บทที่ 175 ฉันไม่ใช่จงยู่จริงๆ

“เอ๊ะ ก็ใช่นะ เธอทำแพนเค้กจีนทอดก็ต้องทำให้

แมลงวันถูกไฟทอดตายสิ”

“ใช่ เมื่อกี้นึกไม่ถึง”

“คงไม่ได้เข้าใจพวกเขาผิดไป”

“คุณอย่าทำให้สิ่งที่เห็นกับได้ยินเกิดความสับสน อาจจะเป็นแพนเค้กจีนที่คุณทอดเสร็จแล้ว และตอนที่ ห่อเลยบินเข้าไป” ฟ่านเจินเริ่มทำสีหน้าที่ดูเปลี่ยนไป ภายในใจรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา

“ยิ่งพูดจาเรื่อยเปื่อยกว่าเดิม คุณรู้ว่าอุณหภูมิ กระทะที่ฉันทอดแพนเค้กจีนนั้นสูงแค่ไหน คนก็ไม่ยอม เข้าใกล้แล้ว คุณคิดว่าแมลงวันจะเข้าใกล้ไหม? ” หลินจู จึงคัดค้านอย่างเด็ดขาด

“ใช่ อุณหภูมิสูงมาก ทุกครั้งตอนฉันซื้อแพนเค้ก จีนยังต้องยืนห่างจากไปมองสองเมตรเลย”

“แมลงวันคงไม่โง่ขนาดนั้นหรอก”

“งั้นก็แสดงว่าพวกรปภ.ตั้งใจจะใส่ความสองตัว

เมียนี้สิ”

ครั้งนี้นักท่องเที่ยวทุกคนต่างก็ถูกเบี่ยงเบนความ คิด พวกเขาต่างก็ก่นด่าพวกรปภ.ขึ้นมา
“ฉันถามนาย นายกินแมลงวันจากแพนเค้กจีน จริงๆ หรือไม่” หลงเย็นเดินไปตรงหน้ารปภ.คนนั้น แล้ว ถามขึ้น “ฉันจะบอกไว้ก่อนฉันคือหลงเย็น ถึงหลงกรุ๊ป แห่งหลินอานเป็นครอบครัวของพวกฉัน ถ้านายกล้าพูด ปลดต่อหน้าฉัน ผลที่ตามมาคงจะร้ายแรงมาก”

นักท่องเที่ยวรอบๆ ได้ยินว่าสาวสวยคนนี้กลับ เป็นถึงคุณหนูตระกูลหลงแห่งถึงหลงกรุ๊ปที่เป็นธุรกิจ ใหญ่อันโด่งดัง จึงรู้สึกสะดุ้งตกใจ แล้วสายตาที่มอง หลงเย็นเคล้าก็มีความเคารพและอิจฉามากขึ้น

จริงๆ แล้วหลงเย็นตั้งใจขู่รปภ.คนนี้ และรีบที่จะ เรียกความเป็นธรรมให้กับฉินหลั่ง ปกติเธอเป็นคนที่ ใจเย็น น้อยครั้งที่จะรู้สึกโมโห

“ผม..” ตอนนี้รปภ.คนนี้กำลังลังเลใจภายในใจ เขามีโครงสร้างยาวแหลม และมีริมฝีปากเป็นทรง พระจันทร์เสี้ยว แล้วกำลังอำๆ ยิ้มๆ

ฟ่านเงินและโสงฮุยที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกดื่นเต้น มาก พวกเขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี “คือ…คือคุณฟ่านสั่งให้ผมจับแมลงวันเพื่อที่จะ

ใส่ร้ายพวกเขา ไม่เกี่ยวกับผมนะครับ..” สุดท้าย เส้น ป้องกันทางจิตวิทยาของรปภ.ก็ถูกทำลายไป ถึงหลง กรุ๊ปในหลินอานเป็นองค์กรขนาดใหญ่ที่ทุกคนรู้จักกันดี การรุกรานตระกูลหลงก็ไม่ใช่เรื่องตลก

สายตาของหลงเย็นจับจ้องไปยังฟ่านเจิน หัวใจ ฟ่านเจินก็เต้นรัวทันที เหมือนจะเต้นออกจากปากแล้ว
“คุณหนูหลง นี้ไม่ใช่ความคิดของผม

