บทที่ 191 ใครแพ้ต้องลอดใต้ขา

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ฉันหลังก็ยืนอยู่ตรงหน้าเถียนซิง และผู้โยวแล้ว เขาได้ยินสิ่งที่เถียนซิงพูดทั้งหมด และ ร่องรอยของความรู้สึกผิดก็เกิดขึ้นในใจของเขา

เถียนซิงเงยหน้าขึ้นมองฉินหลั่งและพูดอย่าง รุนแรงว่า “ตอนนี้คุณสะใจแล้วใช่ไหม แต่อย่าดีใจเร็ว เกินไป หากไม่มีโข่งลิ่งเสียนและคนอื่น ๆ คุณก็เป็นแค่ ยาจกที่น่าสงสารคนนึง! ในสายตาของฉัน คุณก็ยังไม่ เท่ากับแมลงวันที่บินบนอีของสุนัขจรจัด คุณวางใจเถอะ ความอัปยศที่คุณมอบให้ฉัน ฉันจะตอบแทนพร้อมกำไร ให้ด้วยเลย! ”

เถียนซิงลุกขึ้นยืน จ้องไปที่ฉินหลังอย่างดุร้าย เดินไปหาเขาและผลักเขาอย่างจัง “หลบไปไอ้ยาจก!” เธอผลักฉินหลั่งแล้วเดินไปเข้าแถว

“ฉินหลั่ง เถียนซิงดื้อรั้นเกินไป” ผู้โยวเดินไปหา ฉินหลั่งอย่างห่วงใย เธอรู้ว่าฉันหลั่งไม่ใช่คนแบ บที่เถียนซิงคิด ทั้งสองคนเข้าใจผิดกันลึกซึ้งเกินไป จึง กลายเป็นแบบนี้

“ฉันรู้ .” ฉินหลังยิ้มจางๆ และพูดกับฝู้โยว “ไป เถอะ ฉันไปเข้าแถวเป็นเพื่อนกับเธอ”

ฉินหลั่งและผู้โยวจงใจหาแถวที่อยู่ไกลที่สุดจาก เถียนซิง พวกเขาไม่ได้ใส่ใจเถียนซิงอีกต่อไป พวกเขา คุยกันเรื่อยๆ หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ก็ถึงคิวฝู้โยวกรอกเอกสารลงทะเบียน

ผู้โยวนั่งบนเก้าอี้หมุนเพื่อกรอกข้อมูล โดยมีฉิน หลังยืนดู

ในขณะนี้เอง มีคนและทีมงานหลายคนรอบ ๆ ก็ ลุกขึ้นและทักทาย “คุณชายหม่า”

เมื่อฉินหลั่งเห็นดังนั้นก็ตกใจ คนตรงกลางที่มา คือหม่าหยางที่เคยจีบหลงหลิงมาก่อน เขายังคงแต่งตัว ด้วยเสื้อผ้าที่มีเสน่ห์ ดวงตาของเขาสดใส การ แสดงออกของเขาสง่างาม ดูเหมือนคุณชายตระกูล คนรวย

บริษัทลี่สือจำกัดของบ้านหม่าหยาง เป็นหนึ่งใน ผู้สนับสนุนหลินอานเอเชี่ยนเกมส์ ตอนนี้โรงยิมที่ใช้ใน การจัดหาอาสาสมัครก็เป็นสมบัติของครอบครัวหม่า หยาง วันนี้พ่อของเขาขอให้เขาดูสถานการณ์การรับ สมัคร และวางมาดให้เจ้าหน้าที่ดู เขาไม่คิดว่าจะได้พบ กับฉินหลั่ง ไอ้ขี้แพ้ที่เคยทำลายการจีบหลงหลิงเมื่อ ก่อน

“โอ้ คนรู้จักนี่!” หม่าหยางมองไปที่ฉินหลั่งด้วย ความประหลาดใจเล็กน้อย และมองไปที่ฉินหลั่งทันที ด้วยรอยยิ้ม “ไอ้ขี้แพ้ที่นั่งอยู่ริมถนน สามารถมาลง ทะเบียนอาสาสมัครเอเชี่ยนเกมส์ได้ด้วยเหรอ ไอ้ขี้แพ้ เมื่อเช้ากินอะไรมาล่ะ ฝักข้าวโพดรึเปล่า”

คนอื่น ๆ ที่มาสมัครบางคนก็จำหม่าหยางได้และ คนอื่น ๆ ที่ไม่รู้จัก เมื่อเห็นว่าเขาแต่งตัวดีและพูดจาไม่สุภาพ เหมือนเป็นคนรวยอย่างไม่ต้องสงสัย ทุกคนจึง หัวเราะตามเขา

คนเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาจาก มหาวิทยาลัยต่างๆในหลินอาน และพวกเขาไม่รู้จัก ฉิน หลัง เมื่อหม่าหยางขึ้นมา พวกเขาก็หันไปที่ฉินหลั่ง ไม่รู้ ว่าฉินหลั่งทำให้หม่าหยางขุ่นเคืองเรื่องอะไร

หม่าหยางเดินไปที่โต๊ะลงทะเบียนตรงหน้าฉิน หลั่ง นั่งลงครึ่งตูดและมองไปที่ฉินหลั่งอย่างดูถูกและ ยิ้ม “คุณเป็นคนหน้าหนาจริงๆ แกพูดภาษาอังกฤษได้ หรือถึงกล้ามาที่นี่ หรือแกอยากมาที่นี่เพื่อรับข้าวกล่อง รีบไปเถอะ แกไม่เหมาะกับที่นี่” เขามองไปที่พนักงาน แล้วสั่ง “ไม่จำเป็นต้องให้กระดาษลงทะเบียนกับเขา มัน เป็นการสิ้นเปลืองกระดาษ

ฉินหลั่งสงบความโกรธของเขาและพูดว่า “นาย ไม่จำเป็นต้องกังวล ฉันไม่ได้คิดจะสมัครวันนี้ฉันแค่มา เป็นเพื่อนเพื่อนเท่านั้น”

“เพื่อนเหรอ ไอ้ขี้แพ้อย่างแก ยังมีคนเต็มใจจะ เป็นเพื่อนกับแกอีกเหรอ” หม่าหยางยิ้มเยาะ เขาสังเกต เห็นผู้โยวข้างๆฉินหลั่งและพูดว่า “คุณเป็นเพื่อนของ เขาเหรอ วิสัยทัศน์ของคุณดีมาก คุณไม่จำเป็นต้อง กรอกข้อมูลแล้ว รีบกลับบ้านไปเถอะ”

ฉินหลั่งพูดอย่างร้อนใจ “คุณชายหม่า คุณทำเกิน ไปไหม.. ”

ก่อนที่ฉินหลั่งจะพูดจบ เขาได้ยินเพียงเสียงจากด้านข้างพูดว่า “เกินไปเหรอ คุณหมายถึงตัวเองสินะ!” ทุกคนมองไปตามทิศทางของเสียง และเห็นสาว สวยหุ่นเพรียวเดินขึ้นมา นั่นคือเถียนซิง

เห็นเถียนซิงเดินขึ้นไปที่ด้านข้างของฉินหลั่ง มองเขาด้วยสายตาเยาะเย้ยและพูดกับทุกคนว่า “คนนี้ กับฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลาย เมื่อไม่กี่วันก่อนเรามี การพบปะกันที่โรงแรมเคมปินสกี้ พวกเรากับเขามีปาก เสียงกันนิดหน่อย เขาไม่พอใจจึงเรียกคนมาทุบตีเราใน ห้องนั้น และยังให้เราคุกเข่าลงกินอาหาร ตอนนี้คุณ บอกว่าคุณชายหม่าทำเกินไปทำไมคุณไม่มองตัวเอง บ้าง สำหรับคนแบบคุณ ยังต้องปฏิบัติด้วยคุณธรรมอีก เหรอ

คืนนั้นเถียนซิงและคนอื่น ๆ ไม่ง่ายเลยที่จะกิน อาหารบนพื้นนั้นหมด ก่อนที่พวกเขาจะจากไป พวกเขา ได้ขู่ว่า เรื่องคืนนี้ ถ้าชื่อของคุณโข่งรั่วไหลออกไป พวก เขาจะต้องได้รับบทเรียนที่หนักกว่าแน่นอน

แม้ว่าเธอจะพูดเรื่องนี้แล้ว แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยชื่อ ของโข่งลิ่งเสียน และความจริงที่ว่า “กินข้าวบนพื้นใน โรงแรมเคมปินสกี้”ได้แพร่กระจายไปทั่วหลินอานแล้ว ดังนั้นมันก็ไม่มีอะไร

“อ่า ฉันได้ยินมาว่าช่วงก่อนมีคนกินข้าวบนพื้น เหมือนหมูในห้องวีไอพี เป็นฝีมือชายคนนี้นี่เองเหรอ”

“ดูเหมือนยาจกคนนึง จะทำให้คนเหมาห้องวีไอ พี่นั้นคุกเข่าลงได้อย่างไร”
“เฮ้ ช่างมันเถอะ ยังไงชายคนนี้ไม่ใช่คนดี แน่นอน”

“พวกคุณไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ฉันนะพูดได้ชัดเจน ว่าเขาเป็นแค่ไอ้ขี้แพ้ข้างถนน เมื่อเดือนที่แล้วพวกคุณ ต้องเคยเห็นรูปถ่ายในโมเมนต์ ที่คนขี่จักรยานสาธารณะ ไปที่โล่ว่ายโล่”

