บทที่ 278 ขู่ไปก็ไม่ได้อะไร

“ไปจับผู้ต้องสงสัยซ่งอวี่กับฟางเจิ้งที่โรงพยาบาล เสเหอกับฉันตอนนี้”หวังเฉินพูดกับตำรวจชายหลายคน ก่อนหน้านี้ที่ซ่งอวี่โทรมาแจ้งความ พูดว่าตอนนี้ตนเองกับ ฟางเจิ้งอยู่ในโรงพยาบาลเสเหอ หวังเฉินคิดว่าฟางเจิ้งอยู่ ในโรงพยาบาลแน่เลย ซ่งอวี่ก็มีโอกาสอยู่ในโรง พยาบาล90%

“หา…”ได้ยินหวังเฉินพูดว่าจะไปจับซ่งอวี่กับฟาง เจิ้ง ตำรวจคนอื่นตกใจกันหมด ระดับรับรู้ข่าวสารต่างๆ ใน เมืองของพวกเขาที่เป็นตำรวจ สามารถเทียบเท่ากับคนขับ แท็กซี่ได้ ดังนั้นพวกเขาก็รู้อย่างชัดเจนว่าซงอวี่กับฟาง เจิ้งเป็นผู้มีอำนาจขนาดไหนในเย็นจีน

“ห้ามไปเด็ดขาด”ฝานเฟิงเดินออกมาจากห้อง ทำงาน มองและพูดกับตรวจคนอื่นว่า”ตอนนี้คดีนี้ยังไม่ ชัดเจน ใครก็ห้ามไปจับซ่งอวี่กับฟางเจิ้ง”

เขาอยากจะห้ามคนอื่น และอยากจะให้หวังเฉินก็ ไม่ต้องไปเช่นกัน

หวังเฉินไล่สายมองใบหน้าของตำรวจแต่ละคน พอ พวกเขาสัมผัสสายกับเธอก็จะก้อมหัวลงทันที หวังเฉินรู้ว่า พวกเขาไม่กล้าไปกับตัวเอง

ในเมื่อที่คนอื่นไม่ไป งั้นเธอก็ไปคนเดี๋ยวละกัน เพราะท่าทีของคนอื่นไม่เคยมีผลกระทบต่อพฤติกรรมของ หวังเฉินอยู่แล้ว

หวังเฉินหันหลังแล้วเดินไปทางประตู
“รอผมด้วย หัวหน้าหวัง ผมไปกับคุณ”ตำรวจชาย คนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน เป็นตำรวจหนุ่มคนนั้นที่ โดนกลิ่นคาวเลือดฉุนจนที่อ้วกที่ห้องเสี่ยวติงแฟนเฉิงเห มิ่งก่อนหน้านี้นี่เอง

“หลิวจื้อกาง”ฝานเฟิงตะโกนเรียกอย่างเสียงดัง

“ผู้บัญชาการตำรวจ ตอนนั้นผมก็ได้ยินสิ่งที่เฉิงเห มิ่งพูด ซ่งอวี่กับฟางเจิ้งจ้างเขาไปฆ่าคนอื่นจริงๆ ดังนั้น ควรไปจับพวกเขากลับมา ….”หลิวจื้อกางพูดกับฝานเฟิงอ ย่างเกรงๆแล้วรีบวิ่งออกไปทันที

หวังเฉินขับรถพาตำรวจหนุ่มหลิวจื้อกางไปทางโรง พยาบาลเสเหอ

ตอนนี้ฝานเฟิงโมโหหวังเฉินจนหัวจะระเบิด ถ้า ไม่ใช่อยู่ในสถานีตำรวจ เขาจะโยนของแล้วตะโกนด่า เพื่อ ระบายความโกรดแค้นในใจออกมา

“ปีง”ฝ่านเฟิงเดินเข้าไปที่ห้องทำงาน แล้วปิดประตู

ฝานเฟิงเดินไปมาในห้องทำงาน ตอนนี้เธอไปจับซ่ งอวี่กับฟางเจิ้งที่โรงพยาบาลเสเหอแล้ว เขาต้องรีบรายงา นกับซ่งอวี่

แต่ถ้าพูดประโยคนี้ออกไป เขารู้สึกว่าซ่งอวี่จะ โกรธจนอยากฆ่าเขาแน่เลย

สถานีตำรวจห่างจากโรงพยาบาลเสเหอขับรถเพียง แค่ไม่ถึง20นาที ถ้าไม่โทรอีก หวังเฉินก็จะถึงโรงพยาบาล แล้ว

