บทที่ 267 เข้าไม่ได้ก็คือเข้าไม่ได้

เหยาขั้นเจี้ยไม่มีการสอบถาม ฉินหลั่งพูดขึ้นมา เขาก็เห็นด้วยทันที ฉินหลั่งกับไทยเฉียนโป๊ยืนยามอยู่ที่ ลานเจียสู่

ฉินหลั่งต้องมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรบางอย่างกับ บ้านตระกูลจง พื้นหลังที่ใหญ่ขนาดนี้ ขนาดเหยาจั้น เจี้ยยังไม่กล้าพูดคำว่า “ไม่”

ตั้งแต่วันนี้ งานของฉินหลั่งก็คือ ทุกวันผลัดกัน

เข้าเวรและลาดตระเวนโดยรถตำรวจในนมหาวิทยาลัย

เวลาที่เหลือ ก็ให้อยู่ยามที่มหาวิทยาลัยเย็นจีน

งานง่ายมาก ถึงแม้จะพูดว่ายืนยาม แต่ความจริง เวลาส่วนใหญ่ก็ต้องในป้อมยาม เมื่อมีปัญหา ฉินหลั่ง พวกเขาจะต้องแก้ไขทันที

ในคืนนั้น ฉินหลั่งก็เปลี่ยนชุด รปภ. แล้วไปอยู่เวร ที่มหาวิทยาลัยกับต้ายเฉียนโป๊

4ทุ่ม จงยู่เดินมาแต่ไกล ฉินหลั่งรู้สึกดีใจ ยืนตัว ตรง มองจงยู่เดินเข้ามาทีละก้าว

“คุณเข้าเวรเหรอ ฉันก็ว่าทำไมไม่เห็นแม้แต่เงา ของคุณ” จงยู่เห็นฉินหลั่งในชุด รปภ. เหมือนตำรวจเลย หล่อผิดปกติ รู้สึกชอบมาก

หลังจากเธอออกจากห้องเรียนตอน 9 โมง ก็เดิน วนไปวนมาในมหาวิทยาลัยเย็นจีนคนเดียว ตามหาฉิน หลั่ง แต่ก็ไม่เจอ เธอผิดหวังมากคาดไม่ถึงว่าฉินหลั่งจะอยู่ที่ลานเจียสู่

“อืม ทานข้าวหรือยัง ทำไมเพิ่งกลับมา” ฉินหลั่ง ถามด้วยความห่วงใย

จงยู่มาที่มหาวิทยาลัยเย็นจีนเป็นวันแรก เขาคิด ว่าเธอน่าจะกลับมาตั้งนานแล้ว

“ทานแล้วอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยเย็นจีนสอนดี มาก ตอนเย็นฉันไปทบทวนสิ่งที่เขาสอนในห้องอ่าน หนังสือ นักเรียนที่นี่ขยันมาก ถ้าฉันไม่ขยันฉันอาจจะถูก คัดออก” จงยู่ยิ้ม

หลังจากฟังจงยู่พูด ฉินหลั่งรู้สึกเอ็นดูสาวน้อย คนนี้ที่รู้ความ เขาอยากจะอยู่ข้างๆจงยู่เพื่อดูแลเธอ แต่ บ้านตระกูลจงที่สั่งไว้แล้ว หน้าที่ของตัวเองตอนนี้ก็คือ ดูแลจงยู่ ถ้าเปิดเผยตัวตนของจงยู่แล้วมันก็ไม่ดีสำหรับ เธอ

ถึงแม้ในใจอยาก แต่ก็ทำได้แค่อดทนเท่านั้น

ได้ เห็นแก่ที่ เมื่อครู่คิ้วของคุณเหมือนกำลังจะ ต่อสู้กันแล้ว รีบกลับไปนอนไป” ฉินหลั่งพูด

“คุณก็เช่นกัน” จงยู่พูดจบ ยิ้มให้ฉินหลั่ง แล้วเดิน ไปทางลานเจียสู่

ต้ายเฉียนโป๊เดินไปข้างหน้าฉินหลั่ง ยิ้มแล้วพูด “ฉินหลั่ง ฉันว่าสาวน้อยคนนั้นเหมือนสนใจคุณนะ เธอ ยืนอยู่ตรงนี้ 5 นาทีแล้ว สายตาจับจ้องไปที่ตัวคุณ ไม่ได้ มองคนหล่ออย่างฉันเลย”
ณ ตอนนี้ ต้ายเฉียนโปลักษณะเจ้าเล่ห์อย่างตลก “พี่ต้าย คุณไม่ต้องหัวเราะฉันแล้ว ฉันเป็นคนมี เมียแล้วนะ”