ครั้งก่อนที่ฉินหลั่งขี่จักรยานสาธารณะไปที่โล่ ว่ายโล่ เขาถูกถ่ายภาพและโพสต์อยู่บนโมเมนต์ของ หลายคนในหลินอาน

“อ่า ฉันจำได้ละ เด็กโง่คนนั้นที่เดินเข็นจักรยาน”

“ใช่ ฉันยังมีรูปนั้นอยู่ในโทรศัพท์ ดูสิ โล่ว่ายโล่มี แต่รถหรูอย่างปอร์เช่ บีเอ็มดับเบิลยูและเบนซ์เท่านั้น เขาเข็นจักรยานสาธารณะ ถ้าเป็นฉันคงละอาย เขาช่าง ไร้ยางอายจริงๆ” นักเรียนสวมแว่นหยิบโทรศัพท์มือถือ ของตัวเองออกมา พูดกับคนอื่น ๆแล้วยิ้มเยาะ

“ไม่เพียงแค่นั้น เขายังคงสารภาพกับคุณหลง แห่งถึงหลงกรุ๊ปเหมือนคนบ้า ที่โล่ว่ายโล่ เขาอยากเป็น นายหน้าขาวตกถังข้าวสารในครอบครัวร่ำรวย เขาพูด ทั้งหมดนี้มาเอง ฉันรู้สึกขยะแขยงมาก…” เถียงซิงกล่า ว

หม่าหยางเหลือบมองไปที่เถียนซิง เขารู้ว่าผู้ หญิงคนนี้ต้องอยู่ในเหตุการณ์วันนั้น แต่จงใจไม่เปิดเผย เขาก็ถูกหลงหลิงปฏิเสธในวันนั้น ผู้หญิงคนนี้กำลังทำเพื่อตนด้วย เมื่อนึกแล้วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชอบผู้หญิง คนนี้มากขึ้น

ผู้ชมรอบข้างเริ่มล้อเลียนการตามจีบคุณหลงของ ฉินหลั่ง และต่อว่าเขา “ก็สมควรที่จะเป็นหนุ่มหน้าขาว มองดูเงาตัวเองในฉีบ้างเถอะ” “เจียมตัวบ้าง” “ฝันกลาง วัน” และคำพูดแย่ ๆ ต่างๆ

“พวกแกไปได้รึยัง” คุณชายหม่ายิ้มอย่างภาค ภูมิใจ

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องสนใจเขา เขียนต่อไป” ฉินหลั่ง รู้ว่าหม่าหยางพูดไม่รู้เรื่อง เขาจึงกัมหัวไปหาผู้โยวและ พูดด้วยเสียงต่ำ ผู้โยวกรอกแบบฟอร์มต่อไป

“ไม่เข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย” หม่าหยางหยิบแบบ ฟอร์มของผู้โยว “ชี้ค ชี้ค ชี้ค” สามครั้ง ฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้น น้อย และโยนไปในอากาศ กระดาษก็ร่วงหล่นเหมือน เกล็ดหิมะ “เขียนสีเขียน! ”

ผู้โยวจ้องไปที่หม่าหยาง ปากเล็ก ๆ ของเธอ ค่อยๆแบนลง ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเหี่ยวย่นราวกับ ผิวน้ำที่ถูกลมพัด น้ำตาใสๆสองหยดค่อยๆรวมตัวกัน ระหว่างดวงตาของเธอ

“อย่าร้องไห้นะ ไม่เป็นไร ผมจะให้คุณเป็นอาสา สมัคร” ฉินหลั่งคุกเข่าลงทันที ลูบใบหน้าของผู้โยวและ พูดเบา ๆ

ผู้โยวกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป เธอร้องไห้ออกมา “ฮือ”น้ำตาสองหยดไหลลงมาจากใบหน้า หยดลงในหัวใจของฉันหลั่ง ในช่างขมขื่น

“ฉินหลั่งไปกันเถอะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว… “ผู้ โยวจับมือฉินหลั่งและเตรียมจะออกไป

ฉินหลั่งดึงผู้โยว จับหัวของเธอด้วยมือสองข้า เช็ดน้ำตาด้วยนิ้วหัวแม่มือสองข้างและพูดเบา ๆ ว่า “อย่าร้องไห้ รัฐบาลเป็นคนรับสมัครอาสาสมัคร พวกเขา ไม่ใช่คนตัดสิน ภาษาต่างประเทศของเธอเก่งมาก ทำไม จะไปไม่ได้”