โทรเถอะ พอฝานเฟิงตัดสินใจได้ จึงหยิบโทรศัพท์ ที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วโทรไปหาซ่งอวี
ขณะนี้ที่โรงพยาบาลเสเหอ ฟางเจิ้งโกรธจนเป็น ฝืนเป็นไฟ ตั้งแต่ที่รู้ข่าวฉินหลั่งโดนปล่อยออกมาจาก สถานีตำรวจ

แต่พอเขาเห็นซ่งอวี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องผู้ป่วย อย่างเงียบๆ ก็ไม่กล้าบ่นอย่างเสียงดัง เพราะกลัวทำให้ซ่ งอวี่หงุดหงิดอีก

พ่อแม่ของฟางเจิ้งนั่งอยู่ริมเตียงแล้วปลอบลูกชาย ตัวเองด้วยเสียงเบาว่า พวกเขาจะล้างแค้นให้เขาจะให้ ร.ป.ภที่ชื่อ “ฉินหลั่ง”ชุดใช้แน่นอน

ในขณะนี้ โทรศัพท์ของซ่งอวี่ก็ส่งเสียงดังขึ้นมา

พอเห็นว่าเป็นฝานเฟิงโทรมา ซ่งอวี่รู้สึกงงๆ หรือ ว่าจับฉินหลั่งกลับไปที่สถานีตำรวจแล้ว

ซึ่งอวี่กดรับโทรศัพท์

“มีอะไร”ซ่งอวี่ถาม

ฝ่านเฟิงพูดตรงๆไปว่า “คุณชายซ่ง หวังเฉินออก เดินทางไปจับคุณกับคุณชายฟางที่โรงพยาบาลแล้ว”

“เธอจะมาจับฉัน”มือที่ซ่งอวี่จับโทรศัพท์อยู่ได้กำ แน่นขึ้นมา หวังเฉินคนนี้กำลังท้าทายความอดทนและสติ ของเขาอยู่

“อะไรนะ ใครมาจับผม”

ฟางเจิ้งก็ได้ยินเช่นกัน เขาพูดอย่างโมโหว่า “ไอ้ เวร ข้าโดนเฉิงเหมิ่งกับไอ้ร.ป.ภนั้นตีจนขาเป๋ แล้วพวกเขา ยังหันมาจับข้าอีก นี่มันอะไรกัน

“หวังเฉินพูดว่า เฉิงเหมิ่งกล่าวหาว่าคุณกับคุณชายฟางจ้างให้เขาไปฆ่าร.ป.ภสองคนนั้น หลังจากที่เขาพลาด ไป คุณก็สั่งให้ลูกน้องไปไล่ฆ่าเขา แล้วยังพูดว่าสามปีที่ ผ่านมานี้ เขาช่วยคุณฆ่าไปแล้วแปดคน และเขาก็มีหลัก ฐานยืนยันด้วยว่าสิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดนั้นเป็นจริงหมด “ฝานเฟิงกล่าว

“แหอะ เป็นผมแล้วไง เธอเป็นเพียงแค่ลูกหลาน ของตระกูลหวาง กล้าทำกับผมซ่งอวี่ ทำกับตระกูลซ่งอ ย่างนี้หรือ ผมจะคอยดูว่าหวังเฉินที่ว่าเที่ยงธรรมไม่เห็น แก่หน้าใครคนนี้จะทำอะไรผมได้”ซ่งอวี่พูดอย่างเย็นชา

พอพูดจบ ซ่งอวีก็ตบโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ดัง “ปัง”แรงจนจอโทรศัพท์แตกไปหมด

“พี่ชาย ตำรวจไหนที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว กล้ามา จับพวกเรา ถ้าเขากล้าเข้ามาแตะตัวผมนะ ผมจะตบเขาให้ ดูเลย”ฟางเจิ้งพูด

“รอเธอมาสิ เราจะดูว่ามันมีความสามารถเยอะ ขนาดไหนกันแน่”ซ่งอวี่ยิ้มอย่างเย็นชา

“พยาบาล”ซ่งอวี่เรียก แล้วมีพยาบาลคนหนึ่งผลัก ประตูเข้ามา ซ่งอวีสั่งว่า”ชงกาแฟมาให้แก้วหนึ่งสิ”

หลังจากนั้น10นาที หวังเฉินและหลิวซื้อกางเพิ่งมา ถึงโรงพยาบาลเสเหอ หวังเฉินรับรู้ห้องที่ฟางเจิ้งพักอยู่ ผ่านหมอ

