบอดี้การ์ดปกป้องนักเรียนคน หนึ่ง ความจริงก็เป็นการพัฒนาด้านอาชีพอยู่..

“คุณฉิน ขอร้องล่ะค่ะ นักเรียนคนนี้พวกเราส่งนักศิลปะ การต่อสู้เก่ง ๆ ไปสิบเอ็ดคนแล้ว แต่ทุกคนต้องพลีชีพ ทั้งหมด นักเรียนคนนี้อาจถูกทำร้ายได้ทุกเมื่อ “หลี่เสี่ย นพยายามควบคุมตัวเอง ยิ่งเป็นเรื่องที่ทำไม่สำเร็จ เธอก็ ยิ่งอยากจะทำให้ได้ ตราบใดที่เธอทำด้วยใจจริง

จงจิ๋วเจินเอ่ยแทรกขึ้นมา “นักศิลปะการต่อสู้จะต้องเก่งขนาดไหนที่ปกป้อง นักเรียนคนนั้นล่ะ?”

หลี่เสี่ยนมองจงจิ๋วเจินอย่างซาบซึ้ง

“ระดับปรมาจารย์ เป็นนักสู้ระดับปรมาจารย์ทั้งนั้นค่ะ แต่ คู่ต่อสู้แข็งแกร่งเกินไป มันร้ายกาจมาก นักเรียนคนนั้นมีค่า มาก พ่อของเขาเป็นนักวิจัยทางชีววิทยาระดับแนวหน้า ของประเทศ ซึ่งตอนนี้เป็นที่แย่งชิงกันในต่างประเทศด้วย พวกเขาจับตามองนักเรียนคนนี้ เพื่อที่จะง้างปากพ่อของ เขา ไขความลับทางวิทยาศาสตร์ชีวภาพที่ล้ำสมัยที่สุด”

“เรากำลังพยายามช่วยเหลือนักวิจัยคนนี้ ในขณะ เดียวกันก็คุ้มครองนักเรียนคนนั้นอย่างลับ ๆ ด้วย เรา จำเป็นต้องเชิญนักสู้ที่ดีที่สุดในประเทศมาคุ้มครอง นักเรียนคนนี้ ไม่สามารถให้เกิดความผิดพลาดได้อีก แล้ว….”

“โปรดเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่สร้างคุณูปการให้กับ ประเทศจีน ยื่นมือเข้าช่วยผู้เป็นพ่อคนหนึ่งช่วยลูกของเขา ฉันรู้ว่าด้วยคนแบบคุณไม่ยอมให้ค่ากับการคุ้มครองคน ใหญ่คนโตแน่ แต่นี่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง”

หลี่เสี่ยนว่าอย่างใจกว้าง ด้วยท่าทีนอบน้อมจริงใจ

“แน่นอนว่า เราจะขอขอบคุณคุณฉินตามเหมาะสมด้วย ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ “หลี่เสี่ยนพูด ก่อนหยิบเมล็ดพันธุ์ใส ๆ ออกมา

“นี่คือเมล็ดพันธุ์พลังงาน ที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ คุณ สามารถเห็นพลังงานประหลาดที่ผันผวนอยู่ในนี้ เราเชื่อว่า มันจะเป็นประโยชน์ของคุณฉินในอนาคตแน่”หลี่เสี่ยนพูด ขณะวางเมล็ดพันธุ์ตรงหน้าฉินหลั่ง

“นี่คือการค้นพบทางชีวภาพของพ่อของนักเรียนคนนั้น ที่เขาแสดงความเคารพต่อคุณอย่างลับ ๆ “