ฉินหลั่งยกแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายขึ้นมา

“อีกอย่าง ถึงแม้ฉันกับจงยู่จะเป็นเพื่อนกัน แต่เธอ เป็นนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยเย็นจีน มีอนาคตที่ดี คุณว่า เธอจะมามองรูปภ.อย่างฉันได้อย่างไร”

“ที่คุณพูดก็ถูก รปภ.อย่างพวกเรา รายได้ก็น้อย ไม่มีโอกาสในการพัฒนา ผู้หญิงอย่างเธอถ้ามาคบคุณก็ คงจะแปลกมาก”

ต้ายเฉียนโป๊พูดตามความรู้สึก เขาหยิบกล่อง บุหรี่ราคา 8หยวนออกมา ส่งให้ฉันหลังหนึ่งกล่อง พูด ว่า “บุหรี่ไม่ดี อย่ารังเกียจนะ”

“อย่าพูดแบบนั้น พวกเราก็เป็นรูปภ.เล็กๆเหมือน กัน ฉันจะรังเกียจทำไม” ฉินหลังยิ้ม ปกติเขาไม่สูบบุหรี่ แต่ในสถานการณ์นี้ เขาก็เลยต้องสูบ

ฉินหลั่งรับบุหรี่มา ต้ายเฉียนโปัจุดบุหรี่ให้ฉินหลั่ง

ต้ายเฉียนโป๊พาฉินหลั่งไปที่มุม มุมหนึ่ง ตอนนี้ เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว ในมหาวิทยาลัยคงจะไม่มีปัญหาอะไร หรอก ทั้งสองคนนั่งกันบนถนน

“ฉันเกิดมา30กว่าปีแล้ว ตั้งแต่เด็กก็ถูกคนอื่น หัวเราะเยาะ ถูกคนอื่นดูถูก ตอนหนุ่มๆฉันยังมีความ

ทะเยอทะยาน เฮ่ย ป่านนี้ก็ยังเป็นได้แค่รูป.เล็กๆ เมียก็ไม่มีปัญญาไปขอ ตลกที่สุดเลย”

“ฮ่าๆ” ต้ายเฉียนโปหัวเราะเอง แต่รอยยิ้มของเขา ช่างขมขื่น

“พี่ต้าย พี่อย่าคิดเช่นนี้ ตอนนี้พี่แค่ 32 มันเป็น ช่วงเวลาสำคัญของชีวิต ตราบใดที่พี่ยังยึดติดกับความ ทะเยอทะยาน เชื่อว่าพระเจ้าจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง” ฉิน หลั่งปลอบใจ มองความหดหู่ของชายหนุ่มวัยที่อายุ 30 ปี ฉินหลังรู้สึกเสียใจมาก

“ฮ่า”

ไทยเฉียนโปยิ้มอย่างขมขื่นอีกครั้ง เขามองไปที่ ดวงดาวอันไกล โพ้น มีไฟสว่างอยู่สองสามดวงใน ดวงตาเล็ก ๆ

“ช่างเหอะ ชาตินี้ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรกับชีวิต แล้ว แม้จะต้องเป็นอันธพาลไปทั้งชีวิต ถูกคนหัวเราะ เยาะ ก็ไม่เป็นไร ฉันมีแค่ความหวังเดียว ก็คือน้องสาว ของฉัน ขอแค่เธอปลอดภัย มีความสุขตลอดไป ฉันก็มี ความสุขและพึงพอใจมากแล้ว”

ต้ายเฉียนโป๊พูดจบ บุหรี่ในมือของเขาถูกดูด

เกือบหมดแล้ว

ต้ายเฉียนโป๊เหยียบกันบุหรี่ดับ โยนลงในสนาม หญ้า ยืนขึ้นแล้วปัดกัน “ได้พูดคุยกับคุณ ฉันสบายใจขึ้น เยอะเลย ฉันขอไปงีบสักแป๊ป เที่ยงคืนฉันจะมาเปลี่ยน เวรกับคุณ”

