บทที่ 263 ความลำบากใจของจงจิ๋วเจิน

จงยู่และฉินหลั่งลงมาจากรถ มองไปยังบ้านหลัง ตรงหน้า และคิดว่านี่คือที่ที่แม่ของตนเติบโตมาตั้งแต่ เด็กๆ อีกครู่หนึ่งเธอก็จะได้เจอกับ “ฆาตกร” ที่ทำให้แม่ ต้องตายแล้ว จงจิ๋วเงินตาแท้ๆของเธอ จงยู่ตื่นเต้นมาก ยากที่จะสงบลง

“พวกเราเข้าไปกันเถอะ !

จงเล่นซานมองจงยู่พลางพูด

พูดจบจงเส่นซานก็เดินนำหน้าไป ก้าวขึ้นบันได แล้วก้าวข้ามธรณีประตูที่สูงครึ่งเมตรเห็นจะได้ เข้าไป ยังบ้านตระกูลจง ฉินหลั่งและจงยู่เดินตามหลังเขา

แต่4สาว”ลม ดอกไม้ หิมะ พระจันทร์”จงเส้นซาน

สั่งให้คนรับใช้บ้านตระกูลจง พาไปพักผ่อนที่ห้องโถง

ลานที่1 ชั่วคราว

ในจวนจงมีทางเดินที่วกวน มีทั้งภูเขาปลอม หิน ลาย ต้นไม้ทุกที่เต็มไปด้วยสวนแบบจีนโบราณที่น่า

สนใจ

“สวัสดีค่ะประธานจง”

ป้าวัยกลางคนที่ทำความสะอาดอยู่ในสวน เห็นจง เส้นซานก็รีบละจากงานที่ทำอยู่ แล้วทักทายจงเส่นซาน ทันที

“อิ่ม”จงเส่นซานพูดๆไป เมื่อเห็นว่าป้าวัยกลางคนคนนั้นกำลังมองสำรวจจงยู่กับฉินหลั่ง จงเส่นซานก็พูด ขึ้น : “นี่เป็นนักศึกษาที่เข้ามาทำงานใหม่ในบริษัทผม ผมมีเรื่องต้องคุยกับพวกเขา”

พูดจบจงเส่นซานก็พาจงยู่พวกเขาเดินลึกเข้าไป ในบ้าน

จงยู่และฉินหลั่งล้วนเกิดความสงสัยในใจเห็นๆ อยู่ว่าเมื่อว่าจงเส้นซาน ยอมรับแล้วว่าจงยู่เป็นคนของ บ้านตระกูลจง ทำไมตอนนี้ถึงโกหกละนี่ ? อีกฝ่ายเป็น เพียงคนรับใช้ทำความสะอาดก็เท่านั้น ทำไมจงเส่นซาน ต้องอธิบายกับเธออย่างละเอียดแบบนั้นด้วยเหรอ ?

นี่ทำให้ฉันหลั่งคิดได้ เมื่อคืนก่อนออกเดินทาง ว่าจงเส่นซานได้กำชับกับพ่อลูกตระกูลหยูและหลงเถิง ว่าห้ามแพร่งพรายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานเด็ดขาด หรือมี เรื่องสำคัญอะไรปิดบังไว้ ?

เกิดความสงสัยภายในใจฉินหลังและจงยู่เข้า มายังหลังที่3แล้ว นี่คือบ้านหลังที่จงจิ๋วเจินหัวหน้า

ตระกูลตระกูลจงอยู่

ขณะเดินจากลานบ้านเข้าไปยังห้องรับแขก ก็ได้ กลิ่นอาหารฟังออกมา

จงเล่นซานเปิดประตูใหญ่สีแดงสดของห้อง รับแขก เดินนำฉินหลั่งกับจงยู่เข้าไป

ในห้องรับแขกมีโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารเต็มโต๊ะ ตั้งอยู่ มีชายชราเคราขาวนั่งอยู่ข้างๆโต๊ะ เขาดูน่าเกรง ขาม คิ้วเหมือนดาบคม สายตาน่าเกรงขามหันมาเห็นจงยู่เดินเข้ามา สายตาเขาดูอึ้งอย่างเห็นได้ชัด และตัวสั่น เล็กน้อย

