บทที่ 393 ไม่รวบรวมเงินไม่ได้แล้ว

“คิดกันได้รึยัง! จะให้ไม่ให้?”ไอ้ผมทองหมดความอดทน คำรามลั่น

“ให้ ให้ ให้ ..”คนกลุ่มหนึ่งเอ่ยขึ้นเสียงแหบแห้ง ฉีกยิ้มที่ ดูน่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้

“พี่ชาย ขอพวกเราปรึกษากันหน่อยวางใจได้ จะรวบรวม ให้ในไม่ช้า..”

“เร็ว ๆ เข้า! ให้เวลา10นาที เฮยจื่อ จับตามองพวกมัน

ไว้!”ไอ้ผมทองคำรามอย่างเหลืออด

เฮยจื่อนั้นก็คือชายฉกรรจ์ที่ทำร้ายนักเรียนแทนไอ้ผม ทอง เขาขานรับ เก็บดาบ ก่อนหยิบนาฬิกาออกมาแล้วเริ่ม จับเวลาอย่างไร้อารมณ์

ในขณะนั้นคนของแก๊งม้าบางคนเข้าไปในบ้านในสนาม ม้าแล้วหยิบเก้าอี้ออกมา ไอ้ผมทองเหลือบมองเข้าไปในรถ เหมือนกับฟังคำชี้แนะอะไรบางอย่าง จากนั้นก็นั่งลงบน เก้าอี้

ดูตามสภาพการณ์ เบื้องหลังของไอ้ผมทองเหมือนว่าจะ มีคนคอยออกคำสั่ง เพียงแต่ผู้ออกคำสั่งนั้นอาจนั่งอยู่บน รถเพราะไม่ต้องการแสดงตัว

นักเรียนที่ฉีราดแล้วคุกเข่าลงคนนั้นชื่อว่าโย้วเสี่ยวจง เป็นลูกชายคนโตของบริษัทตระกูลโย้ว มักจะเป็นที่ชื่นชม ของคนอื่น เคยทุกข์ทรมานแบบนี้ที่ไหนกัน เขาเองก็ไม่ กล้าโทรเรียกคนมา คิดเพียงแค่อยากจะหนีจากที่แห่งนี้ให้ เร็ว เมื่อเห็นไอ้ผมทองยอมรับเงื่อนไขของเขา ก็หน้าเบ้ไป หาเพื่อนร่วมชั้น แล้วเอ่ย

“ทุกคนรีบคิดวิธีเร็วเข้าสิ ไม่งั้นจะไม่รอดแล้ว”

พวกคนที่คุกเข่าอยู่กับพื้นรีบลุกขึ้นมา ทุกคนรวมตัวกัน เป็นกลุ่ม พูดคุยปรึกษากัน หารือกันด้วยใบหน้าขมขื่นว่า จะแก้ปัญหาหนึ่งหมื่นล้านนี้ยังไง

ทุกคนพูดไปพูดมาก็พากันเบนสายตาไปที่อึ้งยัง ตอนนี้ อึ้งยังกลายเป็นแกนกลางสำคัญของพวกเขา นักท่องเที่ยว ที่มีค่อนข้างมีอายุพวกนั้น ก็ยังให้ความเคารพต่ออึ้งยังอ ย่างมาก เพราะมีเพียงอึ้งย้งเท่านั้นที่ยังสงบนิ่งอยู่ ดูราวกับ ไม่ได้กลัวอะไรเลย

“อึ้งย้ง บ้านเธอพอมีเงินมั้ย?”โย้วเสี่ยวจงถามด้วยใบหน้า ขมขึ้นอย่างไม่ห่วงหน้าอะไรอีก

รวบรวมได้นิดหน่อยก็คือนิดหน่อย คนเยอะก็มีพลังมาก

จะได้รีบหนีไปจากที่นี่ วัยรุ่นที่อยู่ข้าง ๆ อายุประมาณ25-26ปีสีหน้าเต็มไปด้วย ความกังวล กดเสียงต่ำพูด “ครั้งนี้คนของแก๊งม้าคงจะฆ่า พวกเราทั้งหมด ดูคนพวกนี้สิ ดุร้ายและโหดเหี้ยม มีแต่จิต สังหาร ฆ่าคนได้โดยไม่กระพริบตาด้วยซ้ำ ตอนนี้ถ้าเรา ไม่มีเงินก็ไม่มีทางไปไหนได้”

โย้วเสี่ยวจงรีบพูดต่อ “ใช่แล้ว พี่น้องทั้งหลาย ฉันเห็น ด้วยกับความคิดของพี่ชายท่านนี้ พวกเราเอาเงินมาเถอะ รู้ หลบเป็นปีกรู้หลีกเป็นหาง กำลังคนหลายร้อย พวกเราไม่ แส่หาเรื่องไม่ได้หรอก”