คือ..คือ..โสงฮุยให้ผมทำ ใช่ เขาเป็นคนที่สั่งให้ผม ทำ… ฟ่านเจินกลัวว่าจะผิดใจกับตระกูลหลง เวลานี้จะ โยนความรับผิดชอบทุกอย่างไปไว้ในตัวของโสงฮุย

“อะ….” ครั้งนี้โสงฮุยรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา จริงๆ เขารีบเดินเข้าไปใกล้หลิงเยันหน่อย แล้วกล่าว ขอโทษ “ขอโทษครับคุณหนูหลง สมองผมเลอะเลื่อน ไปทันที เลยทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้ ได้โปรดท่านอย่า โกรธ.” %3D

“คุณหนูหลง คุณไม่ต้องไปเชื่อเขา คนๆ นี้หลาย วันก่อนก็มากินแพนเค้กจีนของฉันที่จัตุรัสชิ่งชุนก็ไม่ยอม ให้เงิน จากนั้นก็ยังว่าจะตีพวกเรา ยังดีที่ฉินหลังเก่งกว่า เขาในการต่อสู้ ไม่งั้นตอนนี้เราคงอยู่โรงพยาบาล แล้ว..หลินจูพูดขึ้นอย่างกัดฟันกรอด

ได้ยินหลินจูพูดทุกอย่างของเขาต่อหน้าหลงเย็น

โสงฮุยมีใจที่อยากจะตายแล้วจริงๆ %3D “โรง ฮุย ที่เธอพูดคือความจริงไหม? ” หลงเย็น ถามด้วยเสียงเรียบ

“เออ..ใจของโรงฮุยรู้สึกว่างเปล่าไปครึ่งหนึ่ง %3D ไม่รู้ว่าควรพูดยังไงดี จึงพูดขึ้นอย่างอๆ อึ้งๆ “เรื่อง นี้…จริงๆ แล้วทุกอย่างมีเหตุผลครับ ตอนนั้นผมกำลัง ตีเกมส์ไม่มีเวลาจ่ายเงิน เธอเลยใส่น้ำยาขัดรองเท้าใน แพนเค้กจีนให้ผม..

“ไม่ต้องพูดแล้ว” หลงเย็นจึงขัดขวางคำพูดของโสงฮุย แล้วพูดด้วยเสียงเรียบ “กลับไปนายก็ไปบอกให้ พ่อฉัน ให้เขาจัดงานใหม่ให้นายเถอะ”

“อ๊ะ ไม่ใช่ครับ คุณหนูหลง ได้โปรดยกโทษให้ผม ในครั้งนี้เถอะ ผมรับประกันว่าจะไม่ทำความผิดเหมือน เดิม..” โสงฮุยพูดด้วยความกระวนกระวายใจ เขาไม่มี การศึกษา และไม่เคยร่ำเรียนหนังสือ นอกจากเป็นบอร์ดี้ การ์ด เขาคงจะไม่มีงานอะไรทำในตระกูลหลง ถ้าตัวเอง ไปรายงานเรื่องนี้กับท่านประธานหลง แล้วถูกหลงเย็น ไล่ออก ท่านประธานหลงจะมีปฏิกิริยายังไง? แล้วจะให้ เขาอยู่ที่ตระกูลหลงต่ออีกไหมก็ยังเป็นคำถามที่น่า สงสัย

“คนที่นายควรขอโทษไม่ใช่ฉัน” หลงเย็นพูดขึ้น

“ใช่ครับ ใช่ครับ” โสงฮุยเดินไปตรงหน้าฉินหลั่ง และหลินจู จากนั้นก็โน้มคำนับลงอย่างก้มต่ำไปสองครั้ง แล้วพูดด้วยสีหน้าที่กระวนกระวาย “ก่อนหน้านี้ผมเองที่ ทำไม่ดีกับทั้งสองท่าน ผมต้องขอโทษพวกคุณแล้ว ผม เองที่โง่ กินน้ำยาขัดรองเท้าไปก็สมควรแล้ววันหลังผม แฟนที่ผมหาจะสวมเขาให้เขาตลอด ลูกชายที่คลอด %3D ออกมาไม่มีอวัยวะเพศชาย..”