หวังเฉินเดินไปถึงหน้าห้องผู้ป่วยของฟางเจิ้ง แล้ว ผลักประตูเดินเข้าไป

ในห้องพักผู้ป่วยนั้น ซ่งอวี่กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่บน เก้าอี้อย่างสบาย พอหวังเฉินเข้า เขาไม่เงยหน้าขึ้นมามองเลย

“พวกเธอทำอะไรกัน”

ฟางเจิ้งมองพวกเขาสองคนอย่างโมโห “พวกเธอ ไม่ไปจับผู้ต้องสงสัย มาทำอะไรที่นี่ มาดูว่าขาของผมหัก ไม่หักหรือไง ผมไม่ต้องการความสนใจของพวกคุณ ออก ไปจากห้องของผมเดี๋ยวนี้”

“สวัสดีทุกคน ฉันคือหวังเฉินตำรวจจากสถานี ตำรวจ นี่คือบัตรตำรวจของฉัน”

หวังเฉินแสดงบัตรของตนเองให้ฟางเจิ้งกับซ่งอวี่ ดู”จากข้อมูลที่ตำรวจได้รับ พวกคุณของสองเป็นผู้ต้อง สงสัยในเรื่องจ้างคนฆ่าคนอื่น คุณซ่งอวี่ถูกสงสัยจ้างเฉิง เหมิ่งฆ่าคนหลายคน ส่วนอาการของคุณฟางเจิ้งยังรุนแรง อยู่ ดังนั้นตำรวจจึงอนุญาตให้คุณรักษาตัวที่โรงพยาบาล ก่อน คุณซ่งอวีต้องกลับสถานีตำรวจกับพวกเราสองคน เพื่อทำการสืบสวนในขั้นต่อไป

พอพูดจบ หวังเฉินก็ถือกุญแจมือ แล้วเดินเข้าไป หาซ่งอวี

“พวกเธอทำอะไร ซึ่งอวีจ้างนักฆ่า บ้าหรือเปล่า ออกไปอย่ามาแตะตัวหลานฉันนะ” แม่ของฟางเจิ้งขวาง อยู่หน้าหวังเฉิน

“ขอโทษ”พอหวังเฉินพูดจบก็ใช้มือผลักแม่ของ ฟางเจิ้งออกอย่างเบาๆ แล้วเดินไปยืนหน้าซ่งอวี

“คุณซึ่งเอวี ขอโทษนะ”

หวังเฉินรู้ภูมิหลังของซ่งอวี่ เลยรักษามารยาทต่อ เขาอยู่เสมอ พอพูดจบก็ใช้มือข้างซ้ายจับมือของซ่งอวี่ไว้มือขวาเตรียมล็อกกุญแจมือ

“คุณตำรวจหวัง”

ซ่งอวี่มองหวังเฉินแล้วพูดว่า “ผมอยากรู้ว่าในเมื่อ ที่คุณรู้ว่าผมเป็นใคร แล้วถ้าผมโดนจับ คุณคิดว่าเรื่องนี้จะ มีผลกระทบต่อชื่อเสียงของตระกูลซ่งมากเท่าไหร่ คุณไม่ กลัวว่าเรื่องนี้จะทำร้ายความสัมพันธ์ไม่ยุ่งเกี่ยวกันระหว่าง ตระกูลซ่งกับตระกูลหวางของคุณหรือ”

ซึ่งอวี่กำลังใช้ตระกูลของตนสร้างความกดดันให้ กับหวังเฉิน

“พวกเราได้รับข่าวที่น่าเชื่อถือ ดังนั้นฉันที่เป็น ตำรวจไม่สามารถทำตัวถึงจะรับรู้แต่ก็ไม่ทำอะไร ได้ …”หวังเฉินยังคงยืนหยัดในความคิดของตนเองอยู่ดี

“เฉิงเหมิ่งหรือ แหะๆ คุณเคยคิดหรือเปล่า ถ้าเฉิง เหมิ่งจงใจใส่ร้ายผมละ ทำไง”ซ่งอวีซักถามด้วยเสียง โหดๆ

