บทที่ 180 ฉันจะรอตลอดไป

หลงหลิงมองฉินหลั่งอย่างเลื่อนลอย จากนั้นก็ ค่อยๆยืนขึ้นมาช้า ๆ เดินไปยังฉินหลั่ง คนอื่นต่างก็ตก ตะลึง โดยเฉพาะหม่าหยาง เขาเริ่มกำมือแน่น

“นี่มันอะไร อย่าบอกนะว่าคุณหลงยอมรับเขา

แล้ว”

“เร็วเกินไป ข้าวโพดฝักหนึ่งพรากสาวน้อย ตระกูลหลงไปเสียแล้ว”

“โลกทัศน์ของฉันจะถูกทำลายแล้ว”

ฉินหลั่งก็ตะลึงเช่นกัน ฉินหลั่งรู้สึกตื่นเต้นและไม่ สบายใจเล็กน้อยจงยู่จะจำฉันได้ไหมนะ? สุดท้ายแล้ว เธอจะยอมให้อภัยความผิดที่ฉันเคยทำไว้ไหมนะ?

“ขอบคุณนะ ข้าวโพดของคุณอร่อยมากๆ ฉันรู้สึก อยากจะร้องไห้จริงๆ แต่เฉพาะสิ่งเหล่านี้ ฉันรู้ว่าคุณ เรียกคนนั้นว่า จงยู่แฟนสาวผู้มีความผูกพันอย่างลึกซึ้ง ฉันก็ประทับใจมาก เธอโชคดีมากที่มีแฟนที่หลงรักเธอ ขนาดนี้ แต่ฉันไม่ใช่เธอจริงๆ และฉันก็ไม่ชอบที่ถูกมอง ว่าเป็นคนอื่น ฉันหวังว่าจากนี้ไป คุณจะเข้าใจว่า แฟน สาวที่คุณกำลังตามหาอยู่เป็นคนละคนกัน อย่าคิดว่าฉัน เป็นเธออีกเลย”

หลงหลิงมองฉินหลั่งพร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม เธอ รู้สึกว่าฉินหลั่งเข้าใจผิดคิดว่าเป็น “จงยู่ สำหรับเขาแล้วเป็นเรื่องที่แย่มาก ดังนั้นหลงหลิงจึงเรียกสติเขากลับมา

เมื่อหลงหลิงพูดจบ มองไปที่ฉินหลั่งที่กำลัง สับสนอยู่นั้น แล้วเดินไปหาหม่าหยาง

“เหอะ ตกใจหมดเลย ฉันก็นึกว่าคุณหลงจะ ยอมรับเขาเสียอีก ที่แท้ก็เป็นการปฏิเสธอย่างมีชั้นเชิง สินะ”

“เฮ้ ดูเด็กคนนี้สิยังทำท่าทางที่น่าเหลือเชื่อ เขา ไม่คิดบ้างเหรอว่า ซังข้าวโพดจะสามารถพรากสาวน้อย ตระกูลหลงผู้ร่ำรวยได้เหรอ จะไม่เป็นการจับเสือมือ เปล่าหรอกเหรอ”

“ให้ไอ้หมอนี่อวดดีต่อไป ถูกปฏิเสธแล้วสิ ไม่ดู สารรูปตัวเองบ้างเหรอ? คุณหลงกับคุณชายหม่าต่าง หากที่เป็นคู่ที่สวรรค์บรรจงสร้างขึ้น”

หม่าหยางรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นว่าหลงหลิงปฏิเสธ ฉินหลังจริงๆ ทั้งยังคิดว่าเมื่อสักครู่ก็ดูว่าเขาให้ความ สำคัญฉินหลั่งมากเกินไป ก็แค่ไอ้ขี้แพ้ข้างถนนเท่านั้น เอง คุณหลงจะไปชอบของแบบนี้ได้ยังไง

“คุณหลง ไม่ต้องไปสนใจเขา ฉันว่าสมองเขา เพี้ยนไปหน่อย คุณยังกินไม่อิ่มใช่ไหม นั่งลงสิ ฉันจะนั่ง กินเป็นเพื่อนเอง” หม่าหยางกล่าวอย่างอบอุ่น

“ฉันอิ่มแล้ว ฉันอยากกลับแล้ว” หลงหลิงกล่าว

เบาๆ
ได้ ผมจะไปส่งคุณกลับไปตอนนี้เลย” หม่าหยาง หยิบกุญแจรถบนโต๊ะ : “เราไปกันเถอะคุณหลง”