โสงฮุยอยู่ตรงหน้าพวกฉินหลั่ง แล้วตนเองก็ก่น ด่าหนึ่งรอบอย่างไม่เหลือเยื่อใย สุดท้ายจึงจะพูดขึ้น

“ทั้งสองท่าน ผมด่าตัวเองได้ยากลำบากมาก พอแล้ว พวกท่านทั้งสองคงจะได้รับการระบายความ โกรธแล้วใช่ไหม? ผม..โสงฮุยกำลังจะพูดขึ้นต่อ แค่ ได้ยินหลินจูแย่งพูดขึ้นก่อน “อะไรความโกรธของพวกเราหายแล้ว นายพูดได้ง่ายเนอะ? เมื่อกี้ยังตบปากฉิน หลังไปสองที ถ้าไม่ให้พวกเราตบกลับ ความโกรธนี้ไม่มี ทางหาย”

“ใช่ๆ แค่เดี๋ยวทั้งสองท่านช่วยผมขอร้อง ผมจะให้ พวกท่านตบหน้าผมก็ได้” โสงฮุยพูดไปก็ยื่นหน้าออกไป ตรงหน้าของฉินหลั่ง ทว่าคนอย่างฉินหลั่งก็น่าแปลก คนอื่นยื่นหน้ามาตรงหน้าแล้ว เขากลับไม่มีความสนใจที่ อยากจะตบเลย

“ตบสิ! ” หลินจูมองใบหน้าที่ขาวผ่องนี้ของโสงฮ %3D ยก็รู้สึกคันมือ

“ช่างเถอะ ผมไม่อยากตีแล้ว” ฉินหลั่งพูดขึ้น

“ใช่ๆ ยังไงน้องชายก็มีน้ำใจ ฉันต้องขอบคุณน้อง ชายมากๆ .” โสงฮุยได้ยินฉินหลั่งพูดว่าไม่ตบ ก็รู้สึก ดีใจอย่างคาดคิดไม่ถึงจริงๆ ต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ ถูกตบหน้าก็คงเป็นเรื่องที่น่าอับอาย เขาจึงรีบดึงหน้า กลับไปทันที

“เหอะ คุณหนอคุณ โง่จริงๆ ฉันว่าคุณสมควรโดน ตบ” หลินจูด่าฉินหลั่งหนึ่งประโยค แล้วยื่นมือไปจับหู ของโสงฮุยไว้จากนั้นก็พูดอย่างโหดเหี้ยม “เขาไม่ตบ ฉันตบเอง”

กำลังพูดขึ้น มืออีกข้างก็ถูกยกขึ้นและตบลงไป “เพี้ยะๆ ” สองที่บนใบหน้าของโรง ฮุย

โสงฮุยรู้สึกเจ็บจนหน้าร้อนระอุ ภายในใจอยากจะ ชกหลินจูแรงๆ จวนจะใจขาด ทว่าพอนึกถึงว่าต้องจอให้ฉินหลั่งและหลินจูไปขอร้องแทนตัวเอง ก็พยายามอด กลั้นไว้ ทำได้เพียงพูดขึ้น “ตบได้ดี ตบได้ดี…”

“ทั้งสองท่านสามารถไปขอร้องคุณหนูของผม แทนผมแล้วหรือยัง? ” โสงฮุยคลายยิ้มอย่างร่าเริง ใบหน้ากบวมแดงขึ้นมา

“สันดานชั่วๆ อย่างแกยังคิดจะให้พวกเราขอร้อง แทนแกอีก เหอะ แกฝันสวยเกินไปไหม! ” หลินจูกอด แขนของไว้ แล้วยิ้มพูดด้วยความได้ใจ

“แก..” โสงฮุยที่เกือบจะถูกคำหยาบออกมาก็ ถูกกลืนเข้าไปต่อจากนั้นก็ยิ้มพูดขึ้น “ผมให้คุณตบหน้า ไปแล้ว คุณก็ควรจะขอร้องแทนผม..

“เราพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าถ้าได้ตบหน้าแกแล้ว จะ ไปขอร้องแทนแก ไอ้สารเลวที่หน้าไม่อายจริงๆ ” หลินจู โสงฮุยพลางก่นด่า

สายตาของโสงฮุยเหมือนกำลังจะกลืนกินหลินจู จวนใจจะขาด เขามองฉินหลั่งอีกครั้ง คนๆ นี้ถึงจะเป็น เพื่อนของคุณหนูหลง แค่เขาพูดอะไรแทนตัวเอง คุณ หนูหลงต้องไม่ลงโทษตน “คุณผู้ชายท่านนี้ ได้โปรดไป ขอร้องแทนผมหน่อยเถอะ…”

