บทที่ 176 สองพี่น้องคุยกัน

ฉินหลั่งไม่เชื่อแน่นอน ว่าเขาจะจำคนผิด แฟนที่ ตัวเองคิดถึงทั้งวันทั้งคืนเขาจะจำผิดได้ยังไง แม้ว่าเขา จะคิดไม่ออกว่าทำไมจงยู่ถึงไม่ยอมรับว่ารู้จักตัวเอง แต่ เขาไม่อาจปล่อยไปได้ ยังคงพูดกับจงยู่ว่า : “จงยู่ ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับว่ารู้จักผม ผมคือฉินหลั่งไง”

“ฉินหลั่ง?”บนใบหน้าของหลงหลิงปรากฏสีหน้า ที่ประหลาด เธอมองใบหน้าฉินหลั่งที่แดงก่ำ คิดไม่ ออกจริงๆ คนที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นใคร

“คุณลืมแล้วเหรอ พวกเราเคยกินอาหารทะเล ด้วยกันที่ทะเลสาบยุ่นซี คุณยังซื้อผลไม้ที่เละ มาให้ผม กิน คุณลืมแล้วเหรอว่าเพื่อช่วยผมคืนเงิน2ล้านให้กับ อาจารย์ซู คุณไปทำงานที่ร้านอาหารสะแดนโกว ; พวก เรามารับการรักษาด้วยกันบนเกาะป่ายฮั่ว พักด้วยกันใน วิลล่าของชุยเต่าหัวถึง เรื่องเหล่านี้ คุณลืมหมดแล้วเห รอ?” ฉินหลั่งพยายามเตือนสติจงยู่ ทำให้เธอนึกถึง อดีต

“ไม่ คุณกำลังพูดอะไร?ฉันคิดไม่ออก…”หลง หลิงส่ายหน้า เธอไม่เข้าใจทำไมชายแปลกหน้าคนนี้ถึง ดูเหมือนรักใคร่ตัวเองมาก

“อย่าลงโทษผมแบบนี้จงยู่ ผมผิดไปแล้ว คุณ กำลังโทษผมที่ดูแลคุณไม่ดีเหรอ คุณตบผม ด่าผมก็ได้ ผมขอร้องคุณอย่าทำเป็นไม่รู้จักผม ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มี

คุณ….”ฉินหลั่งคิดว่าจงยู่ตั้งใจที่จะหลบหน้าเขา ถึงทำเป็นไม่รู้จักเขา หัวใจของเขาเหมือนโดนมีดกรีด

“ฉันไม่ได้แกล้งทำเป็นไม่รู้จักคุณ ฉันไม่คุ้นหน้า คุณจริงๆ….”ในใจหลงหลิงรับรู้ถึงความเป็นกังวลในใจ ของชายแปลกหน้า

“จงยู่ฉันขอร้องอย่าโกหกฉันอีกต่อไป ฉันมีวิธี พิสูจน์ว่าคุณคือจงยู่ สร้อยคอที่คุณสวมที่คอคือของที่ ผมซื้อให้คุณ คุณกล้าเอาออกมาให้ผมดูหรือเปล่า?”จู่ๆ ฉินหลั่งก็นึกขึ้นได้ สร้อยคอเส้นนั้นตัวเองซื้อให้จงยู่ เป็นไปไม่ได้ที่จงหยูจะถอดสร้อยคอเส้นนี้

“สร้อยคอ?”หลงหลิงสะดุ้ง เธอเอื้อมมือไปหยิบ สร้อยคอออกจากคอ มองไปที่ฉินหลั่งพร้อมเอ่ยถาม : “คุณซื้อสร้อยคอเส้นนี้ให้ฉันเหรอ?”ฉินหลั่งเห็นสร้อย คอที่จงยู่นำออกมา ประหลาดใจโดยไม่รู้ตัว แม้ว่าสร้อย เส้นนั้นจะเป็นสร้อยเพชรเหมือนกันก็ตาม แต่มันเป็น สี่เหลี่ยม แต่เส้นที่ตัวเองให้เธอก่อนหน้านี้คือทรงกรวย แปดเหลี่ยม