“คุณไม่ต้องไปส่งฉันแล้ว ฉันกลับเองก็ได้” หลง หลิงกล่าว : “คุณชายหม่า ที่มากินข้าวกับคุณวันนี้ฉันมี ความสุขมาก แต่ฉันรู้สึกว่าเราไม่ค่อยเหมาะสมกันเท่า ไหร่ ถ้าหากว่าคุณยินดี ต่อไปเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า”

เมื่อหลงหลิงพูดจบ รอยยิ้มบนใบหน้าหม่าหยาง ก็หยุดชะงัก เขายิ้มอย่างเก้ๆกังๆ อยากย้อนเวลากลับ ไป: “ฉันทำผิดตรงไหนหรือเปล่า? คุณหลง คุณบอกฉัน ที่ ฉันจะเปลี่ยนแปลงให้เวลาคืนนี้มันเร็วเกินไป คุณอาจ จะยังไม่ค่อยรู้จักฉัน….

“ไม่ต้องแล้ว….” หลงหลิงยิ้มให้หม่าหยาง ขณะ นี้มีชายร่างสูงเดินเข้ามาจากข้างนอก เป็นบอดี้การ์ด ของหลงหลิงชื่อเซอร์เวย์ : “คุณผู้หญิง รถอยู่ด้านนอก ครับ”

หลงหลิงพยักหน้าให้หม่าหยางและฉินหลั่งตาม ลำดับ โดยมีเซเว่นส่งเธอออกไปจากโล่ว่ายโล่

“นี่คุณหลงปฏิเสธหม่าหยางแล้ว”

“รู้สึกว่าหม่าหยางน่าเวทนายิ่งกว่าไอ้ขี้แพ้เสียอีก ท้ายที่สุดคุณหลงปฏิเสธไอ้ขี้แพ้โดยพูดอย่างนัยๆ แต่ เธอกลับว่าพูดกับคุณชายหม่าตรงๆไปเลย”

“ไม่ต้องพูดแล้ว ระวังคุณชายหม่าได้ยินเข้า คุณ ไม่เห็นหน้าของคุณชายหม่าเหรอหน้าเขียวปัดหมด แล้ว”
หม่าหยางยืนอยู่ที่เดิม มองจากด้านหลังของหลง หลิงเดินจากไปผ่านกระจก ในใจไม่ยินยอมและไม่สบ อารมณ์เป็นอย่างมาก เขาเตรียมตัวมานานเพื่อที่จะได้ พบหลงหลิงแต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะถูกหลงหลิง ปฏิเสธก่อนที่เขาจะกินอาหารเสร็จ เขาถูกหลงหลิง ปฏิเสธโดยตรง เขารู้สึกได้แม้กระทั่งว่าทัศนคติของหลง หลิงที่มีต่อเขานั้นเย็นชายิ่งกว่าไอ้ขี้แพ้คนนี้เสียอีก

เสียงกระซิบกระซาบของผู้สังเกตการณ์ที่อยู่รอบ ๆ ยิ่งทำให้เขาหน้าแดง รู้สึกอับอายขายขี้หน้า เขารีบ จ่ายเงิน ก่อนเดินไปเขายังมองฉินหลั่งอย่างดุร้าย และ รีบเดินจากไป

ฉินหลั่งก็รีบออกไปจากร้านอาหาร

ในตอนนี้ อารมณ์ของฉินหลั่งสงบมากขึ้น แม้ว่า วันนี้เขาจะไม่ได้ให้หลงหลิงยอมรับว่าเธอคือจงยู่ และ ยอมรับตัวเอง แต่ยังไงซะก็ทำให้หม่าหยางไม่ต้องตาม จีบหลงหลิงแล้ว

ตอนนี้จงยู่ค้นพบแล้ว ตราบใดที่เขาพยายามตาม จีบหลงหลิง สักวันหนึ่ง หลงหลิงก็จะหวั่นไหวเอง