เขานึกว่าฉินหลั่งเป็นคนที่พูดง่าย นึกไม่ถึงว่าฉิน หลั่งจะยืนอยู่ตรงหน้าเขา แล้วคำพูดของเขาก็ไม่มี เหตุผลเลย

ฉินหลั่งเป็นคนที่มีจิตใจที่กว้างขวางนั้นไม่ผิด ทว่าไม่ได้แปลว่าเขาโง่ คุณธรรมของโสงฮุยทำให้เห็นว่ามีปัญหา ฉินหลังไม่มีทางขอร้องเพื่อเขาหรอก

“พอเถอะ โสงฮุย นายอย่างพูดอะไรอีกเลย กลับ ไปหาพ่อฉันเถอะ” เวลานี้ หลงเย็นพูดขึ้น

โสงฮุยตอนนี้ก็ไม่มีคำพูดดีๆ อะไรจะพูดอีก เขา แค่ก้มหน้าอย่างถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง พร้อมกับเดิน ไปข้างหลังหลงเย็น ภายในใจกำลังคิดว่าจะพูดยังไงกับ เจ้านายหลงดี

“ตอนนี้ปัญหาก็ได้ถูกแก้ไขแล้ว พวกคุณทำแพน เค้กจีนให้ฉันกินหนึ่งแผ่นได้ไหม? ” หลงเย็นมองฉิน หลั่งแล้วยิ้มพูดขึ้น

“ได้ค่ะ ฉันจะรีบทำให้คุณเดี๋ยวนี้” หลินจูจึงรีบ %3D ตอบตกลง แล้วไม่ใช่หลงเย็น เธอกับฉินหลั่งวันนี้ก็คง แย่แล้ว หลินมองท่าทางของฉินหลั่งและหลงเย็น ทั้ง สองก็ดูสนิทสนมกัน เธอมองฉินหลั่งเพียงชั่วพริบตา เดียว ตนเองก็เข้าไปในรถขายอาหารเพื่อที่จะทำแพน เค้กจีน

“ขอบคุณคุณมาก วันนี้ถ้าไม่ใช่คุณ เราก็ไม่รู้ว่า ควรทำยังไงแล้ว” ฉินหลั่งยิ้มพลางพูดด้วยเสียงเรียบ เฉย

“ไม่ต้องหรอก ครั้งที่แล้วถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันก็ คง…พูดถึงครั้งที่แล้วเกือบถูกผู้จัดการติงล่วงระเบิด ที่อาคารหลิงอู่ จนถึงวันนี้หลงเย็นยังรู้สึกเหมือนเป็นฝัน ร้าย พอนึกถึงวันนั้นที่ฉินหลั่งเหมือนทหารเทพที่ลงจาก ฟ้าและมาช่วยเธอ หลงเย็นก็คลายยิ้ม “พระคุณของคุณที่มีต่อฉัน ฉันจดจำไว้ภายในใจทั้งหมด และไม่มีทางลืม แม้แต่วินาทีเดียว ครั้งนี้พอได้เจอคุณ ฉันก็รู้สึกดีใจมาก”

ฉินหลั่งมองเธอที่พูดอย่างเขินอายและรู้สึกหวาด กลัว และยังมีอาการของความโรแมนติกของหญิงสาวไร้ เดียงสา ภายในใจเหมือนถูกกระตุ้นเบาๆ

“คุณหนูหลง แพนเค้กจีนของคุณได้แล้วค่ะ” เวลานี้ หลินจูเอาแพนเค้กจีนแล้วเดินมาตรงหน้าหลงเย้ น “ท่านกลับไปท่องเที่ยวบนเขาต่อเถอะ เราก็จะทำงาน เหมือนกันค่ะ”

หลินจูส่งยิ้มให้หลงเย็น แล้วดึงเสื้อของฉินหลั่ง พลางเดินไปตรงรถขายอาหาร

หลงเย็นมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของฉันหลั่ง และหลินจูอย่างตะลึง ภายในใจก็รู้สึกเศร้าหมอง

“หลงเย็น แพนเค้กจีนซื้อเสร็จแล้วหรือยัง? ”

เวลานี้ หญิงสาวชุดเขียวกับบอร์ดี้การ์ดเซอเว้ยเดินมา พวกเขากินข้าวเสร็จ แล้วยังไม่เห็นหลงเย็นกลับมา จึง มาดู พอได้ยินเสียงของหญิงสาวใส่ชุดเขียว ฉินหลั่ง