เมื่อเห็นจงจิ๋วเจิน จงยู่ก็หยุดเดิน เธอรู้สึกใกล้ชิด กับชายชราคนนี้โดยสัญชาตญาณ

จงเล่นซานรีบปิดประตู แล้วพูดกับจงยู่และฉิน หลัง : “นั่งสิ”

จงยู่และฉินหลั่งข้างโต๊ะอาหาร

จนถึงตอนนี้จงจิ๋วเจิน ยังคงรู้สึกไม่สงบ จงยู่ คล้ายจงเสวี่ยนเย่นมาก ไม่ว่าจะเป็นอากัปกิริยา ราย ละเอียดยิบย่อยต่างๆของจงยู่ ทำให้เขารู้สึกราวกับเห็น ลูกสาวมาเกิดใหม่อย่างไรอย่างนั้น

“จงยู่”จงจิ๋วเจินลังเลอยู่นาน กว่าจะพูดออกมา

“ทำไมคุณต้องทำให้แม่ฉันตายด้วย ! “จงยู่ไม่รู้ ทำไมเมื่อจงยู่เห็นจงจิ๋วเจิน เธอก็รู้สึกโกรธมากๆ

“จงยู่ เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดนะ ตอนนั้น ที่คุณตาทำแบบนั้นเขาก็มีลำบากใจของท่าน เธอคิดว่า คุณตาจะอำมหิตถึงขนาดทำให้จงเสวียนเย่นต้องตาย เลยเหรอ ? ผิดแล้วล่ะ ไม่มีใครรักจงเสวี่ยนเย่นได้เท่า คุณตาอีกแล้ว ! “จงเล่นซานคิดว่าจงยู่เสียมารยาทมาก ไปแล้ว

จงจิ๋วเจินยกมือขึ้นบอกใบ้ว่าจงเส่นซานไม่ต้อง พูดอะไรอีก เขามองจงยู่ พลางพูดด้วยน้ำเสียง อบอุ่น : “จงยู่ หลานดูรูปพวกนี้สิ”
จงจิ๋วเจินพูดพลางหยิบรูปปีกข้างๆออกมา แล้ว ส่งให้จงยู่

จงยู่รับมา รูปแรกเป็นคู่สามีภรรยา ผู้ชายก็คือจง จิ๋วเงินตอนหนุ่ม และอุ้มเด็กตัวเล็กๆอยู่ในอ้อมแขนเวลา ที่แสดงบนรูปคือวันที่24เดือนพฤษภาคม พ.ศ.2517

จงยู่ดูรูปอื่นๆทีละรูปๆ ทั้งหมดล้วนเป็นรูปของจง จิ๋วเจินที่ถ่ายกับลูกสาว จงยู่ดูออกแล้วว่าเด็กคนนั้นคือ แม่ของตน-จงเสวี่ยนเย่น

ในรูปวันที่19 เดือนมกราคม พ.ศ.2520 จงเส วี่ยนเย่นโดนห่อไว้อย่างดี โผล่มาแค่เพียงหน้าเล็กๆสี แดงๆ จงจิ๋วเจินกำลังพยุงจงเสวี่ยนเย่นนั่งบนคอของเขา จงเสวี่ยนเย่นยิ้มอย่างมีความสุขมากๆ

รูปวันที่25 เดือนเมษายน พ.ศ.2525จงเส วี่ยนเย่นแต่งหน้าสีชมพูเป็นสาวสวย เธอยืนข้างจงจิ๋ว เงิน กำลังวัดความสูงกับจงจิ๋วเงิน

รูปวันที่ 24 เดือนมิถุนายน พ.ศ.2533 จงเส วี่ยนเย่นสูงถึงระดับคางของจงจิ๋วเจินแล้ว เธอยืนสวมชุด กีฬากลางสนามกีฬาเย็นจีน ในโทรศัพท์ถ้วย รางวัล”แชมป์กระโดดสูง”ยืนอยู่ข้างๆจงจิ๋วเจินอย่างภาค ภูมิใจ