“ไอ้น้อง นายพูดอะไรน่ะ สร้องคอเส้นนี้เจ้านาย ของพวกเราเป็นคนซื้อให้กับคุณผู้หญิง คุณบอกว่าคุณ ซื้อ?”เซเวียร์จ้องไปที่หลินหลั่งแล้วพูดออกมาเสียงดัง

“เป็นไปไม่ได้..เป็นไปไม่ได้..”หลินหลั่งพูด ด้วยความตกใจ เป็นไปไม่ได้ที่จงยู่จะถอดสร้อยคอนั้น หรือว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่จงยู่จริงๆ ในใจของฉิน หลังจู่ๆก็เกิดความคิดที่น่ากลัวก็ปรากฏขึ้น

“คุณผู้หญิง พวกเรากลับกันเถอะ ก็แค่คนบ้า”เซอเวียผลักฉินหลั่งออก แล้วเดินไปข้างๆหลงหลิง

“จงยู่ อย่าไป…”ฉินหลั่งยังคิดที่จะพุ่งไปข้าง หน้าหลงหลิง แต่ว่าหลงเย็นขวางหน้าเขาไว้

“ฉินหลั่ง คุณใจเย็น พี่สาวของฉันไม่ใช่แฟนของ คุณจริงๆ คุณคงจะคิดถึงแฟนของคุณมาก…”หลงเย้ นกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของฉินหลั่ง : “ฉันกับพี่สาว ขอตัวกลับก่อนนะ คุณดูแลตัวเองด้วย ฉันจะมาเยี่ยม คุณอีก”พูดจบ หลงเย็นพาพี่สาวหลงหลิงที่อยู่ภายใต้ การดูแลของบอดี้การ์ด ออกจากประตูจุดชมวิว

“เฮ้ ไอ้ขี้แพ้ยังคิดที่จะจีบคุณหนูตระกูลหลงมาอีก น่าขำจริงๆ”

“เขาคิดว่าชีวิตจริงจะเหมือนในละครเหรอ คิดว่า ตัวเองแกล้งโง่ ก็จะสามารถทำให้ทายาทลูกสาวเศรษฐี สนใจเขา”

“เมื่อกี้ทักษะการแสดงของเขาแย่มาก ยังอยาก จะมาหลอกคุณหนูตระกูลหลงอีก คงเห็นว่าคนอื่นเขา โง่จริงๆ”

นักท่องเที่ยวรอบๆรู้สึกว่าฉินหลั่งกำลังหาซีนให้ กับตัวเองอยู่ อยากจีบคุณหนูตระกูลหลง ทุกคนมองไป ที่ฉินกลัวด้วยความดูถูก หลังจากพึมพำไม่กี่ครั้งเขาก็ จากไป

หลังจากที่พวกหลงหลิงไปแล้ว ฉินหลั่งก็ยืน เหม่อลอยอยู่กับที่ พูดพึมพำในปากว่า : “จงยู่….จงยู่คุณไม่ต้องการผมแล้วเหรอ….”

“นายนะนาย เดิมที่ฉันคิดว่าคนอย่างนายจนก็จน อยู่ แต่จิตใจดี คิดไม่ถึงว่านายก็จะไร้ยางอายได้ถึง ขนาดนี้ ! “ทันใดนั้นหลินจูก็พูดด้วยเสียงเยาะเย้ยจาก ด้านข้าง “ฉันไร้ยางอายยังไง ! “ฉินหลั่งพูดด้วยความ โกรธ

“ทำไมจะไม่ไร้ยางอายละ? นายเห็นคุณหนู ตระกูลหลงสวย ที่บ้านยังมีเงินอีก แสดงละครออกมา เพื่อดึงดูดความสนใจของคุณหนูตระกูลหลง อยากจะ ใช้ชีวิตที่สะดวกสบายในตระกูลหลง ยังต้องมียางอาย เหรอ ! “หลินจูพูดประชดประชัน

“คุณพูดเหลวไหล เธอคือแฟนของฉันจริงๆ จะ ว่าไป ฉันฉินหลั่งเดิมทีก็เป็นทายาทเศรษฐี จำเป็นต้อง เข้าตระกูลหลงไหม?”ฉินหลั่งตอบโต้ด้วยความโกรธ