สิ้นเสียงพูด ผู้คนต่างก้มหน้าด้วยความหงุดหงิด

เรื่องเหตุผลก็เข้าใจดี ว่ากำลังของอีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่ง มาก เทียบทุกคนกับแก๊งม้าแล้วก็คือความสัมพันธ์ของ หมาป่าหิวโหยและชิ้นเนื้อ ไม่ถูกกินก็เป็นไปไม่ได้

อึ้งยังที่เพิ่งถูกถามว่ามีเงินมั้ยนั้น ตอนนี้ก็รู้ดีว่ามันยากที่ จะรอดพ้นจากอันตรายในขณะนั้นไปได้ แต่ด้วยนิสัยเข้ม แข็งไม่ยอมแพ้โดยกำเนิดของเธอ เมื่อเห็นทุกคนเป็นแบบ นั้น ก็เป็นกังวล

“บ้านฉันก็มีเงินอยู่บ้าง ปัญหาคือคนเหล่านี้ไม่รู้จักพอ ให้ พวกเขาไปหมื่นล้าน พวกเขาก็อยากได้อีกพันล้าน ต่อให้ คนเยอะก็ไม่ช่วยอะไร ไม่ได้ เงินนี้ทุกคนห้ามให้เขา!”

เมื่อเห็นท่าทีนั้นของอึ้งย้ง โย้วเสี่ยวจงก็ตกใจรีบขยิบตา ให้อึ้งยัง ด้วยกลัวว่าจะถูกแก๊งม้าได้ยิน

“อึ้งย้ง นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะ อยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่น ก็ จำเป็นต้องก้มหัว”โย้วเสี่ยวจงพูดปลอบใจ”

“ใช่แล้ว ไม่ให้ก็ถูกฆ่า พวกเราไม่ใช่คู่มือหรอก” “เรื่องที่แก้ไขได้ด้วยเงินก็ไม่ใช่ปัญหา พวกเราควรจะคิด

แบบนั้น”

ผู้คนต่างพูดเกลี้ยกล่อมอึ้งย้ง แต่ในใจนั้นล้วน กระวนกระวาย คิดจะรวมความคิดให้เป็นหนึ่งก่อน เพื่อให้ แน่ใจในวิธีการใช้เงินเพื่อขจัดภัย ส่วนจะรวบรวมเงินได้ เท่าไหร่นั้น นั่นก็เป็นเรื่องต่อไป

อึ้งยังกลับยังคงยืนกรานอย่างไม่ยอมแพ้ “พวกนายดู เหมือนพวกเสแสร้งสร้างภาพเลยนะ คงจะมาจากตระกูล มีชื่อในเย็นจีนทั้งนั้น ถูกคนรังแกแม้แต่ผายลมยังไม่กล้า ถ้าจะให้ฉันพูด คนชั่วมันยโสโอหังก็เพราะพวกนายยอมให้ จนลำพอง ให้หัวมันมีกะโหลกหน่อยได้ไหม?”

เมื่อคำพูดนั้นออกไป ทุกคนล้วนหุบปากเงียบ ใบหน้า อับอายอย่างพูดไม่ออก ความรู้สึกผสมปนเปกัน แน่นอนว่า ที่อึ้งยังพูดนั้นก็มีเหตุผล พวกเขาเองก็เสียใจ เพียงแต่ถูก สถานการณ์นี้ทำให้ตื่นตระหนกไปเท่านั้น

“ฉันว่า พวกเรายอมรับมันไม่ดีกว่าเหรอ เมื่อตกที่นั่ง ลำบากก็ต้องยอมถอยบ้าง ยังไงซะคอของพวกเราก็ไม่ได้ แข็งไปกว่ามีดของแก๊งม้าหรอก”หนุ่มวัยยี่สิบกว่าคนนั้นถ่ม น้ำลาย ความหมายว่าเขาเตรียมจะยอมรับมันแล้ว

มีคนเห็นด้วยในทันที แต่คำพูดของอึ้งย้งนั้นก็ไม่ได้ไร้ ประโยชน์โดยสิ้นเชิง ความคิดเริ่มจะแตกแยกกัน โย้ว เสี่ยวจงอึดอัดมากกับทั้งสองฝั่ง 10นาทีนั้นเร็วมาก พวก เขาจะไม่ถูกสังหารหมู่ใช่มั้ย

ถัดจากโย้วเสี่ยวจงมีเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งชื่อโจวต้าหย่ง ตัวใหญ่เทอะทะ คำพูดของอึ้งย้งเมื่อครู่มอบความกล้าแก่ เขา เขาเห็นโย้วเสี่ยวจงเป็นแบบพ่อที่ตายไป ในใจก็รู้สึก ต่อต้านขึ้นมา เอ่ยด้วยสีหน้าแดงก่ำ