“ตามหลักฐานที่มีอยู่ตอนนี้ พวกฉันต้องจับตัวคุณ ไว้ก่อน นี่ไม่ใช่เรื่องที่ต่อรองได้ รอเฉิงเหมิ่งกลับมา สารภาพความจริงทั้งหมดที่สถานีตำรวจแล้ว ถ้าคุณ บริสุทธิ์ ตำรวจจะปล่อยคุณเอง แต่ถ้าคุณทำผิดกฎหมาย จริง พวกเราก็ไม่ปล่อยคุณไว้แน่”

พอหวังเฉินพูดจบ ก็ล็อกมือของซ่งอวี่เลย

ได้ คุณจำไว้ให้ดีนะ ถ้าผมโดนใส่ร้าย ผมจะให้คุณ ชดใช้เรื่องนี้แน่”ซ่งอวี่จ้องหน้าหวังเฉินแล้วพูดด้วยน้ำ เสียงเย็นชา

“ลุกขึ้นมา ไปสถานีตำรวจกับฉัน”
หวังเฉินไม่สนใจคำพูดของซ่งอวี่ เธอดึงซ่งอวี่ลุก ขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วหันหลังไปพูดกับฟางเจิ้งว่า

“เพราะว่าคุณยังบาดเจ็บสาหัสอยู่ ดังนั้นตำรวจจะ ยังไม่จับตัวคุณโดยชั่วคราว แต่ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปต้นไป พวก เราจะมีตำรวจคอยเปลี่ยนเวรมาเฝ้าคุณอยู่เรื่อยๆ จนคุณ สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ แล้วพวกเราก็จะพาคุณ ไปสถานีตำรวจเช่นกัน”

“พวกเราไปกัน”

พอพูดจบ หวังเฉินกับหลิวจื้อกางก็พาซ่งอวี่เดิน ออกไปจากห้องพักผู้ป่วย แต่คำนึงถึงตำแหน่งของซ่งอวี่ หวังเฉินจึงใช้เสื้อตัวหนึ่งปิดมือของเขาที่ถูกกุญแจมือล็อก ไว้…

เช้าวันต่อมา หลังฉินหลั่งตื่นนอนวิ่งเสร็จ กินข้าว เช้าที่โรงอาหารโรงเรียนแล้ว ตอนเช้าของมหาวิทยาลัย เย็นจีน มีนักเรียนที่ขยันอยู่มากมาย ตื่นแต่เช้า พอกินข้าว เช้าเสร็จก็รีบวิ่งไปจองโต๊ะอ่านหนังสือที่ห้องสมุด

หลังเข้ามหาวิทยาลัยเย็นจีน พวกเขาก็ใกล้ชิดกับ สังคมชั้นสูงมากแล้ว ถ้าไม่ขยันตอนนี้ แล้วสุดท้ายกลาง เป็นบุคคลธรรมดาคนหนึ่ง นั้นจะเป็นเรื่องน่าเสียดายมาก เลย

ฉินหลั่งมาเข้าเวรที่หน้าประตูบ้านพักพนักงาน เวลา7โมง20 จงยู่เดินออกมาจากบ้านพักพนักงาน เธอแบกกระเป๋าเล็กใบหนึ่ง มองฉินหลั่งแล้วยิ้มมา

แต่ไกล “ทำไมนายดูเหนื่อยจังเลย เมื่อคืนนอนกี่โมงหรอ”จงยู่มองขอบตาดำของฉินหลั่งแล้วถามอย่างเป็น

ห่วง

เมื่อคืนฉินหลั่งเนื่องจากเรื่องของตายเฉียนโป้ ตอน กลับมาถึงหอพักมหาวิทยาลัยเย็นจีน เป็นเวลาตี3แล้ว จะ พักผ่อนดีๆได้ที่ไหน

“อืม….”ฉินหลั่งจับจมูก แล้วคิดในสมองอย่าง รวดเร็ว ยิ้มแล้วพูดว่า”เมื่อคืนดูหนังบนโทรศัพท์ดึกไป เลย นอนไม่ค่อยพอ”

“ต่อไปเลิกงานก็นอนเลย รู้ไหม”จงยู่เตือนเช่นนี้ เธอมองไปที่ห้องพักแล้วถามอย่างสงสัยว่า”ทำไมพี่ต้าย ไม่อยู่หรอ”

“พี่ต้ายลางานกี่วันอ่ะ จะไม่อยู่นี่หลายวัน”ฉินหลั่ง รีบตอบ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนห้ามให้จงยู่รั้เด็ดขาด ไม่งั้น เธอเป็นห่วงอีกแน่เลย