“แต่พวกเขา…” ผู้โยวพูด

ฉินหลั่งยิ้มเล็กน้อย ปล่อยมือ และไปที่หม่าหยาง

“คุณชายหม่า ผมเข้าใจสิ่งที่คุณไม่พอใจผม แต่โปรด อย่าพาลไปที่เพื่อนของผม เธอเก่งภาษาต่างประเทศ มากและสามารถทำงานอาสาสมัครได้ ผมไม่รู้ว่าคุณมี อำนาจอะไร แต่ผมคิดว่าถ้าเรื่องนี้เกิดรัฐบาลรู้เข้าหรือ ลงบนอินเทอร์เน็ต คุณคงจบไม่สวยด้วยใช่มั้ย”

“แกกำลังขู่ฉันเหรอ ฮ่า แกคิดว่าคนอย่างหม่า หยางจะกลัวเหรอ” หม่าหยางยิ้มเยาะ

ฉินหลั่งไม่พูดต่อ แต่มองเขาอย่างเงียบ ๆ เขาไม่

เชื่อว่าหม่าหยางจะไม่กลัวอะไรเลย

“จริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้ไม่เกี่ยวอะไรด้วย”

“เธอเดือดร้อนเพราะไอ้นั่นเลย”

…

ในบรรดาคนอื่น ๆ ก็มีหลายคนที่เห็นใจผู้โยว
หม่าหยางกังวลในใจ ถ้าฉินหลังต้องการเล่นงาน เขาจริงๆ ฝ่ายรัฐบาลก็คงไม่เป็นไร แต่ความคิดเห็นของ ประชาชนบนอินเทอร์เน็ตอยู่เหนือการควบคุมของเขา หากเรื่องจริง หากก่อให้เกิดพายุบนอินเทอร์เน็ตและส่ง ผลเสียต่อบริษัท การสูญเสียน่าจะหลายล้าน

“คุณชายหม่า ทำไมคุณไม่เดิมพันกับผู้ชายคนนี้ ถ้าเขาชนะให้ผู้หญิงคนนั้นสมัครได้ ถ้าเขาแพ้ เขาจะ จากไปอย่างซื่อสัตย์ ฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับเขามา 3 ปี ฉันรู้ว่าคน ๆ นี้ขี้แพ้บ้าง แต่ก็รักษาคำพูดมาก” เถียนซิง พูดกับหม่าหยางขึ้นกะทันหัน

หม่าหยางมองไปที่เถียนซิง แล้วก็มองไปที่ฉิน หลั่ง “แกเห็นด้วยไหม”

ฉินหลั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้าและพูดว่า “ได้”

หม่าหยางมองไปรอบ ๆ สายตาจับไปที่กระดาน ปาเป้าบนผนัง เขายิ้มที่มุมปาก มองไปที่ ฉินหลั่งและพูด ว่า “เรามาแข่งปาเป้ากัน ถ้าแกเอาชนะฉันฉันจะปล่อย ให้เธอเป็นอาสาสมัคร ถ้าแกแพ้ แกต้องออกไปจากที่นี่ ดีๆ”

“ไม่คุณชายหม่า แบบนี้เป็นการผ่อนปรนให้เขา เกินไป ถ้าเขาแพ้ให้เขาปีนออกจากใต้หว่างขาของ คุณ!” เถียนซิงแนะนำ

“เอาล่ะ” หม่าหยางหัวเราะและมองไปที่ฉินหลั่ง แบบชิลๆ “ฉันขอเพิ่มเติมสำหรับสิ่งที่พูดก่อนหน้านี้ ถ้า ใครแพ้ต้องลอดใต้ขาของฝ่ายตรงข้ามออกไป แกไม่เห็นด้วยไหม หากทำไม่ได้ก็หุบปากไป” หม่าหยางยืม เยาะ

“ฉินหลั่ง ไปกันเถอะ ฉันไม่อยากเป็นอาสาสมัคร อีกต่อไป” ผู้โยวดึงฉินหลั่งและกระซิบ

ไม่เป็นไร คุณชายหม่าให้เกียรติฉันขนาดนี้ จะ ไม่ให้หน้าเขาได้อย่างไร เธอมั่นใจได้ว่ามันจะจบลงใน เร็วๆนี้” ฉินหลั่งกล่าวกับผู้โยวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

“คุณ… “ผู้โยวยังเกลี้ยกล่อม แต่ฉินหลั่งไม่ได้ มองไปที่เธออีกต่อไป

“ฮ่า ๆ เจ้าเด็กน้อย แสดงว่าแกตกลงแล้ว และ ไม่มีโอกาสกลับคำอีกแล้ว เพราะถ้าแกอยากเป็นหานซิ่ง มาก คุณชายคนนี้จะทำให้แกสมใจเอง มากับฉัน!” หม่า หยางพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วเขาก็พลิกโต๊ะขึ้นมา และเดิน ไปที่กระดานปาเป้าบนผนังพร้อมกับฉินหลัง