“เป็นกับขี้สิ เมื่อกี้คุณหลงบอกนายอย่างชัดเจน แล้ว ไม่ได้รู้จักนายคนนี้ นายยังมาเล่นลิ้นอยู่ตรงนี้ ยัง จะมาบอกว่าตัวเองเป็นทายาทเศรษฐีอีก ตอนนี้นาย สามารถเอาเงินออกมาได้ 5,000 หยวน ฉันจะเชื่อ เอา มา เอาออกมาสิ ! ”

ฉินหลั่งโดนว่าจนพูดไม่ออก

“ห์ ไม่มีละซิ “ทายาทเศรษฐี”ของฉัน”หลิงจูยิ้ม เยาะพูด : “ถ้าไม่มีก็ตั้งหน้าตั้งตาขายแพนเค้กกับฉัน ไป ต่อไปฝันกลางวันให้มันน้อยๆหน่อย”

หลินจูพูด พร้อมดึงฉินหลั่งเข้ามาในรถขายอาหาร ทั้งสองเริ่มค้าขายอีกครั้ง แต่หลังจากที่ฉินหลั่ง เห็นจงยู่ ก็เปลี่ยนเป็นใจลอย ในสมองก็คิดเรื่องตกลง จงยู่เป็นอะไรกันแน่

จะว่าไปหลงเย็นและหลงหลิงนั่งรถกลับมาถึง คฤหาสน์ตระกูลหลง

สองคนนั่งอยู่ในห้องของหลงหลิง คิดถึงสิ่งที่ เกิดขึ้นในภูเขาเทียนมู่ มีคำถามมากมายในใจ

“พี่ พี่ไม่รู้จักฉินหลั่งคนนั้นจริงๆเหรอ?”หลงเย็น จับมือหลงหลิงพร้อมกับถาม

“ไม่รู้จัก ฉันไม่คุ้นเลยสักนิด”หลงหลิงส่ายหน้า เธอมองไปที่หลงเย็นอย่างเป็นกังวล : “หลงเย็น น้อง ว่า หรือว่าฉันจะรู้จักเขาก่อนความจำเสื่อม และตอนนี้ ฉันลืมแล้ว”

“เป็นไปไม่ได้ พี่ ก่อนที่พี่จะความจำเสื่อมก็อยู่กับ ฉันและพ่อตลอด พี่ไม่ได้มีแฟนเลย ดังนั้นเป็นไปไม่ ได้ที่พี่จะเป็นแฟนของเขา”หลงเย็นยิ้มอย่างไม่เป็น ธรรมชาติ

“ใช่แล้ว จริงด้วย แม้ว่าฉันจะความจำเสื่อม แต่ น้องและพ่อรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับอดีตของฉัน ถ้าเขาเป็น แฟนของฉันจริง พวกคุณต้องรู้”หลงหลิงพูดเบาๆ

“พี่ พี่ยังจำเรื่องที่ฉันเคยพูดไว้ได้ไหม ตอนที่เช่า ห้องอยู่จีนหลิงเคยเจอกับอันตราย สุดท้ายมีฮีโร่มาช่วย ชีวิตไว้? ฮีโร่ที่ช่วยฉันไว้คือเขา ฉินหลั่ง ! “หลงเย็น นึกถึงฉากในวันนั้น พูดกับหลงหลิง
“จริง งั้นเขาก็ถือว่าเป็นผู้ชายที่ไม่เลวเลย” เวลา

ที่หลงหลิงมองหลงเย็นแล้วพูดถึงฉินหลั่ง แววตาเปล่ง

ประกาย แววตาเต็มไปด้วยความสุข เธอโน้มตัวไปข้าง หน้า พูดกระซิบว่า : “หลงเย็น น้องชอบเขาแล้วใช่ หรือเปล่า?”

“หะ …”ใบหน้าของหลงเย็นแดงระเรื่อทันที เขา มองดูหลงหลิงด้วยความละอาย : “เปล่า พี่อย่าพูด เหลวไหลได้ไหม”

“ฮ่าฮ่า พี่พูดเหลวไหลก็ได้ ! “หลงหลิงพูด พร้อมกับหัวเราะ จู่ๆก็คิดอะไรออก รอยยิ้มของเธอ คลี่คลายลงอีกครั้ง มองไปที่หลงเย็นด้วยความ เห็นใจ : “น้องสาว น่าเสียดายที่น้องกำลังจะแต่งงาน กับตระกูลหยู น้องคงหดหูมากใช่ไหม?”