พูดจบ ต้ายเฉียนโป่ก็หันหลังแล้วกลับไปที่พักของตัวเอง

มองไปที่แผ่นหลังอันผอมบางของเขา ฉินหลั่ง คิดอะไรได้มากมาย รปภ.เล็กๆอย่างต้ายเฉียนโป๊ ต้อง อยู่ภายใต้ความกดดันมากมายเช่นนี้ โลกกว้างใหญ่ ขนาดนี้ จะมีสักกี่นาทีที่ไร้ความกังวลใจจริงๆ

ฉินหลั่งสูบบุหรี่ไปหนึ่งคำ หลับตาและลิ้มรส นิโคติน นาทีนี้ เขาได้รู้สึกได้ถึงความรู้สึกผ่อนคลายจาก การสูบบุหรี่

วันถัดไป ฉินหลังตื่นแต่เช้า เขาวิ่งวงรอบ มหาวิทยาลัย 2กิโลเมตร กลับเข้ามาในโรงอาหารและ กินอาหารเช้าอย่างรวดเร็ว ในเวลา7โมง20นาที ก็ปฏิบัติ หน้าที่ที่ประตูลานเจียสู่แล้ว

มองดูจงยู่เดินออกมา ฉินหลังโบกมือทักทายจงยู่

“วันนี้ฉันมีเรียนสามคาบ สำคัญมาก ไม่พูดมาก แล้ว ฉันต้องรีบไปแย่งที่นั่งในชั้นเรียนแล้ว” จงยู่พูดจบ โบกมือให้ฉินหลั่งแล้วจากไป การสอนระดับสูงของ มหาวิทยาลัยเย็นจีน พิชิตใจจงยู่ ตอนนี้เธอเต็มไปด้วย ความกระหายในความรู้

บ่าย4โมงเย็น ฉินหลั่งยืนอยู่ที่ตู้ยาม เห็นจงยู่เดิน กลับมา ในมือเธอถือสมุดโน้ตหนึ่งเล่ม เดินไปด้วยดูไป ด้วย ดูสับสนเล็กน้อย

“จงยู่ คุณเป็นอะไร” รอจงยู่เดินเข้ามาใกล้ ฉิน

หลังจึงถาม

“ไม่มีอะไร วันนี้อาจารย์สอนเนื้อหามากมาย ฉันยังเข้าใจไม่หมดเลย ฉันต้องกลับไปทบทวนอีกครั้ง” จง ยู่พูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เธอกลัวว่าฉินหลั่งจะเป็นห่วง เธอ

“อืม คุณฉลาดขนาดนี้ จะต้องเข้าใจแน่นอน อย่า ทำให้ตัวเองเหนื่อยมากนะ คุณต้องพักผ่อนบ้างรู้ไหม” ฉินหลั่งพูดด้วยเสียงอ่อนโยน

จงยู่พยักหน้า เดินเข้าไปที่ลานเจียสู่

ผ่านไปสิบกว่านาที ถึงเวลาที่ฉินหลั่งกับต้าย เฉียนโป๊ต้องเปลี่ยนเวรกันแล้ว

ตอนนี้ที่ห่างไกล มีBMW X7 สีดำขับมา ขับช้าๆ วนรอบมหาวิทยาลัย คนขับรถเห็นลานเจียสู่ จึงขับมา ทางนี้

ฉินหลั่งขมวดคิ้วเล็กน้อย มองBMW X7ขับเข้า มาอย่างช้าๆ

“เฮ้ย ยกคันขึ้น” BMWจอดข้างๆฉินหลั่ง เลื่อน กระจกลง ชายหนุ่มคนหนึ่งมองฉินหลังแล้วพูด ไม่ว่าจะ เป็นลักษณะท่าทางหรือทัศนคติมีความหยิ่งยโสเป็น พิเศษ

ชายหนุ่มชื่อฟางเจิ้ง เป็นคนมีชื่อเสียงในเย็นจีน วันนี้เขากับพี่ชายซ่งอวี่ว่างและเบื่อจึงมาเที่ยวที่ มหาวิทยาลัยเย็นจีน