รูปวันที่9 เดือนกรกฎาคม พ.ศ.2537 ตอนนี้จงเส วี่ยนเย่นโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว เธอแต่งตัวแฟชั่นมาก ใน รูปเธอกอดแขนจงจิ๋วเจิน และซบศีรษะไปที่ไหล่ของจง จิ๋วเจิน ทั้งคู่ยิ้มได้หวานชื่นมาก
จากรูป10กว่ารูปเหล่านี้ เห็นได้ว่าตั้งแต่เล็กจน โตจงเสวี่ยนเย่นสนิทกับจงจิ๋วเจินมากๆ

เมื่อเห็นรูปตั้งแต่เล็กจนโตของแม่ จงยู่อดไม่ได้ที่ จะหลั่งน้ำตา เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปยังจงจิ๋วเจิน พลางถาม : “ในเมื่อคุณดีกับแม่ขาดนี้ งั้นทำไมคุณถึง ทำให้เธอต้องตาย ?”

“บนโลกใบนี้มีบางเรื่องที่เราไม่อาจควบคุมได้ ตายอมรับว่าตอนนั้นตาผิด แต่ขอให้หลานเชื่อตา เพราะ ตารักจงเสวี่ยนเย่น รักจนเกินไป กลัวเธอจะเป็นอันตราย ใดๆ จึงบีบบังคับเธอจนเกินไป ตาไม่คิดว่าจะเกิดเรื่อง แบบนี้ขึ้น ..”จงจิ๋วเจินมองจงยู่พลางพูด

“จงยู่ ตอนนี้หลานไม่ยอมเรียกตาว่าคุณตา’อีกเห รอ ? “จงจิ๋วเจินพูดเสียงสั่นเล็กน้อย เขาไม่รู้จะทำยังไง

“. “จงยู่รู้สึกสับสนไปหมด ถึงแม้ตอนนี้เธอยังไม่รู้ ว่าทำไมจงจิ๋วเจินถึงทำให้แม่ต้องตาย แต่เธอก็รู้สึก อย่างหนักแน่น ว่าจงจิ๋วเจินรักจงเสวี่ยนเย่น รูปพวกนั้น พิสูจน์ให้เห็นชัดเจนแล้ว

“คุณ…คุณตา ! “ในที่สุดจงยู่ก็พูดออกไป คำ ว่า”คุณตา”คำนี้ใช้พละกำลังของจงยู่ไปไม่น้อยเลย

“จ๊ะ ! “จงจิ๋วเจินขานรับ เขาที่ผ่านอะไรมา มากมาย70กว่าปี ตอนนี้ก็ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว จงจิ๋วเจิ นก้มหน้าเช็ดน้ำตาเบาๆ

“เด็กดี ! ตารอคำว่าคุณตา’คำนี้ของหลานมาตั้ง20ปี ในที่สุดวันนี้ก็สมปรารถนาแล้ว ! ”

จงจิ๋วเจินพูด : “กินข้าวสิ ตารู้ว่าที่ผ่านมาหลาน ตกระกำลำบากอยู่ข้างนอกนั้น บ้านตระกูลจงทำผิดต่อ หลานเอง ตอนนี้หลานคงหิวแล้วใช่ไหม ตาไม่รู้ว่า หลานชอบกินอะไร เลยให้ห้องครัวทำอาหารที่จงเส วี่ยนเย่นชอบในตอนนั้น ลองดูสิว่าถูกปากรีเปล่า”

จงจิ๋วเจินยืนขึ้น แล้วคืบอาหารใส่ให้ชามจงยู่ จงยู่กินข้าวไปหนึ่งคำ ในใจรู้สึกหวานราวกับน้ำ เชื่อม หลายปีมานี้ไม่เคยมีญาติคีบอาหารให้เธอมาก่อน