“เปล่านะ…”สีหน้าของหลงเย็น ยิ้มเล็กน้อย ขณะที่ยิ้มจู่ๆก็ก้มหน้าลง น้ำตาที่ใสดั่งคริสทัลก็หยดลง บนเสื้อของเธอ

“หลงเย็น ถ้าน้องไม่อยากแต่งงาน พวกเราให้ พ่อยกเลิกงานแต่ง ไม่แต่งกับเขาแล้ว” พอเห็นน้องสาว เป็นแบบนี้เศร้าอย่างนี้ ในใจของหลงหลิงก็รู้สึกเจ็บปวด

“เปล่าค่ะพี่ พี่ไม่ต้องสนใจฉันหรอก ฉันไม่ได้ไม่ อยากแต่ง ตระกูลหยูเป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในหลินอาน ฉันแต่งไปแล้วก็เหมือนกับไปเสพสุข ทำไมฉันจะไม่ เต็มใจ …”หลงหลิงยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความเศร้า หลงหลิง ปวดใจที่น้องสาวคนนี้เป็นเด็กดีขนาดนี้
หลงหลิงหยิบจ ออกมาจากลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง เป็นที่แวววาวโปร่งแสง โดยมีหยกรูปหงส์สีเขียวไป จนถึงสีขาว ก็คือในวันนั้นที่โรงพยาบาลชายหนงได้ มอบให้จงยู่กับมือ

หลงหลิงวางจี้หยกหงส์นี้ไว้ที่หน้าอก ถูเบา ๆ เธอพูดกับหลงเย็นว่า : “หลงเย็น ฉันชอบจี้หยกชิ้นนี้ มาก รู้สึกว่าตัวเองใกล้ชิดกับมันมาก แต่ทำไมพ่อถึงไม่ ยอมให้ฉันใส่มันนะ”

“ไม่ใช่พ่อเคยบอกเหรอว่า จี้หยกนี้ในตอนที่พี่ เกิด เคยเชิญยอดฝีมือมาทำพิธี เพียงแค่วางไว้ข้าง เตียงของพี่ ก็จะสามารถคุ้มครองให้พี่ปลอดภัยได้ ถ้า สวมใส่ออกไปพลังของมันก็จะลดลง.”หลงเย็นยิ้ม และพูดเบาๆ

“จริงเหรอ? แต่ฉันรู้สึกเสมอว่ามันไม่ใช่แบบ นี้”หลงหลิงถามด้วยความสงสัย

“อย่าคิดมากเลย ถึงอย่างไรพี่ก็แค่คิดว่า ฉันกับ พ่อไม่เคยคิดที่จะทำร้ายพี่ตลอดกาลก็พอ”หลงเย็นพูด ปลอบใจ พูดแล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา : “พวกเรามาดู ( ปรมจารย์ลัทธิมาร ) ด้วยกันเถอะ”

ทำงานมาทั้งวัน ฉันหลังกลับไปที่บ้านเช่าของ ตัวเอง นอนอยู่บนเตียง ในสมองของฉินหลั่งยังคงคิด เรื่องที่เจอกับจงยู่ที่จุดชมวิววันนี้ เธอไม่ใช่จงยู่จริงๆเห รอ?
ฉินหลั่งทำเอาสมองแทบจะระเบิดออกมา แต่ สุดท้ายเขาก็ยังรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนั้นก็คือจงยู่ !

เขากับจงยู่รู้จักรักใคร่กันมานาน ฉินหลั่งไม่เชื่อ ว่าความรู้สึกตัวเองจะผิด จะว่าไป จะมีคนสองคนที่ หน้าตาเหมือนกันในโลกนี้ได้ยังไง?