“ฉินหลั่ง!” นี่มัน 20.30 น. แล้ว ฉินหลั่งปั่น จักรยานสาธารณะเดินหน้าไปตามทางถนน มีเสียงดัง ขึ้นตรงหน้า ฉินหลั่งเงยหน้าขึ้น ที่แท้ก็คือหัวหน้า นักเรียนมัธยมปลายเถียนซิงและอ้ายทาว : “คุณขี่ จักรยานมาถึงโล่ว่ายโล่เลยเหรอ?”
“ที่รัก คนเมื่อกี้ที่เราเห็นไกล ๆ ถูกรปภ. ไล่ออก มาจากร้านอาหารก็คือเขานั่นแหละ!” เถียนซิงกล่าวกับ อ้ายทาวอย่างเบิกบานใจ : “เขาแต่งตัวแบบนี้ยังกล้าออ กมาโล่ว่ายโล่อีกเหรอ คนเขาไม่ไล่ออกนั่นสิแปลก”

มี BMW คันหนึ่งขับวนมา เจ้าของรถลงกระจก ชี้ ไปที่ฉินหลั่งและยิ้ม : “คนอย่างคุณคิดจะจีบคุณหลง น่า ขำชะมัด วันนี้ถูกคุณหลงปฏิเสธในร้านอาหารสบายใจ เลยสิ ฮ่าๆๆ ไอ้ขี้แพ้”

“พี่คนหล่อ ที่คุณพูดถึงตระกูลหลงคือเถ้าแก่หลง เถิงไหม?”เถียนซึ่งถามด้วยความประหลาดใจ

“ใช่ ผู้ชายคนนี้ยังฝันกลางวันว่าจะได้เป็นลูกเขย ของตระกูลหลง แต่ดันถูกคุณหลงปฏิเสธไปต่อหน้า แล้วเขายังทะเลาะกับคุณชายหม่าหยางแห่งบริษัทลี่สือ จำกัดอีก ไอ้หนุ่มขี้แพ้คนนี้สุดยอดไปเลย!” เจ้าของรถ พูดจาเสียดสีฉินหลั่งไม่กี่คำ แล้วเขาก็จากไป

“ฮ่าๆๆ ฉินหลั่ง คุณอยากจะหัวเราะเยาะฉันเหรอ? แค่คุณแต่งตัวแบบนี้ แล้วยังจะคิดจะไปจีบคุณหลงอีก ทำไมคุณไม่ขึ้นสวรรค์ไปเลยล่ะ?” เถียนซิงหัวเราะท้อง คัดท้องแข็ง กว่าจะกลั้นหัวเราะได้ไม่ง่ายเลย: “จริงสิ ตอนนี้คุณทำงานที่ไหนเหรอ? เงินเดือนเท่าไหร่? มาโล่ ว่ายโล่อย่างสง่าผ่าเผยในวันนี้ ค่าเรียนไม่พอใช่ไหม? ฉันคิดว่าคุณจะเลิกเรียนกลางคัน แล้วไปทำงานที่ โรงงานอิเล็กทรอนิกส์เสียอีก”

“อ้าว ซิงซิง พูดแบบนี้ได้ยังไงกัน เขาเป็น นักศึกษาเกียรตินิยมแห่งมหาวิทยาลัยจีนหลิงเลยนะ จะไปทำงานระดับต้อยต่ำอย่างโรงงานอิเล็กทรอนิกส์ได้

ยังไงกันล่ะ? ยังไงก็ต้องเป็นผู้จัดการของรัฐวิสาหกิจ เจ้านายถึงจะยอมรับเด็กเทพผู้สูงส่งอย่างเขาได้ ฉันพูด ถูกไหม นักศึกษาเกียรตินิยมแห่งมหาวิทยาลัยจีนหลิง?” อ้ายทาวพูดหยอกล้อ

“พอแล้ว อย่าเถียงกับเขาเลย เรารีบไปกินข้าวที่ โล่ว่ายโล่กันเถอะ สถานที่หรูๆแบบนี้ คนอย่างเขานะ ชาตินี้ก็มาไม่ได้หรอก!” เถียนซิงมองฉินหลั่งอย่าง ลำพองใจ เขาจับแขนของอ้ายทาวแล้วเดินไปที่โล่ว่าย โล่