จึงอดไม่ได้ที่จะตะลึงงั้น หน้าอกเริ่มร้อน หัวใจดวงนี้เต้น

แรงขึ้น เขาจึงรีบหันไป แล้วไปตามทิศทางของเสียงที่ ส่งมา “นี่ ฉินหลั่ง คุณมองอะไร! คุณหนูหลงเกิดมา หน้าตาสวย คุณดูสิ ลูกตาของคุณแทบจะบินออกมาแล้ว

ช่างน่าอายจริงๆ ..” คำพูดของหลินจูมีอาการหึงแอบแฝงอยู่

ฉินหลั่งไม่ได้ฟังคำพูดของหลินจูเข้าไป เขามอง หญิงสาวชุดเขียวที่พูดเมื่อกี้นี้ ใบหน้าจึงเผยรอยยิ้มที่ ดีใจมากออกมา หนังหน้าจึงสั้นงันงกขึ้น และแทบจะไม่ กล้าเชื่อว่าสิ่งที่เห็นทั้งหมดจะเป็นความจริง หญิงสาว ชุดเขียวคนนั้นไม่ได้เป็นจงยู่ที่เขาตามหาแล้วจะเป็นใคร ได้

“จงอยู่! “ฉินหลังทั้งตกใจและดีใจ จากนั้นก็พุ่ง เข้าไปหาจงยู่

“ทำอะไร! ” บอร์ดี้การ์ดเซอเวียที่อยู่ข้างๆ เห็น ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังพุ่งเข้าหาคุณหนู ภายในใจรู้สึก ตกใจ และขู่ขึ้นหนึ่งเสียง รอจนกว่าเขาพุ่งมาข้างหน้า เซเว่นเป็นคนที่มีเทคนิคการต่อสู้จึงทำให้ฉินหลั่งล้ม ลงบนพื้น

ทำอะไร! พูดมา” เซเว่นกดตัวฉินหลั่งไว้บนพื้น แล้วเอ่ยถามขึ้น

“พี่เซอรีบปล่อยเขาเร็ว เขาคือคนดี” หลงเย็นจึง รีบเดินมาตรงหน้าเซเว่นแล้วพูดขึ้น

“จงยู่ ผมหาคุณเจอสักที ขอโทษ ผมเองที่ไม่ได้ ปกป้องคุณดีๆ คุณกำลังเคียดแค้นผมในใจใช่ไหม.” ฉินหลั่งมองจงยู่แล้วพูดขึ้นตลอด แค่หวังว่าเธอจะให้ อภัย

จงยู่กลับถูกการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของฉิน หลั่งทำให้ตกใจ เธอมองฉินหลั่งด้วยความตกใจ แล้วไม่สามารถเข้าใจในท่าทีและการกระทำของเขา

“พี่เซอ ให้เขาลุกขึ้นก่อน เขาไม่ทำร้ายพี่สาว หรอก” หลงเย็นพูดจบ เซอเว่ยก็พลิกไปจับสองมือของ ฉินหลั่งไว้ แล้วให้เขาลุกขึ้น

“คุณพูดอะไร เธอเป็นพี่สาวของคุณหรอ? ” ฉิน หลั่งรู้สึกตกตะลึงมาก

“ใช่ไง เธอเป็นพี่สาวของฉันหลงหลิง ไม่ใช่จงยู่ อะไรที่คุณพูด คุณจำผิดคนแล้ว” หลงเย็นพูดอย่างไม่ เข้าใจ

“ไม่มีทาง ผมไม่มีทางจำผิด” ฉินหลั่งมองจงยู่ แล้วพูดขึ้น “จงยู่ ขอโทษ ก่อนหน้านี้ผมสารเลวเอง ผม เองที่สมควรตาย คุณกลับมาอยู่ข้างกายผม ผมจะชดใช้ ในความผิดก่อนหน้านี้ของผม ให้โอกาสผมอีกครั้งได้ ไหม..

ทว่าจงยู่กลับเหมือนฟังไม่รู้เรื่องว่าฉินหลั่งพูด อะไรอยู่ ในสายตาของเธอฉินหลังก็เหมือนคนบ้า

“ขอโทษนะ ฉันไม่ใช่จงยู่ที่คุณตามหาจริงๆ ฉัน คือหลงหลิง จงยู่ที่คุณจะคิดเหมือนฉันมากเลยหรอ? ” หลงหลิงพยายามตั้งสติ แล้วเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