“พวกเราเองก็นับเป็นคนมีหน้ามีตา ไม่อย่างนั้นคงมาตีกัน ที่นี่ไม่ได้ ความเสียหายแบบนี้นะกลืนยังไงก็ไม่ลงหรอก หรือไม่งั้นฉันโทรหาพ่อฉันดูว่าทางนั้นว่ายังไง

โยเสี่ยวจงแทบจะฉี่ราดกางเกงอีกครั้ง รีบกดโจวต้าหย่ง ลงมา พูดเสียงต่ำ “หุบปาก หุบปาก ถ้าถูกได้ยินเข้า พวก เราจบเห่แน่…

โจวต้าหย่งรีบปิดปากแล้วแอบย่อตัวลง เมื่อครู่ทั้ง เทพธิดาและคนอื่น ๆ ต่างยึดคุณธรรมขนาดนั้น พวกเขา ไม่พูดอะไรที่แน่วแน่สักหน่อย คงจะน่าอายเกินไป หลัง จากนี้หากกระจายไปยังเย็นจีน คงได้เป็นความอัปยศไป ชั่วชีวิต

ความคิดของโจวต้าหย่งแสดงแทนความคิดของผู้คน หมื่นล้านนะไม่ใช่ตัวเลขน้อย ๆ นะ

“พวกนายมาล้อมรอบฉันไว้ ฉันจะลองโทรหาพ่อ ดู.”เมื่อทุกคนมาล้อมรอบ ๆ แล้ว โจวต้าหย่งหยิบ โทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออกอย่างเงียบ ๆ

ความจริงแล้วเขาไม่รู้ว่าคนของแก๊งม้าไม่ได้กลัวว่าพวก เขาโทรศัพท์ การรวบรวมเงินก็ต้องติดต่อบุคคลภายนอก ไม่อย่างนั้นใครจะไปพักเงินติดตัวตั้งหมื่นล้านกันล่ะ?

แก๊งม้ากินเนื้อ ไม่ใช่แค่น่าสยอง ต่อให้คุณเป็นราชา สวรรค์ มันก็จะฉีกกระชากเป็นชิ้น ๆ !

ไม่นาน โจวต้าหย่งก็ต่อสายติด

“พ่อผมกับเพื่อนมาเที่ยวที่สนามม้า สุดท้ายถูกคนของ สนามม้าก๊กตัวไว้ ที่นี่เป็นถิ่นของแก๊งม้า พวกเขาอาวุธ ครบมือ แล้วขอพวกเราหนึ่งหมื่นล้าน …”โจวต้าหย่งเล่าไป พลางตัวสั่นงก ทำนองระบายความอัดอั้น

“ว่ายังไงนะ?!”พ่อของเขาโจวฟูที่อีกฝั่งของสายส่งเสียง ตอบกลับ น้ำเสียงวิตกกังวลและหวาดกลัวอย่างมาก

“แกกล้าไปยุ่งกับแก๊งม้าเชียวเรอะ?!”โจวฟูที่อยู่ในสีหน้า ซีดเผือด ตัวสั่นด้วยความโกรธ ก่อนด่าออกมาอย่างรุนแรง “ไอ้หน้าโง่ รนหาที่ตายรึไง? หาเรื่องให้ฉันจริง ๆ ! ไปหา เรื่องแก๊งม้าได้ยังไง? เร็วเข้า เขาว่ายังไงก็ตกลงไปซะ อีก เดี๋ยวฉันไม่อยากจะซื้อโลงศพให้แกหรอก!”

“ปึง!”

ทางนั้นพูดจบก็วางสาย! โจวต้าหย่งถือมือถือด้วยความ

หวาดผวา

ดูเหมือนพ่อของเขาจะกลัวแก๊งม้ามากจนทำอะไรไม่ถูก

แล้ว

“ขนาดพ่อฉันยังกลัว ให้ฉันตอบรับพวกเขาไป”โจวต้า หย่งสีหน้าขมขื่น พ่อของตัวเองยังไม่ทำอะไรไม่ได้แล้วเขา อายุเท่าไหร่กัน?

หลังจากโจวต้าหย่งวางโทรศัพท์ คนอื่น ๆ เองก็พากัน หยิบมือถือขึ้นมาติดต่อหาคนที่บ้าน

ผ่านไปหนึ่งนาที โย้วเสี่ยวจงก็วางโทรศัพท์ รู้สึกแย่ซะ ยิ่งกว่าอะไร “พ่อด่าฉันยกใหญ่เลย บอกว่าไปยุ่งกับแก๊งม้า ไม่ได้ ฉันว่า รีบรวบรวมเงินกันเข้าเถอะ เรื่องวันนี้คงให้ผ่าน ไปเฉย ๆ ไม่ได้แล้ว…”

เงียบกริบ ทุกคนล้วนนิ่งเงียบ สีหน้าเต็มไปด้วยความ ขมขึ่น