ฉินหลั่งขี่จักรยานกลับไปถึงที่บ้านเช่าของตัวเอง

20 กว่าวันถัดไป ฉินหลั่งยังคงทำตามแผนของ ตัวเอง เขาเจียดเวลา 1 ชั่วโมงของทุกวัน มารอที่หน้า ประตูชุมชนหมิงซื่อ แต่เขาไม่หุนหันพลันแล่นเหมือน แต่ก่อน เมื่อเจอหลงหลิงออกมา ก็จะยืนเงียบๆข้างถนน เพื่อมองดูเธอ เมื่อเห็นเธอสบายดี ฉินหลังก็พอใจแล้ว แน่นอนว่ายังมีลูกคนรวยไม่กี่คนนัดหมายกับหลงหลิง ในตอนนั้น แต่ก็ไม่สำเร็จ แต่ฉินหลั่งรู้สึกว่าสายตาที่ หลงหลิงมองมาที่ตัวเอง เป็นกังวลอย่างอธิบายไม่ได้ เขารู้สึกว่าหลงหลิงค่อนข้างรังเกียจตัวเอง

“คุณไม่ต้องรอที่นี่อีกต่อไปแล้ว พี่สาวของฉัน ไม่ใช่ จงยู่อย่างที่คุณพูดจริง ๆ รอแบบนี้ต่อไปก็ไม่มี ผล” หลงเย็นมองฉินหลั่งรอที่นี่มานานกว่าหนึ่งเดือน เธอไม่เข้าใจฉินหลั่งเอามาก ๆ

“ขอบคุณนะ เธอคือความหมายของชีวิตฉัน ถ้าฉันไม่รอเธอแล้วฉันจะทำอะไรได้?” ฉินหลังกล่าวด้วย รอยยิ้มจางๆ เขาคุ้นชินกับความไม่เข้าใจของคนอื่นแล้ว

“แบบนี้มันคุ้มค่าแล้วหรือ? คุณควรจะเข้าใจได้ แล้ว พี่สาวของฉันกับคุณมันเป็นไปไม่ได้” หลงเย็นกล่า วและขมวดคิ้วเล็กน้อย ฉินหลั่งไม่ตอบ เขาได้แต่นั่ง เงียบๆตรงข้ามประตูชุมชนหมิงชื่อ

“พี่สาวของฉันจะเปิดเทอมแล้ว เขาเรียนอยู่ที่ มหาวิทยาลัยเจียงหนาน ต่อไปเธอจะไม่ค่อยกลับมาที่นี่ คุณไม่ต้องมารอตรงนี้แล้ว” หลงเย็นกล่าว

“โอเค ขอบคุณนะ ฉันรู้แล้ว” ฉินหลั่งกล่าว เขา รู้สึกอบอุ่นในใจเล็กน้อย ดวงตาที่ยอดเยี่ยมคู่หนึ่งของ หลงเย็นมองฉินหลั่งอยู่ 2-3 นาที และถอนหายใจเบาๆ หันตัวกลับเข้าไปในชุมชนเล็ก ๆ

วันถัดมา ฉินหลั่งทำธุรกิจกับหลินจูตามปกติอยู่ ใกล้ๆสนามกีฬาหวงหลง หลินจูรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก เรื่องที่ช่วงนี้ฉินหลั่งไปหาหลงหลิง ขู่เขามาตลอดว่าจะ หักเงินเขา เมื่อนับดูแล้ว เงินเดือนของฉินหลั่งในเดือนนี้ ก็ไม่เหลือแล้ว

ธุรกิจที่สนามกีฬาหวงหลงไปได้ด้วยดี พวกเขามี รายได้ถึง 300 กว่าหยวนในช่วงเวลาเช้า

“คุณ ฉันขอแพนเค้ก 2 ชิ้น” ผู้หญิงคนหนึ่งมาอยู่ ตรงหน้ารถขายอาหาร เมื่อเธอเห็นฉินหลั่ง อุทานขึ้นมา ว่า:”ฉินหลั่ง!”

ฉินหลั่งมองไปที่ผู้หญิงคนนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วนจำได้ว่าเธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมปลาย-ผู้โยว สมัยมัธยมจะมองเขาเป็นอากาศ และไม่เคยพูดกันเลย สักคำ

“ผู้โยว บังเอิญจัง คุณก็ยังอยู่ในหลินอานเหรอ” ฉินหลั่งยิ้ม ท้ายที่สุดพวกเขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยม ปลาย ผู้โยวไม่สนใจฉินหลั่ง แต่โบกมือไปด้านข้างและ ตะโกน : “เถียนซิน รีบมาเร็ว”