“คุณตาคะ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับแม่หนู ท่านมี ความลำบากใจอะไรเหรอ ? บอกหนูหน่อยสิ”จงยู่ถาม ขึ้น เธออยากรู้ว่าเพราะอะไร คุณตาถึงทำให้แม่ต้องตาย

จงจิ๋วเจินถอนหายใจ ละสายตาจากจงยู่ แล้วมอง ไปยังฉินหลั่ง

“สวัสดีครับท่านจง ผมชื่อฉินหลั่ง”ฉินหลั่งยืน แนะนำตัวกับจงจิ๋วเจิน ในเมื่อจงยู่ยอมรับจงจิ๋วเจินคุณตา คนนี้แล้ว ฉินหลั่งก็ต้องเคารพจงจิ๋วเจินหน่อย

“คุณชายฉันไม่ต้องมากพิธี อิทธิพลตระกูลฉิน เป็นที่รู้กันทั่วโลก ผมเลื่อมใสในความรู้ความสามารถ ของฉินป๋อสง คุณชายฉินยังหนุ่มยังแน่น เอาชนะ นักบวชเต่ำได้ตั้งแต่อายุยังน้อย อาจารย์ผู้คายมีศิลปะ การต่อสู้ชั้นเยี่ยมเช่นนี้ อนาคตไม่แน่ไม่นอน”จงจิ๋วเจิน ไม่ค่อยชมใครบ่อยนัก

เมื่อคืนเขาได้รับสายจากจงเส่นซาน จึงรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อวาน และเขาก็ยังรู้ข่าวว่าฉินหลั่ง โดนไล่ออกจากตระกูลฉินแล้ว

“ท่านจงชมเกินไปแล้ว ที่จริงผมโดนไล่ออกจาก ตระกูลฉินแล้ว ผมไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลฉิน แม้แต่น้อย” ฉินหลั่งพูด”พี่ป๋อสงกล้าไล่หนุ่มฉลาด หน้าตาดี อย่างคุณชายฉินออกจากตระกูล ไม่เข้าใจเลย จริงๆ ! “จงจิ๋วเจินจงใจพูดอย่างสงสัย เขามองฉินหลั่ง พลางถาม : “หลังจากนี้คุณฉินจะทำยังไงต่อ?”

“ผม…”ฉินหลังครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วบอกไปตาม ตรง : “ท่านจง ผมพูดอย่างไม่ปิดบังท่าน ตอนนี้ผมยัง ไม่มีแผนอะไร เมื่อวานเป็นวันแต่งงานของผมกับจงยู่ ประธานจงบอกว่าหากลูกหลานบ้านตระกูลจงจะ แต่งงาน ต้องได้รับการยินยอมจากท่านก่อน ฉินหลั่งไร้ ความสามารถ ขอให้ท่านจงอนุญาตให้ผมกับจงยู่ แต่งงานกันด้วยครับ !”

ฉินหลั่งสบโอกาสพูดกับจงจิ๋วเงิน ถึงแม้ในความ รู้สึกของเขา จงยู่จะเป็นครึ่งชีวิตของเขาแล้ว แต่ได้รับ อนุญาตจากบ้านตระกูลจงจะดีกว่า

“คือ…”จงจิ๋วเจินลังเล จงเส่นซานมองจงจิ๋วเจินอ ย่างตื่นเต้นเล็กน้อย

“คุณตา หนูชอบฉินหลังด้วยใจจริง ท่านอนุญาต พวกเราเถอะนะคะ”จงยู่ก็พูดขึ้น

“จงยู่ หลานกลับมาบ้านตระกูลจงจากเวลา20ปี ตาดีใจมาก แม้ตาจะดูออกว่าคุณฉินชอบหลานจากใจจริง แต่ในฐานะผู้นำตระกูล ในระยะเวลาสั้นๆนี้ ตาไม่ อาจดูนิสัยใจคอของคุณฉินออก ถ้าหาก..ถ้าหากคุณฉิน เกิดเปลี่ยนใจ งั้นคนที่เจ็บปวดก็คือหลานนะจงยู่”จงจิ๋วเจิ นพูดอย่างจริงใจ