จงยู่พูดกับฉินหลั่งแค่ไม่กี่คำ ก็ไปเรียนแล้ว ฉิน หลั่งรู้สึกโล่งใจสักที

ฉินหลั่งโทรหาต้ายเฉียนโป๊ แต่ผู้รับคือน้องของเขา ต้ายเฉียนหลิ่ว

“พี่ฉินหลั่ง คุณเป็นไงบ้าง พี่ฉันเป็นห่วงคุณมากเลย พวกตำรวจได้กลั่นแกล้งคุณหรือเปล่า ต้องการให้พี่ฉันไป เป็นพยานให้ที่สถานีตำรวจไห….”ต้ายเฉียนหลิ่วถาม อย่างกังวลใจ

พอได้ยินเช่นนี้ ฉินหลั่งรู้สึกอุ่นใจมากเลย “พวกเธอไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก ผมออกมาจาก

สถานีตำรวจแล้ว ตอนนี้ไม่มีไรแล้ว”ฉินหลังกล่าว “แล้วพี่เธอละเป็นไงบ้างแล้ว”

“จริงสิ ดีใจมากเลย”

ต้ายเฉียนหลิวตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น แล้วฉิน หลังก็ได้ยินเธอพูดในโทรศัพท์ต่อว่า “พี่ ตอนนี้ฉินหลังไม่ เป็นไรแล้ว พี่เขาถูกปล่อยออกมาแล้ว หนูบอกแล้วใช่ไหม ว่าพี่เขาเป็นคนดี คนดีก็จะได้ดีอย่างแน่นอน….

“ฉินหลั่ง สภาพพี่ฉันก็ดีเหมือนกัน หมอบอกว่าพี่ ฉันแค่สมองกระเทือนเพียงเล็กน้อย หน้าผากเย็บไป7เข็ม เนื้อเยื่ออ่อนตรงขากับหลังฟกช้ำ พัก3ถึง5อาทิตย์ก็ สามารถออกจากโรงพยาบาลไปทำการฝึกซ้อมเพื่อฟื้น สภาพได้แล้ว”ต้ายเฉียนหลิ่วพูด

“อืม งั้นก็ดี”ฉินหลั่งตอบแล้วพยักหน้า

ในโทรศัพท์ส่งเสียงของตายเฉียนโป๊ออกมาต่อ

“ฉินหลั่ง ครั้งนี้ขอบคุณนายมากเลยนะ.”ในใจของ ต้ายเฉียนโป๊เต็มไปด้วยจิตใจขอบคุณต่อฉินหลั่ง

“พี่ต้าย พี่จะพูดอย่างงี้ทำไม พวกเราเป็นพี่น้องกัน นะ ไม่เห็นต้องพูดอะไรแบบนี้เลย”ฉินหลั่งตอบ

“ได้ พี่น้องกัน พี่น้องที่ดี”ในใจด้ายเฉียนโป่เต็มไป ด้วยหลายความรู้สึก “แต่ถึงแม้จะเป็นพี่น้องแท้ๆเราก็ยัง ต้องคิดบัญชีกัน เงิน9หมื่นที่ยืมมา ฉันคืนแน่นอน ถึงแม้ หลังจากนี้จะทำงานด้วยกันไม่ได้แล้ว แต่นายไว้ใจ ฉันไม่ โกงนายหรอก”

ฉินหลั่งก็รู้ คนอย่างนายเฉียนโปถ้าไม่คืนเงินนี้ให้ ตนเอง เขาคงรู้สึกไม่ดีมากแน่เลย
“พี่ต้าย คุณหมายความว่าไง คุณไม่เป็นร.ป.ภที่ มหาวิทยาลัยเย็นจีนแล้วหรอ”ฉินหลังถาม

“ไม่ใช่ฉันไม่อยากทำ แต่คือฉันมีเรื่องกับตระกูลซ่ง แล้ว ตระกูลซ่งไม่ยอมให้ฉันทำต่อหรอก อีกอย่างตอน นี้ ฉันยังบาดเจ็บอยู่ ไม่รู้ต้องใช้เวลารักษานานขนาดไหน นายคิดว่าคนอย่างหัวหน้าเหยา เขาจะให้ฉันลาป่วยเรื่อยๆ หรือไง เมื่อกี้ฉันโทรหาเขา และได้อธิบายสภาพของฉัน ตอนนี้ให้เขาฟังแล้ว ถึงแม้เขาจะไม่ได้พูดมาตรงๆ แต่ฉัน คิดว่าภายในสองสามวันนี้แหละ เขาคงจะเลิกจ้างฉันล่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