สักครู่หนึ่ง ผู้หญิงคนหนึ่งก็มา นั่นคือเถียนชิง เมื่อเห็นฉินหลั่งอยู่ในรถขายอาหาร ในดวงตาของเถียน ซิงแผ่ซ่านถึงความดูถูกเหยียดหยาม

“เถียนซิง เมื่อไม่กี่วันก่อนแกบอกฉันว่าฉินหลั่งก็

มาหลินอานด้วย ฉันยังไม่เชื่อเลย แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว จริงๆ” “หึ ฉันว่าแล้วเขาจะหางานอะไรทำ คิดไม่ถึงว่าจะ

มาขายแพนเค้กอยู่ที่นี่ซะแล้ว น่าตลกชะมัด” เถียงซิงยิ้ม

เยาะ

“ใช่ ฉินหลั่ง คุณก็ไม่ทะเยอทะยานหน่อยเหรอ ยังไงซะก็เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยจีนหลิง แม้ว่า กำลังมองหางานพาร์ทไทม์ก็ควรจะหางานที่มีเกียรติ หน่อย ทำงานที่ไร้ทักษะเช่นนี้ โอ้….” ผู้โยวมาเรียนใน มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในหลินอาน มหาวิทยาลัยใกล้จะ เปิดเทอมแล้ว เธอถึงได้กลับมาก่อนเวลา แม้ว่าเถียนซิน จะเรียนไม่เก่ง แต่พวกเขาก็มีแฟนเป็นลูกคนรวย ผู้โยว ยังอยากประสบสอพลอเถียนซิง ต่อไปหากต้องการหา งานทำ ก็ให้แฟนของเถียนชิงช่วยได้
“ผู้โยว ไปบอกเขาเรื่องนี้ทำไม ตอนสมัยมัธยม

ปลายฉันก็มองออกแล้ว ว่าเขาคนนี้ไม่มีความ ทะเยอทะยาน ก็แค่เรียนที่มหาวิทยาลัยชิงหวา เทียบกับ วิทยาลัยวิชาชีพก็ไม่ได้แตกต่างอะไร..” เถียนซิงยิ้ม อย่างถากถาง

เถียนซิงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ควันสีฟ้าฉุนกระทบ เข้ามายังใบหน้าของเธอ

“แค่กๆๆ….” เถียนซิงและผู้โยวถอยกลับไปสอง สามก้าว ก้มตัวลงและเริ่มไอ เมื่อพวกเธอไอเสร็จ เถียน ซิงชี้ชี้ไปที่หลินจูพร้อมพูดด้วยความโมโห: “แกทำ อะไร!”

เธอเห็นหลินจอบแพนเค้กไหม้ เมื่อกี้เธอเอียง กระทะ ปล่อยให้ควันน้ำมันพุ่งหาพวกเธอโดยเฉพาะ

ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” หลินจูยิ้มและกล่าว

“ทั้ง 2 คน ขอโทษด้วยนะ ฉันทำแพนเค้กของพวกคุณ

ไหม้เสียแล้ว พวกคุณยังจะกินอีกไหม? ไหม้แล้วรสชาติ

ไม่ดีนะ” “แกยั่วโมโหพวกเรา ตอนนี้ทำใหม่ให้พวกเรา 2 ชิ้น ! ” เถียนซิงกล่าวอย่างโมโห

“ขอโทษนะ ฉันทำจนเหนื่อยแล้ว ไม่อยากทำแล้ว ล่ะ ถ้าพวกคุณอยากจะกินล่ะก็ ฉันจะเอาแพนเค้กไหม้ๆ 2 ชิ้นนี้ให้พวกคุณ ไม่คิดเงินจะ” หลินจูหัวเราะและกล่าว

“ผู้หญิงอัปลักษณ์ตั้งใจทำให้พวกเราโมโหใช่ ไหม ! ” เถียนซิงจ้องไปที่หลินจูและกำลังไปจะดูด่าเธอสักหน่อย แต่ยังไม่ทันได้มาถึงด้านหน้า หลินจูเอียง กระทะ ปล่อยควันน้ำมันร้อนพุ่งเข้ามาอีก เถียนซิงหยุด ก้าวเท้าด้วยความตกใจ

“ช่างเถอะ เถียนซิง เราไปซื้อขนมที่ถนนสายอื่น กันเถอะ” ผู้โยวคว้าเกียนซิง กล่าวลากับฉินหลั่ง และ เดินจากไปกับเถียนซิน