ฉินหลั่งและจงยู่มองหน้ากันแวบหนึ่ง สิ่งที่จงจิ๋ว เงินเป็นกังวล ทั้งคู่ไปไม่เป็นเลย

“ตาว่าอย่างงี้ดีไหม ให้ตาสังเกตการณ์คุณฉินสัก ระยะ ในเวลา3ปีหากพฤติกรรมของคุณฉิน สอดคล้อง กับเงื่อนไขการเป็นหลานเขยของตา ตาจะให้พวกเธอ แต่งงานกัน”จงจิ๋วเจินเสนอความคิดเห็น

3ปี 2 ฉินหลั่งและจงยู่คิดว่าระยะเวลานานไป

หน่อย

“ตระกูลเราเป็นแบบดั้งเดิม ปฏิบัติตามจารีต ประเพณี กตัญญู ทดแทนบุญคุณ การทดสอบล้วนทำใน ระยะเวลา3ปี หากคุณฉินมีความตั้งใจจริงๆ ก็แค่3ปีเอง ผ่านไปไวเพียงชั่วพริบตา !”

จงเล่นซานมองจงยู่กับฉินหลั่งพลางพูด : “อีก ทั้งตอนนี้พวกเธออายุยังน้อย ยังสามารถเรียนต่อได้ รอ เรียนมหาลัยจบแล้วค่อยแต่งยิ่งดี”

จงเล่นซานพูดเช่นนี้ ฉินหลั่งและจงยู่ก็ใจชิ้นขึ้น มาหน่อย “ครับ ผมตกลง ! “ฉินหลั่งและจงยู่สบตากันจาก

นั้นพยักหน้าให้จงจิ๋วเจิน “คุณฉินตรงไปตรงมาจริงๆ ผมอยากเห็นบ้านตระกูลจงในอนาคต มีหลานเขยอย่างคุณนะ ! “จงจิ๋วเจิ นมีสีหน้าปิติ และใจอ่อนลงมาบ้าง

“คุณตา ตายังไม่บอกหนูเลยว่าปีนั้นทำไมตาถึง บีบบังคับแม่หนูจนเกินไป”จงยู่ถามอีกครั้ง

สายตาจงจิ๋วเจินเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เขาส่าย

หน้าเบาๆพลางพูด : “ยู่เอ๋อ ตอนนี้ตายังบอกหลานไม่

ได้ หวังว่าหลานจะเข้าใจ”

“ไม่ บอกหนูมา ! ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง หนูก็

รับได้ทั้งนั้น”จงยู่พูดอย่างฮึกเหิมเล็กน้อย เธอกำหมัด แน่น

“ยู่เอ๋อ ! “จงเส้นซานกระซิบพูด : “บ้านตระกูลจง ไม่ทำร้ายเธอหรอกนะ ที่คุณตาทำไปทั้งหมดก็เพื่อ ปกป้องเธอ เธออย่าถามอีกเลยหากยังถามต่อไป เธอ อาจเป็นอันตรายได้ และอาจทำให้คนทั้งบ้านตระกูลจง เดือดร้อนไปด้วย ! ”

ทำให้คนทั้งบ้านตระกูลจงเดือดร้อนไปด้วย !

จงยู่และฉินหลั่งประหลาดใจ รู้สึกสงสัยและระ แวดระวัง เกี่ยวกับความลำบากใจของจงจิ๋วเจินมาก เข้าไปอีก

จงยู่เหม่อไปครู่หนึ่ง ไม่ถามอะไรต่อ

“ยู่เอ๋อ ขอบใจนะที่เข้าใจความลำบากใจของ ตา”จงจิ๋วเจินพูดสีหน้าจริงจัง เงียบไปครู่หนึ่งก็พูดขึ้นมา อีก : “หลังจากนี้ไปยังคงต้องลำบากหลานหน่อยนะ ไม่ ว่าจะสังคมภายนอก หรือแม้แต่ต่อหน้าคนของบ้านตระกูลจง หลานก็ไม่อาจเผยแพร่สถานะลูกหลานบ้าน ตระกูลจงของตนได้”