ฉินหลั่งเห็น ในรถมีชายหนุ่มสองคน อายุ ประมาณ 20ปี ชายหนุ่มอีกคนนั่งอยู่ข้างคนขับกำลังดู โทรศัพท์อยู่
ชายหนุ่มทั้งสองรูปร่างสูงใหญ่ เนื้อนุ่มละเอียด รูปลักษณ์และเสื้อผ้าดูทันสมัยมาก ดูก็รู้ว่าเป็นลูกหลาน คนรวย

ต้ายเฉียนโป๊เคยบอกกับฉินหลั่งว่า ลานเจียสู่ขอ งมหาวิทยาลัยเย็นจีนจะขับรถเข้าไปได้ก็ต่อเมื่อเป็นคน ที่อาศัยอยู่ในนั้น โดยทั่วไปจะไม่อนุญาตให้คนนอกเข้า

“ขอถามหน่อยครับ คุณอาศัยอยู่ที่นี่หรือไม่”

ฉินหลั่งถามคนขับฟางเจิ้ง เขาก็ถามตามกฎ เพราะเขารู้ บุคคลที่อาศัยอยู่ในลานเจียสู่ส่วนใหญ่จะ เป็นอาจารย์ของมหาวิทยาลัยเย็นจีนเจ้าหน้าที่ของ มหาวิทยาลัย ชายหนุ่มสองคนนี้ไม่ใช่แน่นอน

“คุณจะไร้สาระทำไม ฉันบอกให้คุณยกคันขึ้น คุณฟังไม่รู้เรื่องเหรอ” ฟางเจิ้งตวาด

แค่รปภ.เล็กๆ มีหน้าที่แค่ทำตามที่เขาสั่ง ไม่มี สิทธิ์มาถามว่าทำไม

ฉินหลั่งโกรธมาก คนคนนี้เอาแต่ใจมาก

ได้ยินฟางเจิ้งตวาดฉินหลั่ง ต้ายเฉียนโป๋ก็รีบเดิน เข้า ฉินหลังยังเด็กเกินไป เขายืนอยู่ข้างๆ เรื่องนี้อาจจะ เป็นเรื่องใหญ่ได้

“เกิดอะไรขึ้น”

ต้ายเฉียนโปดึงฉินหลั่งไปด้านหลัง มองไปที่คน ขับฟางเจิ้ง ยิ้มเอาใจแล้วพูด

“คุณชายท่านนี้ ทางมหาวิทยาลัยมีกฎ ถ้าไม่ใช่ผู้ที่อาศัยอยู่ในลานเจียสู่ ห้ามขับรถเข้าไป พวกเราก็เป็น เพียง รปภ.เล็กๆ ก็แค่ทำตามกฎของที่นี่ ขอให้ท่าน เห็นใจความลำบากใจของพวกเราด้วย ฮือๆ…”

“แม่ง หมาสองตัวนี้กล้าทำให้ฉันเสียเวลานาน ขนาดนี้ ใครให้ความกล้ากับพวกแก” ฟางเจิ้งต่อว่า

ขณะพูด ฟางเจิ้งเปิดประตูรถ เดินลงจากรถ ไม่ พูดมาก “ผลัวะ” ดังขึ้น ตบไปที่หน้าของด้ายเฉียนโป๊ ต้ายเฉียนโปัถูกตบจนหน้าหมุน 90 อึ้งไปสักพัก

สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้ชายคือศักดิ์ศรี แต่ ศักดิ์ศรีของเขา กำลังถูกฟางเจิ้งเหยียบย่ำ

“รปภ.ชั่ว ในสายตาของฉัน คุณไม่เหมาะสม แม้แต่จะเป็นลูกน้อง คุณเป็นหมาตัวหนึ่ง” ฟางเจิ้งพูด อย่างเย็นชา แต่เขากลับรู้สึกสบายใจมาก ทุกครั้งที่เขา ทำร้ายคนอื่นเขาจะมีความรู้สึกสดชื่นเหมือนเสพยา

หากมีคนมองอยู่รอบๆ เขาจะยิ่งมีความสุข

นักเรียนและอาจารย์ที่เดินผ่าน ยืนมองจากไกลๆ ไม่กล้าเข้ามา

“ยังมีหมาอย่างแกด้วย” ฟางเจิ้งจ้องไปที่ฉินหลั่ง เขาเดินอย่างกระวนกระวายไปทางฉินหลั่ง ยกมือขึ้น “แกกล้าไม่ฟังคำสั่งของฉัน อยากตายใช่ไหม”