ฉินหลั่งเริ่มหาข้อมูลในมือถือค้นหาตระกูลหลง ในหลินอาน ตอนนี้ตระกูลหลงอยู่ในความดูแลของหลง เถิง ถึงหลงกรุ๊ปของตระกูลหลงอยู่ที่หลินอานเป็น บริษัทที่มีชื่อเสียงมาก และทำให้อำนาจของตระกูล หลงติดอันดับหนึ่งใน 5 ตระกูลชั้นนำในหลินอาน ใน หลินอานก็คือเศรษฐีที่มือชื่อเสียงจริงๆ

เรื่องเหล่านี้เพียงแค่ฉินหลั่งค้นหาก็เจอแล้ว เขา ไม่สนใจว่าตระกูลหลงจะน่ากลัวแค่ไหน ที่เขาสนใจมี เพียงคนเดียว นั่นก็คือจงยู่

ฉินหลั่งค้นหาเจอว่าคฤหาสน์ตระกูลหลงอยู่ที่ชุม ชนหมิงซื่อ ฉินหลั่งตัดสินใจว่าหลังจากที่มีเวลาจะไปที่ ชุมชนหมิงชื่อเพื่อรอจงยู่ เขาคิดว่าจงยู่ต้องตำหนิตัว เอง ถึงได้ล้อเล่นกับตัวเองขนาดนี้ เพียงแค่แสดงความ จริงใจและความมุ่งมั่น ตัวเองจะต้องทำให้จงยู่ซาบซึ้ง แน่นอน แล้วกลับมาหาตัวเอง

เมื่อคิดเรื่องเหล่านี้แล้ว ใจของฉันหลั่งก็สงบลง เขารู้สึกว่าตัวเองควรดีใจ อย่างน้อย ตอนนี้จงยู่ยัง สบายดี ฉินหลั่งห่มผ้าเสร็จ ก็ได้เข้าสู่ความฝันอย่าง รวดเร็ว
หลังจากนั้น ทุกวันฉินหลั่งยังคงค้าขายด้วยกัน กับหลิงจู แต่ทุกวันเขาจะหาเวลาว่าง ไปที่หน้าประตูชุม ชนหมิงชื่อ เฝ้าอยู่สามวัน แม้ว่าจะไม่เห็นแม้แต่เงาจงยู่ แต่เขาเคยสอบถามรูปภ.ในชุมชนแล้ว คุณหนู “หลง หลิง”พักในชุมชนนี้จริง เขาคิดว่าถ้าตัวเองรอต่อไป จะ ต้องรอจนพบกับจงยู่แน่

ในวันนี้ ฉินหลั่งและหลินจูไปขายของที่หน้าบ้าน เก่าของหูเสว่หยิน(คนดัง) ตอนบ่ายยังดีหน่อย พอถึง บ่ายอากาศเปลี่ยนเป็นเย็นขึ้น กลายเป็นครั้มฟ้าครัึ้มฝน เหมือนฝนจะตก จำนวนนักท่องเที่ยวก็น้อยลง บ่ายสี่ โมงครึ่ง ฉินหลั่งพูดกับหลิง : “วันนี้ขายไม่ค่อยดี คุณทำงานคนเดียวนะ ฉันจะออกไปข้างนอก”ขณะที่พูด ฉินหลั่งถอดชุดและหมวกออก เตรียมที่จะออกไปจาก รถขายอาหาร

“ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน นายไปเถอะ ฉันหักเงิน นาย500 หยวน ! “หลิงรู้ว่าฉันหลั่งจะไปรอที่ชุมชนห มิงซื่ออีก จึงพูดออกมาอย่างเย็นชา

“ขอโทษ ฉันไปก่อนนะ”ฉินหลั่งกลับไม่อยาก เสียโอกาสที่ตัวเองจะเจอกับจงยู่ เพราะเงิน500หยวน พูดจบ ฉินหลั่งก็ไปแล้ว

“ไอ้บ้าฉินหลั่ง ไอ้ขี้แพ้อย่างแกยังอยากจะจีบ คุณหนูตระกูลหลงคนนั้น เชิญนายฝันกลางวันไป เถอะ….”มองดูด้านหลังของฉินหลั่งที่จากไป หลินจู พึมพำ เมื่อเธอนั่งลง เห็นในรถขายอาหารเหลือเพียง เธอคนเดียว รู้สึกว่าเหงามากอีก