ฟางเจิ้งโบกมือลงไป เขาอยากตบฉินหลั่งให้ เลือดไหลออกมามาก

“ผลัวะ” มีเสียงที่คมชัด ณ ขณะนั้น มีคนล้มลงกับพื้นหนึ่งคน ไม่ใช่ฉินหลั่งแต่กลับเป็นฟางเจิ้ง

ทุกคนอึ้งมาก พวกเขาเห็น ตอนที่มีอของฟางเจ๊ งกำลังจะโดนหน้าฉินหลั่ง มีอของฉินหลั่งเหมือนดีด ลูกปืนออกมา ออกมาทีหลังแต่ถึงก่อน โดนหน้าฟางเจิ้ง ล้มลงกับพื้นโดยตรง

มีเลือดไหลออกจากริมฝีปากของฟางเจิ้ง ปาก เขาขยับ “พู่” คายฟันขาวสองชื่อออกมา ฟางเจิ้งวางมือ บนพื้น จ้องฉินหลั่ง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความ ตกใจและขุ่นเคือง กัดฟันด้วยความแค้น “แกกล้าต่อย ฉัน”

ฉินหลั่งยิ้มในใจ เขาต่อยคนมาไม่รู้เท่าไหร่ ก็แค่ ลูกหลานคนรวยทำไมเขาจะไม่กล้าต่อย

ปกติฉินหลังก็ไม่ใจร้อน แต่วันนี้ฟางเจิ้งทำเกิน ไป ในเมื่อเขาดูถูกศักดิ์ศรีของตายเฉียนโป๊ ฉินหลั่งก็แค่ ให้เขารับผิดชอบ

“ที่นี่เข้าได้เฉพาะบุคคลที่อาศัยในลานเจียสู่ เท่านั้น รบกวนคุณช่วยขับรถออกไปด้วย อย่าขวางทาง เข้าออกของรถคันอื่น” ฉินหลังมองฟางเจิ้งที่อยู่บนพื้น แล้วพูด

“ฉินหลั่ง อย่าพูดอีกเลย”

ต้ายเฉียนโป๊กังวลมาก ฝ่ายตรงข้ามเป็นคนที่มี อิทธิพลอย่างเห็นได้ชัด มีเรื่องกับคนพวกนี้ไม่ใช่เรื่อง ตลก ไทยเฉียนโป๊เตรียมจะขอโทษฟางเจิ้ง “คุณชาย ท่านนี้ เป็นเพราะพวกเราใจร้อนเกินไป ฉันจะรีบยกคันขึ้นเดี๋ยวนี้…

“ไม่ต้อง พี่ต้าย” ฉินหลั่งดึงต้ายเฉียนโป๊ไว้ส่าย

หัวเบาๆให้เขา ทั้งๆที่คนผิดคือฝ่ายตรงข้าม แต่พวกเขา ต้องขอโทษ เหตุผลนี้ฉินหลั่งไม่ยอมรับ “พวกแกสองคนใช้ชีวิตจนเบื่อแล้วใช่ไหม” ฟาง

เจิ้งลุกขึ้นมาจากพื้น เขาเสียหน้าในฝูงชน คิดอยากจะกู้

หน้าตัวเองกลับมา

“ฟางเจิ้ง” ซ่งอวีที่อยู่ในรถห้ามฟางเจิ้งไว้ “พวก เรากลับ”

“พี่” ฟางเจิ้งกลืนความแค้นนี้ไม่ลง ตั้งแต่เด็กจน โต เขายังไม่เคยถูก รปภ.ที่ต่ำต้อยเช่นนี้ทำร้าย นี่เป็น ความอัปยศอย่างยิ่งสำหรับเขา

“ขึ้นมาขับรถ พวกเรากลับ” ซึ่งอวี่พูดเบาๆอีกครั้ง ฟางเจิ้งไม่รู้จะทำอย่างไร จ้องมองฉินหลังกับต้ายเฉียน โป๊อย่างโกรธแค้น ชี้หน้าพวกเขา “ฝากไว้ก่อน ถ้าฉัน ฟางเจิ้งเอาชีวิตพวกแกไม่ได้จะไม่แซ่ฟาง”

ทิ้งคำขู่ไว้ ฟางเจ๋งขึ้นรถ ขับรถออกจาก มหาวิทยาลัยเย็นจีน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